Temat interpretacji

Czy Spółka może dla wybranych środków trwałych, które zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych, dla których amortyzacja nie została rozpoczęta, wybrać dowolną metodę amortyzacji wymienioną wśród metod w art. 16i, 16j, 16k ustawy o PDOP i rozpocząć amortyzację od miesiąca następnego po miesiącu, w którym wybrano metodę i ustalono stawkę?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji i sprzedaży paliw. W ramach swojej działalności Spółka posiada i nabywa środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o PDOP).

Spółka obniżyła do zera wysokości rocznych stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych, w myśl art. 16i ustawy o PDOP. W latach kiedy roczne stawki amortyzacyjne obniżone były do zera, Spółka, przyjmowała do ewidencji środków trwałych nowe składniki majątku. Mimo wprowadzenia nowych środków trwałych do ewidencji i spełnienia ustawowych warunków do rozpoczęcia amortyzacji Spółka nie wybrała metody i nie rozpoczęła ich amortyzacji na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wśród nowych środków trwałych są środki trwałe, które kwalifikują się do zastosowania różnych metod amortyzacji tj. wymienionych w art. 16i, 16j, 16k ustawy o PDOP.

Spółka zamierza wybrać metody amortyzacji spośród wymienionych w art. 16i, art. 16j, art. 16 ustawy PDOP i ustalić stawki amortyzacji dla środków trwałych, dla których metoda i stawka nie zostały ustalone i rozpocząć amortyzację od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wybrano metodę i ustalono stawkę amortyzacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może dla wybranych środków trwałych, które zostały przyjęte to ewidencji środków trwałych, dla których amortyzacja nie została rozpoczęta, wybrać dowolną metodę amortyzacji wymienioną wśród metod w art. 16i, 16j, 16k ustawy o PDOP i rozpocząć amortyzację od miesiąca następnego po miesiącu, w którym wybrano metodę i ustalono stawkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku kiedy środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych, ale Spółka nie wybrała metody amortyzacji i nie rozpoczęła ich amortyzowania, wówczas przed rozpoczęciem amortyzacji może wybrać dowolną metodę amortyzacji spośród wymienionych w art. 16i, 16j, 16k ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 16h ust. 2 Ustawy o PDOP podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z powyższego wynika, iż do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru metody amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych, podatnik dokonuje przed rozpoczęciem ich amortyzowania i wybraną metodę musi stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Po wyborze metody, w trakcie amortyzowania środka trwałego podatnik nie może dowolnie zmienić metody amortyzacji na inną, raz wybrana metoda obowiązuje do pełnego zamortyzowania danego składnika majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, że w latach, kiedy roczne stawki amortyzacyjne obniżone były do zera, Spółka, przyjmowała do ewidencji środków trwałych nowe składniki majątku. Mimo wprowadzenia nowych środków trwałych do ewidencji i spełnienia ustawowych warunków do rozpoczęcia amortyzacji Spółka nie wybrała metody i nie rozpoczęła ich amortyzacji na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisu sprawy wyraźnie wynika więc, że w poprzednich latach podatkowych Spółka przyjmowała do ewidencji środków trwałych nowe składniki majątku i pomimo spełnienia ustawowych warunków do rozpoczęcia amortyzacji nie wybrała metody i nie rozpoczęła ich amortyzacji.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest natomiast możliwość wyboru dowolnej metody amortyzacji wymienionej wśród metod w art. 16i, 16j, 16k ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.) i rozpoczęcia amortyzacji od miesiąca następnego po miesiącu, w którym wybrano metodę i ustalono stawkę, pomimo przyjęcia tych nowych środków trwałych do ewidencji w poprzednich latach podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki, oraz lokale będące odrębną własnością (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z treści powyższego przepisu wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Na podstawie art. 16d ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w ww. przepisach, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Wprowadzenie takiego składnika majątku do ewidencji wymaga ustalenia jego wartości początkowej. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie natomiast do art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia,
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Dodatkowo należy zauważyć, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

W konsekwencji to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacyjnej, która stanowi integralną część metody amortyzacji i która co do zasady nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 tej ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

W myśl art. 16j ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika ().

Dodać należy również, że stosownie do art. 16k ust. 7, 8 ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 16h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 16i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

W odniesieniu do wydatków ponoszonych na nabycie składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł, a które spełniają wszystkie pozostałe kryteria do uznania ich za środki trwałe, podatnik ma prawo wybrać jeden z trzech sposobów rozliczenia ich w kosztach podatkowych.

Z kolei stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Stosownie do art. 193 § 2 Ordynacji podatkowej księgi podatkowe uważa się za rzetelne, jeżeli dokonywane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty. § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa stanowi, że za niewadliwe uważa się księgi podatkowe prowadzone zgodnie z zasadami wynikającymi z odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.), jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Zdarzenia, w tym operacje gospodarcze, ujmuje się w księgach rachunkowych i wykazuje w sprawozdaniu finansowym zgodnie z ich treścią ekonomiczną.

Na mocy art. 4 ust. 5 tej ustawy, kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych ustawą, w tym z tytułu nadzoru, również w przypadku gdy określone obowiązki w zakresie rachunkowości z wyłączeniem odpowiedzialności za przeprowadzenie inwentaryzacji w formie spisu z natury zostaną powierzone innej osobie lub przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 11 ust. 2, za ich zgodą. Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę lub przedsiębiorcę powinno być stwierdzone w formie pisemnej. W przypadku gdy kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego organu.

Zatem kierownik jednostki zobowiązany jest do wyboru metody amortyzacji i ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych ustawą, w tym z tytułu nadzoru, stosowanie przyjętych zasad (polityki) rachunkowości, o których mowa w art. 4 tej ustawy.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych.

Reasumując, odpisy amortyzacyjne są szczególną kategorią kosztów podatkowych. Amortyzacja to proces utraty wartości majątku trwałego, wywołany jego zużyciem fizycznym powstałym w skutek eksploatacji oraz ekonomicznym (moralnym), będącym wynikiem postępu technicznego, związanego z możliwością uzyskania na rynku np. maszyn, urządzeń bardziej wydajnych, tańszych w eksploatacji, pozwalających uzyskać produkty lepszej jakości. Ma ona wyrażać rozłożony w czasie koszt związany z wykorzystywanymi przez podatnika w działalności składnikami majątku. Mechanizm odpisów amortyzacyjnych ma umożliwić rozliczenie w czasie kosztu (zakupu, instalacji, wdrożenia itp.) składnika majątku.

Z literalnego brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż w przypadku używania środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych podatnik ma obowiązek ujmować odpisy amortyzacyjne w kosztach uzyskania przychodów.

Oznacza to, że jeżeli podatnik ujął w ewidencji środków trwałych przekazany do używania środek trwały, to powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych i ujmować je w księgach rachunkowych. W przeciwnym razie, jak wynika z literalnego brzmienia przepisów, księgi rachunkowe mogą być uznane za prowadzone w sposób wadliwy.

Ponadto, podatnik ma obowiązek ustalenia w sposób prawidłowy dochodu, przez który należy rozumieć nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągniętą w roku podatkowym. Skoro odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów, zaniechanie ich ujmowania stanowi swego rodzaju zniekształcenie wysokości osiągniętego dochodu czy straty. Dlatego też należy przyjąć, iż podatnik ma obowiązek ujmowania odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodów.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji. Ustawodawca nie wyposażył zatem podatnika w prawo dokonywania odpisów, posłużenie się wyrażeniem "dokonują" świadczy o istnieniu powinności, czyli obowiązku.

Dodatkowo wskazać należy na treść art. 16c ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność ().

Zgodnie z powyższym przepisem, przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Okoliczność ta również przemawia za obowiązkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc co do zasady począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji środków trwałych.

Z ww. przepisów wynika, że:

1. wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;
2. raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;
3. przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 16i-16k.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji natomiast samo dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jest obowiązkiem podatnika. Podatnik dokonuje tego wyboru dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania. Pamiętać trzeba, że najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania, należy wprowadzić je do ewidencji środków trwałych. Wprowadzenie środków trwałych do ewidencji wymaga z kolei ustalenia ich wartości początkowej.

W konsekwencji, wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych, przyjęcie go do używania, ustalenie wartości początkowej i wybór metody amortyzacji determinują następnie wynikające z tego wyboru obowiązki podatnika dotyczące sposobu jego amortyzacji. Żaden z wskazanych przepisów nie pozwala jednak na odłożeniu w czasie, zaprzestaniu czy przerwaniu samego procesu dokonywania odpisów amortyzacyjnych po uprzednim wprowadzeniu składnika majątku do ewidencji środków trwałych, jeśli jest on wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Jedynie składniki majątkowe o wartości jednostkowej nieprzekraczającej 3.500 zł nie muszą być ujmowane w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a w konsekwencji nie musza być amortyzowane. W myśl art. 16d ust. 1 ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku spełniających kryteria kwalifikujące je do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, gdy ich wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł. Wydatki poniesione na nabycie tych składników majątku stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Przepisy podatkowe nakładają więc na podatnika obowiązek wprowadzenia danego składnika majątku (który spełnia definicję środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a następnie dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w ustawie.

NSA w wyroku z 15 października 2010 r., sygn. akt II FSK 759/09 uznał, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i wliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów jest obowiązkiem podatnika, a nie przywilejem, którego wykorzystanie jest zależne od jego woli.

Jeśli więc Spółka wprowadziła do ewidencji środków trwałych w poprzednich latach podatkowych nowe składniki majątku i jednocześnie nie wybrała żadnej metody amortyzacji i nie rozpoczęła dokonywać odpisów amortyzacyjnych, powinna dokonać stosownych korekt kosztów uzyskania przychodów w tych latach podatkowych, tj. stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 powinna rozpocząć ich amortyzację począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały wprowadzono do ewidencji (z wyłączeniem jednorazowej amortyzacji), dokonując jednocześnie wyboru jednej z metod wskazanych w ustawie.

Zatem w przypadku nieuwzględnienia w danym zeznaniu podatkowym odpisów amortyzacyjnych od nowych środków trwałych, których Spółka nie amortyzowała, istnieje konieczność złożenia korekty zeznania za ten rok podatkowy. Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji (art. 81 § 2).

Wobec tego stanowisko Wnioskodawcy, w świetle przedstawionych okoliczności, zgodnie z którym w przypadku kiedy środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych, ale Spółka nie wybrała metody amortyzacji i nie rozpoczęła ich amortyzowania, wówczas przed rozpoczęciem amortyzacji może wybrać dowolną metodę amortyzacji spośród wymienionych w art. 16i, 16j, 16k ustawy jest nieprawidłowe. Spółka nie może bowiem na bieżąco rozpocząć amortyzacji składników majątku, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w poprzednich latach podatkowych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej