Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowanie należności wypłacanych na podstawie umowy najmu urządzeń przemysłowych podmiotom, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z przywołaną regulacją prawną podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględniać przepisy stosownej umowy.

W myśl art. 12 ust. 1 umowy między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Litewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277 ze zm.) należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Ponadto w art. 12 ust. 2 umowy polsko-litewskiej ustalono, iż należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Właściwe władze Umawiających się Państw mogą w drodze wzajemnego porozumienia rozstrzygnąć sposób stosowania tego ograniczenia.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-litewskiej określenie należności licencyjne użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-litewskiej przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

Polskie przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia urządzenia przemysłowego handlowego, czy naukowego.

Wobec braku definicji ustawowych polskie prawo podatkowe korzysta w tym zakresie z definicji słownikowej pojęcia. Z definicji urządzenia zawartej w Słowniku Języka Polskiego (PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575) wynika iż urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę urządzenie przeładunkowe, transportowe.

Z powyższej analizy wynika, iż wagon kolejowy będący przedmiotem opisanej we wniosku umowy najmu jest urządzeniem, środkiem transportowym wobec czego należy traktować go jako urządzenie przemysłowe w rozumieniu polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wnioskodawca uważa, że opłaty licencyjne obejmują wynajęcie lub wydzierżawienie środków transportu (wagony kolejowe) na podstawie każdej umowy spełniającej warunki właściwe dla umów najmu, dzierżawy albo umów do nich podobnych, w wyniku których następuje oddanie przedmiotu w używanie, a nie przeniesienie własności.

Zdaniem Spółki użytkowanie wagonów kolejowych winno być zaliczane do należności licencyjnych zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy RP a Republiką Litewską.

Wnioskodawca uważa, iż należności, jakie wypłaca na rzecz kontrahenta z Litwy będącego rezydentem podatkowym zarejestrowanym na Litwie - co zostało potwierdzone certyfikatem rezydencji - z tytułu czynszu najmu wagonów kolejowych, zgodnie z art. 12 umowy polsko-litewskiej, stanowią przychód spółki litewskiej, jako należności licencyjne, które podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem w wysokości 10% kwoty brutto należności.

W związku z powyższym, na mocy art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Litewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia (w wysokości 10%), pobrania i odprowadzenia w terminie kwoty tego podatku na konto właściwego Urzędu Skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• kwalifikacji podatkowej należności wypłacanych przez Spółkę podmiotowi zagranicznemu z tytułu używania wagonów kolejowych uznaje się za prawidłowe,

• obowiązku poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych kontrahentowi litewskiemu należności licencyjnych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl natomiast art. 3 ust. 2 tej ustawy, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W takim przypadku osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji art. 26 ust. 1 cytowanej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - polski podmiot gospodarczy z siedzibą w Polsce, prowadzi działalność w zakresie usług spedycyjnych świadczonych na terenie kraju i poza jego granicami. Odbiorcami usług są podmioty krajowe i zagraniczne. Na podstawie umowy najmu, zawartej ze spółką prawa litewskiego XXX (dalej: spółka litewska lub kontrahent litewski), Spółka użytkuje środki transportu w postaci wagonów kolejowych. Zapłata za ich użytkowanie przekazywana jest na podstawie faktur obciążeniowych na rachunek kontrahenta. Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej. Kontrahent Spółki nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwalifikacja podatkowa należności wypłacanych podmiotowi zagranicznemu z tytułu używania wagonów kolejowych oraz idący za tym obowiązek poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od ww. należności.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny wskazać należy, że w sprawie zastosowanie ma umowa między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Litewską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277 ze zm., dalej: polsko-litewska umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Właściwe władze Umawiających się Państw mogą w drodze wzajemnego porozumienia rozstrzygnąć sposób stosowania tego ograniczenia.

Postanowienia powyższe, zgodnie z ust. 4 art. 12 polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie mają zastosowania, jeżeli właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z których tytułu wypłacane są należności licencyjne, faktycznie należą do tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio, w zależności od konkretnej sytuacji, postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Określenie należności licencyjne użyte w tym artykule, w myśl art. 12 ust. 3 polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Należy również zwrócić uwagę na zapis ust. 6 art. 12 polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zgodnie z którym, jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między płatnikiem a właścicielem należności licencyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota należności licencyjnych płacona za użytkowanie, prawo lub informację przekracza kwotę, którą płatnik i właściciel należności licencyjnych uzgodniliby bez tych powiązań, to postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad wymienioną poprzednio kwotę podlega opodatkowaniu w każdym Umawiającym się Państwie, zgodnie z jego prawem i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.

Podkreślenia wymaga, iż na mocy art. 3 ust. 2 polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

Jednym ze sposobów precyzowania znaczeń zwrotów w tekstach prawnych jest definiowanie pojęć nadające definiowanemu terminowi określone znaczenie na gruncie języka prawnego. Jeżeli dane pojęcie nie zostało zdefiniowane, zasadą jest potoczne rozumienie tego terminu.

Polskie przepisy podatkowe nie definiują wprost pojęcia urządzenia przemysłowego. Wobec braku definicji ustawowych, polskie prawo podatkowe korzysta w tym zakresie z definicji słownikowej pojęcia, z której wynika, że urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, urządzenie transportowe (Słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1996 r., tom III). Urządzenie ma więc służyć do wykonywania danej czynności. Istotne jest również, aby urządzenie pomagało w wykonywaniu czynności i ułatwiało pracę.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wagony kolejowe są zespołem elementów i służą do wykonywania określonych czynności, w szczególności są urządzeniem transportowym, tym samym należy traktować je jako urządzenie przemysłowe w rozumieniu polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z przywołanym art. 3 ust. 2 umowy.

Należy podkreślić, iż podobne stanowisko w zbliżonym stanie faktycznym zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku z dnia 02.03.2012 r., sygn. akt I SA/Wr 29/12 w stosunku do umów najmu zawartych ze spółkami prawa niemieckiego oraz czeskiego w odniesieniu do lokomotyw i wagonów kolejowych stwierdził, iż: Użyte w art. 12 ust. 3 obu umów określenie należności licencyjne obejmuje m. in. należności za użytkowanie (prawo do użytkowania) urządzenia przemysłowego. Zapisy umów nie zawierają zastrzeżenia, iż pod pojęciem urządzenia przemysłowego rozumie się także środki transportu, które to zastrzeżenie zawiera zapis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Sąd w składzie orzekającym stwierdza, że dopuszczalność kwalifikacji środków transportu, jako urządzeń przemysłowych, należy ocenić w kontekście art. 3 ust. 2 analizowanych umów, przy uwzględnieniu zasady, iż umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie może samoistnie nakładać na podatników obowiązku podatkowego, który nie jest przewidziany w prawie podatkowym danego państwa (umowa może jedynie modyfikować poszczególne elementy tego obowiązku; por. R. Mastalski, Komentarz do art. 3 Ordynacji podatkowej (w:) B. Adamiak, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz 2007, Wrocław 2007, s. 35). Rozstrzygając w sprawie Sąd wziął wzgląd na cel umów o zapobieganiu podwójnemu opodatkowaniu (eliminacja podwójnego opodatkowania przez dwie jurysdykcje) oraz to, że ratyfikowane przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową (art. 91 ust. 2 Konstytucji RP). Na tle zarysowanego w sprawie sporu, Sąd uznał za prawidłowe stanowisko organu podatkowego. Skoro bowiem analizowane umowy nie definiują terminu urządzenie przemysłowe, znaczenia tego terminu należy - tak, jak to uczynił organ - poszukiwać, zgodnie z art. 3 ust. 2 tychże umów, w treści art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., gdzie ustawodawca określił, że środki transportu są urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu powołanej ustawy a tym samym również urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu w/w umów. W opinii Sądu, takie rozumienie urządzenia przemysłowego nie sprzeciwia się kontekstowi wynikającemu z zapisów obu umów. () W efekcie można postawić tezę, że pojęcie urządzenia przemysłowego musi być rozumiane maksymalnie szeroko, ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych (por. wyrok NSA z 6 maja 1994 r., III SA 1559/9, POP 1996, Nr 3, s. 98).

W oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że Spółka prawidłowo zakwalifikowała opłaty za użytkowanie wagonów kolejowych do należności licencyjnych z tytułu korzystania lub prawa do korzystania z urządzenia przemysłowego. W związku z powyższym, kierując się dyspozycją art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz mając na uwadze postanowienia polsko-litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania Spółka jako płatnik ma obowiązek potrącać 10% podatek z tytułu wypłat należności za użytkowanie wagonów kolejowych od kontrahenta litewskiego, którego siedziba dla celów podatkowych jest potwierdzona właściwym certyfikatem rezydencji, ponieważ czynsz dzierżawny opodatkowany jest w kraju, gdzie wynajem się odbywa, tzn. na Litwie.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie:

• kwalifikacji podatkowej należności wypłacanych przez Spółkę podmiotowi zagranicznemu z tytułu używania wagonów kolejowych należało uznać za prawidłowe,

• obowiązku poboru przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych kontrahentowi litewskiemu należności licencyjnych należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. Organ podatkowy w toku czynności interpretacyjnych uregulowanych w art. 14b i nast. Ordynacji podatkowej nie ma ustawowej delegacji, by odnosić się do rozstrzygania ewentualnego sporu z kontrahentem litewskim odnośnie zasadności potrącania przez płatnika podatku u źródła. Jeśli podmiot litewski jako podatnik zainteresowany jest uzyskaniem interpretacji indywidualnej, to powinien wystąpić do tut. Organu ze stosownym wnioskiem ORD-IN.

Wskazać wyraźnie trzeba, że niniejsza interpretacja indywidualna wydana została zgodnie z treścią złożonego wniosku dla Spółki jako płatnika i zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa tylko Wnioskodawcy służy w związku z tym prawo do skorzystania z ochrony przewidzianej w przepisach art. 14k-14n Ordynacji podatkowej. Nie należy przy tym wywodzić dodatkowych skutków prawnych wobec podmiotów trzecich z uwagi na łączące strony stosunki gospodarcze.

Interpretacja indywidualna nie jest aktem rozstrzygającym o prawach lub obowiązkach podmiotu w konkretnej sprawie podatkowej. Organ podatkowy w ramach czynności interpretacyjnych nie dokonuje władczych działań zmierzających do wskazania arbitralnych rozwiązań, a jego rola sprowadza się do rozumienia danej normy prawnej.

Interpretacja podatkowa nie jest zatem równoznaczna z udzieleniem porady prawnej, od treści której zainteresowany mógłby uzależniać podjęcie określonych działań faktycznych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 467 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie