Temat interpretacji

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wybudowaniem obiektów małej architektury

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 8 maja 2017 r. (data wpływu 16 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wybudowaniem obiektów małej architektury (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wybudowaniem obiektów małej architektury.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej również: Wnioskodawca) została utworzona uchwałą Rady Miejskiej jako jednoosobowa spółka ze 100% udziałem Gminy. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi PKD- 68.20.Z, zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie - PKD 68.32.Z. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W 2016 r. Gmina zleciła jako własnej spółce zorganizowanie i administrowanie utworzoną strefą płatnego parkowania (dalej: SPP) na terenie miasta. Spółka rozszerzyła swoją działalność o kolejne PKD-52.21.Z - usługa wspomagająca transport lądowy. Wszystkie wpłaty z parkomatów i pozostałych urządzeń do pobierania opłat oraz z abonamentów stanowią dochody Gminy i wpłacane są na konto bankowe Gminy. Wnioskodawca z tytułu administrowania SPP otrzymuje wynagrodzenie procentowe w okresach miesięcznych. Podstawą ustalenia wynagrodzenia i wystawienia faktury VAT na Gminę (Zleceniodawcę) jest sprawozdanie miesięczne rozliczeniowe określające łączną kwotę wpływów uzyskanych przez Gminę z opłat ze strefy płatnego parkowania. Wszystkie koszty (m.in. serwis sprzętu, ubezpieczenie, opróżnianie parkomatów, koszty zatrudnienia pracowników, koszty bieżące i eksploatacyjne) związane z obsługą strefy płatnego parkowania ponosi Spółka i stanowią one koszty uzyskania przychodu.

W obrębie strefy płatnego parkowania znajduje się teren niezabudowany należący do osoby fizycznej (prywatnej - nieprowadzącej na tym terenie działalności gospodarczej), na którym powstał dziki plac parkingowy. W związku z licznymi interwencjami mieszkańców budynków przyległych do tego terenu, Spółka wydzierżawiła ten teren na czas nieokreślony. W umowie dzierżawy została ujęta klauzula, gdzie dzierżawca ma prawo do usytuowania na nieruchomości dzierżawionej obiektów małej architektury (z przeznaczeniem na cele rekreacyjno-wypoczynkowe), która to ma zabezpieczyć przed istnieniem dzikiego parkingu. Prace związane z utworzeniem małej architektury, tj.: wykonanie dokumentacji projektowej dotyczącej przebudowy szaty zieleni oraz wykonania przebudowy terenu zieleni (zgodnie z projektem) będą kosztem Spółki.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy poniesione koszty utworzenia małej architektury na terenie dzierżawionym przez Spółkę od osoby fizycznej będą stanowić koszty uzyskania przychodu związane z administrowaniem strefą płatnego parkowania? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w celu zabezpieczenia przychodów z tytułu opłat w strefy płatnego parkowania, likwidacja dzikiego miejsca parkowania spowoduje zwiększone wpływy do Gminy co wpłynie również na wysokość otrzymywanego wynagrodzenia dla Spółki z tytułu administrowania strefą płatnego parkowania. Wystawione faktury na Spółkę za prace związane z utworzeniem małej architektury będą stanowiły koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: updop), za koszty uzyskania przychodu uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Podstawą zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu jest wykazanie związku miedzy ponoszonymi kosztami, a osiąganymi przychodami. Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących warunków:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Poza tym nie ulga wątpliwości, że wydatek uznawany za koszt uzyskania przychodu musi być również racjonalny, i ekonomicznie uzasadniony.

Stanowisko takie zostało także potwierdzone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2143/14 w którym Sąd stwierdził, iż nie ulega wątpliwości, że przy kwalifikowaniu wydatków jako kosztów podatkowych należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia zamierzonego przychodu. Innymi słowy, zdaniem Sądu, o możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych decydować winny okoliczności konkretnej sprawy, a dokładnie okoliczności poniesienia tego wydatku. Oznacza to, że celowość i racjonalność poniesienia wydatku w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. należy oceniać w odniesieniu do konkretnej sytuacji danego podatnika. Przy niezmienionej zasadzie, zgodnie z którą decydującym kryterium klasyfikacji kosztów podatkowych jest działanie podatnika nakierowane na jeden z celów wskazanych w powyższym przepisie, działania podatnika zmierzające do osiągnięcia tych celów należy postrzegać uwzględniając specyfikę prowadzonej przez niego działalności oraz sytuacji, w jakiej podejmuje on określone działania lub zaniechania.

Kosztami uzyskania przychodu będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim oraz odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami są uznawane takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast do kosztów pośrednich zaliczane są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające w szczególności z konieczności wywiązania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa czy też warunkujące prowadzenie tej działalności. Koszty te, chociaż niewątpliwie związane są z przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami i nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie wystąpi przychód uzasadniający potracenie tych kosztów.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu zawarte w przepisie art. 15 ust. 1 updop oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie zachować (zachowywać) należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nie naruszonym, utrzymać. Natomiast zabezpieczyć (zabezpieczać) oznacza uczynić bezpiecznym - nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby źródło to funkcjonowało w bezpieczny sposób. Zatem wydatki, które przyczynią się do zabezpieczenia bądź zachowania źródła przychodu, to takie wydatki, które w efekcie pozwolą w przyszłości osiągnąć przychód z tego źródła.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką, której jedynym udziałowcem jest Gmina. Zadaniem Spółki jest administrowanie strefami płatnego parkowania należącymi do Gminy. Wnioskodawca uzyskuje z tego tytułu przychody w postaci prowizji określonej procentowo w stosunku do wielkości wpływów do Gminy środków finansowych z tytułu opłat parkingowych. Wnioskodawca wydzierżawił od osoby fizycznej teren na którym znajduje się dziki parking. Z zawartej umowy wynika, że dzierżawca ma prawo do usytuowania na nieruchomości dzierżawionej obiektów małej architektury (z przeznaczeniem na cele rekreacyjno-wypoczynkowe). Umowa ta ma zabezpieczyć przed istnieniem dzikiego parkingu. Koszty związane z utworzeniem małej architektury, tj.: wykonanie dokumentacji projektowej dotyczącej przebudowy szaty zieleni oraz wykonania przebudowy terenu zieleni (zgodnie z projektem) ponoszone są przez Spółkę. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy wydatki poniesione przez Spółkę w celu utworzenia obiektów małej architektury będą stanowić koszty uzyskania przychodu związane z administrowaniem strefami płatnego parkowania.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę w postaci wykonania obiektów małej architektury o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym, tj. wykonanie dokumentacji projektowej dotyczącej przebudowy szaty zieleni oraz wykonania przebudowy terenu zieleni (zgodnie z projektem) nie mają związku uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami z tytułu administrowania strefami płatnego parkowania.

Wskazać trzeba przede wszystkim na to, że:

• inwestycja ta nie zwiększy ilości miejsc parkingowych od których pobierane są opłaty,
• nie można przyjąć za racjonalne założenie, że osoby parkujące dotychczas na terenie dzikiego parkingu skorzystają z płatnych stref parkowania zarządzanych przez Wnioskodawcę co realnie spowodowałoby wzrost wpływów z tytułu opłat za parkowanie,

Nawet gdyby przyjąć, że ww. wydatki zostały poniesione w celu zabezpieczania źródła przychodu, to cel ten mógł zostać osiągnięty na szereg różnych, znacznie mniej kosztownych sposobów, np. zagrodzenie wjazdu szlabanem lub bramą, postawienia znaku zakazującego wjazdu na tę nieruchomość, itp. Nie ulega zatem wątpliwości, że wykonanie obiektów małej architektury o charakterze rekreacyjno-wypoczynkowym, tylko w celu zamknięcia dostępu na teren dzikiego parkingu z punktu widzenia Wnioskodawcy jest nieracjonalne i ekonomicznie nieuzasadnione.

Reasumując, Spółka nie wykazała związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem opisanych we wniosku wydatków, a osiągnięciem lub możliwością osiągnięcia przychodów. Ponadto wydatki poniesione w celu jego wytworzenia są dla Spółki niecelowe i ekonomicznie nieracjonalne. Zatem Wnioskodawca nie ma możliwości zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej