Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z programem motywacyjnym dla pracowników Spółki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 3 luty 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z programem motywacyjnym dla pracowników Spółki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z programem motywacyjnym dla pracowników Spółki.

W ww. wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) zamierza wprowadzić program motywacyjny (dalej: Program), którym co do zasady objęci zostaną pracownicy wykonujących pracę tego rodzaju, że ma ona wpływ na wyniki finansowe Spółki. Nie można jednak wykluczyć, iż Program ten zostanie także skierowany do Członków Kadry Zarządzającej (dalej łącznie jako: Osoby Uprawnione).

Celem Programu jest zmotywowanie Osób Uprawnionych do podejmowania działań zmierzających do utrzymania/poprawy wyników finansowych Spółki, a tym samym jej pozycji rynkowej.

Mając to na względzie, Wnioskodawca zamierza uzależnić wysokość możliwych do otrzymania przez Osoby Uprawnione w ramach Programu kwot od wyników finansowych Spółki, na które wpływ mają wyniki podejmowanych przez Osoby Uprawnione działań, w tym indywidualnie osiągnięty przez te osoby poziom marży sprzedaży.

Aby zrealizować Program, Spółka zamierza opracować i przyjąć Regulamin oraz zawierać z Osobami Uprawnionymi odrębne umowy, których treścią będzie przyznanie im opcji reprezentujących warunkowe prawo do otrzymania w przyszłości, w wyniku realizacji praw z opcji, rozliczenia pieniężnego. Umowa będzie umową cywilnoprawną, odrębną od umowy o pracę czy innego stosunku łączącego Osobę Uprawnioną z Wnioskodawcą.

Opcje przyznane zostaną Osobom Uprawnionym nieodpłatnie. Uczestnictwo w Programie będzie dobrowolne. Podmiot określony w Regulaminie będzie uprawniony do wskazania osób zaproszonych do uczestnictwa w Programie oraz do podejmowania niezależnych i suwerennych decyzji odnośnie liczby opcji przyznawanych poszczególnym osobom.

Zgodnie z zasadami Programu, opcje (ani prawa z nich wynikające) nie będą stanowiły akcji/udziałów w rozumieniu ustawy z dnia 15 września 2000 roku Kodeks Spółek Handlowych (Dz. U. z 2013 r. Nr 1030, dalej: Kodeks spółek handlowych) i nie dadzą ich nabywcom żadnych praw udziałowych w stosunku do Spółki, a zatem posiadacz opcji nie będzie uważany za udziałowca Spółki z tytułu posiadania tych opcji (bądź w wyniku ich realizacji), w szczególności nie będzie mu przysługiwało prawo głosu ani prawo do dywidendy. Przyznawane Osobom Uprawnionym opcje będą niezbywalne.

Osoba Uprawniona otrzymując opcje nabędzie prawo do otrzymania w przyszłości, po spełnieniu przewidzianych zasadami Programu warunków, kwoty rozliczenia pieniężnego (dalej: Kwota Rozliczenia) kalkulowanego jako iloczyn liczby przyznanych opcji i ich wartości ustalanej po zakończeniu okresu wyczekiwania wynoszącego kwartał. Realizacja tego prawa nastąpi poprzez przedstawienie Wnioskodawcy opcji do umorzenia. Umorzenie nastąpi poprzez wypłatę Osobie Uprawnionej Kwoty Rozliczenia.

Należy przy tym podkreślić, że realizacja praw wynikających z opcji może nastąpić dopiero po zakończeniu okresu wskazanego w Programie (zasadniczo będzie to okres kwartalny) i po spełnieniu określonych w dokumentach Programu warunków (np. pozostawania Osób Uprawnionych w zatrudnieniu w okresie wskazanym w dokumentach Programu czy wypełnianie przez nich powierzonych im funkcji na podstawie stosownej uchwały). W tym sensie, przyznane Osobie Uprawnionej prawo wynikające z opcji jest warunkowe.

Warunki służące określeniu wysokości należnej poszczególnym Osobom Uprawnionym Kwoty Rozliczenia będą definiowane jako wskaźnik finansowy (dalej: Wskaźnik).

Wysokość Kwoty Rozliczenia będzie uzależniona od stopnia realizacji określonego w Programie Wskaźnika. Wskaźnik będący podstawą wyliczenia Kwoty Rozliczenia na dany okres będzie ustalany przez Spółkę i może różnić się co do wysokości i rodzaju w przypadku poszczególnych Osób Uprawnionych.

Następnie, po zakończeniu okresu wyczekiwania wskazanego w Programie, Spółka przekaże Osobom Uprawnionym informację o wartości osiągniętego Wskaźnika za dany okres oraz o obliczonej na tej podstawie Kwocie Rozliczenia przysługującej poszczególnym Osobom Uprawnionym, a następnie dokona jej wypłaty.

Jak wspomniano powyżej, wysokość Kwoty Rozliczenia uzależniona będzie w szczególności od stopnia realizacji wskazanego przez Spółkę Wskaźnika, tj. od marży zysku na sprzedaży osiągniętej przez Osobę Uprawnioną lub od zysku netto Spółki.

Kwotę Rozliczenia dana Osoba Uprawniona będzie mogła otrzymać, jeśli ustalony Wskaźnik osiągnie odpowiedni, założony przez Spółkę i zapisany w Umowie poziom oraz, gdy spełnione zostaną inne wskazane w Programie warunki, przy czym wartość Kwoty Rozliczenia otrzymywanej przez poszczególne Osoby Uprawnione będzie zależała od poziomu osiągniętego przez ten Wskaźnik w odniesieniu do poszczególnych osób lub w przypadku zysku netto Spółki od ogólnego poziomu Wskaźnika.

Szczegółowy sposób wyliczenia kwoty rozliczenia ustalony zostanie indywidualnie w Umowie zawartej pomiędzy Spółką z Osobą Uprawnioną.

Wypłata Kwoty Rozliczenia będzie następowała po zakończeniu okresu wyczekiwania, na zasadach określonych w dokumentach Programu.

W kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego postawiono następujące pytanie.

Czy wydatki związane z organizacją i obsługą powyższego Programu i wypłatą Kwot Rozliczenia Osobom Uprawnionym będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie wydatki związane z organizację i obsługą Programu, a także wypłatą Kwot Rozliczenia Osobom Uprawnionym powinny stanowić koszty uzyskania przychodów dla Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Konstrukcja powołanego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże on ich bezpośredni (koszty bezpośrednie) lub pośredni (koszty pośrednie) związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że poniesienie danego wydatku niekoniecznie i nie w każdym przypadku musi prowadzić do powstania konkretnego przychodu; w każdym jednak przypadku podatnik musi być w stanie wykazać, że wydatek ten został poniesiony przez niego w sposób racjonalny w celu osiągnięcia przychodu albo zachowania/zabezpieczenia jego źródła.

Na temat możliwości kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów wielokrotnie wypowiadały się nie tylko organy skarbowe, ale także Wojewódzkie Sądy Administracyjne. Z rozważań tych wynika wniosek, że warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a zatem bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• jest poniesiony w celu uzyskania przychodów albo zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany, nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przechodząc na grunt analizowanego stanu faktycznego należy podkreślić, że uzasadnieniem dla przekazania Osobom Uprawnionym opcji przyznających im prawo do otrzymania w przyszłości Kwoty Rozliczenia jest m.in. funkcja motywacyjna, która przejawia się w tym, że wysokość otrzymanych przez te osoby w przyszłości kwot będzie zależała od wyników osiągnięcia określonego, zakładanego poziomu przez wybrany przez Spółkę wskaźnik, przez co pośrednio będzie uzależniona od wyników finansowych Spółki. Nie ulega więc wątpliwości, że analizowany Program służy motywowaniu do jak najlepszej pracy/wykonywania powierzonych obowiązków w celu maksymalizacji zysków osiąganych przez Spółkę.

W konsekwencji, zwiększenie efektywności działań Osób Uprawnionych będzie prowadziło do wydajniejszej realizacji celów biznesowych oraz poprawy wyników Spółki.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy ponoszeniem przez Spółkę wydatków w związku z udziałem Osób Uprawnionych w Programie, a potencjalnymi przychodami lub zachowaniem oraz zabezpieczeniem ich źródła.

Jednocześnie, należy podkreślić, że tego typu wydatki (tj. związane z funkcjonowaniem programów motywacyjnych) nie zostały wymienione w treści art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy ponoszone przez nią wydatki tak na organizację i obsługę Programu jak i wypłatę Kwot Rozliczenia Osobom Uprawnionym, mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zdanie Wnioskodawcy potwierdza szereg interpretacji dotyczących różnego rodzaju programów motywacyjnych, w szczególności te wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 10 kwietnia 2015 r. o sygn. ILPBI/2/4510-232/15/KP, w której wskazano, że (...) Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że w ocenie tut. Organu wydatki na realizację programów motywacyjnych, mogą mieć wpływ na zachowanie lub zwiększenie, obecnie lub w przyszłości przychodu Spółki, zatem wydatki na te cele, faktycznie poniesione i właściwie udokumentowane, mogą być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 6 czerwca 2014 r. o sygn. ILPB3/423-132/14-2/JG, w której organ skarbowy wskazał, że Uzasadnieniem dla przyznania Uczestnikom Programu, związanym ze Spółką, Jednostek Uczestnictwa jest m.in. funkcja motywacyjna, gdyż Uczestnicy Programu stając się posiadaczami Jednostek Uczestnictwa są dodatkowo motywowani do działania nakierowanego na uzyskanie wysokiego zysku operacyjnego przez Spółkę. Do analogicznych wniosków prowadzi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 października 2013 r. (sygn. IPPB3/423-659/13-2/MC), który potwierdził stanowisko przedstawione we wniosku, że możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w przypadku gdy pracownicy stając się posiadaczami jednostek, których wartość zależy od wyników finansowych Spółki, są dodatkowo motywowani do jak najlepszej pracy w celu maksymalizacji zysków osiąganych przez Spółkę.
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 3 września 2008 r. o sygn. IBPB3/423-485/08/AK, w której organ skarbowy wskazał, że (...) przyznanie pracownikom nieodpłatnie opcji na akcje Spółki w ramach tzw. Planu (pracowniczy plan motywacyjny) umotywowane jest poprawą efektywności Banku, zwiększeniem jego możliwości gospodarczych poprzez zmotywowanie pracowników Banku do utrzymywania ściślejszego związku z Bankiem i poczucia osobistej odpowiedzialności za działalność i rezultaty finansowe Banku. A zatem pracownik Banku uprawniony do partycypowania w pracowniczym planie motywacyjnym jest konkretnie - bo finansowo - zainteresowany zwiększeniem efektywności swoich działań, co prowadzi do sprawniejszej realizacji celów biznesowych banku, zwiększenia jego wyników finansowych i przychodu podatkowego. W związku z powyższym można mówić o istnieniu związku przyczynowo - skutkowego miedzy poniesionym wydatkiem, a potencjalnym lub zwiększonym przychodem (...).

Podobne stanowisko zostało także potwierdzone w innych pismach organów podatkowych (m.in. interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 marca 2011 r., sygn. IBPBI/2/423-1827/10/JD, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423-40/08-3/DG z dnia 21 listopada 2008 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. lPPB3/423-322/10-2/JB z 13 lipca 2010 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Kwestię kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm. dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Generalnie można więc przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

Enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty

w nim niewymienione tymi kosztami nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł obiektywnie oceniając oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Jak już wskazano przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak podkreśla Wnioskodawca, celem programu jest zwiększenie motywacji pracowników wykonujących pracę tego rodzaju, że ma ona wpływ na wyniki finansowe Spółki oraz członków kadry zarządzającej do osiągania jak najlepszych wyników finansowych przez Spółkę. Kwota potencjalnej wypłaty pieniężnej na rzecz uczestników jest uzależniona od wyników wartości finansowych Spółki, na których kształtowanie mają wpływ osoby w nim uczestniczące, w tym indywidualnie osiągnięty poziom marży sprzedaży. W konsekwencji zatem istnieją podstawy, by można było mówić o związku przyczynowym między poniesionymi wydatkami a potencjalnym lub zwiększonym przychodem - jednocześnie wydatki te nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Tym samym przekładają się pośrednio na zwiększenie przychodów generowanych przez Wnioskodawcę.

Zważywszy na powyższe co do zasady wydatki poniesione w związku z realizacją opisanego we wniosku programu, tj. jego organizacją, obsługą oraz wypłatą Kwot Rozliczenia spełniające przedstawione powyżej kryteria, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Co więcej nie są one sprzeczne z rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy