Temat interpretacji

Czy udostępnienie danemu pracownikowi pojazdu służbowego do celów prywatnych należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania, o którym mowa w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu 29 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od osób prawnych w zakresie ustalenia czy udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od osób prawnych w zakresie ustalenia czy udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką handlową zajmującą się działalnością produkcyjną oraz handlową w zakresie produkcji silosów zbożowych i urządzeń towarzyszących, poprawiających pełne wykorzystanie zbiorników do magazynowania i pielęgnacji ziarna. Wnioskodawca zamierza nabyć samochody osobowe z przeznaczeniem dla konkretnego pracownika, który będzie go wykorzystywać przy wykonywaniu obowiązków służbowych związanych z obsługą klientów na terenie kraju, ale również dla celów prywatnych, w tym związanych z dojazdem z miejsca zamieszkania do pracy oraz z powrotem.

Nadmienić należy, iż w tym przypadku Wnioskodawca planuje również pokrywać w całości wszelkie koszty związane z eksploatacją pojazdu, a w szczególności związane z zakupem paliwa, kosztami napraw, ubezpieczenia OC i AC samochodu, wymianą opon i materiałów eksploatacyjnych, a także z przeglądami gwarancyjnymi i pogwarancyjnymi, gdyż Wnioskodawca traktować je będzie jako formę wynagradzania pracownika za pracę.

Podstawą do użytkowania samochodu służbowego przez pracowników będzie umowa o powierzeniu samochodu służbowego (dalej: Umowa), zawierana między danym pracownikiem, a Wnioskodawcą oraz regulamin korzystania z osobowych samochodów służbowych. Umowa i regulamin przewidywać będą zasady, jakimi pracownik powinien się kierować podczas korzystania z samochodu służbowego (również do celów prywatnych) oraz podział kosztów, do ponoszenia których zobowiązany jest Wnioskodawca (tj. w szczególności koszty utrzymania i napraw samochodu służbowego, wynikających z normalnego użytkowania pojazdu oraz kosztów paliwa wykorzystywanego przez pracownika do celów prywatnych w zryczałtowanej, odgórnie ustalonej wartości) oraz pracownik (tj. w szczególności koszty kar i mandatów).

Wnioskodawca zamierza udostępniać pracownikom korzystającym z samochodów służbowych do celów prywatnych samochody stanowiące jego własność. Wnioskodawca nie ustali miesięcznego limitu kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych.

W związku z posiadaniem samochodów Wnioskodawca ponosił będzie m. in. koszty ich nabycia, koszty paliwa, koszty usług naprawy lub konserwacji, koszty innych towarów i usług związanych z eksploatacją oraz koszty ubezpieczeń. Nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie które z tych kosztów oraz jaka ich część związane będą z użytkowaniem samochodów przez pracowników do celów prywatnych.

Używanie samochodu do celów prywatnych obejmie:

• przejazdy w celu załatwienia pozasłużbowych spraw oraz pozostałe przejazdy o charakterze prywatnym, w tym także przejazdy odbywane w czasie dni wolnych od pracy, zwolnień chorobowych, itp.,
• okolicznościowe przejazdy dla użytku prywatnego w czasie urlopu pracownika.

Wnioskodawca nie przewiduje zobowiązania pracowników do sporządzania informacji o przebiegu samochodu, w której wykazywana jest łączna ilość kilometrów przejechanych do celów służbowych, łączna ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych.

Uprawnienie do używania samochodu do celów prywatnych będzie uznawane za dodatkowy składnik wynagrodzenia pracownika, a tym samym przychód z tytułu stosunku pracy. Wartość pieniężna przychodu pracownika z tytułu uprawnienia do używania samochodu do celów prywatnych będzie uwzględniana przy ustalaniu podstawy obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych oraz obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne/zdrowotne.

W związku z powyższym, Wnioskodawca (jako pracodawca) zgodnie z art. 12 ust. 2a oraz ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamierza obliczać wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikom z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości:

• 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1 600 cm3,
• 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1 600 cm3.

W przypadku wykorzystywania samochodów do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia będzie ustalana za każdy dzień wykorzystywania samochodów do celów prywatnych w wysokości 1/30 ww. kwot.

Wnioskodawca doliczy kwotę ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodu pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy udostępnienie danemu pracownikowi pojazdu służbowego do celów prywatnych należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania, o którym mowa w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, jak stanowi art. 16 ust 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Udostępnienie pracownikowi pojazdu służbowego do celów prywatnych nie należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania, o którym mowa w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o CIT, gdyż w ocenie Wnioskodawcy, jest to jedno ze świadczeń w naturze otrzymywanych przez pracownika w związku ze świadczeniem pracy na rzecz Wnioskodawcy. Występuje więc w tym przypadku ekwiwalentność świadczeń ustalona między stronami umowy o pracę, która wyklucza nieodpłatność świadczenia Wnioskodawcy na rzecz jego pracownika polegającego na udostępnieniu pojazdu służbowego do celów prywatnych.

W tym miejscu należy stwierdzić, że istotą stosunku pracy, jak innych umów dwustronnych z zakresu szeroko rozumianego prawa cywilnego jest ekwiwalentność świadczeń stron umowy. Zgodnie z art. 11 Kodeksu pracy, nawiązanie stosunku pracy oraz ustalenie warunków pracy i płacy, bez względu na podstawę prawną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika. Nadto, zgodnie z art. 22 wspomnianej ustawy, przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W przypadku umowy o pracę, jak wynika z powyższych rozważań, świadczeniem pracodawcy jest wynagrodzenie, wraz ze wszystkimi jego składnikami, a świadczeniem pracownika jest wykonywanie pracy. Świadczenia te są ekwiwalentne i w ocenie Wnioskodawcy nie mogą być interpretowane, zarówno w całości jak i w części, jako świadczenia nieodpłatne.

Reasumując, udostępnienie pracownikowi pojazdu służbowego do celów prywatnych nie należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania jest jednym ze świadczeń w naturze otrzymywanych przez pracownika w związku ze świadczeniem pracy na rzecz Wnioskodawcy. Jest to świadczenie posiadające dla obu stron stosunku pracy konkretną wartość ekonomiczną określoną wg przepisu art. 12 ust 2a ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygnięcie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2. Pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 3 stanowią przedmiot odrębnych rozstrzygnięć.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: updop) , kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że co do zasady wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowo - skutkowego w odniesieniu do osiąganych przychodów.

Z powyższych względów, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu,
2. poniesiony wydatek ma na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może należeć do kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, który dotyczy wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodu.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 updop.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza nabyć samochody osobowe z przeznaczeniem dla konkretnego pracownika, który będzie go wykorzystywać przy wykonywaniu obowiązków służbowych związanych z obsługą klientów na terenie kraju, ale również dla celów prywatnych, w tym związanych z dojazdem z miejsca zamieszkania do pracy oraz z powrotem. Wnioskodawca planuje również pokrywać w całości wszelkie koszty związane z eksploatacją pojazdu, a w szczególności związane z zakupem paliwa, kosztami napraw, ubezpieczenia OC i AC samochodu, wymianą opon i materiałów eksploatacyjnych, a także z przeglądami gwarancyjnymi i pogwarancyjnymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy udostępnienie danemu pracownikowi pojazdu służbowego do celów prywatnych należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania, o którym mowa w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

W tym miejscu wskazać należy, że co do zasady wydatki ponoszone przez pracodawców na rzecz pracowników pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganiem przychodów. W myśl art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od udostępnionych pracownikom m.in. na cele prywatne samochodów należy zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c updop który stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak mając na uwadze fakt, że samochody udostępniane pracownikom służą przede wszystkim celom służbowym i są zakupione na potrzeby działalności gospodarczej, w tym przypadku art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c updop nie ma zastosowania.

Powyższy przepis uniemożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyłącznie w sytuacji, gdy oddający nie korzysta z nich do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, a używanie związane jest z brakiem jakiegokolwiek świadczenia zwrotnego. Tymczasem, w sytuacji opisanej we wniosku samochody są wykorzystywane przez pracowników przy wykonywaniu obowiązków służbowych oraz do celów prywatnych, a ponadto spółka udostępniając pracownikom samochody służbowe z możliwością wykorzystywania do celów prywatnych, przyznaje pozapłacowy element wynagrodzenia za wykonywaną pracę.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W tym miejscu należy podkreślić, że wydana interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy tj. czy udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych należy traktować jako oddanie środka trwałego do nieodpłatnego użytkowania w świetle art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) updop.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej