Czy właściwe jest traktowanie wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejących budynków jako inwe... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 13.02.2018, sygn. 0115-KDIT2-3.4010.373.2017.1.MK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy właściwe jest traktowanie wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejących budynków jako inwestycji w obcym środku trwałym i amortyzowanie jej zgodnie z przepisem art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2017 r. (data wpływu 28 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatkowego rozliczenia nakładów ponoszonych na ulepszenie obcych środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2017 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatkowego rozliczenia nakładów ponoszonych na ulepszenie obcych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca spółka z o.o. Spółka, posiadająca status podmiotu leczniczego, zaewidencjonowanego w rejestrze podmiotów leczniczych prowadzonym przez Wojewodę, prowadzi działalność bieżącą, polegającą na udzielaniu świadczeń z zakresu diagnostyki laboratoryjnej w wydzierżawionych obiektach, stanowiących własność osób fizycznych. Obiekty będące siedzibą Spółki są przez nią dzierżawione od 2003 roku.

W roku 2008 Zarząd Spółki podjął decyzję o konieczności dokonania przebudowy oraz nadbudowy i rozbudowy jej siedziby, a także zmiany sposobu użytkowania poszczególnych jej części, w związku z dynamicznym rozwojem firmy, skutkującym wzrostem zakresu i ilości realizowanych usług. Zamierzenie niniejsze zostało podjęte z pełną świadomością realizacji inwestycji w obcym środku trwałym.

Decyzja o realizacji zadania została poparta uchwałą Zgromadzenia Wspólników z dnia 31.10.2008 r. wyrażającą zgodę na jego dofinansowanie kredytem inwestycyjnym.

W dniu 13 grudnia 2010 r. Spółka otrzymała decyzję Prezydenta Miasta zatwierdzającą projekt budowlany inwestycji i udzielającą pozwolenia na przebudowę, rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejących budynków X NZOZ Sp. z o.o.

W wyniku przeprowadzonych prac budowlano-remontowych powierzchnia użytkowa obiektu powiększyła sie o około 1000 m², stwarzając warunki odpowiednie dla rozmiaru prowadzonej działalności oraz wypełniając określone standardy, jak i wymogi akredytacyjne dla pomieszczeń, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą.

Inwestycja została częściowo zakończona w roku 2014 na podstawie decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9.10.2014 r. udzielającej pozwolenia na użytkowanie przed zakończeniem wszystkich robót budowlanych części pomieszczeń istniejącego i rozbudowanego budynku firmy oraz przekazana do użytku z dniem 30.04.2015 r.

Z tym dniem, po zebraniu i zaksięgowaniu wszystkich nakładów inwestycyjnych poniesionych na realizację niniejszego zadania inwestycyjnego, dokonano rozliczenia finansowego i wprowadzono do ewidencji środków trwałych ustaloną ostatecznie wartość nakładów, traktując je jako ulepszenie w obcym środku trwałym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość inwestycji została ustalona w sposób prawidłowy, obejmujący wszelkie koszty jej wytworzenia, wynikający z art. 16g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Do kosztów uzyskania przychodów Spółki zaliczane są miesięczne odpisy amortyzacyjne przy zastosowaniu stawki 10%, ustalone na podstawie art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, będących inwestycją w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z przebudową, rozbudową i nadbudową oraz zmianą sposobu użytkowania istniejących budynków X Sp. z o.o. powinny być traktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i rozliczane w kosztach podatkowych jako odpisy amortyzacyjne przez okres wskazany w art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych składników - art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy - ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343 z późn. zm.). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi - art. 15 ust. 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast na podstawie art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane także środkami trwałymi - art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy. Jest to zatem swego rodzaju środek trwały.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym, niemniej jednak definiuje pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2017 r. poz. 2342z z późn. zm). Środki trwałe w budowie to w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje w praktyce przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. modernizacja wynajętego lokalu w przedmiotowej sprawie) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Tym samym, choć ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji inwestycji w obcych środkach trwałych, to przyjmuje się, że stanowią je, np. wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą. Zatem inwestycjami w obcych środkach trwałych są wydatki poniesione przez podatnika na przystosowanie tych środków do potrzeb wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Stosownie do treści art. 16g ust. 1 w związku z ust. 7 tego artykułu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową inwestycji w obcym środku trwałym uważa się: w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, w świetle przepisu art. 16g ust. 4 powołanej ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W koszcie wytworzenia uwzględnia się także różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania danego składnika majątku.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej obcych składników majątku wydatki poniesione na te składniki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów albo bezpośrednio, jeżeli mają charakter remontu albo poprzez odpisy amortyzacyjne, jeżeli zostały zaliczone do inwestycji w obcych środkach trwałych. Jak wynika bowiem z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b w związku z art. 16a ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wydatki na wytworzenie inwestycji w obcym środku trwałym mogą stanowić koszt uzyskania przychodów nie inaczej niż poprzez odpisy amortyzacyjne.

Warunkiem dokonywania przez podatnika odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od inwestycji w obcych środkach trwałych nie stanowiących jego własności jest ujęcie poniesionych nakładów inwestycyjnych w prowadzonej przez niego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z kolei postawą ujęcia danej inwestycji w ewidencji środków trwałych jest dysponowanie przez podatnika odpowiednim tytułem prawnym do obcego środka trwałego, np. umową najmu, dzierżawy, itp. oraz poniesienie kosztów inwestycji.

Tym samym pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym jest konstrukcją prawną powołaną wyłącznie wyżej cytowanym przepisem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w celu rozłożonego w czasie obciążania kosztów podatkowych podatnika z tytułu poniesionych przez niego nakładów o charakterze inwestycyjnym na obcy środek trwały, o ile te nakłady służą działalności gospodarczej podatnika. Zatem prawo do amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym służy wyłącznie podatnikowi, który poniósł nakłady uzasadnione potrzebami własnej działalności gospodarczej. W takim przypadku amortyzacja od inwestycji w obcych środku trwałym stanowi koszt podatnika.

Nakłady mające charakter ulepszenia należy określić na podstawie art. 16g ust. 13 cyt. ustawy. Przepis ten wskazuje, że środki trwałe uważa się za ulepszone, jeśli suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania. Tak więc, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji - art. 16g ust. 13 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.

Należy podkreślić, że aby poniesione wydatki zakwalifikować do ulepszenia środka trwałego, musi wystąpić chociaż jeden z elementów ulepszenia, tj. przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja. Wymienione czynności powodujące ulepszenie środka trwałego tworzą katalog zamknięty.

Zatem ulepszeniem środka trwałego w rozumieniu ustawy podatkowej jest:

przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
modernizacja środka trwałego, tj. jego unowocześnienie, usprawnienie skutkujące np. poprawą jakości wytwarzanych za pomocą tego środka trwałego produktów.

Tak więc ulepszenie to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z tym przepisem odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle art. 16h ust. 2 ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, poniesione nakłady na inwestycje w obcym środku trwałym należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzować je, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzono te nakłady do ewidencji. W sytuacji, w której w czasie korzystania z obcego środka trwałego dojdzie do ulepszenia dokonanej w nim wcześniej inwestycji nie może być mowy o potraktowaniu tego ulepszenia jako nowej inwestycji, lecz powinno się je zakwalifikować jako uzupełnienie wcześniej dokonanej już inwestycji, albowiem powodują wzrost wartości już istniejącej inwestycji w obcym środku trwałym (nie tworzą nowej inwestycji). Zatem jedyną możliwością zgodnego z przepisami prawa podatkowego rozliczenia nakładów na ulepszenie inwestycji w obcym środku trwałym jest zwiększenie jej wartości początkowej i kontynuacja dotychczas stosowanej stawki amortyzacyjnej, aż do pełnego zamortyzowania takiego środka trwałego.

Prawidłowym sposobem zgodnego z przepisami prawa podatkowego rozliczenia nakładów na ulepszenie obcych środków trwałych jest ujęcie ich w ewidencji środków trwałych jako inwestycji w obcym środku trwałym i dokonanie wyboru stawki amortyzacyjnej, z uwzględnieniem regulacji art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy, czyli minimum dziesięcioletniego okresu amortyzacji tych inwestycji.

Stosownie do dyspozycji art. 16j ust. 4 ustawy podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla:

inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
inwestycji w obcych środkach trwałych innych niż wymienione w pkt 1 okres amortyzacji ustala się według zasad określonych w ust. 1 pkt 1 i 2.

Jednocześnie należy nadmienić, że zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, zwane także środkami trwałymi.

Kodeks cywilny nie przewiduje wyjątku od zasady superficies solo cedit w przypadku umowy dzierżawy, najmu lub umowy o podobnym charakterze. Oznacza to, że jeżeli dzierżawca wybuduje na dzierżawionym gruncie budynek (budowlę), to nie jest jego właścicielem. Natomiast dzierżawca może amortyzować wybudowany budynek (budowlę) dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt I FSK 116/05, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych środkami trwałymi są budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, niezależnie od przewidywanego okresu używania. Przepis ten ma zastosowanie w sytuacjach, gdy przepisy Kodeksu cywilnego określają przypadki odrębnej własności budynków i budowli od własności gruntu (por. art. 235, 272, 279 Kodeksu cywilnego) oraz gdy podatnik niebędący właścicielem gruntu, obejmując go na określony czas we władanie na podstawie, np. umowy dzierżawy lub najmu, przewidującej zgodę właściciela do wybudowania na nim budynku lub budowli, realizuje taką budowę dla celów swojej działalności. W tym drugim przypadku budynki (budowle) wybudowane i wykorzystywane przez podatnika nie stanowią jego własności, mimo poniesienia przez niego nakładów na ich wybudowanie, lecz stanowią środek trwały podlegający amortyzacji na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten nie uzależnia uznania wybudowanego w takich warunkach budynku (budowli) za środek trwały podatnika realizującego (finansującego) tę inwestycję od wydania na jego rzecz pozwolenia na budowę w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

W świetle powyższych regulacji, budynek (budowla) wybudowany na cudzym gruncie stanowi odrębny od gruntu środek trwały i tym samym nie można go uznać za środek trwały w postaci inwestycji w obcym środku trwałym, co oznacza, że w takim przypadku nie znajdzie zastosowania art. 16j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W stanie faktycznym Spółka wskazała, że prowadzi działalność polegającą na udzielaniu świadczeń z zakresu diagnostyki laboratoryjnej w wydzierżawionych obiektach, stanowiących własność osób fizycznych (obiekty będące siedzibą Spółki są przez nią dzierżawione od 2003 roku). W roku 2008 Zarząd Spółki podjął - z pełną świadomością realizacji inwestycji w obcym środku trwałym - decyzję o konieczności dokonania przebudowy oraz nadbudowy i rozbudowy jej siedziby, a także zmiany sposobu użytkowania poszczególnych części. W grudnia 2010 r. Spółka otrzymała decyzję Prezydenta Miasta zatwierdzającą projekt budowlany inwestycji i udzielającą pozwolenia na przebudowę, rozbudowę, nadbudowę i zmianę sposobu użytkowania istniejących budynków. W wyniku przeprowadzonych prac budowlano-remontowych powiększono powierzchnie użytkową obiektu o około 1000 m², stwarzając warunki odpowiednie dla rozmiaru prowadzonej działalności oraz wypełniając określone standardy dla podmiotu wykonującego działalność leczniczą. Inwestycja została częściowo zakończona w roku 2014 na podstawie decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 9 października 2014 r. udzielającej pozwolenia na użytkowanie przed zakończeniem wszystkich robót budowlanych części pomieszczeń istniejącego i rozbudowanego budynku firmy oraz przekazana do użytku z dniem 30 kwietnia 2015 r. Z tym dniem, po zebraniu i zaksięgowaniu wszystkich nakładów inwestycyjnych poniesionych na realizację niniejszego zadania inwestycyjnego, dokonano rozliczenia finansowego i wprowadzono do ewidencji środków trwałych ustaloną ostatecznie wartość nakładów, traktując je jako ulepszenie w obcym środku trwałym.

Reasumując, z art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach, z tym że okres amortyzacji dla tych składników majątku nie może być krótszy niż 10 lat. Natomiast ustawa nie przewiduje możliwości ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie, za wyjątkiem tych, które na podstawie art. 16j ust. 3 ww. ustawy uznaje się za używane lub ulepszone. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uznają budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie za inwestycje w obcych środkach trwałych. Zrównanie tych dwóch kategorii środków trwałych pod względem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest sprzeczne z tą ustawą. a nie ma więc możliwości ustalenia, na podstawie art. 16j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy. indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynku wybudowanego na gruncie nie będącym własnością przykładowo - dzierżawcy.

W konsekwencji stanowisko Spółki przedstawione we wniosku o interpretację indywidualną w zakresie wyznaczonym pytaniem, że wydatki związane z przebudową, rozbudową i nadbudową oraz zmianą sposobu użytkowania istniejących budynków Spółki powinny być traktowane jako inwestycja w obcym środku trwałym i rozliczane w kosztach podatkowych jako odpisy amortyzacyjne przez okres wskazany w art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz, że do kosztów uzyskania przychodów Spółki zaliczane powinny być miesięczne odpisy amortyzacyjne przy zastosowaniu stawki 10%, ustalone na podstawie art. 16j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, będących inwestycją w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat - jest prawidłowe.

Podkreślić należy za Naczelnym Sądem Administracyjnym, że to właśnie treść pytania postawionego przez podatnika determinuje zakres interpretacji indywidualnej (vide wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 stycznia 2014 r., II FSK 331/12; por. także prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 14 września 2017 r. sygn. akt I SA/Ol 475/17). Pytanie sformułowane do opisanego we wniosku zagadnienia, choć nie stanowi ustawowego elementu konstruującego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, to poprzez swą treść pomaga precyzyjnie określić zakres omawianego zagadnienia i wyznacza granice interpretacyjne rozpatrywanego tematu i ściśle koresponduje ze stanowiskiem wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzenia prawnego.

W konsekwencji w niniejszej interpretacji organ nie mógł ocenić stanowiska Wnioskodawcy w kwestii czy wartość inwestycji została ustalona w sposób prawidłowy, obejmujący wszelkie koszty jej wytworzenia, wynikający z art. 16g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie