Temat interpretacji

Czy wydatki związane z ustanowieniem służebności przesyłu są kosztami pośrednimi zaliczanymi w dacie ich poniesienia?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku opatrzonym datą 27 grudnia 2005 r. (data wpływu do tut. Biura 31 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji środków trwałych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji środków trwałych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest małym podatnikiem i może korzystać z możliwości jaką daje art. 16k ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: ustawa o PDOP). Prowadzi ewidencję środków trwałych, o której mowa w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, dla potrzeb ustalenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych. Prowadzi równolegle tabelę odpisów umorzeniowych dla potrzeb ewidencji księgowej zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330). Wnioskodawca zakupił w 2015 r. środki trwałe o wartości jednostkowej powyżej 3.500,00 zł. Są to składniki wyposażenia z grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych. Dla celów podatkowych skorzysta z art. 16k ust. 7 ustawy PDOP i zaliczy wartość zakupionych środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu zakupu tych środków trwałych, wprowadzi je do ewidencji środków trwałych, i rozpocznie ich eksploatację (jest to ten sam miesiąc). Decyzja o skorzystaniu z możliwości art. 16k ust. 7 PDOP zostanie uwidoczniona na dokumencie OT, czyli dokumencie przyjęcia środka trwałego do eksploatacji. Równolegle Spółdzielnia wprowadzi wartość początkową tego środka trwałego do urządzeń księgowych zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości i dokonywała będzie odpisów umorzeniowych w wysokości ustalonej przez Kierownika Jednostki w wysokości 20 % wartości początkowej zakupionego środka trwałego rocznie. W większości jednostek gospodarujących tak i w naszej Spółdzielni księgowanie to przeprowadzone jest na dwóch kontach: Wn Amortyzacja oraz Ma Umorzenie środków trwałych. Oczywistym jest, że amortyzacja podatkowa, a więc koszty uzyskania przychodu PDOP jest czymś innym niż amortyzacja księgowa, czyli statystyczne obniżanie wartości środka trwałego wynikające z jego fizycznego zużycia. Decyzja o księgowaniu odpisów umorzeniowych w czasie 5 lat zostanie uwidoczniona na dokumencie OT, czyli dokumencie przyjęcia środka trwałego do eksploatacji. W konsekwencji Spółdzielnia zaliczy wartość początkową środka trwałego w koszty podatkowe jednorazowo a w koszty księgowe przez 5 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczyć wartość zakupionego środka trwałego jednorazowo w koszty podatkowe korzystając z prawa wynikającego z art. 16k ust. 7 ustawy PDOP i jednocześnie księgować umorzenie i amortyzację w urządzeniach księgowych w wysokości ustalonej przez Kierownika Jednostki (niejednorazowo)...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartość zakupionego środka trwałego, zgodnie z art. 16k ust. 7 ustawy o PDOP bez względu na to, jak będzie księgowana amortyzacja tego środka trwałego dla potrzeb rachunkowości.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 3 grudnia 2013 r. Znak: IPTPB3/423-362/13-2/GG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca postanowił bowiem w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku trwałego wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Wykluczając możliwość jednorazowego uznania wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej za koszt uzyskania przychodu, ustawodawca kierował się zasadą współmierności kosztów i przychodów podatkowych.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   -o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako jedną z metod amortyzacji wskazują dokonanie tzn. jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

Zgodnie z art. 16k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy czym małym podatnikiem, zgodnie z art. 4a pkt 10 ww. ustawy, jest podatnik, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

W 2015 r. za małego podatnika można zatem uznać tego, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług za 2014 r. nie przekroczyła kwoty 5.015.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2014 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z 1 października 2014 r. Nr 190/A/NBP/2014) wynosił 4,1792 zł x 1.200.000 = 5.015.040 zł, w zaokrągleniu 5.015.000 zł. Natomiast dopuszczalny w 2015 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 209.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro, tj. 4,1792 zł x 50.000 = 208.960 zł, w zaokrągleniu 209.000 zł.

W myśl art. 16k ust. 8 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 16h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 16i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 16k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16f ust. 3.

Zatem, jak wynika z wyżej przytoczonych przepisów niektórzy podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, do wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznie.

Z metody jednorazowej amortyzacji środków trwałych, mogą zatem skorzystać dwie grupy podmiotów:

• podatnicy, którzy rozpoczęli działalność gospodarczą lub
• mali podatnicy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest małym podatnikiem, prowadzi ewidencję środków trwałych, o której mowa w art. 9 ust. 1 ww. ustawy dla potrzeb ustalenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych, równolegle prowadząc tabelę odpisów umorzeniowych dla potrzeb ewidencji księgowej zgodnie z ustawą o rachunkowości. W 2015 r. zakupił składniki wyposażenia z grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych o wartości jednostkowej powyżej 3.500,00 zł. Dla celów podatkowych skorzystał z art. 16k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i zaliczył wartość zakupionych środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu zakupu tych środków trwałych, wprowadził je do ewidencji środków trwałych, i rozpoczął ich eksploatację (w tym samym miesiącu). Decyzja o skorzystaniu z możliwości art. 16k ust. 7 ww. ustawy, została uwidoczniona na dokumencie OT, czyli dokumencie przyjęcia środka trwałego do eksploatacji. Równolegle Wnioskodawca wprowadził wartość początkową tego środka trwałego do urządzeń księgowych zgodnie z ustawą o rachunkowości i dokonywać będzie odpisów umorzeniowych w wysokości ustalonej przez Kierownika Jednostki w wysokości 20 % wartości początkowej zakupionego środka trwałego rocznie.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiadając status małego podatnika w 2015 r., mógł dokonać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, na zasadach określonych w art. 16k ust. 7 - 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w granicach limitu wskazanego w tych przepisach, już w miesiącu, w którym ww. środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, że Wnioskodawca dla celów rachunkowych przyjął inną metodę amortyzacji środków trwałych niż dla celów podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54§ 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach