Temat interpretacji
konsekwencje podatkowe zbycia wierzytelności
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych zbycia wierzytelności pożyczkowych jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 4 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych zbycia wierzytelności pożyczkowych.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, mającą swoją siedzibę na terytorium Polski i podlegającą tu opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (dalej: Wnioskodawca, Spółka lub Pożyczkodawca).
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą w szczególności na udzielaniu krótkoterminowych (do 30 dni) pożyczek osobom fizycznym na cele konsumenckie (dalej: Pożyczkobiorcy). Wnioskodawca udziela pożyczek na zasadach określonych w ustawie z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.
Pożyczkobiorca po otrzymaniu pożyczki zobowiązany jest do spłaty otrzymanej kwoty pożyczki (kwota główna) wraz z opłatą za udzielenie pożyczki i odsetkami (należności uboczne). Spłata kwoty głównej wraz z należnościami ubocznymi (Kwota do Spłaty) powinna nastąpić jednorazowo w dniu spłaty określonym w umowie pożyczki tj. na koniec okresu na jaki została udzielona pożyczka.
W celu zapewnienia finansowania swojej działalności gospodarczej Spółka zamierza zawierać umowy, w ramach których inny podmiot będzie nabywał niewymagalne wierzytelności z tytułu umów pożyczek (dalej: Umowy Cesji Wierzytelności). Przedmiotem sprzedaży będą wierzytelności wynikające ze zobowiązania Pożyczkobiorców do zwrotu kwoty głównej pożyczki i należności ubocznych (dalej: Wierzytelności). Zbycie Wierzytelności będzie następować na rzecz polskiego lub zagranicznego podmiotu (dalej: Nabywca) na podstawie art. 509 ustawy z 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny.
Umowy Cesji Wierzytelności będą miały charakter odpłatny. Z tytułu nabycia Wierzytelności, Nabywca zapłaci Wnioskodawcy kwotę stanowiącą równowartość Kwoty Do Spłaty po jej zdyskontowaniu na dzień nabycia. Kwota ta będzie wyższa niż wartość nominalna udzielonej pożyczki (kwota główna pożyczki) wynikająca z umowy pożyczki - w związku z tym Umowa Cesji Wierzytelności będzie wypełniać znamiona tzw. sprzedaży z premią. Tym samym, w związku ze sprzedażą Wierzytelności na rzecz Nabywcy Wnioskodawca realizuje dochód w wysokości różnicy kwotą udzielonej Pożyczkodawcy pożyczki, a ceną uzyskaną w związku ze zbyciem Wierzytelności na rzecz Nabywcy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy na dzień uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży Wierzytelności wynik podatkowy (dochód) Wnioskodawcy na zbyciu Wierzytelności powinien zostać ustalony jako różnica pomiędzy kwotą otrzymaną od Nabywcy z tytułu zbycia Wierzytelności a kwotą główną pożyczki stanowiącą wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na wytworzenie Wierzytelności?
Zdaniem Wnioskodawcy, wynik podatkowy (dochód) Wnioskodawcy na zbyciu Wierzytelności powinien zostać ustalony jako różnica pomiędzy kwotą otrzymaną od Nabywcy z tytułu zbycia Wierzytelności a kwotą główną pożyczki stanowiącą wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na wytworzenie Wierzytelności.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku wskazanej w opisie zdarzenia przyszłego transakcji zbycia Wierzytelności na podstawie Umowy Cesji Wierzytelności, zastosowanie powinny znaleźć ogólne reguły określone w ustawie CIT ustalania wysokości przychodów i kosztów uzyskania przychodu z tytułu zbycia prawa majątkowego.
W świetle art. 14 ust. 1 ustawy CIT, przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny nie odbiega znacznie od wartości rynkowej danego prawa majątkowego (tj. Wierzytelności). Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy CIT, za datę powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą uważa się dzień zbycia prawa majątkowego, nie później niż dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności.
Zatem w dniu sprzedaży Wierzytelności (przeniesienia praw majątkowych na Nabywcę), Wnioskodawca uzyska przychód podatkowy w postaci ceny wynikającej z Umowy Cesji Wierzytelności, stanowiącej zdyskontowaną równowartość Kwoty do Spłaty. Jeżeli przed dniem sprzedaży Wnioskodawca otrzyma należność lub wystawi fakturę, w takim przypadku przychód powstanie w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
Konsekwentnie, w zakresie kosztów uzyskania przychodu, w ocenie Wnioskodawcy, w dniu rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży Wierzytelności, Wnioskodawca zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT powinien rozpoznać koszt podatkowy z tytułu sprzedaży Wierzytelności w wysokości kwoty głównej pożyczki. Kwota główna pożyczki stanowi bowiem wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na wytworzenie sprzedawanej Wierzytelności.
Powyżej wskazany koszt podatkowy z tytuły zbycia Wierzytelności powinien być, w ocenie Wnioskodawcy, postrzegany jako tzw. koszt uzyskania przychodów bezpośrednio związany z przychodami i w konsekwencji, zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT, powinien zostać rozpoznany przez Wnioskodawcę, w momencie osiągnięcia korespondującego z nim przychodu z tytułu sprzedaży Wierzytelności.
Jednocześnie należy wskazać, że do sprzedaży Wierzytelności przez Wnioskodawcę nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba, że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Sprzedaż Wierzytelności przez Wnioskodawcę nie będzie się bowiem wiązała z poniesieniem straty, lecz będzie się wiązała z powstaniem po stronie Wnioskodawcy dodatniego wyniku. Wnioskodawca będzie bowiem sprzedawał Wierzytelności za cenę wyższą niż kwota udzielonej pożyczki, realizując tym samym dochód na sprzedaży Wierzytelności.
Powyżej zaprezentowane stanowisko potwierdza m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2013 r., sygn. IPPB3/423-376/13-3/DP: W opisanej sytuacji kosztem podatkowym może być jedynie wartość nominalna udzielonych faktycznie pożyczek. Jest to bowiem wartość odzwierciedlająca wysokość faktycznie poniesionych przez pożyczkodawcę wydatków. Kwoty przeniesione na rzecz pożyczkobiorcy stanowią od strony przepisów prawa podatkowego jedyne obciążenie Spółki związane z osiągnięciem przychodu z tytułu sprzedaży.(...). Nie budzi zatem wątpliwości, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki (kwota główna wyrażona w wartości nominalnej pożyczki). Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy.
W interpretacji z dnia 6 lipca 2016 r., sygn. IBPB-1-3/4510-411/16/TS Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał: Reasumując, wynik podatkowy (dochód) Wnioskodawcy na zbyciu Wierzytelności Pożyczkowych (Rat Pożyczkowych z Umów Pożyczek) powinien zostać ustalony jako różnica pomiędzy kwotą otrzymaną od Banku z tytułu zbycia Wierzytelności Pożyczkowych, odpowiadającą wartości wszystkich Rat Pożyczkowych (wraz z przyszłymi oczekiwanymi odsetkami) podlegających wykupowi, po ich zdyskontowaniu na dzień wykupu, a wartością nominalną Wierzytelności Pożyczkowych, tj. kwotą główną udzielanych pożyczek, bez należności ubocznych.
Powyższe stanowisko zostało potwierdzone także w interpretacjach: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2014 r., sygn. ILPB3/423-246/14-5/EK; Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. ILPB3/4510-1-36/15-2/JG.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, który wydał interpretację (art. 54 § 1 ww. ustawy) adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie