Temat interpretacji

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art.16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu o przewidzianym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

O możliwości stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) poddanych szybkiemu postępowi technicznemu o współczynnik 2,0 mówi art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W jakim czasie można podwyższać stawki dla tych grup środków trwałych bądź rezygnować z ich stosowania określono w ust. 4 tegoż artykułu.

Spółka, przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od automatów o niskich wygranych zainstalowanych w zakładzie położonym na terenie gminy zagrożonej szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym, może stosować preferencyjny współczynnik w wysokości 3,0, o którym mowa w przepisie art. 16k ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Przepis ten stanowi, że w przypadku używania środków trwałych, tj.:
- maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT,
- środków transportu, z wyjątkiem samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 3a, w zakładzie położonym na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala Rada Ministrów, dokonując obliczenia odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadą określoną w art. 16k ust. 1, stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych można podwyższyć przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0.

Ustęp 3 tegoż artykułu zezwala podatnikowi na stosowanie podwyższonych stawek amortyzacyjnych do końca roku podatkowego, w którym gmina zostanie wyłączona z wykazu ustalonego przez Radę Ministrów.

W sytuacji, gdy automaty o niskich wygranych zostały zainstalowane w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, Spółka nie może skorzystać z podwyższonych stawek amortyzacyjnych, ponieważ, jak wynika z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną, w których stosuje się szczególne instrumenty ekonomiczno-finansowe i inne preferecje (Dz. U. Nr 62, poz. 560), rozporządzenie to obowiązywało wyłącznie w 2002 r.

W przypadku zainstalowania automatów o niskich wygranych w gminie zagrożonej szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym, Spółka posiadając zakłady może skorzystać z podwyższonych stawek amortyzacyjnych tylko do końca 2005 r., ponieważ zgodnie z art. 149 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.) rozporządzenie Rady Ministrów wydane na podstawie art.37h ust.1 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu zachowuje moc do dnia 31 grudnia 2005 r.
Na podstawie art. 37h ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.) wydane zostało rozporządzenie z dnia 18 grudnia 2001 r. zmieniające rozporządzenie z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 151, poz. 1702).

Podstawą skorzystania jednak przez Jednostkę z możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych o współczynnik 3,0 jest spełnienie następujących warunków:
- posiadanie zakładu na terenie gminy zagrożonej szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym,
- używanie w/w środków trwałych w zakładzie położonym na terenie takiej gminy.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie definiuje pojęcia zakładu, nie mniej jednak zgodnie z art. 28 tej ustawy podatnicy posiadający zakłady (oddziały) położone na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa dla ich siedziby mają obowiązek składać w terminach podanych w tym artykule informacje, sporządzone zgodnie z odrębnymi przepisami, w celu ustalenia dochodów z tytułu udziału jednostek samorządu terytorialnego we wpłatach z podatku dochodowego od osób prawnych.

W rozporządzeniu z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie rozliczeń dochodów z tytułu udziału jednostek samorządu terytorialnego we wpływach z podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. Nr 224, poz. 2228) Minister Finansów określił, iż rozliczenie kwoty wpływów z tytułu tego podatku następuje zgodnie z danymi zawartymi w informacjach składanych przez podatników o liczbie osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, świadczących pracę w poszczególnych zakładach (oddziałach) położonych na terenie poszczególnych gmin i województw, do zatrudnionych ogółem.

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966) zakładem (oddziałem) w rozumieniu tej ustawy jest określone w umowie o pracę, miejsce wykonywania pracy, położone na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej, niż jednostka samorządu terytorialnego właściwa dla siedziby podatnika.