Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Wydanie udziałowcom Holdingu Udziałów w Spółkach kapitałowych jako dywidendy nie stanowi dla Spółki nabywającej odpłatnego zbycia Udziałów w Spółkach A, B i C. Prawo wspólnika do wypłaty zysku w formie dywidendy wynika z ustawy z dnia 15 września 2000 r. kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm., dalej: k.s.h.). Zgodnie z przepisem art. 191 k.s.h. wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającego z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonego uchwałą zgromadzenia wspólników do podziału. Dywidenda stanowi podstawowe prawo majątkowe wspólnika w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, które konkretyzuje się wraz z podjętą uchwałą o podziale zysku. Dywidenda z reguły wypłacana jest w formie pieniężnej, przepisy jednak nie regulują kwestii formy wypłaty dywidendy, dlatego przyjmuje się, że dywidenda może być wypłacana w naturze. Należy przy tym zaznaczyć, iż przedmiotowe pojęcie rozumiane jest szeroko - nie tylko jako wydanie w ramach dywidendy rzeczy (czy szerzej, substratów materialnych), lecz także przeniesienie określonych praw.

Kryterium w przypadku przekazania dywidendy rzeczowej są:

• możliwość pieniężnej wyceny przekazywanej dywidendy tak, aby nie doszło do przekazania dywidendy o wartości wyższej niż wysokość zysku danej spółki oraz aby nie doszło do naruszenia zasad alokacji zysku do wolumenu posiadanych udziałów,
• zbywalność danego elementu dywidendy.

Na gruncie k.s.h. dopuszczalna jest więc wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej. W wyniku jej wypłaty dochodzi do wypełnienia obowiązku przez spółkę na rzecz jej wspólnika i nie ma miejsca żadne świadczenie ze strony wspólnika na rzecz spółki. Spółka, realizując swój obowiązek, wypłaca wspólnikowi posiadane przez siebie środki pieniężne, natomiast w przypadku dywidendy niepieniężnej wypłaca posiadane przez siebie rzeczy. W obu przypadkach wypłacana dywidenda stanowi aktywa spółki i niezależnie od źródła pochodzenia danego składnika majątku wypłacenie dywidendy będzie miało taki sam skutek, to jest zmniejszenie stanu aktywów.

Bez wątpienia zatem wypłata dywidendy - jeśli przekazywane jako wynagrodzenie składniki będą miały charakter niepieniężny - nie może być kwalifikowana jako odpłatne zbycie rzeczy lub praw, o których mowa w przepisie art. 14 ust. 1 Ustawy CIT. Aby wypłata dywidendy w naturze mogłaby być zakwalifikowana jako odpłatne zbycie na podstawie przepisu art. 14 ust. 1 Ustawy CIT musiałaby zostać spełniona podstawowa przesłanka odpłatnego zbycia, a mianowicie: zawarcie umowy, na podstawie której własność zostałaby przeniesiona. W przypadku zaś wypłaty dywidendy w postaci np. udziałów brak jest zaistnienia tego podstawowego elementu konstytuującego powstanie przychodu z odpłatnego zbycia. Wypłata dywidendy jest jednostronną czynnością prawną polegającą na przeniesieniu prawa własności rzeczy (np. udziałów) na wspólnika uprawnionego do dywidendy. Zdaniem Wnioskodawcy dywidenda niepieniężna jest dopuszczonym prawem i równoprawnym z dywidendą pieniężną sposobem podziału zysku pomiędzy wspólników. Takiej formy wypłaty dywidendy nie zabrania k.s.h. Nie wiąże się z dokonaniem przez wspólników jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Skutki podatkowe takiej operacji powinny być zatem identyczne, jak w przypadku wypłaty dywidendy pieniężnej. Dla Wnioskodawcy oznacza to, iż przeniesienie własności Udziałów w Spółkach kapitałowych na jego udziałowców na podstawie uchwały o podziale zysku nie stanowi formy odpłatnego zbycia dla Holdingu.

Taki wniosek zyskał poparcie także w orzecznictwie. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 25 marca 2010r. (I SA/Ke 120/10) wskazano: Powyższy spór, w ocenie Sądu, należy rozstrzygnąć na korzyść strony skarżącej, gdyż w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych interpretowanych w związku z przepisami Kodeksu spółek handlowych i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rację ma Spółka, że przekazanie dywidendy w formie niepieniężnej wspólnikom uprawnionym do dywidendy nie będzie rodzić po stronie Spółki obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 grudnia 2010r. (I SA/Wr 1461/10) wskazano: Jak zostało wyżej wskazane, prawo do wypłaty dywidendy konstytuuje się wraz z podjęciem przez zgromadzenie wspólników uchwały o jej wypłacie. Przy czym w uchwale wspólnicy mogą ustalić, czy udział w zysku zostanie wypłacony w pieniądzu, czy w postaci rzeczowej. Na podstawie tak podjętych decyzji udziałowcowi przysługuje roszczenie o wypłatę dywidendy, a po stronie spółki powstaje zobowiązanie z tego samego tytułu. Jest to jednak zobowiązanie jednostronne, uprawniony bowiem nie jest zobligowany do żadnego świadczenia wzajemnego. W rezultacie realizacja zobowiązania, to jest wypłata dywidendy, zawsze następuje kosztem własnego majątku spółki. Co istotne - wartość uszczuplenia jej majątku zawsze będzie mieć tę samą wartość - niezależnie, czy dywidenda przyjmie formę pieniężną, czy rzeczową. Skarżąca Spółka zatem nie uzyska z tytułu wypłaty dywidendy rzeczowej jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, który zgodnie z definicją przychodu, za taki mógłby być uznany. Trwały przyrost aktywów, który będzie stanowić przychód do opodatkowania, powstanie tylko i wyłącznie po stronie podmiotu otrzymującego swój udział w zysku Spółki. Tak też orzeczono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 27 stycznia 2011 r. (I SA/Po 98/11); Bez względu na to, czy dywidenda jest wypłacana w formie pieniężnej czy niepieniężnej nie można uznać, że po stronie spółki wypłacającej dywidendę powstaje jakiekolwiek przysporzenie. Wraz z momentem podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy, wspólnikowi przysługuje roszczenie o jej wypłatę, a na spółce ciąży zobowiązanie do jej wypłaty. Wypłata dywidendy bez względu na formę zawsze obciąża majątek spółki. Spółka przekazuje bowiem część posiadanego majątku (zysku). Gdyby przyjąć wykładnię zaprezentowaną przez organ w interpretacji, doszłoby do wielokrotnego opodatkowania dochodu u spółki wypłacającej opodatkowano wcześniej zysk podatkiem dochodowym od osób prawnych, następnie opodatkowano by wypłacaną część zysku w postaci dywidendy, w końcu opodatkowuje się zgodnie z obowiązującymi przepisami dochód wspólnika z tytułu otrzymania dywidendy. W ocenie Sądu nie można przyjąć za podstawę prawną opodatkowania spółki w wyniku wydania rzeczy z tytułu dywidendy art. 14 ust. 1 u.p.d.p. Przepis ten stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeśli cena bez uzasadnionej przyczyny odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ w wysokości wartości rynkowej. Regulacja ta wprost odnosi się do umowy sprzedaży, która jest czynnością prawną dwustronnie zobowiązującą i odpłatną, a tych cech nie posiada czynność prawna wypłaty dywidendy. Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 marca 2011r. (I SA/Po 912/10) wskazano: Skoro wprost z przepisów prawa nie wynika, aby wypłacenie dywidendy niepieniężnej powodowało powstanie po stronie podatnika obowiązku podatkowego, to a contrario nie można a priori rozszerzać katalogu źródeł przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Rację ma zatem strona skarżąca, że taka interpretacja przepisów prawa podatkowego narusza zasadę in dubio pro tributario. Uwzględniając cel i charakter dywidendy, nie sposób określić, jakie przysporzenie po stronie Spółki miałoby powstać poprzez świadczenie przedmiotu dywidendy uprawnionym akcjonariuszom To Spółka przekazuje im część posiadanego majątku (zysku), albo w formie pieniężnej, albo rzeczowej, o ile spełnione zostaną przewidziane umową Spółki i przepisami prawa wymogi formalne. Niewątpliwie z przepisów prawa podatkowego wynika, że świadczenie takie (bez względu na formę) będzie źródłem przychodu do opodatkowania, ale tylko po stronie akcjonariusza / wspólnika, w sytuacji gdy będzie on osobą prawną jak w niniejszej sprawie - na podstawie art. 10 ust. 1 u.p.d.o.p.

Ad.2 Jeśli wydanie udziałowcom Spółki nabywającej Udziałów w Spółkach kapitałowych jako dywidendy stanowi dla Wnioskodawcy odpłatne zbycie, koszty uzyskania przychodu należy ustalić w wysokości wartości nominalnej Udziałów własnych Spółki nabywającej, które udziałowcy otrzymali w zamian za aport Udziałów w Spółkach A, B i C.

Taki wniosek wypływa z wykładni:

• przepisu art. 16 ust. 1 pkt 8e Ustawy CIT w odniesieniu do Udziałów w Spółkach A i B, które zostały nabyte przez Wnioskodawcę w ramach aportu spełniającego warunki wymiany udziałów, dokonanego przez jej udziałowców,
• przepisu art. 16 ust. 1 pkt 8 Ustawy CIT w odniesieniu do Udziałów w Spółce C, które zostały nabyte przez Wnioskodawcę w ramach aportu tych Udziałów do Spółki nabywającej dokonanego przez jej udziałowców.

W świetle przepisu art. 15 ust. 1 Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Brzmienie przepisu wskazuje dwie istotne przesłanki, które muszą zaistnieć, aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany jako koszt podatkowy. Przede wszystkim wydatek musi mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, tzn. musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Po drugie, wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Katalog zawarty w przepisie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT zawiera nie tylko te wydatki, które bezwzględnie nie mogą być rozpoznane jako koszt podatkowy, ale również takie, które mogą być uznane za koszt, ale tylko w ściśle określonym w przepisie momencie. Do takich kosztów należą m. in. wydatki wskazane w przepisie art. 16 ust 1 pkt 8e Ustawy CIT. Na jego podstawie nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spółkę nabywającą przy wymianie udziałów; wydatki te - w wysokości odpowiadającej nominalnej wartości udziałów (akcji) wydanych udziałowcom (akcjonariuszom) spółki, której udziały są nabywane, powiększonych o zapłatę w gotówce, o której nowa w art. 12 ust. 4d - są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji). Wskazana regulacja określa sposób ustalania kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) przez spółkę nabywającą, która w zamian za otrzymane udziały (akcje) wydaje swoje udziały (akcje) wraz z ewentualną zapłatą w gotówce. We wskazanym przepisie przyjęto, że koszty te będą ustalane w wysokości wartości nominalnej udziałów (akcji) wydanych przez spółkę nabywającą skorygowanej o wartość ewentualnej zapłaty w gotówce. Koszty te będą uwzględniane przy ustalaniu podstawy opodatkowania dopiero w przypadku odpłatnego zbycia nabytych za nie udziałów (akcji).

Wskazana regulacja znajdzie zastosowanie do wydania Udziałów w Spółkach A i B jako dywidendy w naturze (dywidenda niepieniężna). Wskazać bowiem należy, iż Wnioskodawca nabył Udziały w tych Spółkach w ramach wymiany udziałów na podstawie przepisu art. 12 ust. 4d Ustawy CIT. W momencie dokonania tej operacji Wnioskodawca nie był uprawniony do rozliczania kosztów uzyskania przychodów. Uprawnienie to zostało odroczone do momentu odpłatnego zbycia Udziałów w Spółkach A, B, które zostały nabyte w zamian za Udziały własne Wnioskodawcy. Udziały własne Wnioskodawcy stanowiły jego wydatek, który został poniesiony przez Wnioskodawcę w celu nabycia udziałów w Spółkach kapitałowych. Wartość tego wydatku to nominalna wartość Udziałów własnych wydanych przez Wnioskodawcę w zamian za udziały w Spółkach kapitałowych. Z tego względu uznać należy, iż to właśnie ta wartość - wartość nominalna Udziałów własnych Wnioskodawcy wydanych w zamian za Udziały w Spółkach A i B stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy z tytułu odpłatnego zbycia na podstawie wydania udziałowcom Udziałów w Spółkach kapitałowych jako dywidendy w naturze (dywidenda niepieniężna).

W przypadku zaś udziałów (akcji) nabytych przez dany podmiot w drodze aportu, który nie spełnia warunków do uznania go za wymianę udziałów zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia ustala się na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 8 Ustawy CIT. Zgodnie z jego brzmieniem: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (...) wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów albo akcji w spółce oraz innych papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych wkładów, udziałów, akcji oraz innych papierów wartościowych (). Zgodnie z tą regulacją koszty uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia udziałów (akcji) ustała się w wysokości wartości wydatków poniesionych w celu ich nabycia.

Dla Wnioskodawcy oznacza to, iż w przypadku Udziałów w Spółce C, które nie zostały nabyte w ramach aportu spełniającego warunki wymiany udziałów, a na podstawie typowego aportu do Spółki nabywającej, kosztem uzyskania przychodu z tytułu ich odpłatnego zbycia w ramach wydania ich udziałowcom jako dywidendy w naturze (dywidenda niepieniężna) będzie wartość nominalna Udziałów własnych Wnioskodawcy, które zostały wydane udziałowcom Holdingu w zamian za ten aport.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pyt. nr 1 uznaje się za nieprawidłowe, w zakresie pyt. nr 2 za prawidłowe.

Dywidenda jest częścią zysku netto (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym) spółki kapitałowej przeznaczoną do podziału pomiędzy udziałowców lub akcjonariuszy.

Zgodnie z art. 191 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych dalej k.s.h. (Dz. U. nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) wspólnik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników. Oznacza to, że podjęcie uchwały zgromadzenia wspólników o podziale zysku ( dywidendy) powoduje, że po stronie wspólnika powstaje roszczenie o wypłatę dywidendy a po stronie Spółki uchwała skutkuje powstaniem zobowiązania. Roszczenie o wypłatę dywidendy, które udziałowiec nabywa w następstwie podjęcia uchwały zgromadzenia wspólników jest uprawnieniem o charakterze obligacyjnym. W sytuacji, gdy Spółka nie wypłaci dywidendy, udziałowiec może dochodzić tego roszczenia na drodze sądowej.

Przepisy prawa handlowego nie określają, w jakiej formie ma być wypłacona dywidenda na rzecz wspólników spółki. Przepisy te nie zabraniają, aby przedmiotem dywidendy były aktywa inne niż środki pieniężne. Dopuszczalna jest zatem wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej. Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę dywidendy, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania np. pożyczki czy kredytu. Spółka może także za bardziej racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia uznać przekazanie określonych składników swoich aktywów wspólnikowi uprawnionemu do dywidendy niż ich zbycie a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku).

Rozpatrując skutki wypłaty dywidendy rzeczowej na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2011r., nr 74, poz. 397 z późn. zm.) na wstępie należy zauważyć, że ustawy podatkowe, w tym ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych ustalają zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustalają, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Powyższe odróżnia stosunek zobowiązaniowy w prawie cywilnym od stosunku zobowiązaniowego w prawie podatkowym. Źródłem powstania stosunku zobowiązaniowego w prawie podatkowym będzie zawsze ustawa, a nie ustawa i wola zawiązania tego stosunku i ukształtowania jego treści przez strony tego stosunku. Ustawa a nie wola stron rozstrzyga, jakie skutki na gruncie podatkowym wywołuje określone zdarzenie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca w art. 12 ust. 1 pkt 1-9 u.p.d.o.p. podaje jedynie przykładowe kategorie pożytków, których otrzymanie kreuje przychód podatkowy. Jednocześnie w art. 14 ust. 1 określa sposób ustalania przychodów z odpłatnego zbycia rzeczy i prawa majątkowych.

W przedmiotowej sprawie chodzi o skutki podatkowe zdarzenia przeniesienia własności udziałów w spółkach kapitałowych ze Spółki na udziałowców w ramach realizacji zobowiązania Spółki do wypłaty dywidendy. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że organ rozpatruje wypłatę dywidendy rzeczowej w kontekście czynności rozporządzającej przeniesienia własności składnika majątkowego z jednego podmiotu na inny. Spółka jako dłużnik przenosząc na udziałowca jako wierzyciela własność swojego składnika majątku realizuje swoje zobowiązanie wypłaty dywidendy. Nie można uznać, że w takim przypadku składniki majątkowe pełnią de facto funkcję pieniądza i dywidenda rzeczowa podobnie jak pieniężna jest neutralna podatkowo. Składniki majątkowe przekazane wspólnikom na własność stanowią element majątku Spółki, który wcześniej nie podlegał opodatkowaniu (nie generował dochodu podlegającego opodatkowaniu w szczególności z jego ewentualnego zbycia). W ocenie organu przeniesienie własności udziałów Spółki na udziałowca skutkuje po stronie przenoszącego własność dłużnika Spółki powstaniem przychodu z odpłatnego zbycia tych składników na podstawie rozpoznanego na podstawie art. 12 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z zastrzeżeniem art. 14 ust 1 ustawy. W Spółce powstanie przychód podatkowy z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych w wysokości wartości rynkowej udziałów, a jednocześnie odpowiadającej wartości dywidendy przeznaczonej do wypłaty.

Należy podkreślić, że wypłata dywidendy rzeczowej realizowana poprzez czynność rozporządzającą przeniesienia własności składników majątkowych z punktu widzenia konsekwencji podatkowych jest taka sama, jak ta w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia składnika majątkowego. Uznanie, że przeniesienie w drodze wypłaty dywidendy własności składnika majątkowego należy traktować na równi z wypłatą dywidendy w gotówce, czyli świadczenie nieopodatkowane stanowiłoby przyzwolenie na nieuzasadnione nierówne traktowanie podatników. O opodatkowaniu bądź nie dywidendy przesądzałaby treść uchwały zgromadzenia wspólników. Uchwała o wypłacie dywidendy pieniężnej zrealizowana poprzez zastosowanie instytucji datio in solutum, czyli zastępcze świadczenie rzeczowe zamiast pieniężnego prowadziłoby do powstania przychodu podatkowego; uchwała o wypłacie dywidendy rzeczowej prowadziłoby do jej nieopodatkowania.

Do takich wniosków prowadzą wyroki sądowe. Organ zauważa bowiem że sądy w sytuacji zaspokojenia zobowiązania z tytułu dywidendy pieniężnej w inny sposób niż zapłata określonej kwoty pieniężnej wielokrotnie uznawały, że wiąże się to z powstaniem przychodu podatkowego. Sądy przyjmowały, że świadczenie w ramach cywilistycznej instytucji datio in solutum skutkuje przychodem do opodatkowania (np. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12.06.2008r., sygn. akt I SA/Gd 1124/07; wyrok WSA w Warszawie z dnia 17.03.2010r., sygn. akt III SA/Wa 785/09 oraz z dnia 10.12.2010r., sygn. akt III SA/Wa 2677/10). Jednocześnie biorąc pod uwagę wskazane przez Spółkę w niniejszym wniosku wyroki, sądy uznają brak takiego przychodu w sytuacji wypłaty dywidendy rzeczowej. Organ podkreśla, że zarówno przy zastosowaniu instytucji datio in solutum jak i przy wypłacie dywidendy rzeczowej skutek obu czynności jest taki sam dochodzi do przeniesienia własności składnika majątkowego z jednego podmiotu na inny. Zdaniem organu nie może być tak, że o braku przychodu decyduje zapis w uchwale o podziale zysku. Zróżnicowanie sytuacji spółki wypłacającej dywidendę poprzez opodatkowanie tej, która korzysta z instytucji datio in solutum, od tej która wprost podejmuje uchwałę o wypłacie dywidendy rzeczowej prowadziłoby do nierównego traktowania podatników i naruszenia przepisu art. 32 Konstytucji RP. Podobne nierówne traktowanie zaistniałoby w sytuacji, gdy podatnik chce wypłacić dywidendę pieniężną i nie mając na to środków sprzedaje składnik majątkowy, czyli przenosi własność tego składnika na inny podmiot, uzyskuje przychód, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w odróżnieniu od sytuacji, gdy podatnik, który wypłaca dywidendę w formie składnika majątkowego, czyli przenosi własność składnika majątkowego na inny podmiot nie podlega opodatkowaniu. Przekazanie składników majątkowych rodzi skutek rozporządzający powodując przejście własności tych składników ze Spółki na udziałowca. W ten sposób składniki majątkowe zmieniają właściciela, a w Spółka zwalnia się z ciążącego na niej zobowiązania. Spółka osiąga przychód.

Powyższe stanowisko rzutuje na stanowisko organu w zakresie pytania nr 2. Uzyskanie przychodu wiąże się z kosztami uzyskania tego przychodu. Organ podatkowy w tym zakresie uznaje za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy i stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstępuje od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 741 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie