Temat interpretacji

Czy zakup ubiorów opatrzonych logo firmy, które następnie przekazywane są kontrahentom - autoryzowanym instalatorom lub ich pracownikom wykonującym prace instalacyjno - monterskie, stanowią koszty reklamy i mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 03 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 08 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup ubiorów opatrzonych logo firmy, które następnie przekazywane są kontrahentom - autoryzowanym instalatorom lub ich pracownikom wykonujących prace instalacyjno - monterskie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup ubiorów opatrzonych logo firmy, które następnie przekazywane są kontrahentom - autoryzowanym instalatorom lub ich pracownikom wykonujących prace instalacyjno monterskie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest jednym z wykonawców oraz dostawcą produktów systemów grzewczych. Asortyment produktów Spółki to: rury grzewcze, kotły, zawory, itp. W ramach prowadzonej działalności Spółka przekazuje swoim kontrahentom (autoryzowanym instalatorom) ubranie robocze: spodnie robocze, kamizelki, kurtki opatrzone logo firmy, które jest dobrze widoczne na odzieży. Ubranie przekazywane jest instalatorom celem użytkowania w toku wykonywania czynności służbowych jako odzież ochronna. Tym samym dzięki umieszczonemu logo firmy przyczyniają się oni również do poszerzania wśród potencjalnych odbiorców świadomości marki produktów, a co za tym idzie zwiększania popytu na asortyment Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakup ubiorów opatrzonych logo firmy, które następnie przekazywane są kontrahentom - autoryzowanym instalatorom lub ich pracownikom wykonującym prace instalacyjno - monterskie, stanowią koszty reklamy i mogą być przez Spółkę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika, iż wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostaną w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu lub zabezpieczeniu przychodów. Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 w/w ustawy koszty reprezentacji, a w szczególności usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów alkoholowych.

W ocenie Spółki koszty zakupu ubiorów opatrzonych jej logo, udostępnianych następnie odbiorcom produktów Spółki z przeznaczeniem dla osób wykonujących prace instalacyjne, nie stanowią dla Spółki kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, lecz są kosztami reklamy. W konsekwencji koszty te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy oraz reprezentacji, dlatego należy odwołać się do Słownika Języka Polskiego pod red. prof. Dubisza, który definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Zatem należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami, związane głównie z utrzymaniem kontrahentów lub delegacji, uczestnictwem w przyjęciach.

Z kolei reklama to działanie kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzanie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu. Podstawowym celem reklamy jest zbudowanie świadomości marki określonych produktów.

Reasumując, przekazana przez Spółkę odzież robocza opatrzona Jej logo, spełnia funkcję nośnika reklamowego, przyczyniającego się do rozpowszechniania wśród potencjalnych klientów Spółki znajomości marki. Nosząc odzież z logo firmy kontrahenci - autoryzowani instalatorzy przyczyniają się do budowania świadomości marki w danej branży, stanowiąc swego rodzaju nośnik reklamy Spółki, a tym samym mają szansę dotrzeć do docelowego kręgu adresatów reklamy Spółki. Instalatorzy mają bezpośredni kontakt z osobami działającymi w branży armatury grzewczej. Celem Spółki jest wypromowanie jej produktów na tle konkurencji, co samo w sobie stanowi istotę działań reklamowych.

W podobnych sprawach wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 stycznia 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 779/04), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2008 r., sygn. IBPB3/423-289/07/AK.

Z interpretacji tych wynika, iż przekazanie ubrań roboczych opatrzonych logo firmy nie stanowi kosztów reprezentacji, jest to natomiast działanie marketingowe mające na celu wsparcie sprzedaży wyrobów i promocję marki prowadzoną przez kontrahentów Spółki, poprzez dotarcie z informacją do szerokiego kręgu odbiorców. Za pośrednictwem takich działań marketingowych Spółka uzyskuje możliwość osiągnięcia potencjalnych przychodów z racji zwiększonej sprzedaży towarów, będących w całej ofercie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z treści powyższych regulacji prawnych wyraźnie wynika, iż warunkami kwalifikującymi dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów są:

• poniesienie kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• niezakwalifikowanie kosztu do grupy kosztów nie uznawanych przez ustawę za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Wydatki nie tylko muszą być ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ale jednocześnie nie mogą być wymienione w art. 16 ust. 1 wydatków nie uznawanych za koszt uzyskania przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 powołanej ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu reprezentacja, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia reprezentacja, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin reprezentacja, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu, a nie wystawność, okazałość, wytworność. Termin reprezentacja użyty w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zatem rozumieć jako przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz, a nie jako wystawność, wytworność, czy okazałość.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Wobec braku definicji pojęcia reklamy należy w tym względzie odwołać się do znaczenia tego terminu w potocznym języku polskim. W świetle objaśnień zawartych w Słowniku języka polskiego opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi.

Wydatki poniesione na reklamę, w pełnej wysokości podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te pozostają w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika.

Reklama firmy bądź oferowanych przez nią usług może być prowadzona również poprzez określone prezentowanie logo danego przedsiębiorcy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell, W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana jest bowiem z daną firmą oraz oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jest jednym z wykonawców oraz dostawcą produktów systemów grzewczych. W ramach prowadzonej działalności Spółka przekazuje swoim kontrahentom (autoryzowanym instalatorom) ubranie robocze: spodnie robocze, kamizelki, kurtki opatrzone logo firmy, które jest dobrze widoczne na odzieży. Ubranie przekazywane jest instalatorom celem użytkowania w toku wykonywania czynności służbowych jako odzież ochronna. Tym samym dzięki umieszczonemu logo firmy przyczyniają się oni również do poszerzania wśród potencjalnych odbiorców świadomości marki produktów, a co za tym idzie zwiększania popytu na asortyment Spółki.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup ubrań roboczych opatrzonych logo firmy, przekazywane kontrahentom (autoryzowanym instalatorom) lub ich pracownikom wykonującym prace instalacyjno - monterskie, mogą być uznane za wydatki reklamowe stanowiące koszty uzyskania przychodów. Ubrania te kojarzą się bowiem z firmą poprzez oznaczenie ich logo firmy. Taki strój wyróżnia pracowników firmy czy też inne osoby noszące go, spośród innych osób. Nie sposób zatem odmówić mu charakteru reklamowego. Odnośnie potencjalnych klientów reklama taka polega na promowaniu określonej firmy bez konieczności jednoczesnego bezpośredniego promowania oferowanych przez nią towarów bądź usług. Zatem wydatki na tego rodzaju reklamę stanowią, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie zdarzenia przyszłego wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach