Temat interpretacji

Czy w momencie sprzedaży środków trwałych dotyczących inwestycji cała niezamortyzowana część środka trwałego będzie kosztem podatkowym?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23.08.2012 r. (data wpływu 28.08.2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27.11.2012 r. (data nadania 28.11.2012 r., data wpływu 29.11.2012 r.) na wezwanie z dnia 19.11.2012 r. Nr IPPB5/423-734/12-2/AS (data nadania 19.11.2012 r., odbioru 21.11.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych dotyczących inwestycji jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.08.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych dotyczących inwestycji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - firma XX S.A. wraz z konsorcjantem będącym osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą poniosła wydatki na inwestycję. Zgodnie z umową koszty inwestycji powinny być poniesione przez każdą ze stron w proporcji 40 i 60%, z czego 60% przypada na Wnioskodawcę. Ostatecznie jednak inwestycja nie została rozliczona zgodnie z umową, a aneksu do umowy nie było. Tak więc na Wnioskodawcę przypadło więcej niż 60% wydatków. Mimo to, po oddaniu inwestycji firma zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzuje oddane do użytkowania środki trwałe z tej inwestycji od wartości początkowej składającej się z:

• wartości proporcji 60% inwestycji i
• wartości powyżej 60% inwestycji.

Dodatkowo, w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 19.11.2012 r. Nr IPPB5/423-734/12-2/AS Spółka wskazała, że:

• proporcja podziału wydatków przypadająca na Spółkę wyniosła więcej niż 60% zapisane w umowie konsorcjum;
• Spółka poniosła następujące wydatki na inwestycję (pozycje główne):
  1. koszty zakup agregatu gazowego,
  2. koszty zakup kontenerowej stacji transformatorowej, koszty zakup transformatora,
  3. koszty budowy studni biogazowych, koszty budowy przyłącza energetycznego,
  4. koszty dostawy i montażu pochodni do spalania,
  5. koszty obsługi serwisowej agregatu gazowego w okresie inwestycyjnym,
  6. koszty obsługi elektrowni w okresie inwestycyjnym,
  7. przeglądy i bieżąca kontrola urządzeń w okresie inwestycyjnym,
  8. odsetki i prowizja od kredytu inwestycyjnego celowego w okresie inwestycyjnym,
  9. koszty energii elektrycznej dostarczanej w okresie inwestycyjnym,
  10. koszty ubezpieczenia inwestycji,
  11. wynajem dźwigu do montażu urządzeń;
  - środki trwałe, które powstały po oddaniu inwestycji do użytkowania to:
  1. rurociągi sieci rozdzielczej,
  2. zespoły elektroenergetyczne z silnikami,
  3. stacje transformatorowe,
  4. transformatory- stanowiące części składowe Małej Elektrowni Biogazowej;

• zgodnie z zawartymi umowami stosunek własności przypadający na firmę XX S.A wynosi 60% wartości inwestycji, ale faktyczny stosunek jest większy niż 60%;
• jeżeli środki trwałe zostaną sprzedane przez firmę XX SA. to wynagrodzenie z ich sprzedaży w całości będzie przysługiwało sprzedającemu, czyli firmie XX SA.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w momencie sprzedaży środków trwałych dotyczących inwestycji cała niezamortyzowana część środka trwałego będzie kosztem podatkowym...

Zdaniem Wnioskodawcy tak, ponieważ zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, a taki koszt w postaci niezamortyzowanej części środka trwałego nie jest wymieniony w art. 16.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, które poniósł - pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca określił katalog wydatków, które - nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów - nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Środki trwałe służą do osiągania przychodów przez wiele lat, w związku z czym, ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Obowiązuje zatem zasada rozciągnięcia w czasie rozliczeń wydatków inwestycyjnych. Zasada ta oznacza, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na nabycie, wytworzenie albo ulepszenie środków trwałych, ale kosztem tym jest zużycie tych środków, mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

Powyższa zasada ma jednak swoje wyjątki, m.in. wydatki te - po ich zaktualizowaniu i odpowiednim pomniejszeniu - są jednak rozliczane jednorazowo w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych.

Amortyzacji podlegają, stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnik może zatem amortyzować dla celów podatkowych wyłącznie te środki trwałe, do których przysługuje mu prawo własności. Wyjątki od tej zasady dotyczą jedynie amortyzacji środków trwałych, używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego (kapitałowego), inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie.

W rozpatrywanej sprawie istotnym jest fakt, że zgodnie z art. 16g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, ma on prawo skorzystać z odpisów amortyzacyjnych ustalonych od wartości początkowej środka trwałego w takiej proporcji, w jakiej pozostaje jego udział we własności. Do powyższej normy znajdują zastosowanie zasady zawarte w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a to oznacza, iż w przypadku braku dowodów o wielkości udziałów we współwłasności uznaje się, że udziały te są równe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wraz z konsorcjantem będącym osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą poniósł wydatki na inwestycję. Zgodnie z umową koszty inwestycji powinny być poniesione przez każdą ze stron w proporcji 40 i 60%, z czego 60% przypada na Wnioskodawcę. Ostatecznie jednak inwestycja nie została rozliczona zgodnie z umową, a aneksu do umowy nie było. Tak na Wnioskodawcę przypadło więcej niż 60% wydatków. Mimo to, po oddaniu inwestycji firma zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzuje do użytkowania środki trwałe z tej inwestycji od wartości początkowej składającej się z:

• wartości proporcji 60% inwestycji i
• wartości powyżej 60% inwestycji.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w momencie sprzedaży środków trwałych dotyczących inwestycji cała niezamortyzowana część środka trwałego będzie kosztem podatkowym.

Z uwagi na przywołaną powyżej regulację prawną art. 16g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stwierdzić, że na gruncie ustawy podatkowej w omawianej sprawie podstawą ustalenia wartości środków trwałych stanowiących współwłasność Wnioskodawcy i koncesjonariusza nie była wielkość faktycznie poniesionych nakładów, ale udział podatnika we własności składników majątku w wysokości 60% - zgodnie z treścią umowy dotyczącej realizacji inwestycji. Wnioskodawca jako współwłaściciel poszczególnych środków trwałych nie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości środków trwałych, a jedynie od wartości początkowej odpowiadającej jego udziałowi we własności, a więc w wysokości 60%.

Konsekwentnie, w momencie sprzedaży środków trwałych dotyczących inwestycji kosztem uzyskania przychodu Spółki będzie - w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - niezamortyzowana wartość środków trwałych dotyczących inwestycji odpowiadająca udziałowi Spółki we własności, a więc w wysokości 60%. Z uwagi na rozliczenia z konsorcjantem realizowanej inwestycji w omawianej sprawie uwzględnić należy bowiem należy zapis art. 16g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że w momencie sprzedaży środków trwałych dotyczących inwestycji niezamortyzowana część środka trwałego odpowiadająca udziałowi Spółki we własności, a więc w wysokości 60%, będzie kosztem podatkowym.

Jak wykazano powyżej, na gruncie ustawy podatkowej w omawianej sprawie podstawą ustalenia wartości środków trwałych stanowiących współwłasność Wnioskodawcy i koncesjonariusza nie była wielkość faktycznie poniesionych nakładów, ale udział podatnika we własności składników majątku w wysokości 60% - zgodnie z treścią umowy dotyczącej realizacji inwestycji. Wnioskodawca jako współwłaściciel poszczególnych środków trwałych nie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości środków trwałych, a jedynie od wartości początkowej odpowiadającej jego udziałowi we własności, a więc w wysokości 60%. Konsekwentnie, w momencie sprzedaży środków trwałych dotyczących inwestycji kosztem uzyskania przychodu Spółki będzie niezamortyzowana wartość środków trwałych dotyczących inwestycji odpowiadająca udziałowi Spółki we własności, a więc w wysokości 60%.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych dotyczących inwestycji, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 272 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie