Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60) po rozpatrzeniu zażalenia Sp. z o.o. "H" wniesionego pismem z dnia 06.06.2005r. (bez numeru) na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 31.05.2005r. Nr 1472/ROP1/423-121/114/05/AF dotyczące wniosku Spółki z dnia 12.04.2005r. (bez numeru) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

odmówić zmiany kwestionowanego postanowienia.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 12.04.2005r. (bez numeru) Sp. z o.o. "H" zwróciła się do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z wnioskiem o wydanie interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego przedstawiając następujący stan faktyczny:
Spółka refunduje koszty połączeń internetowych dokonywanych z domu przez pracowników w związku z ich obowiązkami służbowymi. Kwota zwrotu połączeń jest zryczałtowana i wynosi 50,75 lub 100% kosztów zakupionych usług dostępu do internetu. Pracownicy Spółki składają pisemne oświadczenie, iż w ramach przyznanego limitu korzystają z dostępu do internetu wyłącznie dla celów służbowych (w ramach refundowanej kwoty). W opinii podatnika, takie oświadczenie wraz z kserokopią faktury za korzystanie z łącza internetowego, potwierdzoną za zgodność z oryginałem przez adwokata (radcę prawnego), są wystarczającymi dokumentami pozwalającymi na zaliczenie wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku wystawienia faktury za korzystanie z internetu na osobę trzecią (członka rodziny pracownika lub wynajmującego mu mieszkanie), Spółka uważa, iż kwestia własności łącza (numeru) telefonicznego powinna być rozpatrywana w oparciu o kryterium własności ekonomicznej, a nie o kryterium posiadania tytułu prawnego do łącza.

Postanowieniem z dnia 31.05.2005r. Nr 1472/ROP1/423-121/114/05/AF Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe stwierdzając, że w sytuacji, w której korzystanie przez pracowników Spółki w miejscu ich zamieszkania z internetu jest konieczne dla prawidłowego jej funkcjonowania i ma związek z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę, wydatki poniesione przez podatnika z tytułu refundacji w sposób ryczałtowy kosztów połączeń, mogłyby stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej - jednakże pod warunkiem wykorzystania internetu wyłącznie przez pracownika i tylko dla celów służbowych, co powinno zostać odpowiednio udokumentowane. Dowodem takim jest np. szczegółowy wykaz połączeń (billing), zawierający rejestr przeprowadzonych połączeń i umożliwiający wykazanie, że są to połączenia służbowe. W innej sytuacji nie ma możliwości zweryfikowania, iż pracownik w ramach refundowanej przez Spółkę w postaci z góry określonego ryczałtu kwoty, korzysta z internetu jedynie w celach służbowych. W przypadku, gdy pracownik oprócz wykorzystania internetu w celach służbowych, korzysta z niego dla celów prywatnych, nie można także uznać, iż zwrot 50, 75 lub 100% kosztów abonamentu dotyczy korzystania z niego wyłącznie w związku z wykonywaniem zadań służbowych.
Ponadto warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodu kwoty zrefundowanych pracownikowi kosztów związanych z zakupem przez niego usług dostępu do internetu, będzie posiadanie przez pracownika tytułu prawnego do łącza, za pomocą którego uzyskuje on dostęp do internetu. W przeciwnym razie, Spółka ponosiłaby koszty na rzecz osób trzecich, z którymi nie łączy jej żaden stosunek prawny.

Nie zgadzając się z powyższą interpretacją Sp. z o.o. "H" wniosła zażalenie z dnia 06.06.2005r. (bez numeru) , wnosząc o uchylenie go w całości i orzeczenie co do istoty sprawy. Przedmiotowemu postanowieniu podatnik zarzuca:

- naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwą interpretację przepisu art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego w pytaniu Spółki, oraz interpretacji przepisów prawa podatkowego zawartej w postanowieniu, będącym przedmiotem zażalenia stwierdza co następuje:

Zasady zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.
Z ich postanowień wynika, iż o zakwalifikowaniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje przede wszystkim spełnienie przesłanki zawartej w art. 15 ust. 1 w/w ustawy tj. by były to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
Przy czym ustawodawca opierając konstrukcję kosztów uzyskania przychodów na zasadzie klauzuli generalnej w art. 16 ust. 1 w/w ustawy enumeratywnie wyłączył pewne rodzaje kosztów stanowiąc, iż pomimo poniesienia ich w celu uzyskania przychodów nie będą one uznawane za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu w/w ustawy.
Na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia, iż wydatek został faktycznie poniesiony oraz wykazania, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów.
Zatem aby dany wydatek mógł być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione następujące przesłanki:

• wydatek musi pozostawać w związku przyczynowym z prowadzoną przez podatnika działalnością i mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na wysokość osiąganych z tego tytułu przychodów,
• wydatek nie może zostać objęty zakresem art. 16 ust. 1 w/w ustawy,
• poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodu musi zostać udokumentowane.

Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uważa, iż prawidłowo orzeczono w zaskarżonym postanowieniu, iż w sytuacji, w której korzystanie przez pracowników Spółki w miejscu ich zamieszkania z internetu jest konieczne dla prawidłowego jej funkcjonowania i ma związek z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę, wydatki poniesione przez podatnika z tytułu refundacji w sposób ryczałtowy kosztów połączeń, mogą stanowić co do zasady dla Spółki koszty uzyskania przychodów, jednakże pod warunkiem wykorzystania internetu wyłącznie przez pracowników i jedynie dla celów służbowych.
Proponowany przez Spółkę sposób refundacji wydatków nie pozwala na ustalenie, czy pracownik w ramach refundowanej - w postaci z góry określonego ryczałtu - kwoty, korzysta z internetu osobiście jedynie w celach służbowych.
Ponadto ustalenie ryczałtowe kwoty refundacji powoduje, iż z góry dokonuje się bezpodstawnego przyjęcia, że w każdym okresie rozliczeniowym (np. miesiąc) pracownik wykorzystuje internet w celach służbowych z identyczną częstotliwością.

Nie sposób zgodzić się także z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu zażalenia, iż dla możliwości zaliczenia w ciężar kosztów refundowanych pracownikom kosztów połączeń internetowych bez znaczenia pozostaje fakt wystawiania faktury za korzystanie z internetu na członka rodziny pracownika lub osobę od której wynajmuje on lokal.
Aprobata prezentowanego stanowiska Spółki prowadziłaby - jak słusznie zauważył organ I instancji - do usankcjonowania możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na rzecz osób trzecich, z którymi podatnika nie łączy żaden stosunek prawny.

Reasumując stwierdzić należy, iż kopia (poświadczona za zgodność z oryginałem) faktury za usługi dostępu do internetu, będąc dowodem poniesienia wydatków przez pracowników Spółki, nie stanowi jednocześnie potwierdzenia, iż pracownik wykorzystywał dostęp do internetu - w określonym przysługującym mu ryczałtem - zakresie i tylko dla celów służbowych.
W opinii Dyrektora Izby Skarbowej pisemne oświadczenia składane przez pracowników Spółki na okoliczność korzystania z dostępu do internetu w domu wyłącznie w celach służbowych w zakresie objętym refundacją przez Spółkę także nie mogą być uznane za wystarczające dowody potwierdzające istnienie związku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 w/w ustawy, pomiędzy wydatkami ponoszonymi w związku z refundacją na rzecz pracowników kosztów połączeń internetowych a przychodami osiągniętego przez Spółkę.
Oświadczenia pracowników bowiem - odnosząc się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zażalenia popartej orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego - nie są dowodem w sprawie o którym mowa w art. 180 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Ponadto zważyć należy, iż zgodnie z funkcjonującym w orzecznictwie poglądem, dowody uregulowane w Ordynacji podatkowej nie powinny być zastępowane dowodami nienazwanymi.
W jednym z wyroków Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż "kodeks postępowania administracyjnego, jak i Ordynacja podatkowa, nie zna dowodu z pisemnych oświadczeń kontrahentów. Dowodem natomiast w konkretnej sprawie mogą być, zeznania tych osób (kontrahentów) w charakterze świadków złożone przed organem podatkowym w określonym trybie i przy zachowaniu zasad ustalonych w kodeksie postępowania administracyjnego czy też Ordynacji podatkowej (wyrok NSA z dnia 16.06.1999r. sygn. akt I SA/Lu 462/98).
Biorąc powyższe pod uwagę, należało orzec jak w sentencji.