Czy w stanie faktycznym nr 6 przy nieodpłatnym przekazywaniu pracownikowi nabytych wcześniej towarów na cele osobiste pracownika Spółki, innych niż to... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 03.12.2012, sygn. ILPB3/423-358/11/12-S/MM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Czy w stanie faktycznym nr 6 przy nieodpłatnym przekazywaniu pracownikowi nabytych wcześniej towarów na cele osobiste pracownika Spółki, innych niż towary co do których istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę, Spółka może zaliczyć poniesione wydatki netto do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie ich poniesienia oraz czy naliczony podatek należny może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Po 217/12 stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2011 r. (data wpływu: 03 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup towarów przekazywanych na cele osobiste pracownika jest prawidłowe,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku należnego od tych wydatków jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 28 października 2011 r. (data wpływu 31 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup artykułów spożywczych,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku należnego od wydatków na zakup artykułów spożywczych,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup usług gastronomicznych oraz towarów spożywczych w restauracjach i podatku należnego od tych usług,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych oraz prezentów małej wartości i próbek,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup pozostałych materiałów reklamowych i podatku należnego od tych wydatków,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup upominków nieposiadających logo Spółki i podatku należnego od tych wydatków,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup towarów przekazywanych na cele osobiste pracownika i podatku należnego od tych wydatków,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie towarów zużywanych następnie na potrzeby remontów i inwestycji w Spółce,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup towarów i wyprodukowanie wyrobów przekazywanych na cele reklamowe i wydawania próbek swoich produktów oraz podatku należnego od tych wydatków,
zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku należnego od wysyłanych do klientów Spółki wyrobów, towarów i ekspozytorów na cele reklamowe i ekspozycji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z nowelizacją od dnia 1 kwietnia 2011 r. ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie polegającym na nadaniu nowego brzmienia art. 7 ust. 2 tej ustawy, zachodzi konieczność poddania pod ocenę organu wydającego interpretację indywidualną następujących zdarzeń występujących w Spółce.

W Spółce mają miejsce następujące zdarzenia:

W toku swojej działalności, Spółka ponosi wydatki z tytułu zakupu artykułów spożywczych na potrzeby sekretariatu i biur, które to artykuły spożywcze są zużywane jako drobne poczęstunki dla klientów odwiedzających Spółkę, szkoleń klientów, podczas akcji promocyjnych, zużywane w trakcie narad pracowniczych, spotkań pracowników poszczególnych działów, w trakcie procesu sporządzania inwentury. Przy nabyciu tych towarów Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego.
Spółka zakupuje usługi gastronomiczne w związku z pobytem pracowników Spółki na spotkaniach z kontrahentami w restauracjach. W trakcie tych spotkań w restauracjach spożywane są artykuły spożywcze, które zostają wyszczególnione na fakturze zakupu jako towar, niezależnie od usługi gastronomicznej. Tak więc bywa, że obok usługi gastronomicznej Spółka nabywa także towary, które są zużywane w trakcie pobytu w restauracji na potrzeby spotkania z kontrahentem.
Spółka zakupuje drukowane materiały reklamowe i informacyjne oraz prezenty małej wartości i próbki. Wszystkie wspomniane w zdaniu poprzednim kategorie towarów Spółka wydaje nieodpłatnie swoim kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom. Przy nabyciu tych materiałów Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego.
Pismem uzupełniającym Spółka wskazała, iż drukowane materiały reklamowe i informacyjne zawierają logo Spółki oraz nadrukowane informacje o Spółce. Prezenty małej wartości nie zawsze zaopatrzone są w logo Spółki. Prezenty posiadają znamiona reprezentacji i reklamy. Pod pojęciem próbek Wnioskodawca rozumie pojedyncze egzemplarze produkowanych przez siebie wyrobów i zakupionych towarów.
Spółka kupuje pozostałe materiały reklamowe (niebędące drukowanymi materiałami reklamowym informacyjnymi w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy) i przekazuje je na cele reklamowe, to jest wydaje nieodpłatnie do salonów, kontrahentów.
Pismem uzupełniającym Spółka wskazała, iż pozostałe materiały reklamowe to np. długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendrivy, bluzy.
Spółka nabywa drobne przedmioty o charakterze upominków, nieposiadające logo Spółki i wydaje te upominki nieodpłatnie swoim kontrahentom, na przykład jako upominki świąteczne.
Spółka nabywa towary i przekazuje je na cele osobiste pracownika Spółki, przy czym nie chodzi tutaj o towary, co do których istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę.
Pismem uzupełniającym Spółka wskazała, iż na cele osobiste pracowników przekazuje takie same towary, jak pozostałe materiały reklamowe określone w stanie faktycznym nr 4, tj. np. długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendrivy, bluzy. Towary te są przekazywane pracownikom w celu upowszechnienia przez pracowników logo Spółki, które znajduje się na wszystkich takich towarach. Wydania takich towarów następują podczas wybranych istotnych szkoleń, narad pracowniczych, spotkań.
Spółka swoje wyroby, jak i zakupione towary zużywa na potrzeby remontów i własnych inwestycji.
Spółka wydaje wyroby oraz zakupione towary na potrzeby reklamy oraz Spółka wydaje pojedyncze egzemplarze swoich produktów jako próbki.
Pismem uzupełniającym Spółka wskazała, iż na potrzeby reklamy Wnioskodawca wydaje swoim kontrahentom oraz do własnych salonów sprzedaży zakupione wyroby sanitarne, wyprodukowane przez Spółkę wyroby ceramiczne oraz pozostałe materiały reklamowe określone w stanie faktycznym nr 4, tj. np. długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendrivy, bluzy.
Spółka w ramach akcji reklamowo - marketingowych wysyła do swoich klientów poza granicami Polski (na terytorium Unii Europejskiej oraz na terytoria poza Unią Europejską) m.in. wyroby, towary oraz tak zwane ekspozytory, przeznaczone na ekspozycję i reklamę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy w stanie faktycznym nr 1 wydatek na zakup artykułów spożywczych na potrzeby sekretariatu i biur zużytych jako drobne poczęstunki dla klientów odwiedzających Spółkę, zużytych w trakcie narad pracowniczych, spotkań pracowników poszczególnych działów, w trakcie procesu sporządzania inwentury, szkoleń kontrahentów, akcji promocyjnych stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki w dacie poniesienia...
Czy w stanie faktycznym nr 1 w sytuacji, gdyby organ stwierdził obowiązek naliczenia podatku należnego na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, to czy podatek należny stanowiłby koszt uzyskania przychodów Spółki...
Czy w stanie faktycznym nr 2 Spółka może zaliczyć poniesione wydatki netto do kosztów uzyskania przychodów a podatek należny naliczony na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
Czy w stanie faktycznym nr 3 wydatki poniesione na zakup drukowanych materiałów reklamowych informacyjnych oraz prezentów małej wartości i próbek wydawanych nieodpłatnie na rzecz kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki...
Czy w stanie faktycznym nr 4 przy założeniu, że przekazanie nieodpłatne innych materiałów reklamowych (niebędących drukowanymi materiałami reklamowymi i informacyjnymi w rozumieniu art. 7 ust. 3 ustawy) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podatek należny naliczony przez Spółkę na podstawie art. 7 ust. 2 będzie kosztem uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a same wydatki netto (bez VAT) na nabycie takich innych materiałów reklamowych będą kosztem uzyskania przychodów...
Czy w stanie faktycznym nr 5 przy nieodpłatnym przekazywaniu kontrahentom drobnych upominków, nieposiadających logo Spółki, Spółka może zaliczyć poniesione wydatki w wartości netto do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie ich poniesienia, a naliczony podatek należny do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
Czy w stanie faktycznym nr 6 przy nieodpłatnym przekazywaniu pracownikowi nabytych wcześniej towarów na cele osobiste pracownika Spółki, innych niż towary, co do których istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę, Spółka może zaliczyć poniesione wydatki netto do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie ich poniesienia oraz czy naliczony podatek należny może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
Czy w stanie faktycznym nr 7 wydatki na nabycie towarów zużywanych następnie na potrzeby remontów i inwestycji w Spółce mogą stanowić koszt uzyskania przychodów: w zależności od tego czy dany wydatek można zaliczyć do kategorii remontu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów lub w sytuacji, gdy dany wydatek stanowi inwestycję, modernizację pośrednio w drodze podwyższenia wartości początkowej...
Czy w stanie faktycznym nr 8 wydatki związane z zakupem i wyprodukowaniem towarów -wydawanych kontrahentom w celach reklamowych są kosztami uzyskania przychodów, a w razie obowiązku naliczenia podatku należnego na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, czy taki podatek należny będzie kosztem uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
Czy w stanie faktycznym nr 9, w sytuacji gdyby organ uznał, że wydanie ekspozytorów na zasadach opisanych w tym stanie faktycznym podlega opodatkowaniu, to czy podatek należny będzie stanowił koszt uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 7 (oznaczone we wniosku nr 13). Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań dot. podatku dochodowego od osób prawnych został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi w dniu 14 listopada 2011 r. nr ILPB3/423-358/11-4/MM, ILPB3/423-358/11-5/MM, ILPB3/423-358/11-6/MM, ILPB3/423-358/11-7/MM, ILPB3/423-358/11-9/MM, ILPB3/423-358/11-10/MM.

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym nr 6 przy nieodpłatnym przekazywaniu pracownikowi nabytych wcześniej towarów na cele osobiste pracownika Spółki, innych niż towary, co do których istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę, Spółka może zaliczyć poniesione wydatki netto do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie ich poniesienia, ale nie może zaliczyć naliczonego podatku należnego do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 14 listopada 2011 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-358/11-8/MM.

W ww. interpretacji indywidualnej tut. Organ stwierdził, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z zastrzeżenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że są wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. Katalog takich wydatków zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka nabywa towary i przekazuje je na cele osobiste pracownika Spółki, co do których nie istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę. Przedmiotowe towary (materiały reklamowe opatrzone logo Spółki takie jak długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendrivy, bluzy) są przekazywane pracownikom w celu upowszechnienia przez pracowników logo Spółki, które znajduje się na wszystkich takich towarach. Wydania takich towarów następują podczas wybranych szkoleń, narad pracowniczych, spotkań.

Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymienia wydatków poniesionych na reklamę. Wydatki te mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile spełniają przesłanki określone w ww. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności zostały poniesione w celu uzyskania przychodu bądź też zachowania lub zabezpieczenia jego źródła.

Zatem w przedmiotowej sprawie do rozważenia pozostaje kwestia celu poniesionego wydatku w kontekście jego wpływu na osiągane przez Podatnika przychody oraz czy wydatek ten wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W tym miejscu należy wskazać, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy. Wobec powyższego, należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Należy podkreślić, iż reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Właściwa kwalifikacja wydatku i ocena, czy ma on związek z przychodami możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów itp. Samo oznaczenie gadżetu logo firmy (produktu) nie przesądza jeszcze o jego reklamowym charakterze.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, iż działania Spółki polegające na przekazywaniu na cele osobiste pracownika Spółki materiałów reklamowych opatrzonych logo Spółki (np. długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendrivy, bluzy), nie spełniają funkcji reklamowej w świetle przedstawionej powyżej definicji reklamy. Przekazywanie bowiem takich materiałów pracownikom Spółki nie zmierza do zwiększenia rozpoznawalności firmy na rynku, a w efekcie nie wpływa na zwiększenie zainteresowania oferowanymi towarami i tym samym nie może wpływać na zwiększenie przychodów.

W ocenie tut. Organu, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie przedmiotowych towarów nie mają związku z uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu ani z zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła także z uwagi na fakt, iż jak wskazał Wnioskodawca przekazywane są na cele osobiste pracowników.

Reasumując powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie przedmiotowych materiałów reklamowych przekazywanych na cele osobiste pracowników, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie dodaje się, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Przekazywanie zatem materiałów reklamowych (gadżetów, prezentów) wykazujących znamiona reprezentacji, mimo że są oznakowane logo wskazuje na to, że jest to de facto reprezentacja i poniesione przez podatnika wydatki na zakup takich materiałów stanowią wydatki o charakterze reprezentacyjnym podlegającym wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ww. art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku należnego od wydatków na zakup towarów przekazywanych na cele osobiste pracownika tut. Organ wskazuje, iż zgodnie z rozstrzygnięciem zawartym w interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług z dnia 14 listopada 2011 r. nr ILPP2/443-1154/11-9/MN, Spółka winna opodatkować takie przekazanie podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującej samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego ().

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek należny w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami.

Dyspozycja przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie obejmuje jednak sytuacji opisanej w stanie faktycznym, bowiem przekazanie towarów zakupionych przez podatnika nie następuje na cele reklamowe lub reprezentacji. Oznacza to, że Spółka nie ma prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należnego podatku od towarów i usług od przekazania nieodpłatnego pracownikowi nabytych wcześniej towarów na cele osobiste pracownika Spółki, innych niż towary co do których istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę.

Pismem z dnia 29 listopada 2011 r. (data wpływu: 01 grudnia 2011 r.) Wnioskodawca, reprezentowany przez Pełnomocnika, wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 29 grudnia 2011 r. nr ILPB3/423W-90/11-2/BN).

W związku z powyższym, Strona, reprezentowana przez Pełnomocnika, wystosowała w dniu 12 stycznia 2012 r. (data wpływu: 18 stycznia 2012 r.) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem tut. Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 16 lutego 2012 r. nr ILPB3/4240-4/12-2/BN.

Po rozpoznaniu sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wydał w dniu 26 czerwca 2012 r. wyrok, sygn. akt I SA/Po 217/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W opinii Sądu, całość wydatków związanych z zakupem towarów wymienionych we wniosku przekazywanych na cele osobiste pracownika, jak pozostałe materiały reklamowe określone w stanie faktycznym np. długopisy, szlafroki, ołówki, kubki, zapalniczki, koszulki, pendrivy, bluzy oraz podatek należny od tych wydatków będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Powołując art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Sąd wskazał, iż aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu spełnione muszą być łącznie trzy warunki: celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, wydatek nie może być wymieniony w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy, tj. w katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, a nadto musi być właściwie udokumentowany. Z kolei, aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj., że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Sąd zaznaczył również, iż na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b) tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek należny w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami.

Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie organ podatkowy zasadnie uznał jako reklamę działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Trafnie podkreślił, iż reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Jednakże, w opinii Sądu, organ podatkowy zbyt wąsko rozumie koszt uzyskania przychodu i związek kosztu z przychodem. W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu, taki związek zachodzi. Nie należy zapominać jak wskazał Sąd iż celem Spółki jest bowiem końcowo uzyskanie przychodu. Poniesienie omawianych wydatków wpłynie na zwiększenie popularności wnioskodawcy i jego produktów, a w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększenia obrotów. Poprzez fakt, iż z logo i marką wnioskodawcy opatrzą się także inne osoby z nimi się stykające, zwiększeniu ulegnie przychód z działalności wnioskodawcy, która to działalność polega na sprzedaży produktów ceramicznych.

Zdaniem Sądu, przedsiębiorcy często podejmują działania kompleksowe, wielotorowe, nakierowane na wywieranie wpływu na potencjalnego kupca z jak największej liczby źródeł. Celem tych działań jest zwiększenie rozpoznawalności, popularności marki - popularności firmy. Nie da się ich określić jako działalności stricte reklamowej, która sama w sobie może być uznawana jako mniej skuteczna czy nachalna i przynosząca odwrotny skutek od zamierzonego.

Sąd akceptuje występujące w orzecznictwie stanowisko, że za reklamę można uznać, również i takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami. Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy, oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi.

Reasumując, w opinii Sądu, w niniejszej sprawie omawiane wydatki mają związek z prowadzoną działalnością wnioskodawcy, są gospodarczo i racjonalnie uzasadnione, a ich poniesienie ma na celu zwiększenie jego przychodów ze sprzedaży produktów. Uzasadnione jest zatem stanowisko, że wydatki te Spółka będzie ponosiła w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tym samym, że zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, jak zaznaczył Sąd, także podatek należny od tychże wydatków stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

W dniu 03 września 2012 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny od dnia 17 sierpnia 2012 r. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Po 217/12.

Uwzględniając uzasadnienie ww. wyroku, stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

prawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup towarów przekazywanych na cele osobiste pracownika,
nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku należnego od tych wydatków.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy wskazać, iż przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reklamy. Wobec powyższego, należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zatem, za reklamę można uznać również i takie działania, które co prawda nie prezentują określonych towarów lub usług wraz z informacjami je wartościującymi, lecz promują markę określonej firmy, zwiększając jej rozpoznawalność na rynku, co w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania sprzedawanymi przez nią towarami lub świadczonymi usługami. Reklama taka, nazywana reklamą instytucjonalną, ma za zadanie prezentowanie konkretnego przedsiębiorstwa poprzez lansowanie jego znaku firmowego czy też nazwy. Jej zadaniem jest stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywne nastawienie potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorców tego rodzaju reklamy, oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na jej towary lub usługi.

Poniesienie ww. wydatków na przedmiotowe materiały reklamowe przekazywane pracownikom Spółki wpłynie na zwiększenie popularności i rozpoznawalności Wnioskodawcy i jego produktów, w efekcie wpływa na zwiększenie zainteresowania oferowanymi produktami Spółki, co w konsekwencji może przyczynić się do zwiększenia przychodów.

W ocenie tut. Organu, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie przedmiotowych towarów mają związek z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy, są gospodarczo i racjonalnie uzasadnione, a ich poniesienie ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Tym samym, zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie przedmiotowych materiałów reklamowych przekazywanych na cele osobiste pracowników, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii potrącalności ww. wydatków, należy stwierdzić, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami,
koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze okoliczności opisane we wniosku, należy stwierdzić, że w przypadku kosztów reklamowych, tj. wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie przedmiotowych materiałów reklamowych przekazywanych na cele osobiste pracowników, nie jest możliwe ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Zatem, w ocenie tut. Organu, koszty te stanowić będą koszty pośrednio związane z przychodem podatkowym i w konsekwencji, powinny być rozpoznawane dla celów podatkowych w momencie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku należnego od wydatków na zakup towarów przekazywanych na cele osobiste pracownika tut. Organ wskazuje, iż zgodnie z rozstrzygnięciem zawartym w interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług z dnia 14 listopada 2011 r. nr ILPP2/443-1154/11-9/MN, Spółka winna opodatkować takie przekazanie podatkiem od towarów i usług.

Dyspozycja przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje zatem sytuację opisaną w stanie faktycznym, bowiem przekazanie towarów zakupionych przez podatnika następuje na cele reklamowe.

Reasumując powyższe, Spółka ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należnego podatku od towarów i usług od przekazania nieodpłatnego pracownikom Spółki nabytych wcześniej towarów na ich cele osobiste, innych niż towary co do których istnieje wynikający z przepisów bhp obowiązek ich dostarczenia pracownikowi przez pracodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 942 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie