Temat interpretacji

Czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych (urządzeń), które zgodnie z ustaleniami przekazała kontrahentowi na czas produkcji określonych komponentów na rzecz Spółki?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (), reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2013 r. (data wpływu 1 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentowi na podstawie porozumienia o kooperacji jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentowi na podstawie porozumienia o kooperacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

Spółka ponosi wydatki inwestycyjne na zakup urządzeń, które są wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki. Wnioskodawca zaznacza, że urządzenia mają wartość początkową przekraczającą 3.500 zł, zaś przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

Proces produkcyjny polega na montażu wyrobów gotowych z podzespołów zakupionych od kontrahentów, jak i wytworzonych przez Spółkę. Typowy wyrób gotowy składa się z kilkudziesięciu do kilkuset elementów, gdzie większość podzespołów ma charakter unikatowy. Jednocześnie możliwość zakupienia tych podzespołów na rynku jest ograniczona, gdyż muszą być one produkowane przy użyciu nabywanych przez Spółkę specyficznych urządzeń (głównie form wtryskowych).

Mając na uwadze powyższe, w celu zwiększenia efektywności procesu produkcyjnego, Spółka zleca podmiotom trzecim produkcję komponentów wykorzystywanych przez Spółkę przy produkcji wyrobów gotowych. W związku z powyższym, Spółka zawarła porozumienia o kooperacji z podmiotami trzecimi, na mocy których udostępnia własne środki trwałe - urządzenia do produkcji komponentów - a kontrahent jest zobowiązany do wykorzystywania udostępnionych środków trwałych wyłącznie do produkcji komponentów na potrzeby Spółki. Kontrahent nie uiszcza wynagrodzenia pieniężnego z tytułu korzystania z urządzeń Spółki, jednakże kontrahent uwzględnia ten fakt przy kalkulacji ceny za komponenty wytworzone przy pomocy tych urządzeń (tj. cena za komponenty jest odpowiednio niższa, aniżeli w przypadku, w którym produkcja następowałaby w oparciu o urządzenia stanowiące własność kontrahentów Spółki).

W wyniku zawarcia przedmiotowych umów, na kontrahentów Spółki nie przechodzi własność udostępnionych urządzeń, a po zakończeniu współpracy z danym kontrahentem są one nadal własnością Spółki (Spółka w zależności od potrzeb biznesowych podejmie decyzję co o dalszego wykorzystania urządzeń).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych (urządzeń), które zgodnie z ustaleniami przekazała kontrahentowi na czas produkcji określonych komponentów na rzecz Spółki...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dot. stanu faktycznego.

Wniosek Spółki w pozostałym zakresie zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od urządzeń udostępnianych swojemu kontrahentowi, w w ramach wzajemnych ustaleń.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika:

• wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo

• oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Tym samym, komentowany przepis wprowadza dychotomiczny (poprzez użycie spójnika albo) podział sytuacji, w ramach których podatnikom przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca wskazuje, iż podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

1. wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo
2. jego działalność gospodarcza polega (przynajmniej w pewnej mierze) na wynajmowaniu, wydzierżawianiu, bądź leasingowaniu tych środków.

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze, art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Wnioskodawca zauważa, że regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania na potrzeby związane z prowadzaną działalnością gospodarczą. Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika.

W analizowanej sytuacji Spółka dokonała zakupu urządzeń, które są niezbędne do produkcji komponentów stanowiących element wyrobów gotowych sprzedawanych przez Spółkę. Jednocześnie, w celu zwiększenia efektywności procesu produkcyjnego, Spółka zleciła podmiotom trzecim produkcję komponentów. W związku z powyższym, Spółka zawarła porozumienia o kooperacji z podmiotami trzecimi, na mocy których udostępnia własne środki trwałe, a kontrahent jest zobowiązany do wykorzystywania udostępnionych środków trwałych wyłącznie do produkcji komponentów na potrzeby Spółki. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, udostępniane urządzenia, chociaż faktycznie znajdują się poza siedzibą Spółki, są wykorzystywane na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą. Bez możliwości zakupu komponentów, Spółka nie może bowiem osiągać przychodów ze sprzedaży wyrobów gotowych.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż wzrost efektywności produkcji uzależniony jest od takiego zorganizowania procesu produkcji, który z jednej strony pozwoli na zwiększenie ilości wyprodukowanych wyrobów, a z drugiej strony umożliwi zmniejszenie kosztów produkcji. Cel ten można osiągnąć poprzez specjalizację, czyli zlecenie wykonania niektórych czynności czy produkcji niektórych podzespołów kontrahentom. Zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązanie polegające na zlecaniu wyrobu określonych elementów przy nałożeniu przez Spółkę na swoich kontrahentów obowiązku zakupu przedmiotowych form byłoby mniej korzystnym rozwiązaniem. Z ekonomicznego punktu widzenia najbardziej opłacalne jest zakupienie urządzeń przez Spółkę i przekazanie ich do odkreślonego używania kontrahentom, gdyż fakt ten zostanie przez kontrahentów uwzględniony odpowiednio w cenie sprzedaży wytworzonych podzespołów. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zabezpieczenia źródła przychodów to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić dla Niej koszt uzyskania przychodów.

Dodatkowo, Wnioskodawca wskazuje, że stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Spółkę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników jako koszt podatkowy (kontrahent nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie jest właścicielem ani współwłaścicielem tych środków, nie spełnia również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja, w opinii Wnioskodawcy, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie ww. ustawy.

Wnioskodawca zwraca też uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O ile bowiem art. 16a ust. 1 ww. ustawy wprowadza generalną zasadę pozwalającą na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, to art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ww. ustawy jest przepisem, który w ściśle określonych przypadkach wprowadza wyjątek od tej zasady. Zgodnie z tą regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak udostępnianie urządzeń w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisywanym stanie faktycznym nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż w związku z udostępnieniem urządzeń Spółka zyskuje możliwość zakupu komponentów spełniających Jej wymagania po cenie, która jest niższa aniżeli w przypadku, w którym produkcja następowałaby w oparciu o urządzenia stanowiące własność kontrahentów Spółki.

Wnioskodawca odnosi się także do pojęcia bezpłatne używanie jakim posługuje się komentowany przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa ta, jak i inne ustawy podatkowe, nie zawiera definicji tego terminu, dlatego stosownym wydaje się sięgnięcie do regulacji z innych gałęzi prawa.

Zgodnie z art. 710 i nast. ustawy Kodeks cywilny przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Wnioskodawca wskazuje, że stosunek prawny, jaki łączy Spółkę i Jej kontrahenta na skutek poczynionych ustaleń nie wykazuje żadnej z tych cech. Jest to umowa o kooperacji, gdzie każda ze stron realizuje swój cel - z jednej strony kontrahent osiąga przychody ze sprzedaży komponentów, z drugiej strony Spółka ma możliwość zakupu komponentów spełniających Jej wymogi po odpowiednio niższej cenie. A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, nie można mówić o nieodpłatności komentowanego udostępniania urządzeń.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca odwołuje się do stanowiska zaprezentowanego przez:

1. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia 2013 r. (nr ILPB4/423-338/12-3/ŁM);
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 12 stycznia 2011 r. (nr ITPB3/423-570/10/AW);
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2011 r. (nr ILPB4/423-270/10-2/DS);
4. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2011 r. (nr ILPB4/423-329/11-2/MC);
5. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2012 r. (nr IBPBI/2/423-1273/11/CzP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 153 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi