Temat interpretacji
w zakresie ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d - w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 października 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 18 października 2016 r.), uzupełnionym 1 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d - w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 18 października 2016 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, ustalenia, czy w związku z dodaniem do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2017 r. art. 15d - w przypadku uregulowania przez Wnioskodawcę zobowiązania powyżej 15 tys. zł w drodze kompensaty, możliwe będzie zaliczenie takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą dokonuje rozliczeń transakcji z różnymi podmiotami gospodarczymi. W sytuacji, gdy Wnioskodawca jest zarówno wierzycielem, jak też i dłużnikiem swojego kontrahenta, Wnioskodawca za zgodą kontrahenta, czy też na podstawie umowy dokonuje potrącenia umownego tzw. kompensaty albo potrącenia ustawowego składając stosowne oświadczenie. Poprzez dokonanie potrącenia zarówno ustawowego, jak też i umownego dochodzi do umorzenia wierzytelności do wartości wierzytelności niższej. Pozostała po potrąceniu należność jest regulowana w inny sposób, czyli najczęściej przelewem bankowym. Wnioskodawca również po dniu 1 stycznia 2017 r. będzie korzystać z instytucji potrącenia zarówno umownego jak też i ustawowego na zasadach dotychczasowych. Potrącenie umowne czy ustawowe prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania w inny sposób niż przez zapłatę.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy po 1 stycznia 2017 r. podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty w kwocie przewyższającej 15.000 zł, wynikające z transakcji rozliczanej przez potrącenie zarówno umowne, jak też i ustawowe?
Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynikające z transakcji rozliczanej po dniu 1 stycznia 2017 r. poprzez potrącenie ustawowe czy umowne, będą mogły zostać zaliczone przez Wnioskodawcę jako podatnika do kosztów uzyskania przychodu. W myśl art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: ustawa o CIT), przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest dochód, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich ten dochód został osiągnięty. Dochodem tym jest natomiast, co do zasady, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1829) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
Art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, stanowi, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:
- stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
- jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzana w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej zmiana nie dotyczy innego niż płatność sposobu regulowania zobowiązań przedsiębiorcy. W sytuacji gdy dojdzie do uregulowania/wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie, nie można mówić o płatności, do której odnosi się art. 15d, sankcjonowanej niemożnością zaliczenia do kosztów uzyskania kosztu w tej części, w jakiej płatność dotyczącą transakcji, o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku bankowego w kwocie przekraczającej 15.000 zł. Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzane zmiany dotyczą jedynie jednego ze sposobów regulowania zobowiązania - przez zapłatę zobowiązania.
Jeżeli dochodzi do uregulowania albo wygaśnięcia zobowiązania w inny sposób niż przez dokonanie płatności zapisy art. 15d ustawy o CIT w związku z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie mają w ocenie Wnioskodawcy zastosowania. Przytoczyć tu należy wyrok WSA w Gliwicach z 10 maja 2007 r., sygn. akt III SA/GI 216/07, zawierający stwierdzenie, że: art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ustanawia konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcję o wartości przekraczającej 15 000 Euro, a zatem nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośredniow formie gotówkowej. Nie odnosi się natomiast w żadnej mierze do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności. Podkreślić należy, że w tym zakresie art. 22 zmienił się tylko co do limitu dotyczącego wysokości płatności z 15.000 Euro na 15.000 zł. Nie ulega wątpliwości iż przepis art. 22 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej ustanawia na przyszłość konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcję o wartości przekraczającej wskazaną w tym przepisie kwotę za pośrednictwem rachunku płatniczego, czyli nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośrednio w formie gotówkowej. W sytuacji dokonania potrącenia/kompensaty przy spełnieniu warunków ustawowych czy umownych dochodzi do umorzenia wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej, co świadczy o tym że doszło do zrealizowania zobowiązania, przynajmniej częściowo. Potrącenie jest jedną z wielu form realizacji zobowiązania i pełni taką funkcję jak zapłata ale zapłatą nie jest. W tej sytuacji trudno uznać, że w przypadku potrącenia czy kompensaty mamy do czynienia z płatnością, a co za tym idzie, że koszt realizacji zobowiązania w inny sposób niż przez zapłatę podlegać będzie sankcji z art. 15d ustawy o CIT, skutkującej niemożnością zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu realizacji zobowiązania w inny sposób, w związku z art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Trzeba zauważyć że prawo dopuszcza inne formy zaspokojenia wierzyciela niż jedynie poprzez płatność. I tak np. art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze. zm.), reguluje potrącenie ustawowe w sytuacji gdy dwie osoby są względem siebie dłużnikami i wierzycielami, kompensata umowna należy do umów nienazwanych, których treść kształtowana jest na podstawie art. 3531 Kodeksu cywilnego.
Podkreślić należy, że przywołane na wstępie przepisy mówią jedynie o jednej z form regulowania zobowiązań jaką jest płatność zarówno gotówkowa, jak też i bezgotówkowa, nie odnoszą się zaś w żadnej mierze do innych przewidzianych przez prawo sposobów regulowania zobowiązań.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-400 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach