Temat interpretacji

Czy mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu rat leasingowych płaconych za sprzęt komputerowy?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/14 stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data wpływu 30 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 25 czerwca 2014 r. Nr ITPB3/423-195/14-2/AW ITPB1/415-536/14-2/MW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniach 3 lipca 2014 r. oraz 10 lipca 2014 r. (daty wpływu).

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 17 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ITPB3/423-195/14/AW, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu rat leasingowych płaconych za sprzęt komputerowy. Wnioskodawca na ww. interpretację wniósł pismem z dnia 4 sierpnia 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 28 sierpnia 2014 r. znak: ITPB3/423W-41/14/AW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 17 lipca 2014 r. znak: ITPB3/423-195/14/AW złożył skargę z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 1 października 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 1112/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 13 lutego 2015 r. znak ITPB3/4240-45/14/AW/24/15 do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z 18 maja 2017 r. sygn. akt II FSK 1204/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej podatkiem dochodowym od osób prawnych wymaga ponownego rozpatrzenia przez tutejszy organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m. in. produkcja metalowych wyrobów gotowych, z wyłączeniem maszyn i urządzeń.

Spółka na rzecz niemieckiej spółki komandytowej dokonuje płatności m.in. z tytułu opłat za leasing sprzętu komputerowego. Wspólnikami niemieckiej spółki komandytowej są osoby fizyczne będące niemieckimi rezydentami podatkowymi, jak również osoba prawna będąca niemieckim rezydentem. W świetle niemieckich przepisów prawa podatkowego spółka komandytowa, na rzecz której Wnioskodawca dokonuje płatności z tytułu leasingu sprzętu komputerowego nie jest podatnikiem podatku dochodowego, podatnikami podatku dochodowego są natomiast wspólnicy tej spółki. Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatów rezydencji wszystkich wspólników spółki komandytowej, na rzecz której dokonywane są płatności z tytułu leasingu sprzętu komputerowego. Certyfikaty rezydencji posiadane przez Wnioskodawcę potwierdzają niemiecką rezydencję podatkową wspólników spółki komandytowej, na rzecz której dokonywane są płatności z tytułu leasingu sprzętu komputerowego.

Leasingowany sprzęt komputerowy obejmuje:

• komputery stacjonarne,
• notebooki,
• serwery,
• macierze dyskowe.

Spółka zobowiązała się do regularnego uiszczania rat leasingowych w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca z góry (począwszy od miesiąca, w którym przekazano przedmiot leasingu) oraz do ponoszenia wszelkich kosztów utrzymania przedmiotu leasingu, a także do pokrycia wszelkich kosztów związanych z umową leasingu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu rat leasingowych płaconych za sprzęt komputerowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu rat leasingowych płaconych za sprzęt komputerowy.

W ocenie Spółki, za słusznością jej stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego podlegają w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie, art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że powyższe regulacje stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Podobnie, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, podlegają w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% przychodów.

Również tę regulację, jak stanowi art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle art. 12 ust. 1 umowy zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech. Jednakże, na podstawie art. 12 ust 2 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności te mogą być opodatkowane w Polsce, jeżeli osoba do nich uprawniona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech. Podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Jak wskazano w art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przez należności licencyjne należy rozumieć między innymi należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

Powyższe przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania znajdują zastosowanie do należności wypłacanych zarówno osobom fizycznym, jak i prawnym. Zatem, co do zasady, przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego są traktowane jak należności licencyjne i podlegają 5% podatkowi u źródła, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby odbiorcy certyfikatem rezydencji podatkowej. Należy jednak podkreślić, że opodatkowaniu podlegać będą wyłącznie należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego.

W związku z powyższym, kluczową rolę w tym zakresie odgrywać będzie zdefiniowanie takiego urządzenia.

Spółka podkreśla, że właściwe przepisy podatkowe (Ordynacja podatkowa, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie definiują pojęcia urządzenia przemysłowego. W związku z powyższym, w tym wypadku, należy sięgnąć do definicji słownikowej. Urządzenie to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności, ułatwiający pracę, np. urządzenie energetyczne, klimatyzacyjne, chłodnicze (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1997, s. 988). Z kolei, przemysłowy to dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730). Natomiast, przemysł to produkcja materialna polegająca na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy zastosowaniu urządzeń mechanicznych, np. przemysł energetyczny, fabryczny, hutniczy, maszynowy, metalowy, okrętowy, spożywczy, włókienniczy, wojenny, ciężki, lekki (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730).

W związku z powyższym, urządzenie przemysłowe to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do produkcji materialnej polegającej na wytwarzaniu produktów w sposób masowy.

Wreszcie, komputer to urządzenie elektroniczne automatycznie przetwarzające dane zapisane cyfrowo, służące do szybkiego wykonywania obliczeń, przechowywania, porządkowania i wyszukiwania danych oraz sterowania pracą innych urządzeń (Słownik Języka Polskiego PWN online, http://sjp.pwn.pl/slownik/2472869/komputer).

Powyższe definicje sprzętu komputerowego w kontekście definicji urządzenia przemysłowego, na tle polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przeanalizował Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 marca 2008 r. (sygn. I SA/Wr 1857/09: Komputer jest z istoty swojej przeznaczony do przetwarzania i porządkowania danych, co umożliwia mu kontrolę nad innymi urządzeniami. Na podstawie definicji słownikowej ale także z doświadczenia życiowego można stwierdzić zatem, że zastosowanie komputera jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Przeciwnie przemysł jest jedynie jedną z dziedzin, w której wykorzystywane są komputery (komputery wykorzystuje się w badaniach naukowych, przy pracach biurowych, handlu, w działalności artystycznej itp., przy czym sam komputer nie spełnia zadań przemysłowych, o ile nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji. Komputery będące systemami wbudowanymi i sterujące urządzeniami wykorzystywanymi w przemyśle mogą być częścią składową urządzania przemysłowego. Przy kwalifikowaniu danego urządzenia istotne jest, aby dokonywać tego w oparciu o kryterium przeznaczenia. I dalej: Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem spółki, że biorąc pod uwagę wskazane definicje, najem sprzętu IT nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż pomimo iż jest to urządzenie ułatwiające pracę nie można uznać go za urządzenie przemysłowe. W opinii Sądu treść przepisu art. 12 ust. 3 umowy międzynarodowej wskazuje, że jego ratio legis było inne. Przepis bowiem wyraźnie nie uzależnia opodatkowania od rodzaju działalności podatnika lub sposobu wykorzystania wynajmowanych urządzeń, ale od ich rodzaju określonego przez wskazanie ich zasadniczego przeznaczenia.

Spółka podkreśla, że leasingowane przez nią komputery, serwery, notebooki nie stanowią urządzeń przemysłowych. Nie są bowiem urządzeniami, które służą do wytwarzania produktów w sposób materialny. Komputer co prawda jest rzeczą ułatwiającą pracę człowieka, lecz nie jest urządzeniem przemysłowym. Biorąc pod uwagę powyżej wskazane definicje, komputer służy do wykonywania obliczeń i magazynowania danych, nie zaś do produkowania.

W konsekwencji, zakres zastosowania art. 12 ust 3 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie obejmuje leasingowanych komputerów. Zatem, raty leasingowe płacone za sprzęt komputerowy nie kwalifikują się jako należności licencyjne, lecz jako zyski z przedsiębiorstwa i nie podlegają opodatkowaniem podatkiem u źródła w Polsce.

Spółka podkreśla, że stanowisko, zgodnie z którym komputery nie są kwalifikowane do kategorii urządzeń przemysłowych w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zajął również Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2012 r., wydanej przez Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-405/09/12-S/DS), który stwierdził, że: Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności. Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem, nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt IT nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu IT, Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła.

Także sądy administracyjne w swoich orzeczeniach przedstawiały oceny prawne, zbieżne ze stanowiskiem Spółki. Przykładowo, podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1476/10.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w związku z uiszczeniem opłat leasingowych za sprzęt komputerowych do niemieckich osób prawnych oraz fizycznych, nie będzie w tym wypadku zobowiązana do poboru podatku dochodowego u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej