Temat interpretacji

Czy prowadzenie działalności na terenie SSE zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust 1 pkt 34 Ustawy o CIT w oparciu o trzy (lub w przyszłości więcej) zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE rodzi obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z art. 9 ust. 1 powołanej wcześniej ustawy odrębnie dla każdego z tych zezwoleń?

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Rozwoju i Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 16 maja 2012 r. znak: IBPBI/2/423-169/12/AP w ten sposób, iż uznaje stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2012 r. o wydanie interpretacji indywidulanej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych w przedmiocie możliwości prowadzenia jednej ewidencji rachunkowej dla działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej podlegającej zwolnieniu, wspólnej dla kilku zezwoleń - za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z akt sprawy wynika, iż w dniu 17 lutego 2012 r. Sp. zo.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) złożyła do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (zdarzenie przyszłe) w przedmiocie możliwości prowadzenia jednej ewidencji rachunkowej dla działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej podlegającej zwolnieniu, wspólnej dla kilku zezwoleń.

Z ww. wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki prowadzonej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE) jest głównie produkcja ceramicznych wkładów do silników wysokoprężnych służących do filtracji gazów spalinowych, wykorzystywanych w pojazdach silnikowych. Ponadto, w roku 2012 Spółka rozpocznie produkcję czujników odpowiedzialnych za pomiar stężenia tlenków azotu.

Spółka posiada następujące zezwolenia [dalej: Zezwolenia):

a. Zezwolenie nr 138

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego zakres Zezwolenia nr 138 obejmuje:

• 26.24.12 - wyroby ceramiczne do celów laboratoryjnych, chemicznych i innych technicznych pozostałe,
• 26.25.12 - wyroby ceramiczne pozostałe, poza budowlanymi, gdzie indziej nie sklasyfikowane,
• 26.26.14 - produkty ogniotrwałe niepalne, ogniotrwałe wyroby ceramiczne pozostałe,
• 34.30.20 - części i akcesoria do pojazdów mechanicznych pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane,
• 73.10.12 - prace badawczo-rozwojowe w dziedzinie nauk chemicznych i biologicznych,
• 73.10.13 -prace badawczo-rozwojowe w dziedzinie nauk technicznych i technologii.

b. Zezwolenie nr 324

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego zakres Zezwolenia nr 324 obejmuje:

• 29.32 - pozostałe części i akcesoria do pojazdów silnikowych, z wyłączeniem motocykli,
• 23.44.1 - pozostałe wyroby ceramiczne do celów technicznych,
• 23.49.1 - pozostałe wyroby ceramiczne,
• 23.20.14 - wyroby ogniotrwałe niewypalane i pozostałe ogniotrwałe wyroby ceramiczne,
• 26.51.82.0 - części i akcesoria do wyrobów objętych grupowaniami: 26.51.12, 26.51.32, 26.51.33,26.51.4 i 26.51.5; mikrotomy,
• 49.41 - transport drogowy towarów,
• 52.10 - magazynowanie i przechowywanie towarów,
• 72.19 - usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych,
• 71.20 - usługi w zakresie badań i analiz technicznych,
• oraz w zakresie sprzedaży odpadów powstałych w związku z prowadzeniem wyżej wymienionej działalności sklasyfikowanych w pozycjach:
• 38.11.5 - odpady inne niż niebezpieczne nadające się o recyclingu,
• 38.12.24 - niebezpieczne odpady chemiczne,
• 38.12.25 - oleje odpadowe,
• 38.12.27 - odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych, zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,
• 38.21.3 - odpady rozpuszczalników organicznych,
• 38.3 - usługi w zakresie odzysku surowców, surowce wtórne.

c. Zezwolenie nr 326

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego zakres Zezwolenia nr 326 obejmuje:

• 29.32 - pozostałe części i akcesoria do pojazdów silnikowych, z wyłączeniem motocykli,
• 23.44.1 - pozostałe wyroby ceramiczne do celów technicznych,
• 23.49.1 - pozostałe wyroby ceramiczne,
• 23.20.14 - wyroby ogniotrwałe niewypalane i pozostałe ogniotrwałe wyroby ceramiczne,
• 26.51.82.0 - części i akcesoria do wyrobów objętych grupowaniami: 26.51.12, 26.51.32, 26.51.33, 26.51.4 i 26.51.5; mikrotomy,
• 49.41-transport drogowy towarów,
• 52.10 - magazynowanie i przechowywanie towarów,
• 72.19 - usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych nauk przyrodniczych i technicznych,
• 71.20 - usługi w zakresie badań i analiz technicznych,
• oraz w zakresie sprzedaży odpadów powstałych w związku z prowadzeniem wyżej wymienionej działalności sklasyfikowanych w pozycjach:
• 38.11.5 - odpady inne niż niebezpieczne nadające się do recyclingu,
• 38.12.24 - niebezpieczne odpady chemiczne,
• 38.12.25 - oleje odpadowe,
• 38.12.27 - odpady i braki ogniw i akumulatorów elektrycznych, zużyte ogniwa i baterie galwaniczne oraz akumulatory elektryczne,
• 38.21.3 - odpady rozpuszczalników organicznych,
• 38.3 - usługi w zakresie odzysku surowców, surowce wtórne.

Ponadto, Spółka posiada Zezwolenie nr 258 z dnia 13 maja 2008 r., które nie jest przez nią wykorzystywane.

Oprócz działalności objętej Zezwoleniami, Spółka identyfikuje i wydziela również zdarzenia gospodarcze nieobjęte Zezwoleniami i w konsekwencji podlegające opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prowadzenie działalności na terenie KSSE zwolnionej z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. dalej zwana ustawa CIT) w oparciu o trzy (lub w przyszłości więcej) zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie KSSE rodzi obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z art. 9 ust. 1 powołanej wcześniej ustawy odrębnie dla każdego z tych zezwoleń?

Zdaniem Spółki, niezależnie od liczby posiadanych zezwoleń strefowych, Spółka w celu ustalenia przychodu (dochodu) na działalności zwolnionej jest zobowiązana dó prowadzenia jednej ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm., dalej: "ustawa o SSE"), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE w ramach otrzymanego zezwolenia są zwolnione z podatku dochodowego na zasadach określonych w ustawie o CIT. Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w ustawie o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Jednocześnie, zgodnie z ust. 4 powyższej regulacji zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Zatem warunkiem skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania jest posiadanie zezwolenia na prowadzenie określonego rodzaju działalności na terenie strefy oraz uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy (działalności objętej zezwoleniem).

Na gruncie § 5 ust. 5 Rozporządzenia "w przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy". W ocenie Spółki, powołane przepisy nakazują wydzielenie organizacyjne i prowadzenie ewidencji rachunkowych mających na celu prawidłowe ustalenie dochodu opodatkowanego oraz dochodu zwolnionego, w przypadku prowadzenia działalności na terenie SSE i poza terenem SSE. Natomiast, w celu ustalania dochodu zwolnionego osiągniętego na podstawie dwóch lub więcej zezwoleń nie ma obowiązku wydzielenia organizacyjnego działalności strefowych, a tym samym wyodrębniania przychodów i kosztów przypadających na każde z tych zezwoleń odrębnie. Oznacza to, że prowadząc działalność na terenie SSE na podstawie dwóch lub więcej zezwoleń podatnik zobowiązany jest prowadzić jedną wspólną, wyodrębnioną ewidencję rachunkową, na podstawie której będzie możliwe ustalenie dochodu zwolnionego uzyskanego z tej (zwolnionej z C1T) działalności.

W świetle powyższego, Spółka zobowiązana będzie jedynie do odrębnego ewidencjonowania dochodu opodatkowanego (osiąganego poza zakresem zezwoleń) oraz dochodu zwolnionego (osiąganego w ramach posiadanych przez Spółkę zezwoleń). Nie będzie natomiast konieczne wyodrębnianie dochodu osiąganego w ramach poszczególnych zezwoleń (jako że dochód ten korzysta w całości ze zwolnienia). Podsumowując, niezależnie od liczby posiadanych zezwoleń strefowych, Spółka w celu ustalenia przychodu (dochodu) na działalności zwolnionej jest zobowiązana do prowadzenia jednej ewidencji spełniającej wymogi art. 9 ust. 1 Ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki potwierdza m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 18 listopada 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-1036/ll/AK), który uznał za prawidłowe stanowisko Spółki mówiące, że "na potrzeby działalności objętej Zezwoleniami Spółka jest zobowiązana do prowadzenia odrębnej ewidencji rachunkowej dochodów, które podlegają opodatkowaniu PDOP (osiągane poza obszarem Strefy lub na obszarze Strefy, ale z działalności niewymienionej w Zezwoleniach) oraz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie Zezwoleń", a także w interpretacji z 21 lutego 2011 r. (sygn. IBPBI/2/423-1632/10/SD), w której Dyrektor Katowickiej Izby Skarbowej stwierdził, że "w przypadku prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie dwóch zezwoleń, Spółka będzie zobowiązana do prowadzenia jednej ewidencji rachunkowej dla celów obliczenia dochodu (straty) z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w zakresie objętym posiadanymi zezwoleniami" oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 2 marca 2011 r. (sygn. ILPB3/423-946/10-2/MM), który uznał za prawidłowe stanowisko spółki mówiące, że "brak jest podstawy prawnej, która nakładałaby na podatnika obowiązek prowadzenia odrębnej ewidencji celem ustalenia dochodu zwolnionego spod opodatkowania, przypadającego na każde z zezwoleń na prowadzenie działalności na terenie strefy".

W interpretacji z dnia 16 maja 2012 r nr IBPBI/2/423-169/12/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Spółki za prawidłowe, wskazując, iż co prawda cytowane wyżej § 5 ust. 3 oraz § 5 ust. 5 ww. rozporządzeń w sprawie pomocy publicznej nie znajdują wprost zastosowania w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, dotyczą bowiem sytuacji, w której przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą również poza terenem strefy, jednakże przepis ten potwierdza zasadność stanowiska, iż przedsiębiorca zobowiązany jest do takiego prowadzenia ksiąg, aby możliwe było ustalenie dochodu podlegającego opodatkowaniu. Nie ma natomiast obowiązku prowadzenia ewidencji odrębnie dla każdego zezwolenia. W konsekwencji, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, w przypadku prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie kilku zezwoleń, Spółka będzie zobowiązana

do prowadzenia jednej ewidencji rachunkowej dla celów obliczenia dochodu (straty) z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w zakresie objętym posiadanymi zezwoleniami.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Rozwoju i Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z art. I4e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Rozwoju i Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość, wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Rozwoju i Finansów może, z urzędu, zmienić ją skutecznie w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Rozwoju i Finansów stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 16 maja 2012 r. nr IBPB 1/2/423- 169/12/AP nie można uznać za prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.). Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy CIT wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.). Wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych.

Minister Rozwoju i Finansów podkreśla, iż przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy CIT jednoznacznie wskazuje na zwolnienie działalności gospodarczej prowadzonej na podstawie jednego zezwolenia, w obrębie którego określony jest limit dopuszczalnej pomocy. Tak ustalone źródło zwolnienia dochodu nie może być łączone z innym analogicznym źródłem, gdyż godziłoby to nie tylko w literalną wykładnię art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy CIT, ale także w kwestie związane z rozliczaniem i przyznaniem pomocy publicznej.

Odnosząc się do limitu wielkości pomocy publicznej Minister Rozwoju i Finansów stwierdza, iż zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej wydawane jest na wykonywanie ściśle określonej działalności prowadzonej w obrębie konkretnej specjalnej strefy ekonomicznej. Dla określonego zezwolenia (działalności gospodarczej) ustalane są limity dopuszczalnej pomocy, tj. maksymalna intensywność udzielanej pomocy. Wykazując dochody podlegające zwolnieniu z tytułu prowadzenia działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej Spółka zobowiązana jest odrębnie obliczać dla tej działalności prowadzonej w oparciu o konkretne zezwolenie, przychody i koszty.

Minister Rozwoju i Finansów podkreśla, iż w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie jednej strefy ekonomicznej w oparciu o kilka zezwoleń, Wnioskodawca powinien oceniać dopuszczalny limit korzystania z pomocy publicznej odrębnie w odniesieniu do każdej działalności prowadzonej w ramach konkretnego zezwolenia, z uwzględnieniem przyznanych limitów. Zasadę tę należy stosować również w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie zezwolenia na terenie kilku stref.

Z uwagi na fakt, iż limit wielkości pomocy publicznej przyznanej jednym zezwoleniem ustalany jest w kwocie niezapłaconego podatku dochodowego należnego od dochodu wygenerowanego na działalności określonej w jednym zezwoleniu (art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r o specjalnych strefach ekonomicznych Dz. U. z 2015 r. poz.282), to aby dopełnić wszelkiej staranności w prawidłowym rozliczeniu pomocy publicznej, ustalenie wyniku podatkowego (dochodu/straty) powinno się odbywać w ramach poszczególnych działalności wymienionych w poszczególnych zezwoleniach.

Brak dochowania przez Spółkę takiej staranności mógłby powodować nieuprawnione obniżenie dochodu z jednej działalności o stratę wygenerowaną na innej działalności, określonej odrębnym zezwoleniem. Natomiast obniżenie dochodu o stratę ma bezpośredni wpływ na ustalenie wielkości wykorzystanej pomocy publicznej.

Reasumując, wykładnia literalna oraz celowościowa art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy CIT przesądza, że interpretacja tego przepisu nie może być dokonywana z pominięciem zasad przyznawania i wykorzystywania pomocy publicznej, ponieważ pomoc publiczna przyznawana w specjalnych strefach ekonomicznych opiera się na wielkości dochodu zwolnionego z opodatkowania podatkiem dochodowym. Skoro zatem wielkość przyznanej pomocy publicznej jest bezpośrednio związana z pomocą publiczną określoną konkretnym zezwoleniem, to na działalności prowadzonej na podstawie tego konkretnego zezwolenia należy ustalać wynik podatkowy w postaci dochodu lub straty. Tylko działalność generująca dochód może być podstawą rozliczenia udzielonego limitu pomocy publicznej. Działalność generująca stratę w rozliczeniu pomocy publicznej nie może być brana pod uwagę (w roku jej uzyskania). Strata taka nie jest stratą podatkową, podlegającą odliczeniu od dochodu podatkowego, tylko powstałą na źródle zwolnionym stratą o charakterze ekonomicznym. W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, iż wola ustawodawcy w kwestii kwalifikacji strat poniesionych przez podmioty zwolnione z podatku dochodowego została w art. 7 ustawy CIT zamanifestowana w sposób wyraźny i konsekwentny. Sens przyjętej w tym przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulacji polega na uniemożliwieniu przerzucenia na Skarb Państwa ryzyka gospodarczego podmiotu wolnego od podatku. Szeroki zakres, jaki nadano zakazowi odliczenia straty, decyduje o tym, że zakaz ten nie ma charakteru dyskryminującego wobec pomiotów niekorzystających ze zwolnienia podatkowego. Wszystkie podmioty objęte zakresem art. 7 ust. 3 ustawy CIT, zarówno te nie podlegające opodatkowaniu jak i zwolnione z obowiązku płacenia podatku, są pozbawione możliwości odliczania strat poniesionych w działalności wolnej od podatku (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 czerwca 1999 r., SK 12/98, wyrok Sądu Najwyższego z 3 grudnia 1997 r. III RN 70/97 oraz wyroki NSA z 7 maja 1999 r. III S.A. 5404/98, z dnia 12 maja 1999 r. sygn. akt ISA/Gd 1519/97, NSA z dnia 17 września 2015 r., II FSK 3396/13, z dnia 17 września 2015 r. II FSK 3467/13).

Minister Rozwoju i Finansów zauważa, iż każde zwolnienie podatkowe, czy ulga w podatku dochodowym ma charakter wyjątkowy i stanowi odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania (wyrok NSA z dnia 19 lipca 2000 r., sygn. akt I SA/Wr 2029/97, SN z 7 maja 1997 r. sygn. akt III RN 22/97, wyrok SN z dnia 9 grudnia 1993 r. sygn. akt III ARN 53/93 i wyrok NSA z dnia 13 stycznia 1994 r. sygn. akt. SA/Po 1598/93). Zwolnienie podatkowe z jednej strony zmniejsza obciążenia fiskalne podatnika, z drugiej zaś dochody sektora finansów publicznych. W konsekwencji wszelkie przepisy prawa podatkowego dotyczące szeroko

rozumianych preferencji podatkowych należy wykładać ściśle, co wyklucza stosowanie zarówno wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.

Dodatkowo należy wskazać, że stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy CIT, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art, 16a - lóm. Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Spółka zobowiązana jest zatem do prowadzenia ksiąg rachunkowych (art. 9 ustawy CIT) w sposób pozwalający na odrębne rozliczenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów dla działalności w strefie w oparciu o konkretne zezwolenie, jak i poza nią. Jeżeli przedsiębiorca posiada kilka zezwoleń, księgi rachunkowe powinny uwzględniać przychody i koszty uzyskania przychodów generowane z działalności określonej w poszczególnych zezwoleniach, w sposób odrębny. W przypadku, gdy nie można dokonać rozdzielenia kosztów według rzeczywistych cen nabycia lub wytworzenia, Spółka powinna zastosować regułę podziału kosztów, określoną w przepisach art. 15 ust. 2 i 2a ustawy CIT.

Z praktycznego punktu widzenia konieczne jest stworzenie możliwości przyporządkowania określonych przychodów i kosztów do działalności strefowej tak, aby móc określić dochód podlegający zwolnieniu w celu rozliczenia przyznanej pomocy publicznej. W związku z tym, mimo braku konieczności prowadzenia odrębnych ksiąg, przedsiębiorca musi zapewnić możliwość wiarygodnego ustalenia wartości dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej na terenie strefy, w oparciu o konkretne zezwolenie, i podlegającego zwolnieniu, tj. konta ksiąg rachunkowych odnoszące się do przychodów i kosztów powinny być prowadzone w sposób odrębny dla poszczególnych zezwoleń.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych potwierdzających stanowisko Spółki, co do braku obowiązku prowadzenia, wspólnej dla kilku zezwoleń, jednej ewidencji rachunkowej dla działalności gospodarczej prowadzonej na terenie sse podlegającej zwolnieniu, Minister Rozwoju i Finansów informuje, interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i zgodnie z przepisem art. I4e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Rozwoju i Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Rozwoju i Finansów, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Rozwoju i Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Rozwoju i Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Rozwoju i Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy) na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

Stanowisko

nieprawidłowe

Minister Finansów