Temat interpretacji

W zakresie uznania czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które są udostępniane odbiorcom produktów Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2016 r. (data wpływu 15 grudnia 2016 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które są udostępniane odbiorcom produktów Wnioskodawcy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które są udostępniane odbiorcom produktów Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Działalność Spółki obejmuje dystrybucję na polskim rynku produktów marki B z zakresu dwóch głównych segmentów działalności: (i) środków ochrony zdrowia, (ii) środków ochrony roślin. Na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywa maszyny i urządzenia, które są na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz.U.2014.851 j.t., dalej: ustawa o CIT), kwalifikowane przez Wnioskodawcę dla celów podatkowych, jako środki trwałe, od których dokonywane są odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty podatkowe (tj. amortyzowane urządzenia/maszyny są nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania). W celu zwiększenia sprzedaży, przedmiotowe urządzenia/ maszyny Spółka udostępnia nabywcom produktów Spółki. W okresie udostępnienia Spółka pozostaje właścicielem udostępnianych środków trwałych. W rezultacie, środki trwałe Spółki są fizycznie wykorzystywane przez nabywców jej produktów (nabywających produkty bezpośrednio od Spółki, dystrybutorów, hurtowników lub punktów sprzedaży detalicznej etc.) Jako przykładowe sytuacje w tym zakresie można wskazać na maszyny/urządzenia wykorzystywane w produkcji rolnej, np. zaprawiarki do ziemniaków umożliwiające nanoszenie środków ochrony roślin na bulwy w trakcie ich wysadzania do gleby, czy też urządzenia medyczne udostępniane placówkom zdrowia, instytutom badawczym etc. Przedmiotowe maszyny i urządzenia są udostępniane okresowo, np. na kilka miesięcy, lat. W zamian za udostępnienie środków trwałych Wnioskodawca nie pobiera od użytkowników dodatkowej opłaty. Tym niemniej, brak pobierania dodatkowej opłaty ma ekonomiczne uzasadnienie, gdyż udostępnienie maszyn lub urządzeń ma prowadzić do zwiększenia sprzedaży produktów Spółki. Przykładowo nabywcy, którym udostępnia się środki trwałe są zobowiązani do ich wykorzystywania wyłącznie przy zastosowaniu produktów Spółki, np. przy wykorzystywaniu udostępnianej zaprawiarki, użytkownik jest zobowiązany stosować środki marki B lub też do udostępnianego środka trwałego mogą być używane (z uwagi na właściwości maszyny lub urządzenia) jedynie produkty marki B . Podmioty, którym udostępniane są środki trwałe mogą być dodatkowo zobowiązani są do nabywania określonej ilości produktów Spółki w całym okresie udostępniania środków trwałych. W konsekwencji, w przedmiotowym przypadku występuje związek pomiędzy sprzedażą opodatkowaną (sprzedażą produktów), a kosztami w formie odpisów amortyzacyjnych. Przychody Spółki są generowane na poziomie sprzedaży produktów, a udostępnienie środków trwałych wpływa na możliwość zwiększenia sprzedaży produktów przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka ma prawo traktować jako koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które są udostępniane odbiorcom produktów Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka ma prawo traktować, jako koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które są udostępniane odbiorcom produktów Wnioskodawcy.

1. Ogólna definicja kosztów podatkowych

Każdy wydatek, aby mógł stanowić koszt podatkowy powinien przejść tzw. test spełniania kryteriów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT). Zasada ta dotyczy również określonych w art. 15 ust. 6 ustawy o CIT odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisów amortyzacyjnych). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Dotychczas wykształcone w doktrynie i praktyce prawa podatkowego stanowisko wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych składa się z kilku podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną decydującą o kwalifikacji danego wydatku jako koszty podatkowego, tj.:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• wydatek został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym wszystkie powyższe warunki należy uznać za spełnione. Udostępniane środki trwałe zostały, bowiem nabyte z zasobów majątkowych Spółki (wartość wydatku nie została w jakikolwiek sposób zwrócona), jak również pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, tj. są wykorzystywane do stosowania produktów, których Wnioskodawca jest dystrybutorem. Jednocześnie, wydatek na nabycie środków trwałych został poniesiony w celu uzyskania przychodów (względnie zachowania lub zabezpieczenia ich źródła), gdyż nabywcy, którym udostępnia się środki trwałe są zobowiązani do ich wykorzystywania wyłącznie przy zastosowaniu produktów Spółki, np. przy wykorzystywaniu udostępnianej zaprawiarki, użytkownik jest zobowiązany stosować środki marki B lub też do udostępnianego środka trwałego mogą być używane (z uwagi na właściwości maszyny lub urządzenia) jedynie produkty marki B . Dodatkowo, podmioty, którym udostępniane są środki trwałe mogą być dodatkowo zobowiązani do nabywania określonej ilości produktów Spółki w całym okresie udostępniania środków trwałych. Konkludując, należy wskazać, że dokonywane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne spełniają wskazane powyżej ogólne warunki pozwalające na ich kwalifikację, jako kosztów podatkowych. Uzasadnienie w zakresie wyłączenia wydatków na nabycie urządzeń z katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, zostało zaprezentowane w dalszej części niniejszego wniosku. Tym niemniej, Spółka pragnie podkreślić, że przedmiotowe wydatki nie znajdują się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów podatkowych, wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W rezultacie, prawidłowa jest powyższa konkluzja zgodnie, z którą odpisy amortyzacyjne spełniają ogólne warunki pozwalające na ich kwalifikację, jako kosztów podatkowych.

2. Odpisy amortyzacyjne, jako koszty podatkowe

Jak wskazuje art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), które dokonywane są zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Tak, więc oprócz ogólnych warunków wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, pozwalających na kwalifikację wydatku, jako kosztu podatkowego, w przypadku odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych ustawa o CIT zastrzega konieczność ich dokonywania zgodnie z przepisami art. 16a-16m oraz z uwzględnieniem art. 16. W art. 16a ust. 1 ustawy o CIT wskazano, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Jak wskazano, w przedstawionym stanie faktycznym Spółka, zgodnie z ustawą o CIT, kwalifikuje nabywane urządzenia dla celów podatkowych, jako środki trwałe i dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty podatkowe (tj. amortyzowane urządzenia/maszyny są nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania). Jednocześnie, w celu zwiększenia sprzedaży, przedmiotowe urządzenia Spółka udostępnia nabywcom jej produktów. W tym zakresie, zdaniem Wnioskodawcy udostępnienie nabywcom produktów Spółki środków trwałych spełnia, określony w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, warunek wykorzystywania maszyn i urządzeń na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. W szczególności, zdaniem Wnioskodawcy przy ustalaniu wykorzystywania środków trwałych na potrzeby związane z prowadzoną działalnością decydujące jest ustalenie występowania związku używanych środków trwałych z prowadzoną działalnością gospodarczą, a nie to, czy są one "fizycznie" wykorzystywane przez podatnika. Środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel.

Pogląd ten jest również wyrażany przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach podatkowych, w tym m.in. w:

• interpretacji indywidualnej z dnia 20 lutego 2013 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-1554/12/JD Sformułowanie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (pierwsza z wymienionych sytuacji), wskazuje na konieczność wykazania związku używanych środków trwałych z prowadzoną działalnością gospodarczą, co nie oznacza jednak, że związek ten można wykazać jedynie poprzez fizyczne, bezpośrednie wykorzystanie określonego środka trwałego w działalności gospodarczej podatnika. Pojęcie wykorzystywanie na potrzeby jest bowiem pojęciem szerszym od pojęcia wykorzystywania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2013 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-1308/12/PC, za prawidłowe uznano stanowisko zgodnie, z którym: W ocenie Spółki, zgodnie z powyższym przepisem, podatnik (Spółka), który przez czas trwania umowy o współpracy pozostaje właścicielem przekazanych narzędzi, będących środkami trwałymi o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, ma prawo do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych, ponieważ środki te są wykorzystywane na potrzeby związane z jego działalnością gospodarczą. Przepis powyższy uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika, nie wskazując na konieczność fizycznego wykorzystania danego środka trwałego przez podatnika i w siedzibie podatnika. Regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zdaniem Wnioskodawcy, środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza siedzibą zakładu podatnika.

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 29 marca 2012 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB4/423-3/12-2/DS za prawidłowe uznano stanowisko zgodnie, z którym: Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika i przez podatnika. Regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika.

Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 listopada 2012 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB3/423-301/12-2/JS za prawidłowe uznano stanowisko, zgodnie z którym: Wskazany przepis uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W opinii Spółki, pod pojęciem tym należy rozumieć nie tylko sytuację, w której dany środek trwały jest fizycznie używany przez podatnika, ale również oddany do wykorzystywania na potrzeby podatnika przez podmiot trzeci. Zdaniem Spółki, udostępniane Formy, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, są wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą. Z uwagi na specyfikę Form, Dostawca może wykorzystywać je wyłącznie do produkcji określonych komponentów na rzecz Spółki - nie ma możliwości wykorzystania ich do produkcji na rzecz innych podmiotów. Tym samym należy uznać, że Formy są wykorzystywane przez Spółkę, w formie udostępnienia ich Dostawcom do produkcji wyłącznie na potrzeby Spółki i z tego względu powinny zostać uznane przez Spółkę za środki trwałe podlegające amortyzacji. Mając na uwadze powyższe, pomimo, iż fizycznie środki trwałe będą znajdować się w posiadaniu nabywców produktów Spółki, będą one wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, tj. z uwagi na fakt, iż urządzenia/maszyny będą mogły być wykorzystywane wyłącznie przy zastosowaniu produktów Spółki, będą tym samym wykorzystywane w celu zwiększenia jej sprzedaży. W dalszej części niniejszego wniosku Spółka przedstawia argumentację wskazującą na wyłączenie odpisów amortyzacyjnych z katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie stanowią kosztów podatkowych.

3. Wyłączenie z katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych

Jak wskazano, we wcześniejszej części wniosku, jednym z warunków pozwalających na kwalifikacje określonego wydatku, jako kosztu podatkowego jest uznanie, iż nie został on wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, jako niestanowiący kosztu podatkowego. W tym zakresie, należy w szczególności zwrócić uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym osoby, którym są udostępnione środki trwałe są zobowiązane do ich wykorzystywania wyłącznie przy zastosowaniu produktów Spółki. W związku, z tym Wnioskodawca nie pobiera dodatkowej opłaty z tytułu ich udostępnienia. Dodatkowo osoby, którym przekazywane są środki trwałe, co do zasady, zobowiązane są do nabywania określonej ilości produktów Spółki w całym okresie udostępniania środków trwałych. Przedstawiony model działania ma na celu zwiększenie sprzedaży Wnioskodawcy. Tym samym, pomimo, iż Wnioskodawca nie pobiera dodatkowej opłaty za udostępnienie środków trwałych konsumentom produktów Spółki, nie można uznać, że udostępnienie ma charakter nieodpłatny. Wynika, to z faktu, iż relacja w tym zakresie ma charakter ekwiwalentny, tj. w zamian za możliwość korzystania ze środka trwałego konsument w celu jego wykorzystania nabywa produkty Spółki. Tak, więc w przedstawionym stanie faktycznym nie występuje nieodpłatne używanie środków trwałych Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o CIT. W rezultacie, warunek wyłączenia wydatku z kosztów niestanowiących kosztów podatkowych należy uznać za spełniony.

Za prawidłowością powyższych konkluzji przemawia stanowisko wyrażone m.in. w:

• interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2015 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB5/4510-273/15-4/JC W związku z tym Spółka przekazuje nieodpłatnie urządzenie do używania szpitalowi, a ten jednocześnie zobowiązuje się do nabywania określonej ilości materiałów jednorazowego użytku, stosownie do szacowanego zużycia w trakcie używania urządzenia, które są używane łącznie z urządzeniami dystrybuowanymi przez Spółkę. Wobec powyższego uznać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z nieodpłatnym udostępnieniem środków trwałych do używania kontrahentom w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) updop. W konsekwencji odpisy amortyzacyjne od wskazanych środków trwałych mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Oddziału w pełnej wysokości na podstawie art. 15 ust. 1 updop.
• w interpretacji indywidualnej z dnia 12 maja 2015., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB6/4510-3/15-2/AG, za prawidłowe uznano następujące stanowisko podatnika: Skoro więc, będący własnością Wnioskodawcy środek trwały udostępniany jest kontrahentowi w celu zwiększenia zysków (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Wnioskodawcy), to odpisy amortyzacyjne mogą być uznane za koszty podatkowe. Należy także wskazać, iż art. 16 ust. 1 ustawy CIT, zawierający zamknięty katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie wyłącza z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oddanych do używania na podstawie umów innych niż najem, dzierżawa czy leasing. Art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy CIT wprowadza co prawda zasadę mówiącą, iż nie stanowią kosztu podatkowego odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania. Z nieodpłatnym używaniem mamy do czynienia wówczas, gdy oddający nie czerpie z tego żadnych korzyści, odbywa się to kosztem jego majątku. W sytuacji zaś, gdy przekazanie sprzętu związane jest z dokonywaniem zakupów innych towarów, służy reklamie urządzeń lub jest wkalkulowane w cenę towarów czy usług, wówczas trudno mówić o braku odpłatności. Nawet, jeśli opłata za przekazanie nie jest ustalona jako odrębna pozycja w umowie, to ma niewątpliwie charakter cenotwórczy. Przekazanie sprzętu w ramach handlowej umowy współpracy zawsze jest związane z pewną formą odpłatności, przybiera ona jednak formę żądanego zachowania kontrahenta. Podsumowując uznać należy, iż w sytuacji przekazania Punktom Handlowym do używania sprzętu w oparciu o opisaną w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym umowę użyczenia, Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od przekazanego składniku majątkowego.
• interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2013 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-602/13/JD Odnosząc powyższe unormowania prawne do sprawy będącej przedmiotem rozpatrzenia należy stwierdzić, że udostępnianie przez Spółkę kontrahentom do używania zestawów do dobierania kolorów nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym nie można bowiem mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. W konstrukcji umów zawieranych przez Spółkę wskazano natomiast, iż kontrahenci zobowiązują się m.in. do nabywania produktów Wnioskodawcy w ustalonych co do ilości lub wartości ilościach. W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż Spółce przysługuje prawo do amortyzacji zestawów do doboru kolorów udostępnianych kontrahentom do używania, a w związku z tym odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych zestawów stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów.
• interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2012 r., wydanej za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-1273/11/CzP Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła umowę użyczenia sprzętu z wykonawcą robót budowlanych, przy pomocy którego będzie on mógł aplikować odpowiedni materiał budowlany, produkowany przez nią. Warunkiem jest, że kontrahent materiał ten będzie kupować w określonej ilości przez wyznaczony czas i po określonej cenie od Spółki. W umowie zastrzeżono również, że urządzenie to nie będzie mogło być użyte w innym celu. Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż przekazanie sprzętu kontrahentowi związane jest z dokonywaniem przez niego u Spółki zakupów innych towarów; jak wskazała również Spółka w swym stanowisku celem użyczenia sprzętu jest ułatwienie realizacji umów, przekazany sprzęt umożliwi dogodne użytkowanie oferowanych przez Nią produktów. Jednocześnie dzięki zamieszczeniu na urządzeniu logo znaków towarowych możliwe jest budowanie wśród klientów i kontrahentów Spółki popularności marki oraz reklama jego produktów. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczyniają się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. W ocenie tut. Organu, w opisanym stanie faktycznym, udostępnienie sprzętu wykonawcy robót budowlanych tytułem umowy użyczenia, nie ma charakteru oddania do nieodpłatnego używania, nie stanowi więc czynności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) updop. Brak zatem podstaw do zastosowania normy wyrażonej w tym przepisie i wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej
• interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2011, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB4/423-270/10-2/DS Okoliczność przekazania specjalistycznych urządzeń (maszyn) klientom, którzy zakupują od Spółki kleje przemysłowe, do których używania wymagane jest posiadanie tych maszyn stanowi dostateczną przesłankę do stwierdzenia, iż użyczenie specjalistycznych urządzeń (maszyn) związane jest z obowiązkiem wzajemnego świadczenia. Jeżeli Spółka uzyska określone korzyści (np. w postaci zwiększenia przychodów z podstawowej działalności, jaką jest handel klejami przemysłowymi), to w takim przypadku nie ma przesłanek do uznania, iż świadczenie związane z przekazaniem urządzeń (maszyn) ma nieodpłatny charakter. Nie ulega również wątpliwości, iż istnieje związek przyczynowo - skutkowy określony w art. 15 ust. 1 powołanej ustawy występujący pomiędzy kosztami związanymi z amortyzacją przedmiotowych urządzeń (maszyn) użyczanych klientom, którzy zobowiązują się do nabywania towarów od Spółki, czego następstwem jest osiąganie przychodów lub też zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu. Wobec powyższego, uznać należy, iż w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z nieodpłatnym udostępnieniem środków trwałych Spółki do używania klientom w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) cyt. ustawy.
• interpretacji indywidualnej z dnia 2 lutego 2016, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPB-1-3/4510-741/15/SK Wnioskodawca udostępnia kontrahentowi Środki Trwałe, które mają ułatwiać realizację umów i które umożliwiają dogodne użytkowanie oferowanych przez niego Produktów. Taki stan rzeczy wynika ze sporej oferty na rynku produktów, które również w swoim portfelu posiada Spółka. Wobec tego oferowanie wraz ze sprzedażą Produktów możliwości używania stosownego urządzenia (Środka Trwałego) przyczynia się do zawarcia umowy, Wnioskodawca staje się bardziej konkurencyjny wobec innych podmiotów oferujących podobne produkty. Skoro więc, będący własnością Wnioskodawcy, Środek Trwały udostępniany jest kontrahentowi, za odpłatnością, w celu zwiększenia zysków (działanie to związane jest więc z zachowaniem, bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne mogą być uznane za koszty podatkowe w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Podsumowując, uznać należy, że w sytuacji przekazania kontrahentowi do używania Środka Trwałego w oparciu o opisaną w zdarzeniu przyszłym umowę, Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od przekazanego składnika majątkowego.

4. Podsumowanie

Reasumując przedstawioną w niniejszym wniosku argumentację, w ocenie Spółki postępuje ona prawidłowo uznając w przedstawionym stanie faktycznym za koszty podatkowe, odpisy amortyzacyjne od środków trwałych, które udostępnia odbiorcom swoich produktów. W szczególności, przedmiotowe wydatki spełniają (i) ogólne warunki kwalifikujące wydatek, jako koszt podatkowy (art. 15 ust. 6 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), (ii) szczególne warunki dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 16a ust. 1 ustawy o CIT) oraz (iii) nie stanowią wydatków wyłączonych z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o CIT. W związku z powyższym Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie