Temat interpretacji

Czy dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży towarów polskim konsumentom za pośrednictwem sklepu internetowego i wysyłane z terytorium Polski stanowią dochody osiągnięte na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej? i w związku z tym czy Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24.10.2011 r. (data wpływu 27.10.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 12.01.2012 r. (data wpływu 16.01.2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 03.01.2012 r. Nr IPPB5/423-1059/11-2/PS (data nadania 03.01.2012 r., data doręczenia 10.01.2012 r.) udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• pytania pierwszego wniosku tj. kwestii ukonstytuowania się na terytorium Polski zagranicznego zakładu Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dnu 27.10.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ukonstytuowania się na terytorium Polski zagranicznego zakładu Spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność handlową w branży bieliźnianej za pośrednictwem sklepu internetowego. Witryna sklepu jest umieszczona na czeskim serwerze, na terytorium Czech również znajduje się zarząd i siedziba wnioskodawcy oraz prowadzona jest obsługa klienta (przyjmowanie zamówień, obsługa reklamacji, zawieranie umów). W związku z ciągłym rozwojem firmy jaki faktem, iż duża część towaru pochodzi od producentów polskich (wnioskodawca sprowadza również towar z innych krajów UE) wnioskodawca zamierza w Polsce wynająć powierzchnię magazynową w celu składowania towarów. Intencją wnioskodawcy jest także rozszerzenie terenu działalności sklepu internetowego na terytorium Polski (zakupiony w Polsce towar, będzie także oferowany w sklepie internetowym klientom polskim). Sklep internetowy jest przeznaczony dla klientów indywidualnych tj. konsumentów. Zapłata za zamówiony towar następuje przelewem na rachunek wnioskodawcy prowadzony przez bank czeski, w Polsce również spółka zamierza otworzyć rachunek bankowy z którego będzie dokonywała opłat za media, najem. Wnioskodawca nie zamierza otwierać w Polsce kolejnej witryny internetowej sprzedaż będzie dokonywana za pośrednictwem czeskiego sklepu internetowego (klient tylko i wyłącznie za pomocą sklepu internetowego będzie mógł zamówić towar). Magazyn w Polsce będzie służył składowaniu towarów (tj. towary zakupione u producentów polskich będą przesyłane bezpośrednio do tego magazynu) z którego następnie towary będą bądź to przemieszczane na terytorium Czech i dalej odsprzedawane bądź będą wysyłane do polskich nabywców. Do obsługi magazynu będą oddelegowani pracownicy wnioskodawcy (maks. dwie osoby), których zadaniem będzie m.in. rozładowanie i sprawdzenie towarów, ewidencjonowanie, paczkowanie, przygotowanie do wysyłki, wysyłka. Pracownicy nie będą uprawnieni do kontaktu z klientem a ich praca będzie polegała na wykonywaniu czynności czysto technicznych związanych z transportem i przechowywaniem towarów. Magazyn będzie wyposażony w komputer, łącze internetowe i telefon służące obsłudze magazynu. Wszelkie czynności dyspozytywne związane z towarami będą przesyłane do Polski z Czech (np. informacje gdzie towar ma zostać przesłany i w jakiej ilości). Również w przypadku reklamacji produktu towar będzie badany w Czechach i tam zostanie podjęta decyzja o uwzględnieniu bądź nieuwzględnieniu reklamacji. W przypadku złożenia zamówienia przez polskiego nabywcę za pośrednictwem sklepu internetowego, po dokonaniu wpłaty, do magazynu zostaną przesłane stosowne informację dotyczące wysyłki towaru. Tak przygotowany w magazynie towar zostanie wysłany drogą pocztową (za pośrednictwem Poczty Polskiej) na adres nabywcy Polska jednostka nie będzie podlegała wpisowi do KRS jako oddział ani też do żadnego polskiego rejestru, ponieważ nie stanowi jednostki wyodrębnionej organizacyjnie i finansowo.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Pytanie Nr 1 Wniosku:
Czy dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży towarów polskim konsumentom za pośrednictwem sklepu internetowego i wysyłane z terytorium Polski stanowią dochody osiągnięte na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej... i w związku z tym czy Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 2 updop podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z uwagi na fakt, iż siedziba jak również zarząd wnioskodawcy znajdują się na terytorium Czech, to z punktu widzenia wskazanego artykułu konieczne jest ustalenie czy dochody uzyskiwane ze sprzedaży towarów na rzecz polskich kontrahentów w sposób określony w stanie faktycznym, będą uznane za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca będzie podlegał tzw. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce jedynie w przypadku gdy uzyskane dochody będą zakwalifikowane jako uzyskane na terytorium Polski. Ustawodawca pod pojęciem terytorium Polski uważa również znajdującą się poza morzem terytorialnym wyłączną strefę ekonomiczną, w której Rzeczpospolita Polska na podstawie prawa wewnętrznego i zgodnie z prawem międzynarodowym wykonuje prawa odnoszące się do badania i eksploatacji dna morskiego i jego podglebia oraz ich zasobów naturalnych. Terytorium Polski stanowi więc terytorium państwa, określone zgodnie z ustawą o ochronie granicy państwowej oraz znajdująca się poza morzem terytorialnym wyłączna strefa ekonomiczna. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje jednak precyzyjnych wskazówek kiedy dany przychód należy wiązać z Polską. Przy określeniu położenia źródła danego dochodu pomocne mogą być umowy międzynarodowe jak również wyjaśnienia Ministra Finansów. W piśmie z dnia 24.07.2001 r. Minister Finansów wyjaśnia, że nie stanowią dochodów uzyskanych ze źródeł położonych na terytorium RP dochody nierezydentów: z obrotu towarami i usługami, będącymi przedmiotem działalności gospodarczej nierezydenta nieprowadzącego w tym zakresie działalności gospodarczej z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tj. niemającego na terytorium Polski stałej placówki, biura, oddziału, przedstawicielstwa, przedstawiciela, najętej powierzchni w celu prowadzenia działalności itp.). Z punktu widzenia polsko-czeskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody nierezydenta mogą być opodatkowane w drugim państwie o ile uzyskiwane są w ramach zakładu. W świetle umów, których stroną jest Polska, za zakład należy uznać stałą placówkę służącą prowadzeniu działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, w szczególności w postaci miejsca zarządzania, filii, biura, zakładu fabrycznego, warsztatu, magazynu, kopalni, kamieniołomu lub innego miejsca wydobywania bogactw ziemnych, a także budowy lub montażu, których okres realizacji przekracza określony czas (w zależności od umowy 6, 9, 12, 18 miesięcy lub 24 miesiące). Zgodnie z art. 5 ust. 4 umowy czesko-polskiej nie uważa się za zakład placówek, które służą wyłącznie do nabywania, składowania, wystawiania lub wydawania towarów przedsiębiorstwa macierzystego. Zakładem nie są także zapasy powyższych towarów.

Zakładu nie stanowią również placówki utrzymywane do udzielania i uzyskiwania informacji albo prowadzenia badań naukowych na rzecz przedsiębiorstwa. Przenosząc te rozważania na grunt analizowanej sprawy należałoby przyjąć, że wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym stanowi umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Należy także wykluczyć tezę że wnioskodawca prowadzi z Polski działalność gospodarczą w rozumieniu polskich przepisów o swobodzie działalności gospodarczej (brak ośrodka zarządzającego). Polski magazyn, który nie stanowi własności wnioskodawcy a jest jedynie wynajmowany, będzie wyłącznie służył do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa natomiast wszelkie czynności dyspozytywne odnośnie tych towarów będą podejmowane w Czechach. Zdaniem wnioskodawcy uzyskane dochody nie będą zakwalifikowane jako dochody uzyskane w Polsce i tym samym ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie do niego zastosowania (brak ograniczonego obowiązku podatkowego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z ww. ustawy uzyskiwanie dochodów w Polsce za pośrednictwem zakładu zagranicznego przedsiębiorcy prowadzi do powstania źródła przychodów w Polsce, które powinny być opodatkowane w Polsce. Zgodnie z definicją zakładu zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie to oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje.

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej. Siedziba Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Czech, dlatego też analiza czy Wnioskodawca posiada zakład w Polsce powinna zostać przeprowadzona na gruncie postanowień umowy polsko-czeskiej, która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.

Pomocnym w interpretacji tej umowy może być też tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-czeskiej zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Z powyższego wynika, że w państwie źródła opodatkowaniu podlegają wyłącznie zyski powstałe w związku z działalnością wykonywaną poprzez zakład; opodatkowaniu nie podlegają natomiast zyski osiągnięte bezpośrednio przez centralę (jednostkę macierzystą) lub inną jednostkę tego przedsiębiorstwa.

Jednocześnie definicja zakładu zawarta jest w art. 5 ust. 1 i 2 umowy polsko-czeskiej, który stanowi, iż określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, zakład fabryczny, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych. Tak więc aby można było mówić o zakładzie musi istnieć placówka, która ma stały charakter, i za pośrednictwem której wykonywana powinna być działalność przedsiębiorstwa.

Jednakże od ogólnej zasady istnienia zakładu, istnieje szereg wyłączeń. Stosownie do art. 5 ust. 4 polsko czeskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, określenie "zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania urządzeń służących wyłącznie do składowania, wystawiania albo wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie dla składowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celach reklamy, dla dostarczania informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnej działalności mającej dla przedsiębiorstwa charakter przygotowawczy lub pomocniczy;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu wykonywania jakiegokolwiek połączenia rodzajów działalności wymienionych pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, posiada przygotowawczy lub pomocniczy charakter.

Tak więc ust. 4 art. 5 umowy polsko-czeskiej wyliczają różne rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1, i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),
• stały charakter takiej placówki,
• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, wersja skrócona 15 lipca 2005 r.) określenie placówka obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego. Zgodnie z definicją placówka musi być stała; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. Nawet jeżeli praktyka państw członkowskich nie jest jednolita, jeżeli chodzi o kryterium czasu, to jednak doświadczenie wskazuje, że zwykle nie uważa się, iż zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy. Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może się rozciągnąć na wiele lat).

Z Komentarza do art. 5 Modelowej Konwencji wynika, że często trudno jest odróżnić działalność mającą charakter przygotowawczy lub pomocniczy od działalności, która takiego charakteru nie ma. Wskazuje się w tym zakresie m.in., iż działalność placówki nie posiada charakteru przygotowawczego lub pomocniczego, gdy stanowi istotną i znaczącą część działalności przedsiębiorstwa jako całości, gdy istnieje znaczący związek między prowadzoną przez tę placówkę działalnością a uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo dochodami. Ponadto, działalność przygotowawcza lub pomocnicza zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona za pośrednictwem stałej placówki, aby nie była uznana za zakład, musi być wykonywana wyłącznie dla przedsiębiorstwa macierzystego, a także nie ma charakteru przygotowawczego lub pomocniczego jakakolwiek działalność zagranicznego przedsiębiorstwa prowadzona w drugim państwie za pośrednictwem stałej placówki, której cel jest identyczny z celem przedsiębiorstwa jako całości.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD w przypadku, gdy stała placówka jest wykorzystywana zarówno dla działalności w ramach wyłączeń, jak i dla innej działalności, uznaje się ją za zakład, który podlega opodatkowaniu z tytułu obu rodzajów działalności (np. gdy magazyn jest utrzymywany w celu wydawania towarów oraz zajmuje się sprzedażą).

Innymi słowy, zakład powstanie, jeżeli oprócz czynności przygotowawczych lub pomocniczych wykonywana jest działalność zasadnicza, nawet w relatywnie niewielkim zakresie.

Mając powyższe pod uwagę przy uwzględnieniu przedstawionego przez Spółkę we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski spełnia, co do zasady, warunki istnienia placówki (stałego miejsca prowadzenia działalności) pod względem dostępności powierzchni oraz jej stałego charakteru, jednak czynności wykonywane na terenie Polski za pośrednictwem stałej placówki mają przygotowawczy i pomocniczy charakter.

Obok opisanej powyżej zasadniczej formy zakładu, umowa polsko-czeskiej przewiduje także alternatywny sposób ustalania istnienia zakładu, na podstawie którego można uznać, że zagraniczne przedsiębiorstwo posiada zakład, nawet jeśli nie dysponuje stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej w drugim państwie. Zgodnie z art. 5 ust. 5 umowy bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa i osoba ta posiada pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4 i są takimi rodzajami działalności, które, gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Jak wynika z powyższego, zakład może powstać także w wyniku prowadzenia działalności gospodarczej za pośrednictwem tzw. zależnego przedstawiciela (tj. podmiotu działającego w drugim Państwie w imieniu zagranicznego przedsiębiorstwa). Cytowane postanowienie umowne znajduje zastosowanie bez względu na postanowienia ust. 1 i 2, co oznacza, że wobec braku zakładu w sensie przedmiotowym (stałej placówki) należy badać ustanowienie zakładu pod kątem działalności przedstawiciela przedsiębiorstwa. Użyte w treści ust. 4 pojęcie osoba oznacza w myśl art. 3 ust. 1 pkt c i d umowy osobę fizyczną, spółkę (osobę prawną lub każdą jednostkę, którą dla celów podatkowych traktuje się jako osobę prawną) oraz każde inne zrzeszenie osób.

Warunkiem zastosowania art. 5 ust. 6 umowy polsko-czeskiej jest, aby osoba działała w imieniu przedsiębiorstwa, czyli występowała w roli przedstawiciela (działać w imieniu oznacza, że osoba ma w jakiś sposób okazywać na zewnątrz zamiar działania nie we własnym, lecz cudzym imieniu), a także posiadała i zwyczajowo wykonywała pełnomocnictwo do zawierania umów w umawiającym się państwie. Z taką sytuacją mamy do czynienia, jeżeli oświadczenie woli tej osoby wywołuje dla reprezentowanego przedsiębiorstwa stan związania. Wystarczające jest, że reprezentowany godzi się na dokonanie czynności cywilnoprawnych przez przedstawiciela. Dla oceny, czy osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, bardziej miarodajny jest całokształt okoliczności i zachowań osób uczestniczących w dokonywaniu czynności prawnych, niż umocowanie cywilnoprawne. Pełnomocnictwo do zawierania umów musi być wykonywane zwyczajowo, co oznacza, że przedstawiciel uczestniczy w imieniu przedsiębiorstwa w sposób częstotliwy w obrocie gospodarczym. Jak stwierdzono w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD określenie pełnomocnictwo do zawierania kontraktów w imieniu przedsiębiorstwa nie ogranicza stosowania tego ustępu do przedstawiciela zawierającego kontrakty wiążące dosłownie dane przedsiębiorstwo. Ustęp ten ma również zastosowanie do przedstawiciela zawierającego kontrakty, które wiąże przedsiębiorstwo, mimo, iż takie kontrakty w rzeczywistości nie są zawierane w imieniu danego przedsiębiorstwa. Fakt, że przedsiębiorstwo nie bierze czynnego udziału w transakcjach, może oznaczać, że przekazało takie uprawnienia przedstawicielowi (pkt 32.1 do art. 5 Konwencji Modelowej OECD). Kto działa na cudzy rachunek, ale we własnym imieniu, jest również przedstawicielem w rozumieniu art. 5 ust. 5 umowy polsko-czeskiej. Należy przyjąć zatem, że osoba ma pełnomocnictwo do zawierania umów, jeżeli reprezentowane przedsiębiorstwo wprawdzie formalnie podpisuje umowy, ale do ich zawarcia doprowadza działanie przedstawiciela.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w umawiającym się państwie, jeżeli zachodzą łącznie przesłanki zawarte w ust. 6 omawianego artykułu, tj.:

1. przedsiębiorstwo podejmuje czynności za pośrednictwem niezależnego przedstawiciela, oraz
2. przedstawiciel taki działa w ramach swojej zwykłej działalności.

Jeżeli osoba, która działa w imieniu przedsiębiorstwa, pozostaje w stosunku zależności od tego przedsiębiorstwa (organizacyjnej, prawnej lub ekonomicznej) lub czynności (niezależnego) przedstawiciela wykraczają poza przedmiot jego zwykłej działalności, to może - z zastrzeżeniem pozostałych warunków ust. 6 - powstać zakład. Niezależność osoby w stosunku do przedsiębiorstwa, które ona reprezentuje, zależy od zakresu jej zobowiązań wobec przedsiębiorstwa. Jeżeli prowadzona przez nią działalność handlowa jest poddana szczegółowym instrukcjom, to taka osoba nie może być uznana za niezależną od przedsiębiorstwa. Inne ważne kryterium polega na tym, czy ryzyko przedsiębiorcy ponosi ta osoba czy przedsiębiorstwo, które ona reprezentuje (pkt 38 Komentarza do art. 5 Konwencji Modelowej OECD).

Jak wynika z treści wniosku Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski przedstawiciela ani zależnego agenta, który wykonywałby w tym państwie pełnomocnictwo do zawierania umów. Żaden z pracowników czy innych przedstawicieli Spółki nie będzie działać na terytorium Polski w imieniu Spółki posiadając pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Spółki i wykonując to pełnomocnictwo w sposób stały.

Mając powyższe na uwadze oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, iż działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski nie będzie stanowić zakładu dla Wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 umowy polsko-czeskiej.

W takiej sytuacji, dochód podmiotu czeskiego należy kwalifikować jako zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 umowy polsko-czeskiej.

Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje (w rozpatrywanej sprawie Republiki Czeskiej), o ile czeski podmiot nie posiada zakładu na terytorium Polski.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę okoliczności mogących wykazać, iż działalność pracowników Wnioskodawcy na terytorium Polski nie będzie stanowić zakładu dla Wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 umowy polsko-czeskiej. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

W odniesieniu do pytania drugiego wniosku Spółki zostało wydane odrębne postanowienie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 470 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie