Temat interpretacji

W zakresie skutków podatkowych wypłaty na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 listopada 2017 r. (data wpływu do Organu 30 listopada 2017 r.), uzupełnionym 18 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych wypłaty na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych wypłaty na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.345.2017.1.EN i Znak: 0111-KDIB2-1.4010.360.2017.1.EN, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 stycznia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również: Spółka), polski rezydent podatkowy, podatnik podatku dochodowego od osób prawnych na zasadach ogólnych planuje zdeponować środki pieniężne w walucie obcej (głównie w EURO), na podstawie umów depozytu, na bankowym rachunku zagranicznym spółki powiązanej (dalej: Depozytariusz). W związku z przelewem przez Spółkę środków pieniężnych z jej rachunku bankowego na rachunek bankowy Depozytariusza, Spółka utraci prawo rozporządzania tymi środkami pieniężnymi. Prawo używania i dowolnego rozporządzania środkami pieniężnymi będzie przysługiwać Depozytariuszowi. Spółka uzyska natomiast prawo dochodzenia od Depozytariusza zwrotu przedmiotu depozytu, tj. takiej samej wartości zdeponowanych środków pieniężnych, na warunkach określonych w umowie depozytu. Przy przelewie środków pieniężnych w EURO z własnego rachunku bankowego, na rachunek Depozytariusza Spółka rozpozna podatkowe różnice kursowe od tzw. własnych środków pieniężnych.

Depozytariusz nie będzie instytucją bankową i nie będzie prowadzić działalności regulowanej. Depozytariusz nie będzie również prowadził działalności objętej nadzorem bankowym w państwie rezydencji.

Po zawarciu umowy depozytu może dojść do sytuacji, w której Spółka w porozumieniu z Depozytariuszem zmieni walutę umowy depozytu na PLN (poprzez aneksowanie wybranych pierwotnych umów depozytu), co oznacza, że Depozytariusz będzie mieć więc obowiązek do zwrotu powierzonych środków pieniężnych w walucie innej niż ta, w której pierwotnie środki pieniężne zostały powierzone, czyli zamiast zwrotu określonej wartości pieniędzy w EURO, zwróci taką samą wartość, ale w PLN (przewalutowanie). Przewalutowanie mogłoby nastąpić według kursu uzgodnionego przez Spółkę i Depozytariusza. W związku z przewalutowaniem (aneksem do umowy depozytu) nie ulegnie zmianie podmiot dysponujący środkami pieniężnymi będącymi przedmiotem umowy depozytu. Przy zwrocie kwot z depozytu (już po przewalutowaniu) Spółce wydane zostaną środki pieniężne w PLN (stanowiące równowartość środków w walucie obcej przed Przewalutowaniem po przeliczeniu wg. uzgodnionego kursu PLN do waluty obcej z dnia przewalutowania, tj. z dnia zawarcia aneksu do pierwotnej umowy depozytu, plus należne oprocentowanie). Spółka rozlicza różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop).

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 15 stycznia 2018 r. Wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego oraz własne stanowisko w sprawie, a ponadto wskazał, że:

• W związku z przelewem przez Spółkę określonej kwoty pieniężnej z rachunku własnego na rachunek Depozytariusza, Depozytariusz będzie mieć prawo rozporządzania pieniędzmi Spółki i używania ich według własnego uznania, a Wnioskodawca utraci to prawo na czas zdeponowania środków pieniężnych na rachunku Depozytariusza. W konsekwencji, Depozytariusz będzie mieć obowiązek zwrotu nie rzeczy (środków pieniężnych) tych samych, ale takich samych, tj. w takiej samej ilości i wartości. Ze względu na fakt, że rozporządzanie rzeczą (w tym wypadku środkami pieniężnymi) jest jednym z podstawowych atrybutów prawa własności, można argumentować, że Spółka utraci to prawo.
• Przez sformułowanie, że Spółka w porozumieniu z Depozytariuszem zmieni walutę depozytu, Wnioskodawca zamierzał opisać sytuację, w której poprzez aneksowanie/zmianę umowy depozytu, Depozytariusz będzie mieć obowiązek do zwrotu powierzonych środków pieniężnych w walucie innej niż ta, w której pierwotnie środki pieniężne zostały powierzone, czyli zamiast zwrotu określonej wartości pieniędzy w EURO, zwróci taką samą wartość, ale w PLN.
• Spółka rozpozna różnice kursowe w związku z wypływem/przelewem środków pieniężnych z rachunku własnego na rachunek Depozytariusza, natomiast Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku rozpoznawania różnic kursowych ani przy Przewalutowaniu (rozumianym jako aneksowanie umowy depozytu) ani przy późniejszym faktycznym zwrocie kwoty depozytu w PLN.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wypłata na rzecz Spółki środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zakończenia depozytu z Depozytariuszem będzie skutkowała powstaniem przychodu podatkowego (w części innej niż odsetki, które nie zostały wcześniej skapitalizowane) albo kosztów uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata na rzecz Spółki środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu z Depozytariuszem nie będzie skutkowała powstaniem przychodu podatkowego albo kosztów uzyskania przychodów.

Jedną z dwóch podstawowych przesłanek powstania podatkowych różnic kursowych jest wpływ/wypływ środków pieniężnych w walucie obcej. W okolicznościach sprawy nie może być zatem mowy o powstaniu (zrealizowaniu) podatkowych różnic kursowych przy wypłacie środków wskutek zwrotu depozytu z uwagi na fakt, iż środki jakie otrzyma Spółka będą wyrażone i zapłacone w PLN. W konsekwencji otrzymanie wypłaty środków pieniężnych w PLN (będących przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu nie będzie skutkowało powstaniem po stronie Spółki podatkowych różnic kursowych w rozumieniu art. 15a updop.

Wskazać przy tym należy, że brak jest w updop innych uregulowań prawnych, które umożliwiały by skuteczne i precyzyjne określenie Spółce wartości przychodu podatkowego albo kosztów uzyskania przychodów w przypadku zwrotu kwoty depozytu w PLN. Przepisem tym nie będzie w szczególności art. 12 ust. 2 albo 15 ust. 1 updop (zasady przeliczania przychodu/kosztów uzyskania przychodów w walutach obcych ), ani art. 12 ust. 1 pkt 10 albo 16 ust. 1 pkt 10 updop (zasady określania wysokości przychodów/kosztów uzyskania przychodów z tytułu pożyczek i kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej).

Podsumowując, otrzymanie przez Spółkę środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu nie będzie skutkowała powstaniem przychodu podatkowego, ani kosztów uzyskania przychodów. Przychodem będą otrzymane odsetki, które nie zostały wcześniej skapitalizowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 835 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.), przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. Jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, że zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia (art. 836 Kodeksu cywilnego).

W umowie przechowania przechowawca (depozytariusz) zobowiązuje się zachować za wynagrodzeniem lub bez wynagrodzenia w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu przez składającego (deponenta) na przechowanie (przykładem tej umowy może być pozostawienie samochodu na parkingu strzeżonym, umieszczenie bagażu w przechowalni dworca). Do zawarcia umowy konieczne jest wydanie rzeczy. Od tej chwili powstają odpowiednie obowiązki przechowawcy i składającego rzecz.

Oprócz klasycznego depozytu (umowy przechowania) funkcjonuje również depozyt nieprawidłowy. W stosunku tym przechowawcy przysługuje prawo rozporządzania oddanymi mu na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu (art. 845 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Elementami essentialia negotti umowy pożyczki są: zobowiązanie dającego pożyczkę (pożyczkodawcy) do przeniesienia na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz zobowiązanie biorącego (pożyczkobiorcy) do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Nie oznacza to, że w każdej umowie pożyczki niezbędne jest jednoznaczne i dokładne posłużenie się sformułowaniami, użytymi w ww. przepisie. Możliwe jest bowiem ustalenie na podstawie art. 65 § 2 Kodeksu cywilnego rzeczywistego znaczenia i woli stron takiej umowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., sygn. akt III CSK 38/11 LEX nr 1129117). Warto również zaznaczyć, że przepisy Kodeksu cywilnego nie określają obowiązku ustalenia wynagrodzenia za otrzymanie pożyczki. Pożyczka może być więc nieoprocentowana. W takiej jednak sytuacji dochodzi do osiągnięcia korzyści majątkowej przez pożyczkobiorcę.

Z powyższego wynika, że umowa pożyczki i depozytu wykazują pewne podobieństwa, ale i różnią się od siebie. Pożyczka dotyczy przeniesienia na własność umówionej wcześniej ilości rzeczy lub pieniędzy przy czym, pożyczkobiorca ma obowiązek zwrócić taką samą ilość pieniędzy lub rzeczy tego samego gatunku i ilości. Jeżeli natomiast strony zawierają umowę, na podstawie której składający oddaje przechowawcy na przechowanie pieniądze bądź inne rzeczy oznaczone co do gatunku, ponadto z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać przedmiotem przechowania, jest to depozyt nieprawidłowy. O tym więc, czy zawarta umowa kreuje stosunek prawny depozytu nieprawidłowego czy pożyczki, decydują przepisy szczególne albo umowa stron lub okoliczności.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zdeponować środki pieniężne w walucie obcej (głównie w EURO), na podstawie umów depozytu, na bankowym rachunku zagranicznym spółki powiązanej (Depozytariusza). Depozytariusz będzie miał prawo rozporządzania pieniędzmi Wnioskodawcy i używania ich według własnego uznania, natomiast Wnioskodawca utraci to prawo na czas zdeponowania środków pieniężnych na rachunku Depozytariusza. W konsekwencji, Depozytariusz będzie miał obowiązek zwrotu nie rzeczy (środków pieniężnych) tych samych, ale takich samych, tj. w takiej samej ilości i wartości. Ze względu na fakt, że rozporządzanie rzeczą (w tym wypadku środkami pieniężnymi) jest jednym z podstawowych atrybutów prawa własności, można argumentować, że Spółka utraci to prawo. Wnioskodawca uzyska natomiast prawo dochodzenia od Depozytariusza zwrotu przedmiotu depozytu, tj. takiej samej wartości zdeponowanych środków pieniężnych, na warunkach określonych w umowie depozytu.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że ww. umowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Depozytariuszem sprowadza się w istocie do udostepnienia przez Wnioskodawcę określonej ilości środków pieniężnych na własność Depozytariusza, z jednoczesnym uzyskaniem przez Wnioskodawcę prawa dochodzenia od Depozytariusza zwrotu takiej samej wartości zdeponowanych środków pieniężnych, na warunkach określonych w umowie depozytu. Mając zatem na uwadze fakt, że w przypadku umowy pożyczki środki pieniężne będące przedmiotem tych umów przechodzą na własność pożyczkobiorcy, co nie ma miejsca w przypadku kaucji czy depozytu, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i Depozytariuszem umowa będzie stanowiła umowę pożyczki o której mowa w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego. Z tego też względu określając skutki podatkowe jakie w niniejszej sprawie wywoła wypłata na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem Przewalutowania) w następstwie zakończenia depozytu z Depozytariuszem, należy mieć na względzie zasady dot. rozliczania pożyczek udzielonych w walucie obcej.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2343 ze zm.) podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Katalog okoliczności kreujących powstanie podatkowych różnic kursowych jest zamknięty. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych szczegółowo definiują w art. 15a okoliczności i sposób kalkulacji różnic kursowych rozpoznawanych dla celów podatkowych, jako przychód podlegający opodatkowaniu lub koszt uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 15a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

W myśl natomiast art. 15a ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
3. otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest wyższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5;
4. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni;
5. kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Należy mieć na względzie, że wycena operacji wyrażonych w walucie obcej, tj. ich przeliczanie na złote dla potrzeb ustalenia podatkowych różnic kursowych winna być co do zasady dokonywana według kursu faktycznie zastosowanego z odpowiednich dni (art. 15a ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 15a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie - w momencie wypłaty na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem Przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu - nie znajdą zastosowania powołane wyżej art. 15a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 15a ust. 3 pkt 1-3 tej ustawy.

Wyjaśnić bowiem należy, że postanowienia art. 15a ust. 2 pkt 1 oraz ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, znajdują zastosowanie do ustalania różnic kursowych od przychodów w walutach obcych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, natomiast art. 15 ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, od zarachowanych i poniesionych w walucie obcej kosztów są to tzw. transakcyjne różnice kursowe, powstające w związku z zaistnieniem określonych w tych przepisach zdarzeń, które jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego sprawy nie będą miały miejsca. Brak jest również podstaw do zastosowania w momencie wypłaty na rzecz Wnioskodawcy środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu, art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnoszących się do ustalania różnic kursowych związanych z rozchodem stanowiących własność podatnika walut obcych, tj. od tzw. własnych środków pieniężnych. Jak prawidłowo bowiem wskazał Wnioskodawca jedynie przy przelewie środków pieniężnych w EURO z własnego rachunku bankowego (a więc formie wypływu tych środków, o którym mowa w ww. przepisach), na rachunek Depozytariusza Spółka rozpozna podatkowe różnice kursowe od tzw. własnych środków pieniężnych.

W rozpatrywanej sprawie istotne znaczenie mają bowiem normy zawarte w art. 15a ust. 2 pkt 4 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 15a ust. 3 pkt 4 i 5 tej ustawy, które to przepisy odwołują się do rozliczania różnic kursowych związanych z udzieleniem/ otrzymaniem pożyczki (kredytu), jej późniejszą spłatą/zwrotem i powstałymi w tym czasie różnicami kursowymi. Przytoczone przepisy wyraźnie bowiem wiążą moment ustalania różnic kursowych po stronie pożyczkodawcy/pożyczkobiorcy z dniem otrzymania zwrotu/spłatą udzielonej/otrzymanej pożyczki (kredytu). Są to faktycznie zrealizowane różnice kursowe.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pożyczka nie jest ani przychodem, ani kosztem podatkowym. Jednak różnice kursowe przy zwrocie/spłacie pożyczki (kredytu) - ustalone na podstawie art. 15a ust. 2 pkt 4 oraz ust. 3 pkt 4 ww. ustawy - uwzględnia się w przychodach bądź kosztach podatkowych.

Konieczne jest jednak przy tym łączne spełnienie następujących przesłanek:

1. należność z tytułu pożyczki wyrażona jest w walucie obcej,
2. zwrot/spłata pożyczki następuje również w walucie obcej,
3. między dniem udzielenia pożyczki, a dniem jej zwrotu/spłaty występuje różnica w kursie waluty.

Niespełnienie któregokolwiek z ww. warunków skutkuje tym, że nie powstają różnice kursowe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Nie są bowiem uznawane za różnice kursowe dla celów podatkowych różnice wynikające z kursów walut, jeśli np. należność pożyczkowa (kredytowa) wyrażona jest w walucie obcej a sama zapłata (w jakiejkolwiek formie) następuje w złotówkach lub odwrotnie - należność wyrażona jest w złotówkach a zapłata dokonywana jest w walucie obcej. Z powyższego wynika także, że pożyczka zarówno w momencie jej udzielania, jaki w momencie jego spłaty musi mieć charakter walutowy. Natomiast w sytuacji przewalutowania pożyczki z waluty obcej na walutę polską traci on charakter zobowiązania walutowego, od tego bowiem momentu zobowiązanie wyrażone jest w walucie polskiej.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jak wskazano powyżej w momencie przewalutowania pożyczki (depozytu) z waluty obcej na PLN, udzielona pożyczka traci charakter walutowy. Zatem późniejsze otrzymanie przez Wnioskodawcę spłaty udzielonej pożyczki dotyczy już należności określonej w walucie polskiej. W konsekwencji w momencie gdy Wnioskodawca otrzymania spłatę w PLN udzielonej pożyczki, która po przewalutowaniu wyrażona będzie w PLN nie powstaną dla celów podatku dochodowego od osób prawnych ani dodatnie ani ujemne różnice kursowe o których mowa w art. 15a ww. ustawy.

Jednocześnie stwierdzić należy, że jak prawidłowo wskazał Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie brak jest w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych innych uregulowań prawnych, które umożliwiały by skuteczne i precyzyjne określenie Spółce wartości przychodu podatkowego albo kosztów uzyskania przychodów w przypadku zwrotu kwoty pożyczki (depozytu) w PLN. Przepisem tym nie będzie w szczególności art. 12 ust. 2 albo 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dot. zasad przeliczania przychodu/kosztów uzyskania przychodów w walutach obcych), jak również art. 12 ust. 1 pkt 10 albo 16 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy (dot. zasad określania wysokości przychodów/kosztów uzyskania przychodów z tytułu pożyczek i kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż wypłata na rzecz Spółki środków pieniężnych w PLN (będących wcześniej przedmiotem Przewalutowania) w następstwie zwrotu depozytu z Depozytariuszem nie będzie skutkowała powstaniem przychodu podatkowego albo kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać za prawidłowe, jednak z innych przyczyn niż wskazane przez niego we własnym stanowisku w sprawie. Podkreślić bowiem jeszcze raz należy, że zawarta pomiędzy Wnioskodawcą i Depozytariuszem umowa będzie stanowiła umowę pożyczki, do której zastosowanie znają odpowiednie zasady dot. rozliczania pożyczek udzielonych w walucie obcej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Jednocześnie nadmienia się, że w zakresie pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej