Temat interpretacji

Czy koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, ujęte jako koszty bilansowe roku następnego, stanowią jednocześnie koszty podatkowe roku następnego?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2012 r. (data wpływu 30 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów o charakterze pośrednim będących przedmiotem pytania nr 1 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów o charakterze pośrednim.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką - córką holenderskiej firmy X. Ze względu na to, że Spółka ma stosunkowo krótki termin na zamknięcie ksiąg, ze względu na wymogi określone przez jednostkę dominującą, faktury wystawiane przez kontrahentów trafiają do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, co uniemożliwia zaksięgowanie ich jako kosztów bilansowych roku, którego dotyczą. Faktury dokumentują koszty pośrednie Spółki, tj. koszty, których nie można przypisać do konkretnych źródeł przychodów, a których poniesienie związane jest z ogólną działalnością Spółki i służy uzyskaniu przychodów lub zabezpieczeniu źródeł przychodów.

Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Sprawozdanie Spółki podlega obowiązkowemu badaniu przez biegłego rewidenta na podstawie art. 64 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, ujęte jako koszty bilansowe roku następnego, stanowią jednocześnie koszty podatkowe roku następnego...
2. Czy koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki przed wstępnym zamknięciem ksiąg za dany rok podatkowy, ujęte jako koszty bilansowe danego roku (WN) i zobowiązanie na koncie zespołu 2 (MA) na podstawie wewnętrznego dowodu księgowego polecenie księgowania są kosztami podatkowymi danego roku podatkowego...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Ponadto informuje się, iż w zakresie przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego obejmującego odpowiedź na pytanie nr 2 została wydana w dniu 30 sierpnia 2012 r. interpretacja indywidualna nr ILPB3/423-207/12-3/EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty pośrednie udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, ujęte jako koszty bilansowe roku następnego stanowią jednocześnie koszty podatkowe roku następnego.

Natomiast koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki przed zamknięciem ksiąg za dany rok podatkowy, ujęte jako koszty bilansowe danego roku (WN) i zobowiązanie na koncie zespołu 2 (MA) na podstawie wewnętrznego dowodu księgowego polecenie księgowania są kosztami podatkowymi danego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, który jest zamkniętym katalogiem kosztów wyłączonych z opodatkowania.

Przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związanie z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącanie w dacie ich poniesienia.

Jednocześnie art. 15 ust. 4e ww. ustawy stanowi, że dniem poniesienia kosztów uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu, w przypadku, braku faktury (rachunku). Do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji dla celów podatkowych pojęcia dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano). W opinii Spółki, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), należy rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości. Pod pojęciem dzień poniesienia kosztu należy rozumieć dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez Nią księgach rachunkowych, a możliwość uznania wydatku za koszt podatkowy uzależniony jest od jego zaksięgowania. Podstawą dokonania zapisu w księgach rachunkowych jest dowód księgowy, który powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu, do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja). Zapis księgowy powinien natomiast zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się od daty dokonania operacji, kwotę i datę zapisu.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o rachunkowości, księgi rachunkowe zamyka się na dzień kończący rok obrotowy, nie później niż w ciągu 3 miesięcy od tego dnia i jest to zamknięcie wstępne, które dokonuje się, żeby sporządzić sprawozdanie finansowe. W księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Dla zapewnienia współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów do aktywów lub pasywów danego okresu sprawozdawczego zaliczane będą koszty lub przychody dotyczące przyszłych okresów oraz przypadające na ten okres sprawozdawczy koszty, które jeszcze nie zostały poniesione. Ostateczne zamknięcie ksiąg rachunkowych jest odsunięte w czasie od wstępnego o ponad 3 miesiące m.in. z powodu wprowadzenia korekt i zmian w sprawozdaniu finansowym, które zaś mogą wynikać m. in. z korekt zaproponowanych przez biegłego rewidenta podczas badania sprawozdania finansowego lub otrzymaniu przez Spółkę informacji o istotnych zdarzeniach mających wpływ na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej Spółki. Zgodnie z art. 12 ust. 5 ustawy o rachunkowości, ostateczne zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących księgi rachunkowe, co oznacza brak możliwości dokonywania nowych zapisów lub zmian w zapisach już wprowadzonych w zamkniętym okresie rozliczeniowym.

W opinii Spółki, koszt podatkowy powstaje w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej.

Zaksięgowanie danego wydatku w poczet kosztów danego roku następuje zgodnie z zasadą memoriału. Wystąpienie istotnego zdarzenia gospodarczego mającego istotny wpływ na rzetelne przedstawienie sytuacji majątkowej jednostki obliguje Spółkę do zmiany wstępnego sprawozdania finansowego i ujęcia kosztów w roku obrotowym, którego dotyczą. Zatem ujęcie kosztu w księgach określa datę powstania kosztu podatkowego. Data dokumentu, data jego wpływu do siedziby Spółki ani data operacji gospodarczej nie determinują daty powstania kosztu uzyskania przychodów.

Potwierdzenie stanowiska Spółki zawarte jest w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17.04.2008 r. sygn. ILPB3/423-90/08-4/MC:

(...) Podatnik może odliczyć od przychodów koszty ich uzyskania w roku podatkowym, którego te koszty dotyczą, tj. w roku podatkowym, w którym w efekcie poniesienia tych kosztów uzyskał przychód do opodatkowania. Jednocześnie, niekoniecznie koszty te muszą być poniesione. Muszą być natomiast znane co do rodzaju i kwoty oraz zarachowane do roku, do którego się odnoszą. W razie braku możliwości zarachowania tych kosztów potrąca się je w roku, w którym faktycznie zostały poniesione (...).

Ponadto, opinia Spółki jest zbieżna z opinią wyrażoną w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14.11.2008 r. sygn. ILPB3/423-509/08-2/MC:

(...) Pod pojęciem dzień poniesienia kosztu rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany ().

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Ponadto, dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m. in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, koszty promocji i reklamy.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku, Spółka otrzymuje od swoich kontrahentów faktury dotyczące kosztów pośrednich, tj. kosztów, których nie można przypisać do konkretnych źródeł przychodów, a których poniesienie związane jest z ogólną działalnością Spółki i służy uzyskaniu przychodów lub zabezpieczeniu źródeł przychodów.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku braku możliwości przyporządkowania danego wydatku do konkretnego przychodu, wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia.

Jednocześnie art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów jest data, na którą (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. Ponadto z przepisu tego wynika, że podstawą do ujęcia kosztu jest faktura (rachunek) lub inny dowód wówczas, gdy nie ma faktur (rachunków). Przy czym zasady powyższe nie dotyczą rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych.

Art. 9 ust. 1 tej ustawy wskazuje jednak, iż na podatniku ciąży obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy ().

Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych zasady prowadzenia tej ewidencji zostały określone w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

Ponadto, dla zapewnienia współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów do aktywów lub pasywów danego okresu sprawozdawczego zaliczane będą koszty lub przychody dotyczące przyszłych okresów oraz przypadające na ten okres sprawozdawczy koszty, które jeszcze nie zostały poniesione (art. 6 ust. 2 ww. ustawy).

Jak wskazano wcześniej, warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Zgodnie z powołanym wcześniej art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie o rachunkowości.

W myśl art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów w księgach rachunkowych jest dowód księgowy, który jako warunek konieczny musi wskazywać m.in. przedmiot operacji gospodarczej, wiarygodne określenie stron uczestniczących w tej operacji, określenie jej wartości i innych danych, pozwalających na zidentyfikowanie zdarzenia gospodarczego.

Z zestawienia wskazanych wyżej przepisów obu ustaw wynika, iż nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy ustalono dochód do opodatkowania.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż ze względu na stosunkowo krótki termin na zamknięcie ksiąg zdarzają się sytuacje gdy faktury wystawione przez kontrahentów trafiają do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, co uniemożliwia zaksięgowanie ich jako kosztów bilansowych roku, którego dotyczą. Faktury dokumentują koszty o charakterze pośrednim.

Na tle powyższego, powstała wątpliwość, czy koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, ujęte jako koszty bilansowe roku następnego, stanowią jednocześnie koszty podatkowe roku następnego.

W świetle powyższego, zauważyć należy, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o rachunkowości, sprawozdanie finansowe sporządza się na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych, o którym mowa w art. 12 ust. 2, oraz na inny dzień bilansowy, stosując odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b, zasady wyceny aktywów i pasywów oraz ustalania wyniku finansowego, określone w rozdziale 4.

Na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, księgi rachunkowe zamyka się, z zastrzeżeniem ust. 3, 3a, 3b i 3c, na dzień kończący rok obrotowy - nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tego zdarzenia.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 5 cyt. ustawy, zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących zamknięte księgi rachunkowe, z uwzględnieniem art. 13 ust. 2 i 3.

Z kolei, jak stanowi art. 52 ust. 1 wskazanej ustawy, kierownik jednostki zapewnia sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego i przedstawia je właściwym organom, zgodnie z obowiązującymi jednostkę przepisami prawa, postanowieniami statutu lub umowy. Roczne sprawozdanie finansowe jednostki, z zastrzeżeniem ust. 2b, podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający, nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego. Przed zatwierdzeniem roczne sprawozdanie finansowe jednostek, o których mowa w art. 64, podlega badaniu zgodnie z zasadami określonymi w rozdziale 7 (art. 53 ust. 1 ustawy).

Ponadto, w myśl art. 54 ust. 1 ustawy o rachunkowości, jeżeli po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem, jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, które mają istotny wpływ na to sprawozdanie finansowe, lub powodujących, że założenie kontynuowania działalności przez jednostkę nie jest uzasadnione, powinna ona odpowiednio zmienić to sprawozdanie, dokonując jednocześnie odpowiednich zapisów w księgach rachunkowych roku obrotowego, którego sprawozdanie finansowe dotyczy, oraz powiadomić biegłego rewidenta, który sprawozdanie to bada lub zbadał. Jeżeli zdarzenia, które nastąpiły po dniu bilansowym, nie powodują zmiany stanu istniejącego na dzień bilansowy, to odpowiednie wyjaśnienia zamieszcza się w informacji dodatkowej. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, jeżeli jednostka otrzymała informacje o zdarzeniach, o których mowa w ust. 1, po zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego, to ich skutki ujmuje w księgach rachunkowych roku obrotowego, w którym informacje te otrzymała.

Mając zatem na uwadze uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości oraz art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, iż koszt podatkowy powstaje w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych. Dopiero bowiem ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie, koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, udokumentowane fakturami, które wpłynęły do Spółki po wstępnym zamknięciu ksiąg, a przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za dany rok, ujęte jako koszty bilansowe roku następnego, stanowią koszty podatkowe w miesiącu / roku ich zarachowania w księgach rachunkowych, tj. koszty podatkowe roku następnego.

Jednocześnie nadmienia się, iż zasady rozliczania kosztów winny zostać określone w przyjętej przez podatnika polityce rachunkowości.

Należy także zaznaczyć, że przepis art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości, zobowiązuje podatników, aby przyjęte zasady (politykę) rachunkowości stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne.

Końcowo, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 1023 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu