Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie kosztów uzyskania przychodu - likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka zawarła z Agencją Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (dalej Agencja) umowę, na podstawie której zobowiązała się do zezłomowania statku, stanowiącego jego własność. Z tytułu złomowania statku Agencja wypłaci Spółce pomoc finansową. Udzielenie pomocy finansowej oraz złomowanie statku odbędzie się stosownie do uregulowań zawartych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 14.09.2004r. w sprawie warunków i trybu udzielania pomocy finansowej w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego "Rybołówstwo i przetwórstwo ryb 2004-2006".

Operacja złomowania statku odbędzie się w ten sposób, że Spółka zleci wykonanie usługi złomowania określonej stoczni wskutek czego dojdzie do likwidacji statku. Uzyskany złom zostanie sprzedany. Statek w chwili jego złomowania nie będzie jeszcze w pełni zamortyzowany podatkowo.

Podatnik stoi na stanowisku, iż konsekwencją podatkową likwidacji statku wskutek dokonanego złomowania a następnie sprzedaży złomu jest konieczność zaliczenia do przychodu podlegającego opodatkowaniu przychodu uzyskanego z tytułu sprzedaży złomu. Natomiast niezamortyzowana część statku, tj. wydatki poniesione na jego nabycie, koszty modernizacji, w momencie dokonania sprzedaży złomu stanie się kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik powołuje się również na art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, z którego - w ocenie Spółki - a contrario wynika, iż straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli likwidacja była spowodowana innymi czynnikami niż utrata przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności. W wyniku bowiem złomowania dojdzie do likwidacji środka trwałego, jednak z likwidacją tą nie wiąże się zmiana rodzaju działalności gospodarczej przez Spółkę.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) wydatki na nabycie środków trwałych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Trwałe składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, służąc do produkcji towarów lub świadczenia usług niekiedy przez wiele lat, a nie tylko w roku ich nabycia. Dlatego też przepisy prawa podatkowego przyjęły zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę fizycznego lub moralnego zużycia trwałych składników majątku, a podatnicy mogą - stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy z dnia 15.02.1992r., z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

W myśl postanowień art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się bez przerwy, tj. począwszy od pierwszego miesiąca po miesiącu następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; przy czym przez sumę odpisów amortyzacyjnych rozumie się również odpisy, które zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15.02.1992r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Z powyższego przepisu a contrario wynika, że straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli likwidacja była spowodowana innymi czynnikami niż utrata przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia "likwidacja". Zgodnie jednak z ugruntowaną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego likwidacja to każde wycofanie środka trwałego z ewidencji, a więc nie tylko fizyczna likwidacja środka trwałego, ale również jego sprzedaż, darowizna lub zadysponowanie nim w inny sposób. Między innymi w wyroku z dnia 16.01.1998r., sygn. akt I SA/Gd 624/96 NSA stwierdził, iż samo rachunkowe postawienie środka trwałego w stan likwidacji nie ma na celu uzyskania przychodu i jako takie nie może decydować o zaliczeniu nieumorzonej wartości środka do kosztów uzyskania przychodu. Ostateczne rozliczenie "kosztowe" może więc nastąpić nie w roku podatkowym, w którym środek został postawiony w stan likwidacji (ewentualne zarachowanie nie ma związku z przychodami danego roku), lecz w roku podatkowym, w którym środek ten fizycznie "zlikwidowano" - sprzedano, zadysponowano w inny sposób lub dokonano fizycznej likwidacji.

W świetle powyższych przepisów Spółka może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość - choć nie w pełni umorzonego - środka trwałego (statku rybackiego) dopiero z chwilą sprzedaży poszczególnych części zlikwidowanego (zezłomowanego) środka trwałego, a nie z chwilą podjęcia decyzji o fizycznej go likwidacji.