Temat interpretacji

- czy opłaty (raty leasingowe) płacone przez Wnioskodawcę w części stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i wartości niematerialne i prawne oraz część odsetkowa, stanowią koszt uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 5), - ustalenie momentu poniesienia ww. kosztu (pytanie oznaczone we wniosku nr 6),

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 lipca 2017 r. (data wpływu 26 lipca 2017 r.), uzupełnionym 5 października i 3 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• czy opłaty (raty leasingowe) płacone przez Wnioskodawcę w części stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i wartości niematerialne i prawne oraz część odsetkowa, stanowią koszt uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 5),
• momentu poniesienia ww. kosztu (pytanie oznaczone we wniosku nr 6),
• jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• czy opłaty (raty leasingowe) płacone przez Wnioskodawcę w części stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i wartości niematerialne i prawne oraz część odsetkowa, stanowią koszt uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy,
• momentu poniesienia ww. kosztu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z 27 września 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.182.2017.1.AK, 0111-KDIB3-1.4012.466.2017.1.WN oraz z 25 października 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.345.2017.1.AK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 5 października i 3 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej także: Spółka) prowadzi obecnie działalność gospodarczą w zakresie eksploracji surowców skalnych z przeznaczeniem dla budownictwa, drogownictwa itp. W związku z planowanym rozwojem swojej działalności, Spółka planuje przyjęcie do używania przedsiębiorstwa (dalej: Przedsiębiorstwo) prowadzonego obecnie pod firmą osoby fizycznej (działalność gospodarcza osoby fizycznej), w ramach umowy leasingu przedsiębiorstwa.

Przedmiotem leasingu byłoby, co do zasady całe przedsiębiorstwo osoby fizycznej w tym: wchodzące w jego skład środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, ewentualnie z wyłączeniem niektórych aktywów, które:

(i) nie są związane z podstawową działalnością Przedsiębiorstwa,

(ii) lub też nie mają istotnego wpływu na funkcjonowanie tego Przedsiębiorstwa (jak np. kilka relatywnie wyeksploatowanych maszyn).

Umowa leasingu zawierać będzie jednocześnie zapis wskazujący, że w okresie trwania umowy odpisów amortyzacyjnych od wchodzących w skład Przedsiębiorstwa środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (WNIP), dokonywać będzie Spółka, za wyjątkiem gruntów lub praw wieczystego użytkowania gruntów, gdyż w stosunku do tychże aktywów amortyzacja nie jest/nie będzie dokonywana przez żadną ze stron.

Umowa zostanie zawarta na czas określony, zaś suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadać będzie, co najmniej wartości rynkowej Przedsiębiorstwa, w tym wartości rynkowej wchodzących w jego skład m.in. środków trwałych i WNIP. Umowa leasingu będzie przewidywała, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową, w tym zapłaty wszystkich rat leasingowych, Finansujący przeniesie na Spółkę własność Przedsiębiorstwa. Przeniesienie może nastąpić również przed terminem na jaki zawarto umowę leasingu, jeżeli Spółka skorzysta z opcji wcześniejszego wykupu.

Z tytułu przedmiotowej umowy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do ponoszenia miesięcznych rat leasingowych, dla których podstawą obliczenia będzie wartość rynkowa Przedsiębiorstwa (część kapitałowa raty) powiększona o część odsetkową. W rezultacie suma opłat kapitałowych/rat kapitałowych, wynikających z Umowy (wstępna, miesięczna i końcowa) odpowiadać będzie wartości rynkowej Przedsiębiorstwa.

Z uwagi na aspekty praktyczne i pragmatyczne związane z przedmiotową Umową, Wnioskodawca nie wyklucza, że w odniesieniu do aktywów obrotowych w postaci materiałów, towarów handlowych, czy tzw. zapasów, prawo własności zostanie przeniesione już w dniu podpisania tej umowy, z zastrzeżeniem, że cena za te aktywa byłaby uiszczana w perspektywie okresu trwania Umowy lub w innym terminie ustalonym przez Strony (w przypadku zaś pozostałych aktywów, umowa leasingu zawierać będzie zapis, iż prawo własności zostanie ewentualnie przeniesione, pod warunkiem zapłaty ostatniej raty leasingowej określonej w umowie).

Z uzupełnienia wniosku z 4 października 2017 r. (data wpływu 5 października 2017 r.) wynika, że zgodnie z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym, przedmiotem transakcji mają być, co do zasady wszystkie aktywa oraz pasywa związane z prowadzonym przez Leasingodawcę przedsiębiorstwem (przedsiębiorstwo prowadzone w formie działalności gospodarczej osoby fizycznej), za wyjątkiem niektórych aktywów, które nie są związane z podstawową działalnością i nie mają wpływu na jej funkcjonowanie (np. grunty niezwiązane z działalnością, czy też wyeksploatowane maszyny i urządzenia).

W opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze, powyższe jest to przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa CIT), jak również przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

• Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że opłaty (raty leasingowe) płacone przez Wnioskodawcę w części stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i WNiP (w tym materiałów, towarów handlowych i zapasów, w przypadku gdyby strony nie zdecydowały się na przeniesienie ich własności już w dacie zawarcia umowy) oraz część odsetkowa, stanowią koszt uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5),
• W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 5, a tym samym w przypadku uznania, że Wnioskodawca ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tę część raty leasingowanej, która proporcjonalnie stanowi spłatę aktywów innych niż środki trwałe i wartości niematerialne i prawne, Wnioskodawca wnosi o wskazanie momentu, w którym ów koszt winien być rozpoznany? (pytanie oznaczone we wniosku nr 6),

Ad. 5

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że opłaty (raty leasingowe) płacone przez Wnioskodawcę w części stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i WNiP (w tym materiałów, towarów handlowych i zapasów, w przypadku gdyby strony nie zdecydowały się na przeniesienie ich własności już w dacie zawarcia umowy) oraz część odsetkowa, stanowią koszt uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy. Przy czym w odniesieniu do towarów handlowych i zapasów, zdaniem Wnioskodawcy prawo do aktywowania kosztów podatkowych powstanie w momencie ich sprzedaży, a nie w momencie spłaty kolejnych części kapitałowych, (szczegółowe stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie zawarte jest w odpowiedzi na pytanie nr 6)

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, ilekroć w rozdziale 4a ustawy o CIT jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej finansującym, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej korzystającym, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei na podstawie art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

• umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
• suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
• umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
• odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
• finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku, gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Ilekroć w rozdziale 4a ustawy CIT jest mowa o odpisach amortyzacyjnych - rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 17a pkt 3 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle ust. 6 przywołanego przepisu kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak zostało to wskazane w opisie stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego), przedmiot umowy będzie obejmował Przedsiębiorstwo, w skład którego będą wchodzić m.in. środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 16a oraz art. 16b ustawy o CIT. Do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie będzie można zaliczyć uiszczanych na podstawie umowy opłat, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej ŚT i WNiP. A contrario uiszczana na podstawie umowy opłata w pozostałej części, to jest w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej ŚT/WNiP, a stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i WNiP (w tym towarów handlowych i zapasów, w przypadku gdyby strony nie zdecydowały się na przeniesienie ich własności już w dacie zawarcia umowy) będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy, przy czym Wnioskodawca będzie miał możliwość aktywowania tych kosztów w momencie sprzedaży towarów handlowych i zapasów.

Tym samym wartość rat leasingowych uiszczanych na podstawie umowy, w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej ŚT/WNiP, Wnioskodawca winien mieć możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu.

Należy wskazać, że art. 17f ustawy o CIT, wprowadza symetrię w rozliczeniach podatkowych korzystającego i finansującego. Raty leasingowe w części, w jakiej nie stanowią przychodu finansującego, nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu dla korzystającego. Z drugiej strony, raty leasingowe w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w jakiej finansujący rozpozna przychód, korzystający będzie uprawniony do rozpoznania jako koszty uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 17f ust. 3 ustawy o CIT do przychodów finansującego zalicza się opłaty, o których mowa w art. 17b ust. 1, uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu zawartych przez finansującego dotyczących tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, w części przewyższającej spłatę wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 16g. Przepis ten odnosi się do części odsetkowej, skoro więc część odsetkowa jest przychodem dla finansującego, to zdaniem Wnioskodawcy winna być również kosztem podatkowym dla korzystającego.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w następujących interpretacjach podatkowych: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 marca 2015 r., znak IBPBI/2/423-1495/14/JD, w której organ uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że rata leasingowa w pozostałej części, to jest rata odsetkowa wskazana w umowie leasingu Przedsiębiorstwa będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy. Analogicznie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 23 marca 2016 r., znak IBPB-1-2/4510-252/16/BG za prawidłowe uznał stanowisko podatnika, że kosztami uzyskania przychodów będą w szczególności faktycznie uiszczone przez Wnioskodawcę w danym roku podatkowym opłaty leasingowe, w części przewyższającej kwotę stanowiącą spłatę wartości początkowej ŚT będących przedmiotem Umowy.

Ad. 6

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do tej części raty, która proporcjonalnie stanowi spłatę aktywów innych niż środki trwałe, czy WNIP, a więc np. w odniesieniu do aktywów obrotowych (towarów handlowych, zapasów, materiałów), Wnioskodawca będzie miał prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingu. Przy czym koszt ten będzie równy wydatkom poniesionym na nabycie przedmiotowych aktywów obrotowych.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego (winno być: zdarzenia przyszłego) Wnioskodawcy planuje wziąć w leasing finansowy Przedsiębiorstwo. Kalkulacja raty kapitałowej zostanie dokonana przy uwzględnieniu wartości wszystkich aktywów, a więc zarówno środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, jak i towarów handlowych, zapasów oraz materiałów. W sytuacji gdy przedmiotem umowy leasingu będzie Przedsiębiorstwo, Wnioskodawca będzie miał prawo do aktywowania kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne w części stanowiącej spłatę wartości środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz, zdaniem Wnioskodawcy, kosztów podatkowych w części stanowiącej:

(i) spłatę wartości pozostałych aktywów obrotowych (towarów handlowych, zapasów, materiałów) oraz

(ii) w części odsetkowej.

Przy czym koszt ten (i), Wnioskodawca winien rozliczać proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro leasingodawca dokonuje odpłatnego przeniesienia majątku w postaci Przedsiębiorstwa (uwzględniającego w swojej wartości także aktywa obrotowe), do jego używania i czerpania pożytków przez leasingobiorcę, to prawo do uwzględnienia wydatków związanych z nabyciem aktywów obrotowych będzie przysługiwało Wnioskodawcy. W odniesieniu do wydatków poniesionych na nabycie aktywów obrotowych nie mają bowiem zastosowanie reguły podatkowe właściwe dla środków trwałych i wartości niematerialnych.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będzie miał prawo do aktywowania jako koszt uzyskania przychodu wydatków na nabycie aktywów obrotowych wchodzących w skład Przedsiębiorstwa oddanego w leasing, przy czym rozliczenie tego kosztu nastąpi proporcjonalnie do czasu trwania umowy leasingu.

Z uzupełnienia wniosku z 30 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.) wynika, że wyjaśniając rozbieżności we własnym stanowisku do pytań nr 5 i 6 Wnioskodawca stwierdził, iż przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku nr 5, było w szczególności potwierdzenie, czy opłaty płacone w ramach umowy leasingowej, a odpowiadające spłacie aktywów innych aniżeli środki trwałe/wartości niematerialne i prawne, oraz część odsetkowa, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Intencją tego pytania nie było zatem uzyskanie interpretacji, co do momentu potrącalności takiego wydatku, a jedynie potwierdzenie samej możliwości aktywowania tego rodzaju wydatków jako kosztu uzyskania przychodów.

Z tej perspektywy, istotnie niefortunnie Wnioskodawca użył sformułowania, że opłaty te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich sprzedaży. Celem tego wpisu było zdefiniowanie warunku umożliwiającego zaliczenia rzeczonego wydatku do kosztów podatkowych, a nie - sensu stricte - momentu. Uwaga ta dotyczy w szczególności towarów handlowych, czy zapasów, które zostaną przeniesione na Wnioskodawcę z zamiarem - co do zasady - dalszej sprzedaży. Mając zatem na względzie zasady dot. rozliczania kosztów bezpośrednich, należy przyjąć, że warunkiem zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest powstanie odpowiadającego im przychodu podatkowego.

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy oznacza to, że w sytuacji gdyby Wnioskodawca ponosił opłaty, w tym dot. wspomnianych towarów handlowych i zapasów, i nie generował przychodów ze zbycia tychże składników, wówczas kryterium warunkujące możliwość zaliczenia opłaty w tej części do kosztów uzyskania przychodów nie byłoby spełnione. A contrario, w sytuacji kiedy taki przychód zostanie wygenerowany, przesłanka aktywowania wydatków w tej części do kosztów uzyskania przychodów będzie spełniona.

W tym stanie rzeczy teza (własne stanowisko) zawarta w pyt. 6 winna być rozumiana w ten sposób, że Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczania opłat leasingowych dot. aktywów w postaci towarów handlowych, czy zapasów, w okresie trwania przedmiotowej Umowy (w proporcji odpowiadającej okresowi trwania umowy) oraz w wartości odpowiadającej proporcjonalnie kwocie spłaty tychże aktywów w wysokości opłaty leasingowej. Powyższe znajdzie zastosowanie (w odniesieniu do towarów handlowych, zapasów czy materiałów lub surowców wykorzystywanych w toku produkcji), pod warunkiem powstania przychodu ze sprzedaży tychże składników po stronie Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej ustawy o pdop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodu.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, a właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c updop),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie art. 15 ust. 4d, 4e updop).

Na mocy art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c

Stosownie do art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Z powyższego wynika, że koszty pośrednie są ujmowane w kosztach uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, chyba że spełnione zostają łącznie dwie przesłanki wskazane w zdaniu drugim tego przepisu. Wtedy ustawodawca nakazuje rozliczyć dany koszt proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy. Aby takie rozliczenie nastąpiło, koszt pośredni musi dotyczyć okresu przekraczającego rok podatkowy i nie może być możliwe określenie jaka jego część dotyczy danego roku podatkowego.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e updop, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z art. 17f ust. 1 updop, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
   
   1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.
   
   

Jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy (art. 17f ust. 2 updop).

W myśl art. 17f ust. 3 updop, do przychodów finansującego zalicza się opłaty, o których mowa w art. 17b ust. 1, uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu zawartych przez finansującego dotyczących tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, w części przewyższającej spłatę wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 16g.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy do zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, że uiszczana na podstawie umowy leasingu przedsiębiorstwa opłata w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, a stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i wartości niematerialne i prawne (w tym towarów handlowych i zapasów, w przypadku gdyby strony nie zdecydowały się na przeniesienie ich własności już w dacie zawarcia umowy) będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy.

Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczania opłat leasingowych dotyczących aktywów w postaci towarów handlowych, czy zapasów, w okresie trwania umowy leasingu (w proporcji odpowiadającej okresowi trwania umowy) w wartości odpowiadającej proporcjonalnie kwocie spłaty tychże aktywów w wysokości opłaty leasingowej. Powyższe znajdzie zastosowanie (w odniesieniu do towarów handlowych, zapasów czy materiałów lub surowców wykorzystywanych w toku produkcji), pod warunkiem powstania przychodu ze sprzedaży tychże składników po stronie Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy:

• czy opłaty (raty leasingowe) płacone przez Wnioskodawcę w części stanowiącej spłatę aktywów innych aniżeli środki trwałe i wartości niematerialne i prawne oraz część odsetkowa, stanowią koszt uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy,
• momentu poniesienia ww. kosztu
• jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1-4, 7-12 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej