Temat interpretacji

Czy spółka jest zobowiązana wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów kosztów usługi reklamowej, bądź kosztów świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej nabywanej od podmiotu powiązanego?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 26 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania czy spółka jest zobowiązana wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów kosztów usługi reklamowej, bądź kosztów świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej nabywanej od podmiotu powiązanego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania czy spółka jest zobowiązana wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów kosztów usługi reklamowej, bądź kosztów świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej nabywanej od podmiotu powiązanego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w zakresie kompleksowego zarządzania centrami handlowymi obejmującą między innymi wynajem powierzchni handlowej w centrach X skupiają zarówno duże jednostki handlowe A, B lub C, jak i galerie handlowe z 50-70 sklepami detalicznymi, punktami usługowymi i gastronomicznymi, obejmującymi szeroką gamę produktów.

W ramach usług Świadczonych na podstawie umów najmu Spółka podejmuje również na rzecz Najemców różnego rodzaju kompleksowe działania reklamowe i promocyjne, mające na celu wzrost wolumenu sprzedaży ogółu jednostek handlowych zlokalizowanych na terenie poszczególnych X.

W większości przypadków działania promocyjne podejmowane przez Spółkę ukierunkowane są na promocję oferty handlowej i zwiększenie sprzedaży ogółu Najemców, jedynie w określonych sytuacjach akcje reklamowe są skoncentrowane na promocji wybranych produktów, w sprzedaży których specjalizują się wybrane jednostki handlowe (np.: produkty komputerowe, produkty ogrodnicze). Omawiane działania promocyjne i marketingowe, podejmowane są w interesie Najemców, polegają między innymi na organizowaniu, sezonowych akcji promocyjnych, imprez sportowych oraz konkursów i loterii promocyjnych.

Zgodnie z zapisami poszczególnych umów z Najemcami, Spółka prowadzi działania promocyjno-reklamowe służące działalności oraz dalszemu rozwojowi Centrum Handlowego. Środki finansowe dla realizacji działań promocyjno- reklamowych ponoszą wszyscy Najemcy, wpłacając Spółce opłatę promocyjną w ramach czynszu dodatkowego, w zależności od wielkości użytkowanej powierzchni najmu. Opłata promocyjna nie podlega rozliczeniu. Sposób jej przeznaczenia na różne formy reklamy centrum Handlowego oraz efektowność działań marketingowych nie mogą stanowić podstawy do zmniejszenia lub zawieszenia płatności opłaty promocyjnej. Najemcy nie przysługuje żadne roszczenie wobec Spółki w tym zakresie, Najemca jest uprawniony do żądania informacji o ogólnych zasadach strategii prowadzonej polityki marketingowej przez Spółkę w zakresie działań już podjętych. Innymi słowy Najemcy nie ingerują w akcje promocyjno-reklamowe, to Spółka decyduje o charakterze, czasie i koszcie danej akcji promocyjno-reklamowej.

Organizacja wskazanych działań promocyjnych może być również zlecana przez Spółkę wyspecjalizowanym firmom zajmującym się świadczeniem usług promocyjnych. Jedną z wielu firm z jakimi Spółka współpracuje jest podmiot powiązany, o którym mowa w art. 11 ustawy podatek dochodowy od osób prawnych. W celu realizacji przedsięwzięć reklamowych i promocyjnych na rzecz Centrów Handlowych zarządzanych przez Spółkę, wspominany podmiot powiązany świadczy miedzy innymi usługi obejmujące:

• Strategiczny zakup w dziadzinach media, druk, fracht, papier, fotografia;

• Świadczenie cyfrowego przygotowania materiałów do druku, wraz z obrazową (zdjęcia) bazą danych;

• Świadczenie usług w zakresie kształtowania środków do reklamy, usługi poligraficzne;

• Świadczenie usług w zakresie mediów, analiz, planowania, zamówień i realizacji;

• Nadzorowanie budżetu, wykonanie zleceń i opracowanie;

• Kontrola jakości dla działów media i druk rachunków

• Rozpowszechnianie powierzchni reklamowych i radiowęzłów reklamowych w dziedzinie POS;

• Pozostałe świadczenia w ramach komunikacji reklamowej.

W dalszej części wniosku o interpretację Spółka będzie odnosić się do powyżej opisanych usług jako usługi reklamowe lub świadczenia o podobnym charakterze do usług reklamowych.

Należy podkreślić, że koszt usługi reklamowej bądź świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej świadczonej przez podmiot powiązany jest częścią składową wynagrodzenia Spółki, jakie Spółka otrzymuje w ramach tzw. składki reklamowej/opłaty promocyjnej od poszczególnych Najemców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest zobowiązana wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów kosztów usługi reklamowej, bądź kosztów świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej nabywanej od podmiotu powiązanego.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15e Podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Powyższe ograniczenie, (o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy podatek dochodowy od osób prawnych), nie ma zastosowania do:

1. kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi,
2. kosztów usług, o których mowa w art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług;
3. usług ubezpieczenia świadczonych przez podmioty, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 6 i 7;
4. gwarancji i poręczeń udzielonych przez podmioty, o których mowa w art. 15c ust. 16 pkt 1-3, 6 i 7.
   
   

Mając na uwadze fakt, że koszt usług opisanych w stanie faktycznym, nabywanych od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11 ustawy podatek dochodowy od osób prawnych, jest częścią składową wynagrodzenia Spółki i jest ponoszony w związku z organizacją usług reklamowych na rzecz Najemców, za które Spółka otrzymuje wynagrodzenie w postaci opłaty promocyjnej, tym samym należy uznać, że jest bezpośrednio związany z uzyskanym przychodem. Spółka nie poniosłaby tego rodzaju kosztów, gdyby nie zobowiązania wynikające z umów do organizacji kompleksowych działań reklamowych na rzecz Najemców. Dlatego też, nie znajdzie zastosowanie ograniczenie wynikające z art. 15e dla opisanych w zdarzeniu faktycznym usług, bez względu na wartość kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Podsumowując, skoro dla Spółki usługi reklamowe, czy też świadczenia o podobnym charakterze do usług reklamowych są bezpośrednio związane ze świadczeniem usług przez Spółkę, to pomimo nabycia usług tych od podmiotu powiązanego, Spółka nie jest zobowiązana do wyłączania usług tych z kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stany faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów usługi reklamowej, bądź kosztów świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej nabywanej od podmiotu powiązanego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: ustawa o pdop), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Ustawa z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2175, dalej ustawa nowelizująca) z dniem 1 stycznia 2018 r. wprowadziła do ustawy o pdop nowy przepis art. 15e, którego istota polega na ograniczeniu wysokości kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatnika na nabycie określonych usług niematerialnych i praw.

Stosownie do art. 15e ust. 1 ustawy opdop, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4 7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a 16m, i odsetek.

Dyspozycją przepisu art. 15e ust. 1 ustawy o pdop objęte są te podmioty, które są podmiotami powiązanymi oraz świadczą usługi wymienione w tym przepisie. Podkreślenia wymaga, że oba te warunki muszą być spełnione łącznie.

Ograniczenie, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w art. 15e ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Kluczowe jest odczytanie zawartego w powyższym artykule zakresu wyłączenia.

Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT odnosi się do sposobu związania kosztu z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o to związek kosztu z czynnością wytwarzania lub nabywania towaru albo świadczenia usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy uznać, iż koszt o którym mowa omawianym przepisie to koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu inkorporowanych w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi.

W tym miejscu należy zauważyć, że procesowi wykładni należy poddać każdy przepis prawny (tekst prawny) w celu zrozumienia go (ustalenia jego treści), niezależnie od stopnia jego rozumienia prima facie (tak Maciej Zieliński w: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. Warszawa 2008, str. 320). Nie jest więc tak, że dokonanie wykładni jest zbędne wówczas, gdy przepis jest jasny (clara non sunt interpretanda), bowiem należy opowiedzieć się za twierdzeniem, że samo tylko ustalenie tego faktu (jednoznaczności przepisu) następuje w procesie interpretacyjnym. Chodzi wszak nie o to, aby rozumieć tekst czy przepis, ale o to, aby zrozumieć go zgodnie z treścią nadaną mu przez prawodawcę (op. cit., str. 61). Wykładnia prawa dokonywana jest wedle utrwalonych reguł.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego teksu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, prymat wykładni gramatycznej można się zachować tylko w odniesieniu do przepisów sformułowanych w sposób niebudzący wątpliwości z punktu widzenia potocznie i powszechnie stosowanego języka, i tylko wówczas, gdy ta metoda wykładni daje wynik niekolidujący z wynikami innych metod (zob. wyrok NSA z dnia 24 lipca 2012 r., I OSK 398/12).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż formuła słowna jest (...) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa (zob. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, Monitor Podatkowy 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102).

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

Odnosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy podkreślić należy, że zagadnieniem podlegającym rozstrzygnięciu jest indywidualna ocena charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę poszczególnych wydatków przy uwzględnieniu specyfiki działalności prowadzonej przez tegoż podatnika.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zajmuje się kompleksowym zarządzaniem centrami handlowymi obejmującymi miedzy innymi wynajmem powierzchni handlowej w centrach X. W ramach usług świadczonych na podstawie umów najmu Spółka podejmuje na rzecz Najemców różnego rodzaju kompleksowe działania reklamowe i promocyjne ukierunkowane na promocję oferty handlowej i zwiększenie sprzedaży ogółu Najemców, w określonych sytuacjach akcje reklamowe są skoncentrowane na promocji wybranych produktów, w sprzedaży których specjalizują się wybrane jednostki handlowe. Najemcy wpłacają Spółce opłatę promocyjną w ramach czynszu dodatkowego zróżnicowaną w zależności od wielkości użytkowanej powierzchni najmu. Organizacja wskazanych działań promocyjnych może być zlecana wyspecjalizowanym firmom zajmującym się świadczeniem usług promocyjnych, w tym podmiotowi powiązanemu, w rozumieniu art. 11 ustawy podatek dochodowy od osób prawnych. Koszt usługi reklamowej bądź świadczenia o podobnym charakterze do usługi reklamowej świadczonej przez podmiot powiązany jest częścią składową wynagrodzenia Spółki, jakie Spółka otrzymuje w ramach tzw. składki reklamowej/ opłaty promocyjnej od poszczególnych Najemców.

W ocenie organu ujęcie różnych świadczeń w jednej umowie nie rozstrzyga o uznaniu ich za jedno świadczenie. Powyższej konkluzji nie zmienia również okoliczność ustalenia sposobu wyliczenia składki reklamowej/opłaty promocyjnej, jako zależnej od wielkości użytkowanej powierzchni najmu.

W orzecznictwie sądowym oraz doktrynie prawa panuje ugruntowany pogląd, że należy uwzględniać ochronę podstawowych zasad opodatkowania danym podatkiem wymagających, by każda działalność gospodarcza była traktowana w ten sam sposób. Sprzeciwia się to temu, by podmioty gospodarcze dokonujące takich samych czynności, były traktowane odmiennie w zakresie danego podatku.

Nie dopuszcza się sytuacji, aby strony mogły poprzez zawartą umowę, z pominięciem przepisów podatkowych, określić charakter danej usługi jako świadczenia, prowadziłoby to bowiem do obchodzenia przepisów podatkowych.

Rolą organu wydającego interpretację indywidualną jest ocena charakteru czynności i działań podejmowanych przez podmiot powiązany, a przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego wniosku.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, w ramach umowy najmu Wnioskodawca ponosi wydatki w związku z realizacją usług promocyjno-reklamowych przez podmiot powiązany, w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które zostały wprost wymienione w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop lub są świadczeniami o podobnym charakterze do usług reklamowych. W rezultacie powyższe usługi podlegają limitowaniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ust. 1 ustawy.

W stosunku do nabywanych przez Spółkę usług promocyjno-reklamowych nie znajdzie zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w przepisie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o pdop. Przedmiotowy wydatek nie jest kosztem, który wpływa na finalną cenę świadczonej przez Spółkę usługi najmu. Koszt ten nie jest czynnikiem obiektywnie kształtującym cenę tej usługi. Tym samym nie jest to koszt usługi, której wartość jest elementem kalkulacji ceny usługi świadczonej przez Spółkę.

Spółka w przedstawionej we wniosku argumentacji dotyczącej analizy zastosowania w przedmiotowej sprawie art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o pdop wskazała, że istotną kwestię stanowi fakt, że koszt usługi opisanych we wniosku, nabywanych od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 11 ustawy o pdop, jest częścią składową wynagrodzenia Spółki w postaci opłaty promocyjnej, tym samym w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że jest bezpośrednio związany z uzyskanym przychodem.

W opinii organu podatkowego wynagrodzenia dla podmiotu powiązanego realizującego działania promocyjno-reklamowe jest bezpośrednio związany z przychodem generowanym przez składki reklamowe/opłaty promocyjne jakie Spółka otrzymuje od poszczególnych Najemców. Natomiast za błędną należy uznać przyjętą przez Spółkę ocenę, że na gruncie art. 15 ust. 11 pkt 1 ustawy o pdop koszt wynagrodzenia dla podmiotu powiązanego realizującego działania promocyjno-reklamowe jest bezpośrednio związany ze świadczeniem usługi najmu. Usługami, jakie świadczy Spółka jest kompleksowe zarządzanie centrami handlowymi obejmujące między innymi wynajem powierzchni handlowych. Świadczenie usług promocyjno-reklamowych nie jest kosztem, który wpływa na finalną cenę świadczonej przez Spółkę usługi najmu i nie maj wpływ cenę za m2 wynajmowanej powierzchni. Jak wskazuje sam Wnioskodawca opłaty promocyjne/składki reklamowe wpłacane są w ramach czynszu dodatkowego. Pomimo, że w ramach umowy n do twierdzenia, że opłaty promocyjne/składki reklamowe wpłacane w wysokości zależnej od wielkości użytkowej powierzchni najmu stanowią koszty bezpośrednio związane ze świadczeniem usługi najmu.

Koszty wynagrodzenia podmiotu powiązanego realizującego działania promocyjno-reklamowe mają więc charakter kosztów pośrednio związanych ze świadczeniem usług najmu powierzchni handlowych. Z pewnością za uznaniem ich za koszty bezpośrednie nie może przemawiać argumentacja Wnioskodawcy opierająca się na stwierdzeniu, że koszty usługi reklamowej bądź świadczeń o podobnym charakterze do usługi reklamowej świadczonej przez podmiot powiązany jest częścią wynagrodzenia dla Spółki, jakie Spółka otrzymuje w ramach tzw. składki reklamowej/ opłaty promocyjnej od poszczególnych Najemców.

W omawianej sprawie ponoszony przez Spółkę wydatek (koszt) nie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na cenę świadczonej usługi najmu powierzchni handlowych. Tym samym stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa. Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej