Temat interpretacji
Ustalenia, czy w wyniku realizacji umowy po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 września 2017 r. (data wpływu 22 września 2017 r.), uzupełnionym 23 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w wyniku realizacji umowy po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 22 września 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w wyniku realizacji umowy po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania. Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 7 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.278.2017.1.ANK wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 23 listopada 2017 r.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Sp. z o.o. (dalej także: Spółka, Wnioskodawca) tytułem świadczenia nieodpłatnego tj. umowy darowizny zamierza nabyć prawo własności nieruchomości. Prawo to obciążone jest hipoteką w wysokości 200.000 zł. Wysokość hipoteki przewyższa wartość nieruchomości, na której to zabezpieczenie zostało ustanowione, bowiem szacowana aktualna wartość nieruchomości (przedmiotu darowizny) to 180.000 zł.
Strony umowy darowizny postanowiły jednocześnie zawrzeć porozumienie, że dług, którego spłata zabezpieczona jest hipoteką w wysokości 200.000 zł będzie spłacany przez Wnioskodawcę. Wierzyciel może domagać się spłaty zarówno od pierwotnego dłużnika (darczyńcy), jak i od dłużnika rzeczowego (wnioskodawcy, który po wykonaniu darowizny stanie się właścicielem obciążonej nieruchomości). Strony darowizny ustaliły jednak, że spłaty dokonywać będzie nowy właściciel (obdarowany), który nie będzie miał prawa do regresu od darczyńcy (dłużnika osobistego).
W uzupełnieniu wniosku z 20 listopada 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że aktualna wartość nieruchomości (przedmiotu darowizny) w wysokości nie uwzględnia ciążących na nieruchomości obciążeń (zabezpieczeń hipotecznych). Innymi słowy aktualna wartość nieruchomości brutto to 180.000 zł, tj. wartość rynkowa nieruchomości bez pomniejszenia o wartość ciążących na tej nieruchomości (przedmiocie darowizny) zabezpieczeń rzeczowych.
W umowie darowizny (akcie notarialnym) uwidoczniona zostanie wartość nieruchomości w wysokości 180.000 zł. Przy zawarciu umowy darowizny w akcie notarialnym niemożliwe jest bowiem wskazanie wartości darowizny z uwzględnieniem obciążeń, gdyż przekraczają one wartość samej nieruchomości. W takim przypadku wartość nieruchomości musiałaby zostać wskazana jaka wielkość ujemna, albo co najmniej jako wartość zerowa. Nie jest to dopuszczalne, gdyż notariusz musi ustalić wysokość opłaty zależnie od wartości przedmiotu umowy (nie można podać ujemnej, ani zerowej).
W sytuacji opisanej we wniosku nie dojdzie do przejęcia długu zgodnie z art. 519 § 1 KC. Jak zostało podane zobowiązanie, którego spłata jest zabezpieczona hipoteką będzie obciążać względem wierzyciela zbywcę i nabywcę (tj. wnioskodawcę). Jednakże do spłaty zobowiązał się nabywca (dłużnik rzeczowy). Dla takiej odpowiedzialności nie jest konieczne zawarcie porozumienia w rozumieniu art. 519 KC, a wynika to z samej natury zabezpieczenia hipotecznego. Co istotne i co zostało wskazane w treści wniosku, wnioskodawca (obdarowany) zobowiązuje się wobec zbywcy nieruchomości (darczyńcy) zrzec się roszczeń regresowych. Tym samym dług hipoteczny spłacać będzie wierzycielowi wnioskodawca (obdarowany), który po spłacie nie będzie miał regresu wobec zbywcy (darczyńcy). Z kolei, gdy zbywca (który też odpowiada wobec wierzyciela) spłaci choćby część długu, to będzie mógł się domagać zwrotu tego świadczenia od obdarowanego (tj. wnioskodawcy, czyli nabywcy).
Wartość wierzytelności zabezpieczonej hipoteką wynosi 200.000 zł. Dług ten narasta z czasem o dalsze odsetki, ale nabywca (wnioskodawca) ma odpowiadać za jego spłatę do wysokości 200.000 zł. Wierzytelność zabezpieczona hipoteką powstała/wynika z kredytu bankowego udzielonego zbywcy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Czy Wnioskodawca zobowiązany będzie zapłacić podatek dochodowy od osób prawnych liczony od wartości nieruchomości określonej w umowie darowizny (akcie notarialnym), która to wartość stanowić będzie podstawę opodatkowania (przychód) - jeśli jako dłużnik rzeczowy przejmie zobowiązanie do spłaty hipoteki?
Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko uzupełnione pismem z 20 listopada 2017 r.):
Ad 1.
Przysporzenie majątkowe jakim niewątpliwie jest darowizna nieruchomości (prawa własności do nieruchomości) stanowi przychód i podlega opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.). Definicja przychodu została zawarta w art. 12 u.p.d.o.p. W tym przepisie, w pkt 2 ust. 1 wskazano, że przychodem (z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie. Dlatego też uznaje się, że darowizna na rzecz spółki podlegać będzie ocenie prawnej na podstawie przepisów u.p.d.o.p. i stanowi podstawę opodatkowania w podatku dochodowym.
W ocenie Wnioskodawcy kluczowa dla określenia podstawy opodatkowania w podatku dochodowym w razie nieodpłatnego otrzymania rzeczy jest jednak ich wartość. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany zapłacić podatku dochodowego od osób prawnych liczonego od wartości nieruchomości określonej w umowie darowizny (akcie notarialnym), która to wartość stanowić będzie podstawę opodatkowania (przychód).
Zgodnie z treścią art. 12 ust. 5 u.p.d.o.p. podstawę opodatkowania powinna stanowić realna (rynkowa) cena nieruchomości. Wskazana w umowie wartość nieruchomości powinna odzwierciedlać rynkową wartość nieruchomości, która ulega fluktuacji m.in. w zależności od ilości i rodzaju ustanowionych na niej obciążeń, w tym zwłaszcza hipoteki. Z samej natury hipoteki wynika, że wpływa ona na wartość obciążonej nieruchomości. Z uwagi na hipotekę właściciel nieruchomości musi znosić egzekucję skierowaną do tej nieruchomości, w wyniku której wierzyciel hipoteczny może dochodzić zaspokojenia bez względu na to czyją własnością jest ta nieruchomość i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi (art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece). Oznacza to, że właściciel nieruchomości obciążonej narażony jest w każdej chwili na egzekucję, z którą związana jest sprzedaż jego nieruchomości. Aby uniknąć egzekucji właściciel musi zapłacić wierzycielowi hipotecznemu sumę równą wysokości hipoteki (art. 68 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece) albo złożyć tę sumę do depozytu sądowego (art. 99 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece).
Właściciel nieruchomości obciążonej staje się zatem dłużnikiem wierzyciela hipotecznego. Wartość otrzymanej nieodpłatnie nieruchomości (rzeczy) powinna być pomniejszona o wartość długu, jaki obciążył tego właściciela wraz z nabyciem samej rzeczy. Dopiero jeśli dług hipoteczny zobowiązał się spłacić zbywca (dłużnik osobisty), to nabywca otrzymuje przysporzenie takiej wartości, jaką ma nieruchomość. W tym wypadku, poddanym ocenie przez organy skarbowe, nabywca zamierza przejąć wyłączną odpowiedzialność za spłatę hipoteki (bez roszczeń regresowych względem zbywcy), ale tylko z przedmiotu zabezpieczenia (nabytej nieruchomości).
W takim wypadku otrzymana nieodpłatnie rzecz nie przedstawia realnej wartości. Uzasadnia to przyjęcie, iż w tym szczególnym wypadku przychód uzyskany z nabycia nieruchomości nie występuje.
Reasumując, fakt obciążenia przedmiotowej nieruchomości hipoteką w sposób ewidentny wpływa wartość korzyści uzyskanej z jej nabycia. Podstawę naliczonego podatku powinna stanowić wartości nieruchomości, uwzględniająca rozmiar obciążenia rzeczowego, a tym samym wartość należnego liczona będzie od wartości rynkowej pomniejszonej o obciążenia prawne.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód do opodatkowania jest prawidłowe jednak z innych przyczyn niż wskazane w stanowisku Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: updop), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop).
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 wymieniono przykładowe przysporzenia, których wystąpienie wiąże się z powstaniem przychodu. Przykładowe przysporzenia wymienione w art. 12 updop, nie stanowią katalogu zamkniętego, o czym świadczy użyte w treści tego przepisu sformułowanie w szczególności. I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, przychodem jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.
W świetle powyższych przepisów, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych, stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do nawiązania stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.
Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem świadczenie nieodpłatne, a więc w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to oddawać komuś coś w zamian, odpłatny natomiast to taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.
Tym samym, podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.
Zagadnienie świadczeń nieodpłatnych szeroko wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w Warszewie w wyroku z 16 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 788/10 stwierdzając m.in., że: Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiekolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał.
Pojęcie nieodpłatnych świadczeń szeroko tłumaczy Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 września 2017 r., sygn. akt II FSK 2217/15 () pojęcie nieodpłatnego świadczenia nie posiada swojej definicji w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem konieczne jest skorzystanie z wykładni tego pojęcia wypracowanej przez orzecznictwo sądowe. W orzecznictwie tym (zob. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06 ONSAiWSA 2006, nr 6, poz. 153; uchwała 7 sędziów NSA z dnia 24 października 2010 r., II FPS 1/10, ONSAiWSA 2010, nr 4, poz. 58; wyrok SN z dnia 6 sierpnia 1999 r., III RN 31/99, OSNP 2000, nr 13, poz. 496; wyrok SN z dnia 13 czerwca 2002 r., III RN 106/09, OSNP 2003, nr 11, poz. 261) dość jednolicie przyjmowano definicję nieodpłatnego świadczenia, jako obejmującą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Aby konkretne świadczenie można było uznać za nieodpłatne, stanowiące źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, musi dojść do zdarzenia prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem. Nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. nie musi wynikać z zobowiązania cywilnoprawnego. Polega ono jedynie na uzyskaniu przez podatnika przychodu bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego. Musi zatem nastąpić po stronie otrzymującego świadczenie korzyść majątkowa, która nie jest związana z jakimikolwiek kosztami lub inną formą ekwiwalentu na rzecz dającego świadczenie. Otrzymujący odnosi więc określoną korzyść pod tytułem darmym (por. wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2008 r., sygn. akt II FSK 1578/06, publik, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne, konieczne jest, by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał (por. wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 1007/11, publik, j.w.). Innymi słowy, aby uznać dane świadczenie za świadczenie nieodpłatne, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., musi wystąpić jednostronne przysporzenie po stronie podmiotu, uzyskującego świadczenie, przysporzenie musi mieć charakter majątkowy i jednocześnie nie może ono być powiązane z istnieniem żadnego zobowiązania o charakterze wzajemnym.
Jedną z form nieodpłatnego świadczenia jest darowizna. W tym miejscu należy nadmienić, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia darowizny, aczkolwiek umowa darowizny stanowi umowę nazwaną uregulowaną przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.). Zgodnie z art. 888 § 1 tej ustawy, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.
Przysporzenie w drodze darowizny może przybrać postać pieniędzy, określonych rzeczy należących do darczyńcy lub innych przysługujących mu praw majątkowych. Darczyńcami oraz obdarowanymi mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne. Jednakże, w świetle przytoczonych regulacji Kodeksu cywilnego, podstawowym elementem umowy darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości, przy czym to świadczenie drugiej strony nie musi mieć charakteru majątkowego, może być np. korzyścią osobistą. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Jeżeli określony podmiot dokonuje świadczenia, mając nadzieję uzyskania w zamian od obdarowanego, w przyszłości jakiejś korzyści majątkowej lub osobistej, to nie można mówić o darowiźnie. Darowizna jest zatem świadczeniem jednostronnym i nieekwiwalentnym, tzn. przedmiot darowizny przekazany na rzecz obdarowanego nie może wiązać się ze świadczeniem wzajemnym z jego strony względem darczyńcy.
Dodatkowo wyjaśnić należy, że hipoteka jest instytucją prawa cywilnego. Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1007 ze zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).
Przez ustanowienie hipoteki powstaje odpowiedzialność rzeczowa, która polega na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia w wysokości jego wartości. W przypadku zbycia nieruchomości hipoteka obciąża nadal nieruchomość, która jest jedynie własnością innej osoby niż ta, która ustanowiła hipotekę. A zatem Wnioskodawca nabywając prawo własności nieruchomości obciążone hipoteką stanie się dłużnikiem rzeczowym wierzyciela.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach umowy zwanej przez Wnioskodawcę darowizną zamierza nabyć prawo własności nieruchomości obciążone hipoteką. Wartość nieruchomości, która zostanie uwidoczniona w akcie notarialnym to 180.000,00. Jednocześnie pomiędzy stronami zostanie zawarte porozumienie wskazujące, że dług, którego spłata zabezpieczona jest hipoteką w wysokości 200.000,00 zł będzie spłacany przez Wnioskodawcę (obdarowanego), który nie będzie miał prawa do regresu od darczyńcy (dłużnika osobistego). Wierzyciel będzie mógł domagać się spłaty zarówno od pierwotnego dłużnika (darczyńcy) jak i od dłużnika rzeczowego (obdarowanego).
Odnosząc przedstawiony opis sprawy do mających w sprawie zastosowanie przepisów należy w pierwszej kolejności wskazać, że w ocenie Organu nie można przyjąć aby w sprawie pomiędzy darczyńcą a Spółką (obdarowanym) doszło do zawarcia umowy darowizny pomimo takiego jej nazwania we wniosku. Oceniając skutki prawne w zakresie prawa podatkowego Organ winien brać pod uwagę rzeczywisty charakter czynności prawnej bez względu na sposób jej nazwania przez strony. Pogląd taki wyraził Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z 25 listopada 2010 r., sygn. akt I CSK 703/09 w którym stwierdził, że Ocena charakteru umowy zależy nie od jej nazwy, ale od rzeczywistej treści oraz celu i zgodnego zamiaru stron.
Jak wcześniej wykazano, powołując się zarówno na brzmienie przepisu Kodeksu Cywilnego a także na orzecznictwo sądowoadministracyjne, istotą darowizny, a także nieodpłatnego świadczenia o jakim mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, jest brak ekwiwalentności. Z opisu sprawy wynika jednak, że Wnioskodawca jako strona otrzymująca nieruchomość jest zobowiązany do świadczenia ekwiwalentnego albowiem w wyniku postanowień umownych przyjmuje na siebie zobowiązanie do spłaty wierzytelności zabezpieczonej hipoteką na otrzymanej nieruchomości. W ocenie Organu powyższa okoliczność nie pozwala na zastosowanie w sprawie powołanego wcześniej art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.
W rozpoznawanej sprawie nie dojdzie zatem do powstania przychodu na podstawie ww. przepisu.
Biorąc pod uwagę przytoczony powyżej stan prawny oraz opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że czynność prawna, której skutkiem będzie przeniesienie prawa własności nieruchomości, jakie otrzyma Wnioskodawca w ramach planowanych czynności cywilnoprawnych nie będzie świadczeniem nieodpłatnym. Umowa opisana we wniosku, którą strony planują zrealizować nie będzie świadczeniem jednostronnym i nieekwiwalentnym, ponieważ w wyniku jej realizacji poza otrzymaniem przez Wnioskodawcę prawa własności nieruchomości zobowiąże się on także do spłaty długu zabezpieczonego hipoteką ustanowioną na nabytej nieruchomości w zamian za pierwotnego dłużnika.
Reasumując, w ocenie tut. Organu w przypadku realizacji umowy na mocy której Wnioskodawca otrzyma nieruchomość w zamian za spłatę ustanowionej na niej hipoteki, nastąpi odpłatne nabycie prawa własności nieruchomości.
W związku z tak przeprowadzoną czynnością prawną po stronie Wnioskodawcy nie powstanie zobowiązanie do zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.
Stanowisko Spółki zgodnie z którym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód do opodatkowania należy zatem uznać za prawidłowe.
Jednocześnie w związku z tak dokonaną oceną stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1, odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku numerami 2 i 3 jest bezprzedmiotowa.
Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej