Temat interpretacji

Czy poniesione przez spółkę koszty niezbędnych noclegów przedstawicieli handlowych, których konieczność wynika z ich obowiązków z racji zatrudnienia, na trasach ich przejazdu w miejscu pracy będą stanowić dla spółki koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 06.05.2013 r. (data wpływu 16.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez przedstawicieli handlowych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16.05.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez przedstawicieli handlowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży produktów Elektrycznych i oświetleniowych. W ramach prowadzonej działalności, spółka na podstawie umów o pracę zatrudnia przedstawicieli handlowych, wskazując jako miejsce pracy każdego z nich obszar kilku województw. Do obowiązków przedstawicieli handlowych należy utrzymywanie w miejscu pracy kontaktów z aktualnymi klientami spółki oraz pozyskiwanie dla niej nowych klientów.

W związku z charakterem pracy, w celu prawidłowej realizacji tych obowiązków nieuniknione są stałe wizyty, przejazdy m.in. w celu odbycia z nimi spotkań, sprawdzenia realizacji zawieranych umów oraz uzgadniania warunków handlowych. Przejazdy te są wykonywane w miejscu pracy wskazanym w umowie o pracę tj. na terenie przypisanych województw, w związku z czym spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu kodeksu pracy i w związku z tym nie wypłaca diet.

W przyszłości spółka zamierza ponosić koszty niezbędnych noclegów przedstawicieli handlowych na trasach ich przejazdu w miejscu pracy. Poniesienie tych kosztów będzie konieczne z uwagi na pokonywanie przez pracowników znacznych odległości oraz konieczność świadczenia pracy na terenie przypisanych województw. Niejednokrotnie jeden wyjazd przedstawiciela handlowego będzie trwał kilka dni, w związku z czym wykonując swoje obowiązki pracownik będzie zmuszony nocować poza swoim miejscem zamieszkania. Wydatki ponoszone w związku z wykonywaniem pracy będą potwierdzane fakturami wystawianymi na spółkę jako na nabywcę lub paragonami. Po przedłożeniu ww. dokumentów księgowych i na ich podstawie spółka będzie dokonywać pracownikom zwrotu równowartości poniesionych wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione przez spółkę koszty niezbędnych noclegów przedstawicieli handlowych, których konieczność wynika z ich obowiązków z racji zatrudnienia, na trasach ich przejazdu w miejscu pracy będą stanowić dla spółki koszty uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych enumeratywnie w art. 16 ust. 1.

Zdaniem wnioskodawcy, wyjazdy przedstawicieli handlowych zatrudnionych na umowę o pracę związane są z wykonywaniem obowiązków wynikających z w/w umów, mają na celu wyłącznie zabezpieczenie już istniejących lub pozyskanie dla spółki nowych źródeł przychodów. W związku z tym wszelkie koszty poniesione z tego tytułu i temu służące (o ile nie zostały enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą stanowić dla spółki koszt uzyskania przychodu. Z uwagi na powyższe słusznym będzie zaliczanie do kosztów uzyskania przychodu również kosztów noclegu poniesionych w przyszłości przez przedstawicieli handlowych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska spółka przytacza interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w podobnej sprawie znak IPPB5/423-374/11-2/RS z dnia 17 maja 2011 roku oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach znak IBPBI/2/423-1014/11/MS z dnia 4 listopada 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej jako: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższych przepisów wynika, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, w ramach prowadzonej działalności, Spółka na podstawie umów o pracę zatrudnia przedstawicieli handlowych, wskazując jako miejsce pracy każdego z nich obszar kilku województw. W związku z charakterem pracy, w celu prawidłowej realizacji tych obowiązków nieuniknione są stałe wizyty, przejazdy m.in. w celu odbycia spotkań z klientami, sprawdzenia realizacji zawieranych umów oraz uzgadniania warunków handlowych. Przejazdy te są wykonywane w miejscu pracy wskazanym w umowie o pracę tj. na terenie przypisanych województw, w związku z czym spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu kodeksu pracy i w związku z tym nie wypłaca diet.

W przyszłości Spółka zamierza ponosić koszty niezbędnych noclegów przedstawicieli handlowych na trasach ich przejazdu w miejscu pracy.

W ocenie tut. Organu, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz aktualne uregulowania prawne w tym zakresie, stwierdzić należy, iż wydatki jakie będzie ponosił Wnioskodawca z tytułu niezbędnych noclegów przedstawicieli handlowych na trasach przejazdu w miejscu wykonywania pracy, po spełnieniu przesłanek zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, uznać należy za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ww. wydatki będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim, wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 299 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie