Temat interpretacji
Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja energii elektrycznej, która wytwarzana jest w 8 blokach energetycznych. W układzie z każdym z bloków energetycznych pracuje transformator blokowy, stanowiący odrębny środek trwały. Z uwagi na konieczność zapewnienia nieprzerwanych dostaw energii elektrycznej, Spółka utrzymuje dodatkowe urządzenia energetyczne oraz części (elementy) tych urządzeń. Utrzymanie powyższego wyposażenia strategicznego stanowi niezbędny i konieczny wymóg prawidłowego funkcjonowania elektrowni, dzięki któremu zostaną zminimalizowane nadmierne przestoje spowodowane awariami, remontami albo modernizacjami urządzeń wykorzystywanych w procesie produkcji energii elektrycznej. W ramach powyższego wyposażenia Spółka posiada m.in. dodatkowy transformator blokowy (transformator nr 9), charakteryzujący się analogicznymi parametrami technicznymi jak pozostałe 8 transformatorów blokowych pracujących w układzie z poszczególnymi blokami energetycznymi. Posiadanie przez Spółkę transformatora nr 9 warunkuje prawidłowe funkcjonowanie elektrowni oraz niezakłóconą pracę całego systemu urządzeń wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej. W razie awarii lub konieczności przeprowadzenia remontu (modernizacji) jednego z 8 transformatorów blokowych, na jego miejsce montowany jest transformator nr 9 dotychczas utrzymany w gotowości poza procesem produkcji, co pozwala zminimalizować okres przestoju bloku energetycznego. Posiadane przez Spółkę transformatory blokowe są zatem wykorzystywane w procesie produkcji energii elektrycznej w sposób rotacyjny. Transformator blokowy nr 9, którego istnienie zostało stwierdzone w trakcie inwentaryzacji przeprowadzonej w 1999 roku, nie został uznany przez Spółkę za środek trwały, lecz za tzw. zapas strategiczny, którego wartość po inwentaryzacji określono na 600.000 zł. Ponadto, Spółka poniosła nakłady na modernizację powyższego transformatora w wysokości 2.400.165,50 zł w 2000 r. oraz 2.091.262,86 zł w 2003 r., co daje ogółem 5.091.428,36 zł. Wydatki na modernizację transformatora nr 9 rozliczone w 2000 oraz 2003 roku były początkowo ujęte dla potrzeb księgowych na kontach inwestycji rozpoczętych Spółki. Dla potrzeb podatkowych wydatki uwzględnione na tych kontach były wyłączane z wyniku podatkowego przy uzgadnianiu podstaw opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych do wyniku księgowego. Z konta inwestycji rozpoczętych Spółka przeksięgowała następnie te wydatki na konta zapasów, traktując je jako zwiększające wartość zapasów Spółki. Od określonej w powyższy sposób wartości zapasów Spółka dokonywała odpisów aktualizujących, które nie były jednak zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Dodatkowo, powyższe wydatki nie stanowiły również kosztów uzyskania przychodów Spółki w sposób bezpośredni. W konsekwencji, przedmiotowe wydatki na modernizację transformatora nr 9 nie zostały w jakikolwiek sposób uwzględnione w wyniku podatkowym Spółki w 2000 i 2003 roku. W kwietniu 2003 roku, w związku z awarią transformatora blokowego na bloku energetycznym 2, dokonano wymiany uszkodzonego transformatora na przedmiotowy transformator nr 9. Przy dokonywaniu rozliczenia przeprowadzonej wymiany okazało się, że powyższy transformator był ujęty nie tylko w ewidencji magazynowej, ale również w ewidencji środków trwałych jako w pełni umorzony środek trwały. W celu usunięcia podwójnego zaewidencjonowania, w grudniu 2003 roku Spółka podjęła błędną decyzję o wykreśleniu transformatora nr 9 z ewidencji środków trwałych oraz pozostawieniu go wyłącznie w ewidencji magazynowej. Wobec powyższego, w grudniu 2004 roku Spółka wprowadziła posiadany dodatkowy transformator do ewidencji środków trwałych, jednocześnie wykreślając ten transformator z ewidencji magazynowej. Ponadto, począwszy od stycznia 2005 roku (tj. od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia tego środka trwałego do ewidencji), Wnioskodawca zamierza rozpocząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego według 10% stawki amortyzacji właściwej dla urządzeń kwalifikowanych według symbolu 630 Klasyfikacji Środków Trwałych. Podstawa amortyzacji tego środka trwałego została ustalona w kwocie 4.491.428,36 zł, stanowiącej sumę nakładów modernizacyjnych poniesionych na przedmiotowy transformator po jego ujawnieniu w 1999 roku.
Spółka zwraca się z zapytaniem: Czy Spółka jest uprawniona do amortyzacji podatkowej dodatkowego transformatora blokowego? W świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka zajmuje stanowisko, iż jest uprawniona do amortyzacji podatkowej transformatora blokowego nr 9 wg właściwych stawek amortyzacji.
Tut. organ podatkowy stwierdza, że stosownie do postanowień art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm./ kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. W myśl art. 16a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2)maszyny, urządzenia i środki transportu, 3)inne przedmioty- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Spośród przepisów wskazanych w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, szczegółowo określających zasady amortyzacji podatkowej zwrócenia uwagi wymaga brzmienie art. 16c pkt 5 tej ustawy. Wspomniany przepis stanowi, iż amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Literalne brzmienie cytowanego przepisu wskazuje zatem, iż nie podlega amortyzacji składnik majątku, który nie jest używany na skutek zaprzestania działalności, w której był wykorzystywany a jednocześnie dopuszczalne jest amortyzowanie środka trwałego, który nie jest używany ale nadal wykonywana jest działalność, w której składnik ten jest wykorzystywany. Stanowisko powyższe uzasadnia m in. okoliczność, iż ustawodawca używa pojęcia "używanych sezonowo środków trwałych" - art 16h ust. 1 pkt 3 ustawy. Określenie powyższe samo w sobie zakłada, iż środek trwały pozostaje takim środkiem mimo, iż nie jest używany w sposób permanentny. Nadto na podstawie powyższego przepisu dopuszczono możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów przypadających na okres wykorzystywania środka trwałego w roku podatkowym w wysokości równej rocznej kwocie amortyzacji. Oznacza to zatem, iż możliwe jest nawet zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisu amortyzacyjnego za jeden miesiąc równego rocznej kwocie amortyzacji jeśli sezon w przypadku podatnika trwa nie dłużej niż jeden miesiąc. W konsekwencji podatnik używający środka trwałego sezonowo przez jeden miesiąc może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym odpis amortyzacyjny w takiej samej wysokości jak podatnik używający identycznego środka trwałego nieprzerwanie przez wszystkie miesiące w roku podatkowym. Wprowadzenie takiej możliwości rozliczenia odpisów amortyzacyjnych oznacza, iż nie było intencją ustawodawcy wprowadzenie rygorystycznej zasady, iż środkiem trwałym może być tylko urządzenie permanentnie używane przez podatnika, a wielkość rocznych odpisów amortyzacyjnych musi ściśle uwzględniać okresy wykorzystywania środka trwałego w roku podatkowym.W świetle powyższych przepisów, uwzględniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny, zdaniem tut. organu podatkowego dodatkowy transformator blokowy nr 9 spełnia przesłanki uzasadniające prawo Spółki do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.