Temat interpretacji

w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z budową drogi

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 28 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z budową drogi jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z budową drogi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem kilku spółek osobowych z siedzibą w Polsce, które zajmują się realizacją projektów budowlanych związanych z wznoszeniem budynków mieszkalnych (deweloper). W jednym z zadań inwestycyjnych (osiedle mieszkaniowe) doszło do następującej sytuacji. Wnioskodawca kupił nieruchomość, na której spółka osobowa wybuduje osiedle. Nieruchomość wraz z niezbędnymi projektami i pozwoleniami zostanie wniesiona jako wkład niepieniężny do spółki osobowej. Funkcjonowanie osiedla mieszkaniowego, które ma zostać wybudowane, zależy od jego powiązań komunikacyjnych i wymaga budowy drogi. W Wieloletniej Prognozie Finansowej miasta utworzone zostało zadanie inwestycyjne budowy ulicy, jednak środki finansowe, którymi miasto dysponuje mogą okazać się niewystarczające do realizacji drogi. Wnioskodawca i Miasto zawarli umowę, na podstawie której Wnioskodawca wesprze sześciocyfrową kwotą budowę drogi w zamian za co Miasto:

• Środki finansowe wpłacone przez Wnioskodawcę wprowadzi do budżetu, dołoży starań, by zostały zwiększone wydatki na budowę drogi, a uzyskane środki finansowe przeznaczy na budowę drogi, w tym zjazdów prowadzących z drogi na osiedle mieszkaniowe, które ma zostać wybudowane przez spółkę osobową.
• Po przekazaniu przez Wnioskodawcę dokumentacji projektowej zjazdów wystąpi o zezwolenie na realizację inwestycji drogowej. Jeśli Wnioskodawca nie przekaże Miastu dokumentacji projektowej, to będzie musiał wykonać zjazdy na własny koszt.

Umieści na stronie internetowej dzielnicy informację, iż wybudowanie drogi jest współfinansowane przez Wnioskodawcę.

Umowa zawarta z Miastem rozwiąże się, jeśli do określonej daty Rada Miasta nie zwiększy wydatków na budowę drogi lub Miasto nie wystąpi w określonym terminie o zezwolenie na realizację inwestycji drogowej. Wówczas Miasto będzie zobowiązane zwrócić Wnioskodawcy całą wpłaconą kwotę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wpłata na rzecz Miasta, która wspiera budowę drogi, która korzystnie wpływa na powiązania komunikacyjne osiedla mieszkaniowego, jest kosztem uzyskania przychodów w dacie poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości, iż opisana we wniosku wpłata środków finansowych dla Miasta nie ma cech charakterystycznych dla darowizny, którymi są dobrowolność spełnienia świadczenia oraz brak jakiejkolwiek ekwiwalentności. W zamian za wpłatę Wnioskodawca uzyskuje dobrą dostępność komunikacyjną osiedla mieszkaniowego z drogi publicznej, korzystną dla budowanego osiedla lokalizację zjazdów, zapewnienie, że wpłacone środki zostaną przeznaczone na wybudowanie zjazdów, a więc nie poniesie samodzielnie wydatków na budowę zjazdów. Dodatkowo Wnioskodawca gwarantuje sobie wprowadzenie do budżetu jednostki samorządu terytorialnego budowy drogi w określonym w umowie terminie i w konsekwencji wybudowanie drogi.

Ponadto nie może być mowy o braku ekwiwalentności świadczeń, gdyż Wnioskodawca angażuje się w działania społecznej odpowiedzialności biznesu, mianowicie współfinansuje budowę drogi publicznej. Zaangażowanie biznesu w działania na rzecz środowiska, sprawy społeczne i pracownicze, to wyraz odpowiedzialności przedsiębiorców za negatywne zmiany, które są częściowo konsekwencją rozwoju ekonomicznego. Propagowanie koncepcji społecznej odpowiedzialność biznesu wpływa pozytywnie na funkcjonowanie przedsiębiorstw w ich otoczeniu. Działania te są ważnym narzędziem w umacnianiu wizerunku na rynku, które może zaowocować zwiększeniem zysków. Na stronie internetowej dzielnicy będzie umieszczona informacja, iż wybudowanie drogi jest współfinansowane przez Wnioskodawcę. Będzie to miało duży wydźwięk marketingowy i reklamowy.

Podsumowując tę część argumentacji, należy pamiętać o obowiązku wynikającym z art. 16 ustawy o drogach publicznych: Budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy na zadane pytanie odpowiedź jest twierdząca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.; dalej: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Oczywistym jest fakt, że powiązanie kosztu z przychodem oznacza jednocześnie, że koszty muszą ściśle dotyczyć przychodu danego podmiotu, nie zaś przychodu jakiegokolwiek innego podmiotu. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych określa bowiem sytuację materialno-prawną danego (jednego) podatnika na poziomie dochodu, a to z kolei oznacza, że zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawsze dotyczy tylko tego podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem kilku spółek osobowych z siedzibą w Polsce, które zajmują się realizacją projektów budowlanych związanych z wznoszeniem budynków mieszkalnych (deweloper). W jednym z zadań inwestycyjnych (osiedle mieszkaniowe) doszło do następującej sytuacji. Wnioskodawca kupił nieruchomość, na której spółka osobowa wybuduje osiedle. Nieruchomość wraz z niezbędnymi projektami i pozwoleniami zostanie wniesiona jako wkład niepieniężny do spółki osobowej. Funkcjonowanie osiedla mieszkaniowego, które ma zostać wybudowane, zależy od jego powiązań komunikacyjnych i wymaga budowy drogi. W Wieloletniej Prognozie Finansowej miasta utworzone zostało zadanie inwestycyjne budowy ulicy, jednak środki finansowe, którymi miasto dysponuje mogą okazać się niewystarczające do realizacji drogi. Wnioskodawca i Miasto zawarli umowę, na podstawie której Wnioskodawca wesprze sześciocyfrową kwotą budowę drogi w zamian za co Miasto:

• Środki finansowe wpłacone przez Wnioskodawcę wprowadzi do budżetu, dołoży starań, by zostały zwiększone wydatki na budowę drogi, a uzyskane środki finansowe przeznaczy na budowę drogi, w tym zjazdów prowadzących z drogi na osiedle mieszkaniowe, które ma zostać wybudowane przez spółkę osobową.
• Po przekazaniu przez Wnioskodawcę dokumentacji projektowej zjazdów wystąpi o zezwolenie na realizację inwestycji drogowej. Jeśli Wnioskodawca nie przekaże Miastu dokumentacji projektowej, to będzie musiał wykonać zjazdy na własny koszt.
• Umieści na stronie internetowej dzielnicy informację, iż wybudowanie drogi jest współfinansowane przez Wnioskodawcę.

W ocenie organu interpretacyjnego istotne znaczenie dla potrzeb niniejszej sprawy ma przede wszystkim wykazanie zaistnienia przesłanki związanej z celowością poniesienia określonych wydatków, które winny być nakierowane na uzyskanie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Przesłanka ta nie została przez Wnioskodawcę spełniona, co czyni możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów za niedopuszczalną w świetle ogólnych zasad wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy przy tym podkreślić, że organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego, czy też racjonalności podejmowanych przez Spółkę decyzji gospodarczych i ich efektywności, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Analizując jednak wpłatę Wnioskodawcy na rzecz Miasta, która wspiera budowę drogi należy stwierdzić, że nie są to wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów Wnioskodawcy i jako nie spełniające przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z odrębnymi podmiotami prawnymi, odrębnymi podatnikami, zaś ich stopień powiązania lub współzależności ekonomicznej nie może być wyznacznikiem i decydującym motywem uznania danych wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazano wcześniej przychody ze sprzedaży inwestycji osiąga w tym przypadku spółka osobowa, która wybuduje osiedle a nie Wnioskodawca. Zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wsparcie budowy drogi prowadzącej do osiedla nie będą miały wpływu na powstanie przychodu u Wnioskodawcy, lecz spółki osobowej jako odrębnego podmiotu gospodarczego. Inna byłaby sytuacja, gdyby spółka osobowa poniosła wydatek a Wnioskodawca zaliczył go w koszty w proporcji w jakiej wniósł wkład do tej spółki. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie ma jednak miejsca, gdyż to Wnioskodawca jako odrębny podmiot ponosi te wydatki za spółkę osobową.

Zauważyć należy, że przenoszenie ciężaru wydatków, do poniesienia których właściwy jest dany podatnik, na rzecz innych uczestników obrotu gospodarczego, z którymi ten podatnik pozostaje w ścisłych relacjach biznesowych, nie może skutkować pomniejszeniem u tych ostatnich podstawy opodatkowania.

Nie ma więc związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy przychodem Wnioskodawcy a wydatkami poniesionymi w związku z budową drogi.

Zatem nie jest możliwe, aby przychód wystąpił u jednego podatnika, a koszty uzyskania tego przychodu były rozliczane z przychodami innego podmiotu będącego innym podatnikiem.

W związku z powyższym, ze względu na fakt, że wydatki Wnioskodawcy, o których mowa we wniosku nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bezprzedmiotowa stała się odpowiedź na pytanie dotyczące momentu poniesienia tych wydatków.

Oznacza to tym samym, że stanowisko Wnioskodawcy w kwestii zadanego we wniosku pytania jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej