Czy do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć wartość wynikającą z pomnożenia kwoty zwracanych pracownikowi wydatków, poniesionych przez ... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 21.04.2017, sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.86.2017.1.MM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć wartość wynikającą z pomnożenia kwoty zwracanych pracownikowi wydatków, poniesionych przez niego w związku z podróżą służbową oraz ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski kursu waluty, w której wydatki zostały poniesione, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień złożenia przez niego rozliczenia podróży służbowej?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników Spółki w związku z zagraniczną podróżą służbową w części dotyczącej:

wydatków udokumentowanych fakturami/rachunkami wystawionymi na Spółkę - jest nieprawidłowe,
wydatków nieudokumentowanych fakturami/rachunkami - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników Spółki w związku z zagraniczną podróżą służbową.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca) zajmuje się produkcją osłonek do wędlin.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej pracownicy Spółki wysyłani są w zagraniczne podróże służbowe w celu wykonywania tam zadań służbowych. W czasie podróży służbowych pracownicy ponoszą wydatki z własnych środków.

Zgodnie z obowiązującą u Wnioskodawcy procedurą, po zakończeniu podróży służbowej pracownik przedkłada Spółce rozliczenie podróży służbowej - dokument zawierający informacje o poniesionych przez niego kosztach związanych z wyjazdem, wyrażonych w walucie obcej. Pracownik załącza do rozliczenia podróży służbowej dokumenty potwierdzające poniesienie poszczególnych wydatków (np. rachunki/faktury). Na podstawie dokumentu rozliczenia podróży służbowej Spółka zwraca pracownikowi poniesione przez niego w czasie podróży służbowych koszty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć wartość wynikającą z pomnożenia kwoty zwracanych pracownikowi wydatków, poniesionych przez niego w związku z podróżą służbową oraz ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski kursu waluty, w której wydatki zostały poniesione, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień złożenia przez niego rozliczenia podróży służbowej.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zwracanych pracownikom Spółki wydatków poniesionych przez nich w czasie podróży służbowych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej: Ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe, wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wszystkie wskazane powyżej warunki muszą zostać spełnione łącznie. Takie rozumienie przepisów potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 lipca 2016 r. Znak: IBPB-1-2/4510-534/16/MS.

Spółka zauważa, że wydatki ponoszone przez pracowników Spółki w czasie podróży służbowych:

są w ostatecznym rozrachunku ponoszone przez Wnioskodawcę,
są definitywne (nie są Spółce w jakikolwiek sposób zwracane),
są właściwie udokumentowane (fakturami/rachunkami oraz dokumentami rozliczenia podróży służbowych),
nie znajdują się w grupie wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, nie ulega również wątpliwości, że wydatki te pozostają w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i że ich celem jest uzyskanie przez Wnioskodawcę przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. Pracownicy Spółki są bowiem wysyłani w zagraniczne podróże służbowe w celu wykonywania tam zadań służbowych.

Ponadto, zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju określa Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (t.j. Dz.U. z 2013 poz. 167; dalej: Rozporządzenie).

Zgodnie z § 2 wskazanego Rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Na Spółce ciąży więc wynikający z przepisów prawa pracy obowiązek zwrotu swoim pracownikom poniesionych przez nich niezbędnych wydatków w czasie trwania podróży służbowych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do zwracanych pracownikom wydatków, poniesionych przez nich w czasie odbywanych podróży służbowych, wszystkie wskazane powyżej warunki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów są spełnione. Dlatego też, w ocenie Spółki, nie ulega wątpliwości, że ma ona prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zwracanych pracownikom wydatków ponoszonych przez nich w czasie trwania zagranicznych podróży służbowych.

Wątpliwości Spółki budzi jednak sposób przeliczania na złotówki tych należności, w celu ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Mechanizm przeliczania na złotówki kwot wypłacanych pracownikom w związku z odbywanymi przez nich podróżami służbowymi.

W myśl art. 15 ust. 1 zdanie drugie Ustawy o CIT, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl § 5 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie podróży służbowych, pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży.

Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, jako dzień, na który zaksięgowano koszt w księgach rachunkowych Spółki powinien być rozumiany dzień dokonania (złożenia) przez pracownika Spółki rozliczenia podróży służbowej - nie później niż w terminie 14 dni od dnia za kończenia podróży służbowej.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, dniem poniesienia kosztu w przypadku zwrotu pracownikowi Spółki poniesionych przez niego wydatków w czasie zagranicznej podróży służbowej jest dzień złożenia przez niego dokumentu rozliczenia podróży służbowej.

Stąd, zdaniem Spółki, w celu przeliczenia na złote kwoty zwracanych przez Spółkę wydatków poniesionych przez pracowników w czasie zagranicznych podróży służbowych dla celów ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, należy zastosować średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień złożenia przez pracowników rozliczenia podróży służbowej.

Prawidłowość zaprezentowanego powyżej stanowiska Wnioskodawcy potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 września 2014 r. Znak: IPPB5/423-560/14-2/IŚ, w której wskazano, że: W rozpatrywanej sprawie Spółki za dzień poniesienia kosztu zasadnym jest przyjęcie dnia rozliczenia delegacji. Należy posiłkować się tu odrębnymi przepisami, a mianowicie cyt. wyżej rozporządzeniem z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej z tytułu podróży służbowej. W myśl § 5 ust. 1 tego rozporządzenia rozliczenie podróży służbowej powinno nastąpić w ciągu 14 dni od zakończenia podróży. Wobec tego w przypadku powrotu pracownika z zagranicznej delegacji za datę ujęcia kosztu należy przyjąć dzień rozliczenia podróży służbowej, który powinien nastąpić nie później niż czternastego dnia od dnia zakończenia podróży służbowej. Tym samym, w celu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z delegacją zagraniczną, stosuje się średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień rozliczenia delegacji. Za dzień rozliczenia podróży służbowej należy rozumieć datę złożenia przez pracownika rozliczenia kosztów podróży. Z powyższego wynika, że Spółka do przeliczenia kosztów zagranicznej podróży służbowej - w celu zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów - winna stosować średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień ich poniesienia (złożenia przez pracownika rozliczenia kosztów podróży).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe, częściowo nieprawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej Ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów niewymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
został właściwie udokumentowany;
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl art. 15 ust. 4g Ustawy o CIT, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Artykuł ten dość szeroko przedstawia zagadnienie świadczeń pracowniczych. Z całą pewnością należą do nich świadczenia związane z podróżą służbową pracownika. Z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.), wynika ogólny obowiązek pracodawcy do dokonania pracownikowi zwrotu kosztów poniesionych z tytułu podróży służbowej. W świetle art. 775 § 1 Kodeksu pracy - pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167 ze zm.; dalej: Rozporządzenie), wydane na podstawie art. 775 § 2 Kodeksu pracy (pracodawcy spoza sfery budżetowej w celu ustalenia rodzaju i wysokości należności za czas podróży służbowej przysługujących pracownikowi mogą także stosować zasady określone w tym rozporządzeniu).

Natomiast zgodnie z § 2 Rozporządzenia, z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Niewątpliwie podróże służbowe pracowników pozostają w ścisłym związku z uzyskaniem przez Spółkę przychodów, względnie utrzymaniem już istniejących. Co do zasady podróże służbowe pracowników podejmowane są w celu realizacji zadań służbowych, a tym z kolei należy przypisać zamiar, intencję podjęcia w celu uzyskania przychodu.

Skoro Spółka zobligowana jest do ponoszenia ww. kosztów przepisami prawa, to - przyjmując za Spółką, że spełniają one wskazane w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT przesłanki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, a jednocześnie z uwagi na to, że nie zostały one wyłączone z kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 16 Ustawy o CIT - należy uznać, że wypłacane pracownikowi świadczenia z tytułu delegacji, stanowią koszty uzyskania przychodu.

Istota wątpliwości zgłoszonych w pytaniu sformułowanym przez Spółkę sprowadza się jednak nie do tego, czy wydatki zwracane pracownikom z tytułu zagranicznych podróży służbowych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli spełniają kryteria ustawowe, lecz do sposobu przeliczania z waluty obcej na PLN wydatków poniesionych przez pracowników w trakcie podróży służbowych.

Jak wynika z treści wniosku, wydatki ponoszone przez pracowników Spółki w czasie podróży służbowych są dokumentowane fakturami, rachunkami, dokumentami rozliczenia podróży służbowych.

Jak wskazano wyżej, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu (zdanie drugie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT).

Aby zatem prawidłowo wykazać w ewidencji koszt uzyskania przychodu należy w pierwszej kolejności określić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski.

Dzień poniesienia kosztu został zdefiniowany w cytowanym wyżej art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że Wnioskodawca koszty delegacji pracowników, w sytuacji gdy dysponuje on fakturami lub rachunkami wystawionymi na Wnioskodawcę dokumentującymi wydatki poniesione przez pracownika podczas zagranicznej podróży służbowej, powinien wykazać przeliczając ww. koszty na złote według średniego kursu NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktur lub rachunków potwierdzających poniesienie kosztu. Natomiast w odniesieniu do wydatków nieudokumentowanych fakturami lub rachunkami należy zastosować średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia innego dokumentu będącego podstawą ujęcia kosztu. Z generalnej zasady wynika bowiem, że średni kurs NBP przyjmuje się z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, za który uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). W stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę, w przypadku braku faktur/rachunków dokumentujących wydatki pracownika, podstawą ujęcia kosztu jest przedstawiony przez pracownika dokument rozliczenia podróży służbowej (dniem poniesienia kosztu jest w tej sytuacji dzień rozliczenia podróży służbowej). Zatem w przypadku wydatków nieudokumentowanych fakturami lub rachunkami należy zastosować średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień złożenia przez pracownika dokumentu rozliczenia podróży służbowej.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracowników Spółki w związku z zagraniczną podróżą służbową w części dotyczącej:

wydatków udokumentowanych fakturami/rachunkami wystawionymi na Spółkę - jest nieprawidłowe,
wydatków nieudokumentowanych fakturami/rachunkami - jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie