Temat interpretacji

- obowiązek pobierania podatku u źródła od należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym na terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą, - obowiązku pobierania podatku u źródła od należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym poza terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą, - obowiązku pobierania podatku u źródła w sytuacji, gdy brak jest certyfikatu rezydencji podatkowej firmy zagranicznej wynajmującej samochód

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 marca 2017 r. (data wpływu 22 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• obowiązku pobierania podatku u źródła od należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym na terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą,
• obowiązku pobierania podatku u źródła od należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym poza terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą,
• obowiązku pobierania podatku u źródła w sytuacji, gdy brak jest certyfikatu rezydencji podatkowej firmy zagranicznej wynajmującej samochód

jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• obowiązku pobierania podatku u źródła od należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym na terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą,
• obowiązku pobierania podatku u źródła od należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym poza terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą,
• obowiązku pobierania podatku u źródła w sytuacji, gdy brak jest certyfikatu rezydencji podatkowej firmy zagranicznej wynajmującej samochód.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, prowadzącą działalność w sektorze automatyki przemysłowej.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług na rzecz podmiotów z grupy X i podmiotów trzecich, głównie z siedzibą poza Polską, w zakresie:

• zarządzania realizacją projektów instalacyjnych,
• realizacji projektów instalacyjnych,
• doradztwa w zakresie automatyki przemysłowej,
• serwisu oraz utrzymania sprzętu związanego z automatyką przemysłową, a także
• usług wynajmu wykwalifikowanego personelu oraz innych usług związanych z automatyką przemysłową (dalej zbiorczo zwane Usługami).

Świadczenie Usług w niektórych wypadkach wymaga obecności pracowników Spółki na terenie realizacji projektów położonych w różnych krajach, jak również na różnych kontynentach.

Pracownicy Spółki, podczas oddelegowania lub podróży służbowych do niektórych krajów, korzystają z wynajętych samochodów w celu przemieszczania się do klientów końcowych w projekcie, w którym uczestniczą oraz realizacji innych obowiązków służbowych związanych z oddelegowaniem lub podróżą służbową.

W stanie faktycznym, do którego odnosi się niniejszy wniosek, Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, wynajmuje samochody od pośredników mających siedziby na terytorium Polski, tj. polskich spółek, bądź polskich biur podróży. Usługa najmu potwierdzana jest fakturą wystawioną przez pośrednika, a kwota wskazana na fakturze przelewana jest na rachunek bankowy pośrednika.

Co do zasady, płatności z tytułu najmu samochodów są dokonywane na rachunki bankowe znajdujące się w Polsce, tzn. w bankach lub oddziałach banków zagranicznych prowadzących działalność w Polsce. Niemniej jednak, nie można wykluczyć sytuacji, kiedy sam transfer bankowy będzie robiony na rachunek bankowy prowadzony w banku, który w Polsce nie prowadzi działalności bankowej. Jednak, beneficjentem tej płatności zawsze będzie podmiot z siedzibą w Polsce, pośredniczący w wynajmie samochodów.

Niniejszy wniosek odnosi się do pojazdów, które mogą stanowić samochód osobowy zgodnie z definicją samochodu osobowego z art. 4a pkt 9a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: updop), jak również do pojazdów pozostających poza zakresem tej definicji, np. z tego względu, że stanowią one pojazdy specjalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Uwzględniając powyższy stan faktyczny, Spółka zwraca się z pytaniem, czy ma obowiązek pobrać podatek u źródła od wypłacanych należności, które są płacone na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, na rachunek bankowy, znajdujący się w banku, działającym na terytorium Polski, z tytułu najmu samochodów wykorzystywanych za granicą w krajach oddelegowania (lub podróży służbowej) innych niż Polska?

Ad. 1.

Spółka słoi na stanowisku, że dokonanie płatności na rachunek bankowy, prowadzony na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, który pośredniczy w wynajmie samochodu za granicą, a który to rachunek bankowy znajduje się w banku działającym na terytorium Polski nie podlega podatkowi u źródła w Polsce.

Niniejszy wniosek dotyczy tylko kwestii, czy Spółka w przedstawionym stanie faktycznym, przy uwzględnieniu stanu prawnego mającego do niej zastosowanie, nie ma obowiązku poboru podatku u źródła.

Celem niniejszego wniosku nie jest rozstrzygnie, czy zagraniczne przedsiębiorstwa wynajmujące samochody osobowe za granicą osiągają w Polsce dochody z tego tytułu.

W konsekwencji, istota zapytania w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy w sytuacji, gdy Spółka dokonuje najmu samochodów poprzez pośrednika, będącego spółką, bądź biurem podróży mającym siedzibę na terytorium Polski oraz płatność z tego tytułu jest dokonywana na rachunek bankowy prowadzony w banku działającym w Polsce lub poza Polską (jednak zawsze beneficjentem/właścicielem tej płatności jest podmiot pośredniczący w wynajmie z siedzibą w Polsce), będzie ona zobowiązana do poboru i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od wynagrodzenia (zapłaty za najem samochodu za granicą) wypłacanego na rzecz pośredników w związku z zakupem usług najmu, których przedmiotem są samochody wykorzystywane przez pracowników spółki poza granicami Polski.

Dla wskazania płatnika, czyli podmiotu, na którym ciąży obowiązek poboru powyższego podatku, zastosowana znajdzie art. 26 ust. 1 updop. Zgodnie z tym przepisem, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 updop, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dnu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże, zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku, zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, certyfikatem rezydencji uzyskanym od podatnika.

Zakres podmiotowy wynikający z treści przytoczonego powyżej przepisu, jest zatem jednoznaczny obowiązek tan dotyczy jedynie podmiotów, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 updop, na rzecz podmiotu objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym.

Ustawodawca nie kładzie zatem nacisku na kwestię ponoszenia wydatku w sensie ciężaru ekonomicznego określonego świadczenia ani też na kwestię stosunku prawnego pomiędzy oferującym usługę najmu zagranicznym przedsiębiorstwem, a jego klientem, ale odwołuje się w sposób wyraźny do czynności technicznej jaką jest dokonywanie wypłaty należności z określonych w treści ustawy tytułów. Należy zatem uznać, że to kwestia dokonywania wypłaty środków z określonych w ustawie tytułów, ma zasadnicze znaczenie dla wskazania płatnika, zobowiązanego do ewentualnego poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Niniejszy stan faktyczny wskazuje, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, wynajmuje samochody od pośredników mających siedziby na terytorium RP polskich spółek, bądź polskich biur podróży. Usługa najmu potwierdzana jest fakturą wystawioną przez pośrednika, a kwota wskazana na fakturze przelewana jest na rachunek bankowy pośrednika.

Tym samym, nie sposób uznać, że Wnioskodawca uiszczając równowartość ekonomiczną ceny najmu samochodu, powiększoną o należną pośrednikowi prowizję, spełnia przesłanki zastosowana normy prawnej z art. 26 ust. 1 updop, która uzależnia obowiązek pobrania podatku u źródła, tj. funkcję płatnika od faktu dokonywania wypłaty, czyli przekazania środków na rzecz zagranicznego przedsiębiorstwa, wykonującego świadczenia określone w art. 21 ust. 1 updop.

Spółka niniejszym chciałaby powołać pogląd reprezentowany w orzecznictwie, wg którego podmiotem, który dokonuje wypłat i który, kierując się miejscem siedziby podatnika, może zastosować postanowienia odpowiedniej umowy międzynarodowej odnośnie określenia właściwej stawki podatku, czy też w ogóle od tego opodatkowania odstąpić, jeżeli dana umowa zawiera takie regulacje, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej uzyskanego od podatnika jest pośrednik, profesjonalnie zajmujący się tego rodzaju transakcjami. To on bowiem zaspokaja roszczenia podatnika mającego siedzibę za granicą i dysponuje, bądź nie, certyfikatem rezydenci podatkowej tego podatnika, uprawniającym go, zgodnie z umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, do niepobrania podatku (por. wyrok WSA w Poznaniu z 23 lutego 2011 r., w sprawie I SA/Po 821/10, wyrok WSA w Rzeszowie z 28 stycznia 2016 r, w sprawie I SA/Rz 1162/15).

Należy podkreślić, że za przyjęciem powyższej literalnej wykładni art. 26 ust. 1 updop, przemawia również wykładnia celowościowa i systemowa tego przepisu. Uzależnienie funkcji płatnika od dokonywania wypłat, a co za tym idzie, obciążenie obowiązkami płatnika stosunkowo wąskiej i wyspecjalizowanej grupy podmiotów pośredniczących w zawieraniu umów najmu samochodów z przedsiębiorstwami zagranicznymi, jawi się jako racjonalny zabieg ustawodawcy, będący emanacją dążenia do powierzenia obowiązków płatnika, fachowym i bezpośrednim współpracownikom podmiotów zagranicznych, którzy dają najlepszą gwarancję rzetelnego wywiązania się z tego obowiązku, przy stosunkowo najmniejszym obciążeniu. W szczególności, warto zauważyć, że ewentualne uzyskanie certyfikatu rezydencji podmiotu zagranicznego jest mniej skomplikowane dla stałego profesjonalnego współpracownika, aniżeli byłoby dla okazjonalnego klienta.

Uwzględniając powyższe, Wnioskodawca uważa, że Spółka nie będzie miała obowiązku pobierać jakiegokolwiek podatku u źródła z tytułu najmu samochodów, realizowanego poza granicami Polski, gdyż płatności z tego tytułu są dokonywane na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, co oznacza, że są one poza zakresem art. 26 ust. 1 updop.

Ad. 2.

Spółka stoi na stanowisku, że dokonanie płatności na rachunek bankowy, prowadzany na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, który pośredniczy w wynajmie samochodu za granicą, a który to rachunek bankowy znajduje się w banku działającym poza terytorium Polski nie podlega podatkowi u źródła w Polsce.

Uwzględniając powyższą analizę, należy sformułować konkluzję, że Spółka nie będzie miała obowiązku pobierać jakiegokolwiek podatku u źródła z tytułu najmu samochodów, realizowanego poza granicami Polski, także w sytuacji, gdy transfer bankowy zostanie dokonany na rachunek bankowy prowadzony za granicą, a którego posiadaczem jest podmiot pośredniczący w wynajmie samochodu z siedzibą w Polsce, gdyż płatności z tego tytułu są dokonywane na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, co oznacza, że są one poza zakresem art. 26 ust. 1 updop.

Sam fakt prowadzenia rachunku poza granicami Polski (tzn. przez bank działający poza terytorium Polski) nie zmienia faktu, że beneficjentem tej płatności jest podmiot mający siedzibę (lub miejsce zarządu) na terytorium Polski, a więc będący polskim rezydentem podatkowym.

Ad. 3.

Spółka stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku pobierać podatku u źródła od płatności z tytułu używania samochodów wykorzystywanych za granicą, za które płatność została dokonana na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce (pośrednika w wynajmie samochodu), także w sytuacji, kiedy nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej zagranicznej firmy wynajmującej samochód osobowy, niezależnie od tego, czy bank, w którym podmiot pośredniczący ma rachunek bankowy, działa w Polsce, czy poza Polską.

Spółka stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku pobierać podatku u źródła od płatności z tytułu używania samochodów w wykorzystywanych za granicą, za które płatność została dokonana na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce (pośrednika w wynajmie samochodu osobowego), także w sytuacji, kiedy nie posiada certyfikatu rezydencji podatkowej zagranicznej firmy wynajmującej samochód osobowy, niezależnie co tego czy płatność jest dokonywana na rachunek bankowy banku prowadzącego działalność w Polsce, czy za granicą.

Uzasadnieniem powyższego stanowiska jest to, że ze względu na dokonanie płatności na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce nie powstaje obowiązek poboru podatku (przy założeniu, że taki obowiązek co do zasady powstaje). Skoro brak jest obowiązku poboru podatku u źródła, posiadanie certyfikatu rezydencji podatkowej podmiotu zagranicznego wynajmującego samochód jest bezprzedmiotowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej updop), jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje samochody od pośredników mających siedziby na terytorium Polski, tj. polskich spółek, bądź polskich biur podróży, ponieważ świadczenie Usług w niektórych wypadkach wymaga obecności pracowników Spółki na terenie realizacji projektów w różnych krajach. Usługa najmu potwierdzana jest fakturą wystawioną przez pośrednika, a kwota wskazana na fakturze przelewana jest na rachunek bankowy pośrednika. Płatności z tytułu najmu samochodów są dokonywane na rachunki bankowe znajdujące się w Polsce, tzn. w bankach lub oddziałach banków zagranicznych, prowadzących działalność w Polsce. Może również mieć miejsce sytuacja, kiedy transfer bankowy będzie robiony na rachunek bankowy prowadzony w banku, który w Polsce nie prowadzi działalności bankowej. Jednak, beneficjentem tej płatności zawsze będzie podmiot z siedzibą w Polsce, pośredniczący w wynajmie samochodów.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że Spółka nie będzie miała obowiązku pobierać jakiegokolwiek podatku u źródła z tytułu najmu samochodów, realizowanego poza granicami Polski, ponieważ płatności z tego tytułu są dokonywane na rzecz podmiotu z siedzibą w Polsce, który, jak wskazuje Wnioskodawca jest beneficjentem tych płatności, co oznacza, że są one poza zakresem art. 26 ust. 1 updop. Bez znaczenia jest tutaj fakt, czy płatność będzie dokonana na rachunek banku działającego w Polsce, czy też poza granicami Polski, gdyż beneficjentem tej płatności zawsze będzie podmiot z siedzibą w Polsce. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej podmiotu z siedzibą za granicą wynajmującego samochód.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w pełnym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej