Temat interpretacji

Czy w opisanym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) Spółka ma prawo: a. jednorazowo uznać za koszt uzyskania przychodu koszt nabycia wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 zł netto, uznawanych jako wyposażenie niskocenne? b. zaliczyć pojedyncze elementy rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 złotych netto jako środki trwałe niepodlegające amortyzacji uwzględniając w miesiącu oddania ich do używania ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych albo zaliczyć pojedyncze elementy rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 zł netto jako środki trwałe podlegające amortyzacji i dokonać jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, na podstawie art. 16f ust. 3 ww. ustawy?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2016 r. który wpłynął do BKIP w Lesznie 27 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 lipca 2016 r.), uzupełnionym 1 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących kosztu nabycia elementów rusztowań i szalunków - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. do BKIP w Lesznie (data wpływu do tut. BKIP 13 lipca 2016 r.), wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących kosztu nabycia elementów rusztowań i szalunków.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej zwana również: Wnioskodawcą) świadczy usługi związane z wynajmem wyposażenia budowlanego, w tym rusztowań i szalunków budowlanych. W tym celu, nabywa od dostawców poszczególne elementy rusztowań i szalunków budowlanych (ale nie całe komplety), których wartość wynosi z reguły od kilkudziesięciu do kilkuset złotych i tylko w wyjątkowych przypadkach przekracza 3.500 złotych. Całkowita wartość nabywanego jednorazowo wyposażenia (jako suma poszczególnych elementów) wynosi z reguły od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Spółka przyjmując powyższe wyposażenie do magazynu dzierżaw, stanowiącego część systemu wspomagającego zarządzanie przedsiębiorstwem i zintegrowanego z systemem finansowo-księgowym, dzieli przyjęcie sprzętu na poszczególne, pojedyncze elementy rusztowań i szalunków zgodnie ze specyfikacją odnotowaną na fakturze zakupu, bowiem tylko takie postępowanie jest w stanie zapewnić Spółce możliwość zarządzania wydzierżawianym sprzętem w sposób elastyczny i jednocześnie transparentny, zarówno dla Spółki jak i dla jej klientów.

Spółka wydzierżawia swoim klientom za umówiony łączny czynsz określoną ilość pojedynczych elementów rusztowań i szalunków w dowolnych, oczekiwanych przez klienta ilościach i konfiguracjach pozwalających jednak osiągnąć klientowi oczekiwaną przez niego konstrukcję rusztowań. Spółka nie wydzierżawia jednak rusztowania jako kompletnej konstrukcji, albowiem za każdym razem w zależności od potrzeb danego klienta składa się ona z różnej ilości poszczególnych elementów.

Po zakończeniu umowy, wydzierżawiane elementy są zwracane do Wnioskodawcy. Wnioskodawca przyjmuje poszczególne elementy na magazyn oraz wydzierżawia je na rzecz innego klienta w innych konfiguracjach (w zakresie ilości poszczególnych elementów), w zależności od potrzeb i zamówienia danego klienta.

Zgodnie z umową, przedmiot najmu stanowi określona ilość pojedynczych elementów rusztowań i szalunków wyspecyfikowanych w protokole zdawczo-odbiorczym, a nie komplety szalunków lub tym bardziej jako jedno kompletne rusztowanie. Wartość poszczególnych elementów rusztowań i szalunków nie przewyższa 3.500 zł netto, natomiast wartość całości elementów wydzierżawianych przekracza powyższą kwotę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) Spółka ma prawo:

1. jednorazowo uznać za koszt uzyskania przychodu koszt nabycia wyposażenia w postaci pojedynczych elementów rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 zł netto, uznawanych jako wyposażenie niskocenne?
2. zaliczyć pojedyncze elementy rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 złotych netto jako środki trwałe niepodlegające amortyzacji uwzględniając w miesiącu oddania ich do używania ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych albo zaliczyć pojedyncze elementy rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 zł netto jako środki trwałe podlegające amortyzacji i dokonać jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, na podstawie art. 16f ust. 3 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ww. ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodu są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia zakupionych środków trwałych dokonywane zgodnie z art. 16a - 16m. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. urządzenia i inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 zwane środkami trwałymi.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 tej ustawy).

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3,500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h- 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

1. nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
2. zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym dokonać jednorazowej amortyzacji lub dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h - 16m.

Zaznaczyć także należy, że zgodnie z art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego) można przyjąć założenie, że poszczególne elementy rusztowań i szalunków nie mogą stanowić środka trwałego, gdyż każde z osobna nie jest zdatne do samodzielnego wykorzystania (nie jest zdatne do użytku). Nabywane elementy rusztowań i szalunków nie mogą również spełniać ustawowej definicji środka trwałego jako gotowe zestawy rusztowań bądź szalunków, albowiem Wnioskodawca spełni warunek kompletności i zdatności do użycia każdorazowo i indywidualnie pod potrzeby danego klienta, dopiero w momencie realizacji umowy dzierżawy, której przedmiotem nie będą kompletne zestawy elementów rusztowań i szalunków lecz ich pojedyncze elementy. Podkreślić należy, że rusztowanie jest konstrukcją budowlaną tymczasową służącą do wielokrotnego użytku (nie dłuższego niż 1 rok) składająca się z wielu elementów.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy uzasadnione jest przyjęcie, że wydatki na nabycie elementów rusztowań i szalunków, jako elementów niekompletnych i niezdatnych do samodzielnego wykorzystania, a także nieprzekraczających wartości 3.500 zł nie stanowią kosztu nabycia środków trwałych i zgodnie z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowią koszty uzyskania przychodów potrącalne w dacie ich poniesienia.

Wnioskodawca wskazuje, że powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie m.in. w treści interpretacji indywidualnej wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 grudnia 2012 r. (ITPB1/415-990/12/GR).

W ocenie Wnioskodawcy, możliwa jest także odmienna interpretacja, zgodnie z którą pojedyncze elementy rusztowań i szalunków nabywane przez Wnioskodawcę, a następnie wydzierżawiane w takiej postaci na rzecz podmiotów trzecich stanowią środki trwałe, tj. elementy kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Wynika to z faktu, że każdy - pojedynczy element rusztowania/szalunku nadaje się do wykorzystania jako substrat rusztowania i to właśnie takie pojedyncze elementy są przedmiotem dzierżawy. Ponadto, teoretycznie możliwe jest także wydzierżawienie tylko jednego elementu rusztowania/szalunku, o ile podmiot wydzierżawiający będzie miał taką potrzebę. Istotne przy tym jest, że pojedyncze elementy wydzierżawiane przez Wnioskodawcę mogą być wykorzystane przy konstrukcji rusztowań w połączeniu z elementami niepochodzącymi od Wnioskodawcy, albowiem są one kompatybilne z pojedynczymi elementami innych dostawców tego typu materiałów.

Dodatkowo należy podkreślić, że ewentualne uznawanie dopiero kompletu elementów za środek trwały powoduje, że nie spełnia on warunku przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok, albowiem w tym okresie zazwyczaj tego typu zestawy ulegają dekompletacji na skutek zagubienia, kradzieży lub zużycia.

W związku z powyższym według Wnioskodawcy będzie miał możliwość:

1. zaliczyć pojedyncze elementy rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 zł netto, jako środki trwałe niepodlegające amortyzacji uwzględniając w miesiącu oddania ich do używania ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
2. zaliczyć pojedyncze elementy rusztowań i szalunków o wartości jednostkowej poniżej 3.500 zł netto jako środki trwałe podlegające amortyzacji i dokonać jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym.

Potwierdzeniem stanowiska uzasadniającego możliwość zakwalifikowania pojedynczych elementów rusztowań i szalunków jako środków trwałych i zastosowania opisanych powyżej metod amortyzacji, jest m.in. treść uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 czerwca 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 2079/13), zgodnie z którym pojedynczy element szalunku może być kompletny i wartościowy dla kontrahenta, gdyż posiada wszelkie walory techniczne do właściwego wykorzystania na budowie, a także może być używany wraz z elementami szalunków innych firm, ponieważ te elementy są kompatybilne. Nie można zatem podzielić poglądu organów, że pojedynczy element szalunku z osobna nie stanowi urządzenia kompletnego i zdatnego do użytku, gdyż w określonych, indywidualnych sytuacjach, jeśli jest to zgodne z potrzebami budowlanymi zamawiających, to stanowi on element niezbędnej konstrukcji budowlanej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,
• być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z kolei w myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W myśl art. 16d ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
  
  1. dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
  2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h16m.

Natomiast, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z wyjątkiem środków trwałych wymienionych w art. 16c tej ustawy).

Jednocześnie dodaje się, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Zgodnie z ww. Klasyfikacją Środków Trwałych rusztowania oraz szalunki budowlane należy zaliczyć do Grupy 8 rodzaj 808 Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie.

Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługi związane z wynajmem wyposażenia budowlanego, w tym rusztowań i szalunków budowlanych. W tym celu, nabywa od dostawców poszczególne elementy rusztowań i szalunków budowlanych (ale nie całe komplety), których wartość wynosi z reguły od kilkudziesięciu do kilkuset złotych i tylko w wyjątkowych przypadkach przekracza 3.500 złotych. Całkowita wartość nabywanego jednorazowo wyposażenia (jako suma poszczególnych elementów) wynosi z reguły od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy złotych.

W kwestii rozstrzygnięcia, czy ww. elementy rusztowań i szalunku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Szalunek jest konstrukcją budowlaną tymczasową służącą do wielokrotnego użytku składającą się z wielu elementów. Poszczególne elementy szalunku nie mogą funkcjonować oddzielnie, wymagają one montażu, instalowania i dopiero wówczas stanowią urządzenie (narzędzie) kompletne i zdatne do użytku.

Natomiast rusztowanie to tymczasowa konstrukcja, umożliwiająca pracę na wysokości od dwóch do kilkudziesięciu metrów ponad podłożem (ziemią, podłogą pomieszczenia, powierzchnią pokładu statku itp.), tzn. poza zasięgiem rąk stojącego człowieka.

Jednocześnie należy stwierdzić, że to podatnik dokonuje oceny, czy dany środek trwały jest kompletny i zdolny do użytku.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego m.in. wynika, że nabyte przez Wnioskodawcę dla celów prowadzonej działalności gospodarczej elementy rusztowań i szalunków budowlanych można pogrupować w dowolne zestawy o różnej wielkości i w konsekwencji o różnej wartości.

Zatem, jeżeli wartość danego kompletu, tj. rusztowań, szalunku skompletowanego na potrzeby konkretnej budowy, przekracza 3.500 zł (składnik majątku wprowadzony do ewidencji środków trwałych), to z chwilą oddania go po raz pierwszy do używania, Wnioskodawca winien zaliczyć wydatki z nim związane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z art. 16a-16m ustawy. W ten sam sposób należy postąpić z każdym kolejnym kompletem, którego wartość początkowa przekracza 3.500 zł.

Jeżeli natomiast wartość początkowa danego kompletu, na który składają się poszczególne jego elementy, nie przekraczała 3.500 zł, to podatnik ma możliwość wyboru, tj. zaliczenia bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wydatków z nim związanych, bądź też uznania go za środek trwały i dokonywania jednorazowej amortyzacji, bądź też dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto wskazać należy, że czasowy brak wykorzystywania poszczególnych elementów rusztowań i szalunków (z po raz pierwszy utworzonych kompletów) w przypadku kontynuowania prowadzonej działalności w zakresie wynajmu, w której te środki były wykorzystywane, nie spowoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszt uzyskania przychodów na podstawie wyżej cytowanego art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej wspierającej argumentację Spółki Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pragnie zauważyć, że dotyczy ona podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w ww. interpretacji, nie podziela prezentowanego w nim stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydawania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać trybu interpretacji z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdej powołanej we wniosku interpretacji czy wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołany przez Spółkę wyrok zostały potraktowany jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach