Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowym Targu działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu Państwa wniosku z dnia 9 lutego 2006 r.(wpływ do tut. Urzędu -15 luty 2006 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe .

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2006 r. do Naczelnika tutejszego Urzędu wpłynął wniosek w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w latach 2003 i 2004 Spółka była odbiorcą energii elektrycznej i gazu. Za zużyte media otrzymywała faktury.
Na podstawie tych faktur Spółka sporządzała refaktury za te media na inny podmiot zgodnie z aktem notarialnego, z którego wynikało, że podmiot ten będzie ponosił wszelkie koszty i wydatki związane z zarządem i utrzymaniem wspólnej nieruchomości proporcjonalnie do wysokości udziałów we współwłasności.
Podmiot nie odbierał oryginału faktur i nie płacił należności z nich wynikających, Spółka zaś z tego tytułu wykazywała w swoich księgach przychód i odprowadzała podatek od towarów i usług.
Spółka w styczniu 2005 r. wniosła do Sądu wniosek o zapłatę tych należności, w grudniu 2005roku Sąd nie uznał roszczeń Spółki.

Na tle takich okoliczności Spółka wystąpiła z zapytaniem, czy zasadnym jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwot brutto (z VAT) wynikających z tych faktur, które były w latach poprzednich zaliczane do przychodu Spółki i od których został zapłacony podatek VAT należny, a które nie zostały zapłacone.
Spółka wyrażając swoje stanowisko w sprawie uważa, że ponieważ faktury były ujęte w przychodach Spółki i odprowadzono podatek VAT to wartość brutto tych faktur może być kosztem uzyskania przychodu.

W przedmiotowej sprawie organ podatkowy stwierdza:

W stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę wskazać należy, że Spółka jako odbiorca energii i innych mediów dokonująca ich refakturowania, zaliczyła poniesione wydatki z tytułu zapłaty na rzecz dostawców tych mediów do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).
Przychód należny z tytułu refakturowania mediów Spółka wykazała w dacie wystawienia refaktur, a więc zgodnie z zapisem art. 12 ust. 3a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należności wynikające z refaktur nie zostały Spółce zapłacone i na tle tych okoliczności Spółka chce zaliczyć te niezapłacone faktury do kosztów uzyskania przychodu w kwocie brutto, gdyż jak twierdzi faktury te ujęty były w przychodach i odprowadzony został podatek VAT co jest niezgodne z obowiązującymi przepisami, tutejszy organ stoi na stanowisku, iż kosztem uzyskania przychodu może być jedynie kwota wierzytelności netto.
Podatek VAT należny stanowiący część tej wierzytelności nie stanowi kosztu uzyskania przychodu. Kosztem mogą być bowiem te nieściągalne wierzytelności (przy spełnieniu określonych ustawą warunków opisanych poniżej),które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały zarachowane jako przychody należne.
Przychodem natomiast w podatku dochodowym, u osób będących podatnikiem VAT jest jedynie kwota netto.
Należy podkreślić, iż nieściągalność wierzytelności nie ma żadnego wpływu na rozliczenia z tytułu podatku VAT.

Ponadto, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które spełniają łącznie niżej wymienione warunki:

- wierzytelność uprzednio zarachowano na podstawie art. 12 ust. 3 jako przychody należne oraz
- ich nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy , za wierzytelności, o ktorych mowa w ust. 1 pkt 25 uważa się te wierzytelności, których nieściagalność została udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2) postanowienie sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit.a),lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidacji majątku, albo,
3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jak wynika z przedstawionego stanu prawnego nieściągalne wierzytelności co do zasady nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, jednakże w przypadku wierzytelności zaliczonych wcześniej do podlegających opodatkowaniu przychodów należnych, w pewnych sytuacjach i po spełnieniu warunków ustawowych - wierzytelności mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.
Ustawodawca ściśle określił rodzaj dokumentów jakimi należy udokumentować nieściągalność wierzytelności, aby móc zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów.

W przedstawionej sprawie, należy stwierdzić, że Spółka nie udokumentowała, we wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych sposób, nieściągalność omawianej wierzytelności, tym samym nie ma podstaw prawnych, aby ją uznać jako koszt uzyskania przychodu w świetle przepisów art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie ustawodawca w treści art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizacyjnych, z tym, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów należnych., a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1.

Naliczenia odpisów aktualizujących wartość należności dokonuje się w oparciu o stosowne przepisy ustawy o rachunkowości. Dla celów podatku dochodowego naliczony odpis aktualizujący wartość należności może stać się kosztem uzyskania przychodów pod pewnymi warunkami , tzn.:

- wierzytelność była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych,
- nieściągalność została uprawdopodobniona w sposób określony w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 2a pkt 1, nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w szczególności, gdy:

a) dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
b) zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banów, albo
c) wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
d) wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Powyższy katalog ma charakter otwarty, czyli są możliwe sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna.

Z opisanego w przedmiotowym piśmie stanu faktycznego wynika. że należność była kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego (wniesienie sprzeciwu od wydanego przez Sąd w postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty), a w ślad za tym odpis aktualizujący na tę należność, po spełnieniu warunków określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26a, może być uznany za podatkowy koszt uzyskania przychodu.

Nadmienia się jednakże, iż odpisy aktualizujące mają charakter tymczasowy.
W sytuacji ustania przyczyn, dla których dokonano owych odpisów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodu (wierzytelność objęta odpisem zostanie zwrócona, ulegnie przedawnieniu, umorzeniu) wówczas wystąpi konieczność zmniejszenia odpisu i wykazania takiej wartości przychodu Spółki, stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 4e ww. ustawy podatkowej.
Odpisu aktualizującego wartość należności należy dokonać i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w roku, w którym uprawdopodobnienie miało miejsce.

Biorąc powyższe pod uwagę orzeczono jak w sentencji.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, w dacie wydania postanowienia, nie toczyło się postępowanie podatkowe, ani kontrola podatkowa jak również postępowanie przed sądem administracyjnym.

Powyższa interpretacja:
- dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, traci swoją moc z chwilą zmiany przepisów jej dotyczących,
- nie jest wiążąca dla podatnika /płatnika/inkasenta/następcy prawnego podatnika /osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie Ośrodek Zamiejscowy w Nowym Sączu za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Nowym Targu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.