Temat interpretacji
POSTANOWIENIE
Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie koszty uzyskania przychodów - bonus reklamowy, dodatkowa kwota na reklamę
stwierdza, że
stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.
UZASADNIENIE
Podstawą współpracy pomiędzy Spółką (Dostawcą) a jej klientami (Odbiorcami) są umowy o współpracy z 2004r. wraz z aneksami zawartymi w 2005r. regulujące zasady handlu środkami smarowymi wyprodukowanymi przez Dostawcę oraz sprzedaż przez Odbiorcę płynów eksploatacyjnych i kosmetyków produkowanych pod marką Dostawcy.
Zgodnie z zapisami umowy Dostawca zobowiązuje się do: sprzedaży na rzecz Odbiorcy środków smarowych Dostawcy będących w ofercie Dostawcy, zagwarantowania dostaw masy towarowej według ilości i asortymentu wzajemnie uzgodnionego z Odbiorcą, realizacji zamówień zgłoszonych przez Odbiorcę w czasie nie dłuższym niż 8 dni roboczych.
Z kolei Odbiorca na podstawie zawartej umowy o współpracę zobowiązywał się do zakupów olejów smarowych od Dostawcy, w ilości nie mniejszej niż określona w umowie (limity zakupowe). Ponadto zgodnie z zapisami umowy o współpracy Odbiorca zobowiązuje się do: informowania Dostawcy o działających w jego obszarze zainteresowania handlowego klientach hurtowych; wymiany doświadczeń w zakresie współpracy i handlu pomiędzy Odbiorcą a klientami hurtowymi; wprowadzenia do swojej oferty sprzedaży płynów eksploatacyjnych oraz kosmetyków produkowanych przez Dostawcę lub innych, upoważnionych przez niego wytwórców; czynnego udziału w akcjach promocyjnych i promocjach sprzedaży towarów organizowanych przez Dostawcę bądź inne upoważnione podmioty.
Umowa o współpracy zawarta pomiędzy Dostawcą a Odbiorcą wprowadzała szereg instrumentów marketingowych, a mianowicie stały upust cenowy, bonus obrotowy, bonus reklamowy oraz dodatkową kwotę na reklamę.
Na podstawie umowy o współpracy Dostawca przyznaje Odbiorcy stały upust cenowy w wysokości 8-20% z tytułu zakupu olejów od ceny netto na fakturze zakupowej. Umowa o współpracy przewiduje m.in. możliwość zmniejszenia stałego upustu, utraty przez Odbiorcę prawa do upustu.
Zgodnie z zapisami umowy o współpracy Dostawca przyznaje Odbiorcy bonus obrotowy dla olejów w wysokości 5-9%. Zgodnie z umową bonus obrotowy obliczany jest miesięcznie i stanowi iloczyn wartościowego obrotu netto (bez podatku VAT) olejów wykonanego przez Odbiorcę w danym miesiącu i wskaźnika procentowego odpowiedniego dla danego przedziału zakupów wszystkich środków smarowych dokonanych w danym miesiącu. Kwotę bonusu obrotowego Dostawca wypłaca na podstawie wystawionej w dniu rozliczenia przez Odbiorcę faktury VAT. Zapłata bonusu obrotowego nastąpi pod warunkiem, że Odbiorca na dzień rozliczenia bonusu nie będzie posiadał w stosunku do Dostawcy przeterminowanych płatności za sprzedane oleje.
Dostawca przyznaje również Odbiorcy - zgodnie z zapisami umowy o współpracy - bonus reklamowy przeznaczony na sfinansowanie wydatków związanych z działaniami reklamowymi i promocyjnymi określonymi w umowie. Wysokość bonusu reklamowego przyznawanego Odbiorcy przez Dostawcę uzależniona jest od przekroczenia określonych w umowie limitów masowych. Kwotę bonusu reklamowego Dostawca wypłaca na podstawie wystawionej w dniu rozliczenia przez Odbiorcę faktury VAT. Zapłata bonusu reklamowego nastąpi pod warunkiem, że Odbiorca na dzień rozliczenia bonusu nie będzie posiadał w stosunku do Dostawcy przeterminowanych płatności za sprzedane oleje. Niezależnie od bonusu reklamowego, Dostawca określi procentowo dodatkową kwotę przeznaczoną na reklamę liczoną do obrotu kwartału minionego do wydania w kwartale następnym. Kwoty te (bonus reklamowy, dodatkowa kwota na reklamę), zgodnie z zapisami umowy o współpracę mogą być wydane na: reklamę w mediach, gadżety reklamowe, na zakup urządzeń do serwisów, reklamę wizualną, opłaty konferencji i spotkań organizowanych przez Dystrybutora, oraz lokalne imprezy targowe. Wydatki winny być uzgadniane z działem marketingu Dostawcy pod względem zasadności poniesienia.
Wątpliwości Podatnika budzi klasyfikacja kosztów ponoszonych przez Spółkę na rzecz Odbiorców na podstawie umowy o współpracy.
Zdaniem Podatnika wydatki ponoszone na rzecz Odbiorców pozostają w związku z przychodami Spółki stanowiąc koszty uzyskania przychodów.
Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Przepis ten oznacza, że podatnicy mogą ponoszone przez siebie wydatki zaliczać w koszty uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy poniesieniem takiego wydatku a uzyskiwanymi przez podatnika przychodami istnieje związek przyczynowo-skutkowy wskazujący, że dzięki poniesieniu tego wydatku podatnik osiągnął lub mógł osiągnąć przychód, przy czym każdy przypadek wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem. Jednocześnie w orzecznictwie NSA ugruntowany jest pogląd, że możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. uwarunkowana jest tym, że wydatek jest co do zasady racjonalny z ekonomicznego punktu widzenia.
Jednocześnie w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15.02.1992r. określone zostało, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Z wymienionego przepisu wynika, że możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów bez ograniczenia wydatków na reklamę prowadzoną w środkach masowego przekazu, czyli w radiu, telewizji, prasie oraz prowadzoną publicznie w inny sposób niż w środkach masowego przekazu, np. za pomocą afiszy reklamowych itp. Natomiast wydatki na reprezentację i wydatki na reklamę, która nie ma cech reklamy publicznej, zaliczane są w koszty uzyskania przychodów w wysokości nie przekraczającej 0,25% przychodów uzyskanych przez podatnika.
Fakt limitowania przez ustawodawcę możliwości zaliczania przez podatników w koszty uzyskania przychodów wydatków na reprezentację i reklamę prowadzoną w sposób niepubliczny, sam w sobie nie wyłącza obowiązku wykazania przez podatnika związku między tymi wydatkami a prowadzoną przez niego działalnością i przychodami z tej działalności. Jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 08.05.1998r., sygn. akt I SA/Lu 466/97 fakt, iż (...) przepisy podatkowe nie określają rodzaju wydatków, które można zaliczyć do kosztów reprezentacji i reklamy, nie świadczy o tym, iż każdy wydatek może być uznany za ten koszt. Charakter wydatków na koszt reprezentacji i reklamy winien być na tyle związany z prowadzoną działalnością, by możliwa była ocena oparta na zasadzie logiki i zasadzie doświadczenia życiowego, że mogą mieć wpływ na uzyskanie przychodu.
Z opisu stanu faktycznego wynika, że Podatnik finansuje działania marketingowe podejmowane przez Odbiorcę mające na celu reklamę i promocję produktów zakupionych przez Odbiorcę od Dostawcy, tj. środków smarowych wyprodukowanych przez Dostawcę oraz płynów eksploatacyjnych i kosmetyków produkowanych pod marką Dostawcy. Zgodnie z zapisami umowy o współpracy Dostawca przyznaje Odbiorcy bonus reklamowy przeznaczony na sfinansowanie wydatków związanych z działaniami reklamowymi i promocyjnymi określonymi w umowie. Niezależnie od bonusu reklamowego Dostawca przyznaje Odbiorcy dodatkową kwotę przeznaczoną na reklamę liczoną do obrotu kwartału minionego do wydania w kwartale następnym. Kwoty te, zgodnie z postanowieniami umowy, mogą być wydane przez Odbiorcę na: reklamę w mediach, gadżety reklamowe, na zakup urządzeń do serwisów, reklamę wizualną, opłaty konferencji i spotkań organizowanych przez Dystrybutora, oraz lokalne imprezy targowe. Wydatki winny być uzgadniane z działem marketingu Dostawcy pod względem zasadności poniesienia.
Jak wynika z powołanej przez Podatnika odpowiedzi z dnia 14.02.2002r. na zapytanie poselskie nr 212, jeżeli z treści umowy łączącej producenta z dystrybutorem wynika, iż producent ponosi koszty związane z reprezentacją i reklamą, należy zauważyć, iż w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy, w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publiczne w inny sposób. Oznacza to, iż wydatki na reklamę w środkach masowego przekazu oraz prowadzonej publicznie w inny sposób (jeżeli adresowana jest do anonimowego, szerokiego kręgu odbiorców) stanowią koszt uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Natomiast koszty reprezentacji i reklamy prowadzonej w inny sposób są limitowane i nie mogą przekroczyć 0,25% przychodu w roku podatkowym.
Mając powyższe na uwadze, tut. Organ podatkowy zauważa, iż jeżeli działania reklamowe podejmowane przez Odbiorcę nie mają charakteru reprezentacji lub reklamy prowadzonej niepublicznie, to uznać należy za prawidłowe stanowisko Podatnika, że koszty usług świadczonych przez Odbiorcę na rzecz Dostawcy, opłacanych w postaci bonusu reklamowego oraz dodatkowej kwoty na reklamę stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu.