Temat interpretacji
Działając na podstawie art. 14a § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Prudniku w odpowiedzi na pismo z dnia 13.04.2004 r. (data wpływu 15.04.2004 r.) Nr L.dz. (964)/2004 w sprawie interpretacji prawa podatkowego o zakresie zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity. Dz. U. Nr 54 poz. 654 z 2000 r. ze zm.) - wyjaśnia jak poniżej.
Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika, że pracownik (przewodniczący związków zawodowych) został zwolniony z pracy na podstawie art. 52 kodeksu pracy w lipcu 2003 r. Pracownik odwołał się do Sądu Pracy i Sąd Pracy w Prudniku nakazał przywrócenie pracownika do pracy uznając, że zwolnienie z pracy było nieuzasadnione. Zakład odwołał się od wyroku do Sadu Wojewódzkiego ale kasacja wyroku została odrzucona w lutym 2004 r. Pracownik na mocy wyroku z lutego 2004 r. wrócił zatem do pracy. Zakład pracy wypłacił pracownikowi wynagrodzenie za cały okres tj. od lipca 2003 r. do lutego 2004 r. i naliczył składki na ubezpieczenie.
Stosownie do art. 45 § Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione orzeka się o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy. W myśl art. 47 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. W przypadku korzystania przez pracownika ze szczególnej ochrony stosunku pracy wynagrodzenie przysługuje za cały okres pozostawania bez pracy.
Spółka wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska odnośnie możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania wynagrodzenia pracownika za czas jego pozostawania bez pracy.
Zdaniem wnioskującej Spółki wynagrodzenie to stanowi koszt uzyskania przychodów, jako nie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 54, poz. 654 z 2000 r. ze zm.). Ponadto w opinii Jednostki wynagrodzenie ma związek z ogólną działalnością gospodarczą Spółki i można je zarachować w ciężar kosztów z chwilą wypłaty wynagrodzenia tj. w miesiącu lutym 2004 r. (wcześniej nie była znana kwota wynagrodzenia).
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Prudniku mając na względzie powyższy stan faktyczny zauważa, iż ustawą z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 5, poz. 25) w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzono m.in. zmianę polegającą na skreśleniu w art. 16 ust. 1 pkt 35. W wyniku powyższej zmiany wszelkie wydatki ponoszone przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych na rzecz swoich pracowników, tj. zarówno wydatki bezpośrednie wynikające z zatrudnienia, jak i pośrednie (nawet jeżeli obowiązek ich ponoszenia nie wynika z układu zbiorowego pracy lub innych aktów prawnych) od 01.01.1995 r. stanowią koszt uzyskania przychodów.
W opisanym stanie faktycznym wypłacone pracownikowi w 2004 r. wynagrodzenie za okres od lipca 2003 r. do lutego 2004 r., w którym pozostawał bez pracy zdaniem tutejszego organu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu w 2004 r.
Powyższe stanowisko znajduje m.in. uzasadnienie w ustawowej definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tą definicją kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.
W myśl ogólnej zasady, wypłacone wynagrodzenia są kosztem uzyskania przychodu, są one bowiem związane ze stosunkiem pracy pracownika, którego praca generuje przychody spółki. Przy czym w przedmiotowej sprawie pracownik otrzymał wynagrodzenie za okres, w którym nie świadczył pracy, gdyż umowa o pracę uległa rozwiązaniu. Orzeczeniem sądu pracownik został jednak przywrócony do pracy stąd też na mocy art. 47 kodeksu pracy, pracodawca miał obowiązek wypłacić pracownikowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Z uwagi na fakt, że w tym przypadku pracownik korzystał ze szczególnej ochrony stosunku pracy przysługiwało mu wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Prudniku potwierdza zatem słuszność zajętego przez Spółkę stanowiska, iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy wypłacone pracownikowi, którego sąd przywrócił do pracy stanowi koszt uzyskania przychodów pracodawcy.
Rozstrzygając natomiast kwestię momentu zaliczenia ww. wynagrodzenia do kosztów w rachunku podatkowym tutejszy organ informuje, iż zasady zaliczania poszczególnych wydatków do kosztów zawiera treść art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z jej treścią koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. W odniesieniu do opisanej przez Spółkę sytuacji, pracownik nie otrzymywał wynagrodzenia, gdyż pracodawca zwolnił go z pracy. Konsekwencją powyższego będzie zarachowanie wynagrodzenia pracownika w ciężar kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym miała miejsce jego wypłata.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Prudniku potwierdza również stanowisko Spółki w kwestii momentu zaliczenia wypłaconego wynagrodzenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów.