Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Wnioskodawca, posiadając prawny status spółdzielni, zgodnie z art. 11 Prawa spółdzielczego posiada osobowość prawną. W związku z powyższym, stosownie do postanowień art. 1 ust. 1 Ustawy CIT Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca nie jest podmiotem objętym którymkolwiek ze zwolnień podmiotowych określonych w art. 6 Ustawy CIT. Wnioskodawca ustala podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych w sposób określony w art. 7 ust. 2 Ustawy CIT, tj. w wysokości nadwyżki sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Osiągane przez Wnioskodawcę przychody nie podlegają wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 7 ust. 3 Ustawy CIT. Dochody Wnioskodawcy nie korzystają także z żadnego z przewidzianych w art. 17 ust. 1 Ustawy CIT zwolnień od podatku dochodowego.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej za działalność gospodarczą w rozumieniu tej ustawy uznaje się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców. Z uwagi na fakt, iż przepisy Ustawy CIT nie zawierają definicji pojęcia działalności gospodarczej uznać należy zdaniem Wnioskodawcy, że przywołane rozumienie działalności gospodarczej jest aktualne także na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym Wnioskodawca wskazuje, że wykonywana przez Wnioskodawcę działalność polega na świadczeniu odpłatnych usług finansowych na rzecz swoich członków na zasadach komercyjnych, tj. zakładając osiągnięcie dodatniego wyniku finansowego prowadzonej działalności, do czego obligują Wnioskodawcę przepisy Ustawy SKOK. Cała działalność Wnioskodawcy prowadzona jest w oparciu o zasady rachunku ekonomicznego, tj. w szczególności zasadę gospodarności zakładającą maksymalizację realizowanych celów przy minimalnym możliwym nakładzie środków. W oparciu o powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że działalność prowadzona przez Wnioskodawcę na podstawie przepisów Ustawy SKOK stanowi zarobkową działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej oraz poszczególnych przepisów Ustawy CIT.

Wnioskodawca podkreśla, że obecnie obowiązujące przepisy Ustawy SKOK, w odróżnieniu od art. 3 ust. 2 nieobowiązującej już ustawy z 14 grudnia 1995r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, nie charakteryzuje działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, jako działalności niezarobkowej. Ponadto wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów Ustawy SKOK, zgodnie art. 75 ust. 1 pkt 9a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, uzależnione zostało od posiadania stosownego zezwolenia, wobec czego stwierdzić należy, że sam ustawodawca uznaje działalność prowadzoną przez Wnioskodawcę za działalność gospodarczą, uregulowaną przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Analogicznie, w myśl art. 16b ust. 1 Ustawy CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how>

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy CIT, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Mając na uwadze brzmienie powołanych wyżej przepisów Wnioskodawca stoi na stanowisku, że skoro prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu Ordynacji podatkowej, ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a tym samym jest również działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów Ustawy CIT, to nabywane przez Wnioskodawcę składniki majątku związane z wykonywaniem tej działalności, stanowiące własność lub współwłasność Wnioskodawcy, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok stanowią podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne 1 prawne w rozumieniu odpowiednio przepisów art. l6a ust. 1 i art. 16b ust. 1 Ustawy CIT.

Ad 2.

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 6 Ustawy CIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Mając na uwadze, że w ocenie Wnioskodawcy nabywane przez Wnioskodawcę składniki majątku trwałego opisane we wniosku stanowią podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w rozumieniu odpowiednio przepisów art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1 Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów stanowić będą dla Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych i wartości niematerialnych I prawnych, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 6 Ustawy CIT.

Ad 3.

Zgodnie z art. 12 Ust. 1 Ustawy CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, Są w szczególności; (1) otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei w myśl art. 12 ust. 3 Ustawy CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Uwzględniając argumentację przedstawioną we własnym stanowisku Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 odnoszącą się do kwalifikowania prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jako działalności gospodarczej, w ocenie Wnioskodawcy, skoro prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu Ordynacji podatkowej, ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a tym samym jest również działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów Ustawy CIT, do przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę z tej działalności znajdować będzie zastosowanie przepis art. 12 ust. 3 Ustawy CIT. Tym samym Wnioskodawca rozpoznawać powinien jako przychód również przychody należne, nawet jeżeli nie zostały jeszcze otrzymane, za wyjątkiem przychodów, dla których odrębne przepisy Ustawy CIT przewidują szczególny moment ich osiągnięcia (np. odsetki art. 12 ust. 4 pkt 2 Ustawy CIT).

Ad 4.

Obecnie obowiązujące przepisy Ustawy SKOK z 2009r. weszły w życie z dniem 27 października 2009r., skutkiem czego, mimo iż nie mają one charakteru ustawy podatkowej, zmianie uległa prawnopodatkowa sytuacja Wnioskodawcy w zakresie podatkowej kwalifikacji prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Na tle obowiązujących wcześniej przepisów ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych z 1995r. utrwalona była bowiem linia orzecznicza, że z uwagi na prawne zdefiniowanie w art. 3 ust. 2 tej ustawy działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jako działalności niezarobkowej nie mogła być ona uznawana za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów podatkowych, w tym w szczególności Ustawy CIT (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 lipca 2010r. sygn. akt II FSK1760/09, 1761/09, z dnia 5 lipca 2012 r. sygn. akt II FSK 2579/10).

W konsekwencji na skutek wejścia w życie Ustawy SKOK z 2009r. Wnioskodawca stał się podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej oraz poszczególnych przepisów Ustawy CIT wobec czego w trakcie trwania roku podatkowego zmianie uległy zasady rozpoznawania przez Wnioskodawcę przychodów (jako przychodów należnych związanych z działalnością gospodarczą na podstawie art. 12 ust. 3 Ustawy CIT) oraz kosztów uzyskania przychodów związanych z nabywaniem składników majątku trwałego (kwalifikowanych obecnie jako podlegające amortyzacji środki trwałe i wartości niematerialne i prawne).

Mając na uwadze jednolitą i ugruntowaną linię orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, odnośnie niedopuszczalności dokonywania zmian w przepisach podatku dochodowego w trakcie roku podatkowego, tj. w okresie, w którym już obowiązują reguły odnoszące się do całego tego okresu (wyrok TK z dnia 15 marca 1995r. sygn. sprawy K 1/95), zdaniem Wnioskodawcy za niedopuszczalny na gruncie konstytucyjnym uznać należałoby wniosek, że zmiana zasad opodatkowania dochodów Wnioskodawcy, w szczególności poprzez odmienne ukształtowanie zasad podatkowego rozpoznania przychodów i kosztów uzyskania przychodów na skutek odmiennej podatkowej kwalifikacji charakteru prowadzonej działalności, może nastąpić w trakcie roku podatkowego.

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że skutki w podatku dochodowym od osób prawnych wejścia w życie przepisów Ustawy SKOK z 2009r. zaczną obowiązywać Wnioskodawcę dopiero od pierwszego dnia roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, który trwał w dniu wejścia w życie Ustawy SKOK z 2009 r. (w dniu 27 października 2012r.).

Na tle przedstawionego opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej: pdop), nie zawiera definicji działalności gospodarczej. Definicję taką zawiera natomiast ustawa Ordynacja podatkowa, która stanowi, że przez działalność gospodarczą rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców (art. 3 ust. 1 pkt 9).

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 855 ze zm.) ustawa określa zasady tworzenia, organizacji i działalności spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, zwanych dalej "kasami", i Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, zwanej dalej "Kasą Krajową", oraz zasady sprawowania nadzoru nad kasami i Kasą Krajową.

Zgodnie z art. 2 ustawy, kasa jest spółdzielnią, do której w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848, z późn. zm.).

Art. 3 ust. 1 ustawy wskazuje, że celem kas jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.).

W ustawie z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych brak jest zapisu stanowiącego, że spółdzielcze kasy oszczędnościowo kredytowe prowadzą działalność niezarobkową. Taki zapis znajdował się w art. 3 ust. 2 nieobowiązującej już ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych (Dz. U. z 1996 r., Nr 1, poz. 2 ze zm.). Z treści nowej ustawy wynika, iż działalność niezarobkową prowadzi jedynie Krajowa Kasa (art. 57 ust. 1 tej ustawy).

Ponadto stosownie do przepisu art. 75 ust. 1 pkt 9a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. nr 220, poz. 1447 ze zm.), wprowadzonego przez art. 84 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych, uzyskania zezwolenia w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie określonym w przepisach ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych.

Mając na uwadze przepisy zarówno ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, a także ustawy Ordynacja podatkowa, w ocenie organu zasadne jest przyjęcie, iż spółdzielcze kasy oszczędnościowo kredytowe prowadzą działalność gospodarczą.

Ad 1 i 2.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia. Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o pop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 16b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż aby wymienione w art. 16a i 16b składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) podlegały amortyzacji podatkowej, powinny spełniać następujące warunki:

• stanowić muszą własność lub współwłasność podatnika (środki trwałe),

• powinny być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania (wartości niematerialne i prawne),

• przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok,

• powinny być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto środki trwałe w dniu przyjęcia do używania powinny być kompletne i zdatne do użytku, a więc wyposażone we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające ich funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz być sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Z przepisów podatkowych wynika więc, iż amortyzacja, co do zasady, dotyczy składników majątku przeznaczonych do działalności gospodarczej. Amortyzacji podlegają składniki majątku, zwane środkami trwałymi oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi, wykorzystywane między innymi na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Art. 16a i 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują zatem wyłącznie, które składniki majątku podlegają amortyzacji.

Skoro więc prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi działalność gospodarczą, to nabywane przez Wnioskodawcę składniki majątku związane z wykonywaniem tej działalności, stanowiące własność lub współwłasność Wnioskodawcy, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok stanowią podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w rozumieniu odpowiednio przepisów art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 16c.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 i 2 uznaje się za prawidłowe.

Ad 3.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o pdop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów i stanowią kwoty, których wydania może żądać podatnik. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego.

Uwzględniając przepisy powołane powyżej, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi działalność gospodarczą, to jak słusznie wskazuje Wnioskodawca do przychodów uzyskiwanych z tytułu wykonywania opisanej we wniosku działalności statutowej polegającej na świadczeniu swoim członkom odpłatnych usług finansowych, znajdują zastosowanie przepisy art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 3 uznaje się za prawidłowe.

Ad 4.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca wskazał, że obecnie obowiązujące przepisy ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych z 2009 r. weszły w życie z dniem 27 października 2009 r. Z kontekstu stanowiska Wnioskodawcy wynika jednak, że jest to oczywistą omyłką, bowiem w dalszej części stanowiska w sprawie Wnioskodawca wskazuje, że przepisy ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych z 2009 r. zaczną obowiązywać Wnioskodawcę dopiero od pierwszego dnia roku podatkowego, następującego po roku podatkowym, który trwał w dniu wejścia w życie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych z 2009 r. (w dniu 27 października 2012 r.).

W ustawie z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych brak jest zapisu stanowiącego, że spółdzielcze kasy oszczędnościowo kredytowe prowadzą działalność niezarobkową. Taki zapis znajdował się w art. 3 ust. 2 nieobowiązującej już ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych (Dz. U. z 1996 r., Nr 1, poz. 2 ze zm.). Z treści nowej ustawy wynika, iż działalność niezarobkową prowadzi jedynie Krajowa Kasa (art. 57 ust. 1 tej ustawy).

Ponadto stosownie do przepisu art. 75 ust. 1 pkt 9a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2010 r. nr 220, poz. 1447 ze zm.), wprowadzonego przez art. 84 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych, uzyskania zezwolenia w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie określonym w przepisach ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych.

Mając na uwadze przepisy zarówno ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, a także ustawy Ordynacja podatkowa, w ocenie organu zasadne jest przyjęcie, iż spółdzielcze kasy oszczędnościowo kredytowe prowadzą działalność gospodarczą.

Konsekwencją powyższego jest przyjęcie, że do przychodów uzyskiwanych z tytułu wykonywania opisanej we wniosku działalności statutowej polegającej na świadczeniu swoim członkom odpłatnych usług finansowych, znajdują zastosowanie przepisy art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), a do wydatków na nabycie składników majątku trwałego przepisy art. 16a 16m tej ustawy.

W celu prawidłowego ustalania zasad opodatkowania spółdzielczych kas oszczędnościowo kredytowych wynikających z wejścia w życie nowej ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych, skutkującej uznaniem działalności prowadzonej przez te podmioty za działalność gospodarczą, jest rozstrzygnięcie momentu stosowania tej ustawy.

Biorąc pod uwagę art. 93 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych, w świetle którego począwszy od dnia 27 października 2012 r. działalność kas podlegać będzie regulacji nowych przepisów, uznać należy, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, również z tym dniem Wnioskodawca winien rozpocząć wykazywanie przychodów osiąganych z prowadzonej działalności gospodarczej (art.12 ust.3 ustawy pdop) oraz rozpoznawać koszty ich uzyskania w związku z wydatkami poniesionymi na nabycie składników majątku trwałego w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wyeksponować należy, że ustawodawca nie przewidział w tej kwestii innych rozwiązań, czy przepisów przejściowych, co oznacza że stosownie do treści art. 93 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo kredytowych, po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszej ustawy, weszła ona w życie. Zmiana statusu prowadzonej przez te podmioty działalności niezarobkowej na działalność gospodarczą w trakcie 2012 r. prowadzi w konsekwencji do zmian zasad opodatkowania spółdzielczych kas oszczędnościowo kredytowych na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w tym samym terminie.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia TK z dnia 15 marca 1995r., sygn. akt K. 1/95 pokreślić należy, że dotyczył on naruszenia w ustawie z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1995r., Nr 5, poz. 25) zasady zakazu zmian prawa daninowego w zakresie podatków pobieranych w skali rocznej w toku roku podatkowego. Organ zauważa, że zmiana ustawy o SKOK nie dotyczyła zmian w ustawie podatkowej, tu: w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem powołane orzeczenie TK nie może być odniesione do przedmiotowej sprawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 4 uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz opisu zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 797 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie