Temat interpretacji

Możliwość wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych i uznania go za środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w przypadku braku posiadania pozwolenia na jego użytkowanie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 13 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych i uznania go za środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w przypadku braku posiadania pozwolenia na jego użytkowanie jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych i uznania go za środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w przypadku braku posiadania pozwolenia na jego użytkowanie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje nabyć po dniu 1 września 2012 r. nieruchomość budynkową zlokalizowaną w R. Budynek ten wybudowany został w latach 60-tych XX wieku bez uzyskania pozwolenia na budowę. Budynek jest jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony. Odnośnie co do stanu technicznego Budynku jego obecny właściciel uzyskał ekspertyzę techniczną, sporządzoną przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia zawodowe (budowlane), zgodnie z treścią której przedmiotowy Budynek znajduje się w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie co do bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. Lokalizacja Budynku w tym miejscu jest zgodna z postanowieniami prawa miejscowego. Burmistrz Miasta wydał decyzję, z której wynika, że nieruchomość, na której znajduje się Budynek, przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną z dopuszczalnym dogęszczeniem oraz lokalizacją usług i rzemiosła nieuciążliwego nie wymagającego stref ochronnych. W stosunku do Budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r., zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego. Aktualny właściciel Budynku nie posiada pozwolenia na jego użytkowanie. Planowana umowa sprzedaży Budynku na rzecz Wnioskodawcy zostałaby zrealizowana bez dokonywania zmian odnośnie co do statusu prawnego Budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę Budynku po dniu 1 września 2012 r., bez dokonywania zmian odnośnie jego statusu prawnego, będzie on mógł wprowadzić ten Budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych... Czy Budynek ten będzie mógł stanowić dla Wnioskodawcy środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ...
2. Czy w przypadku wprowadzenia przez Wnioskodawcę Budynku do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie on mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Budynek ten został wprowadzony do ewidencji...
3. Czy uzyskanie pozwolenia na użytkowanie jest warunkiem koniecznym aby Wnioskodawca mógł wprowadzić Budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpocząć jego amortyzację podatkową...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku nabycia przez niego Budynku po dniu 1 września 2012 r., bez dokonywania zmian odnośnie jego statusu prawnego, będzie on mógł wprowadzić ten Budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek będzie mógł stanowić dla Wnioskodawcy środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 środkami trwałymi są składniki majątkowe podatnika posiadające następujące cechy:

1. są własnością lub współwłasnością podatnika,
2. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. zostały nabyte lub wytworzone przez podatnika i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy (leasing finansowy),
5. są budowlami, budynkami lub lokalami będącymi odrębną własnością, maszynami, urządzeniami i środkami transportu lub innymi przedmiotami.

Jeżeli Wnioskodawca nabędzie Budynek to stanie się niewątpliwie jego właścicielem. W rezultacie spełniona będzie przesłanka nr 1.

Odpisom amortyzacyjnym podlegają te składniki majątku trwałego podatnika, których przewidywany okres używania przekroczy rok. Jeżeli Wnioskodawca zdecyduje się na zakup Budynku to będzie go używał w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej przez wiele lat w związku z czym uznać należy, że spełniona będzie także druga przesłanka odnosząca się do przewidywanego okres używania przekraczającego jeden rok (nr 2).

Środek trwały musi być także kompletny oraz zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania. Z treści obowiązujących przepisów wyprowadzić można wniosek, że kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających. Jak wynika z informacji zawartych w treści opisu zdarzenia przyszłego Budynek posiada pozywaną ekspertyzę techniczną, która potwierdza, że znajduje się on w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie co do bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. Trzeba zaznaczyć, że lokalizacja Budynku w tym miejscu jest zgodna z postanowieniami prawa miejscowego. Burmistrz Miasta wydał decyzję z której wynika, że nieruchomość gruntowa, na której znajduje się Budynek, przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną z dopuszczalnym dogęszczeniem oraz lokalizacją usług i rzemiosła nieuciążliwego nie wymagającego stref ochronnych. W stosunku do Budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r. zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego. Z powyższego wynika tym samym, że Budynek ten spełnia wymogi techniczne wynikające z obowiązujących przepisów prawa, jest bezpieczny dla jego użytkowników oraz nadaje się do eksploatacji w ramach działalności gospodarczej, wobec czego należy przyjąć, iż wypełniona została przesłanka wskazana jako nr 3.

Kolejną przesłanką jest, aby środek trwały został nabyty lub wytworzony przez podatnika oraz był wykorzystywany przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak wynika z przedstawionego powyżej opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca planuje nabyć ten Budynek na podstawie umowy sprzedaży, tak wiec spełniona zostanie pierwsza część przesłanki nr 4, zaś po zawarciu tej umowy planuje wykorzystywać ten Budynek na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej - najprawdopodobniej będzie to biuro przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, jednakże nie można wykluczyć, że część pomieszczeń będzie podnajmowana lub poddzierżawiana na rzecz innych podmiotów. Oznacza to w rezultacie, że spełniona zostanie również przesłanka nr 4.

Ostatnia przesłanka, która znajduje zastosowanie odnośnie opisanego powyżej zdarzenia przyszłego to fakt, że przedmiotowy środek trwały musi być budynkiem. Jak wynika z art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, pod pojęciem "budynek" należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach. W Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem RM z 30.12.1999 r. (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) pod pojęciem "budynek" rozumie się zadaszony obiekt budowlany wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywany dla potrzeb stałych oraz przystosowany do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Budynek który planuje nabyć Wnioskodawca jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadający fundamenty i dach wobec czego uznać należy, iż spełniona została tym samym także przesłanka nr 5.

Podsumowując uznać należy, że Budynek spełnia wszystkie warunki, od których przepisy prawa podatkowego uzależniają możliwość zakwalifikowania go jako środka trwałego, wobec czego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku wprowadzenia przez niego Budynku do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie on mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Budynek ten został wprowadzony do ewidencji.

Stanowisko Wnioskodawcy oparte jest na treści normy prawnej zawartej w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji.

W ocenie Wnioskodawcy obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie uzależniają zakwalifikowania Budynku do środka trwałego przedsiębiorstwa od tego czy posiada on pozwolenie na użytkowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16d ust. 2 ww. ustawy podatkowej, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Ponadto w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dokonując klasyfikacji składników majątku do środków trwałych określonych w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy wyjaśnić następujące pojęcia:

• Pojęcie budynek zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623, ze zm.). Zgodnie z tą definicją budynek to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie trwale związany z gruntem oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunty), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.
• Przez budowlę w myśl art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Definicję lokalu natomiast zawarto w art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, ze zm.). Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu tej ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Dodatkowo podkreślić należy, iż dokonanie prawidłowej klasyfikacji środków trwałych odbywa się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych zgodnie z Objaśnieniami wstępnymi do KŚT część I za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. Z punktu widzenia funkcji, jakie poszczególne środki trwałe spełniają w procesie wytwarzania lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania, rozróżnia się cztery zasadnicze zbiory, w tym m.in. nieruchomości obejmujące grunty, budynki oraz obiekty inżynierii lądowej i wodnej; środki trwałe zaliczone do tego zbioru zapewniają odpowiednie warunki do prowadzenia procesów produkcyjnych oraz działalności nieprodukcyjnej.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca planuje nabyć po dniu 1 września 2012 r. nieruchomość budynkową. Budynek ten wybudowany został w latach 60-tych XX wieku bez uzyskania pozwolenia na budowę. Budynek jest jednokondygnacyjny, niepodpiwniczony. Obecny właściciel Budynku uzyskał ekspertyzę techniczną, sporządzoną przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia zawodowe (budowlane), zgodnie z treścią której przedmiotowy Budynek znajduje się w odpowiednim stanie technicznym oraz spełnia wymogi techniczne odnośnie co do bezpieczeństwa konstrukcji i użytkowania. Lokalizacja Budynku w tym miejscu jest zgodna z postanowieniami prawa miejscowego. W stosunku do Budynku została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w 2012 r., zgodnie z którą brak jest podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie przepisów prawa budowlanego.

Aktualny właściciel Budynku nie posiada jednak pozwolenia na jego użytkowanie, a planowana umowa sprzedaży Budynku na rzecz Wnioskodawcy zostałaby zrealizowana bez dokonywania zmian odnośnie co do statusu prawnego Budynku.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości wprowadzenia przedmiotowego składnika majątku do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, możliwości uznania go za środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Budynek ten został wprowadzony do ewidencji w sytuacji braku pozwolenia na jego użytkowanie.

W myśl art. 55 i art. 59 ustawy Prawo budowlane, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może w pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Odnosząc niniejsze zdarzenie przyszłe do przepisów prawa podatkowego wyjaśnić należy, że składnik majątkowy, który stanowi własność lub współwłasność podatnika, jeśli przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok, może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika i być amortyzowany, jeżeli jest kompletny i zdatny do użytku. W myśl bowiem cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały (budowla, budynek oraz lokal będący odrębną własnością) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie zdatny do użytku należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Tak więc kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej, np. nie będzie środkiem zdatnym do użytku rzecz, która co prawda może spełniać zaplanowane dla niej funkcje, jednakże nie spełnia określonych prawnych wymagań, których spełnienie jest warunkiem rozpoczęcia jej użytkowania.

W konsekwencji, aby przedmiotowy Budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych i podlegać amortyzacji, musi być stosownie do art. 16a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku. Generalnie należy przyjąć, że budynek lub budowlę można uznać za zdatną do użytku i kompletną z chwilą uzyskania stosownych pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego. Potwierdzeniem zdatności do użytkowania budynku jest natomiast wydanie przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu.

Stanowisko takie zaprezentowano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 7 października 2010 r., sygn. akt I SA/Po 467/10, w którym wskazano: Fakt, iż najemca płacił czynsz i w tym czasie wykonywał określone prace wykończeniowe mające na celu przystosowania wynajętych pomieszczeń do działalności bankowej, nie ma znaczenia dla dokonania odpisów amortyzacyjnych (art. 16 h ust. 1 pkt 1). Budynek jest bowiem kompletny i zdatny do użytku, dopiero gdy jeżeli organ nadzoru budowlanego udzieli inwestorowi pozwolenia na jego użytkowanie.

Reasumując, skoro planowana umowa sprzedaży Budynku na rzecz Wnioskodawcy zostałaby zrealizowana bez dokonywania zmian odnośnie statusu prawnego Budynku, w stosunku do którego aktualny właściciel nie posiada pozwolenia na jego użytkowanie, nie można uznać, że Spółka nabędzie składnik majątku spełniający warunek zdatności do użytku. W konsekwencji, nie posiadając pozwolenia na jego użytkowanie, Budynek ten nie może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika, nie może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i być amortyzowany.

Wprowadzenie Budynku do ewidencji środków trwałych może nastąpić dopiero w momencie spełnienia przez niego wszystkich przesłanek wynikających z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Dopiero wówczas, jako środek trwały, może podlegać amortyzacji podatkowej.

W konsekwencji stanowisko Spółki, w świetle którego:

• w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę Budynku po dniu 1 września 2012 r., bez dokonywania zmian odnośnie jego statusu prawnego, będzie on mógł wprowadzić ten Budynek do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i będzie on mógł stanowić dla Wnioskodawcy środek trwały podlegający amortyzacji podatkowej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym Budynek ten został wprowadzony do ewidencji,
• obowiązujące przepisy prawa podatkowego nie uzależniają zakwalifikowania Budynku do środka trwałego przedsiębiorstwa od tego czy posiada on pozwolenie na użytkowanie

• uznać należy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 912 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy