Temat interpretacji
D E C Y Z J A
Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu, działając na podstawie 14 b § 5 oraz art. 233 §1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Jednostki z dnia 23 maja 2005 r. na postanowienie interpretacyjne Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr
PD/415-11-2/MM/05 z dnia 17 maja 2005 r. wydane w sprawie stosowania art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie.
U Z A S A D N I E N I E
W wyniku rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu nr PDP/415-11-2/MM/05 z dnia 17 maja 2005 r., wydane na podstawie art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej, uznające stanowisko Jednostki w zakresie zastosowania w jej indywidualnej sprawie
art. 15 ust. 1
ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za nieprawidłowe, tutejszy organ stwierdził, że nie wystąpiły przesłanki do zmiany albo uchylenia interpretacji udzielonej przez organ pierwszej instancji.
Pismem z dnia 21 stycznia 2005 r., uzupełnionym pismem z dnia 20 kwietnia 2005 r., Spółka zwróciła się do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu o udzielnie, na podstawie art. 14 a § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. Przedmiotem zapytania była możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków stanowiących zwrot innemu podmiotowi poniesionych przez niego kosztów z tytułu umów leasingowych, których następnie Spółka stała się stroną.
Wspólnicy spółki cywilnej zawarli 20.09.2002 r. i 9.10.2002 r. umowy leasingu operacyjnego dwóch samochodów. Wartość ofertowa przedmiotów leasingu wynosiła 66.772,12 zł (brutto 81.462,00 zł) każdy. Samochody przez okres umowy pozostają własnością finansującego a opłata leasingowa stanowi ekwiwalent za ich używanie. Wartość zakupu wynosi 1 % wartości oferty. W umowach określono, że leasingobiorca zobowiązał się do zapłaty czynszu inicjalnego w wysokości 30 % wartości ofertowej, a umowa obejmuje 36 równych rat miesięcznych. Następnie w dniu 27 lutego i 3 marca 2004 r. leasingodawca, leasinigobiorca (dłużnik), oraz Spółka (jako przejmująca dług) zawarli w formie aneksu do ww. umów leasingoperacyjnego (...) umowy przejęcia praw i obowiązków. W dniu 8 października 2004 r. Spółka i pierwotny leasingobiorca zawarli "Porozumienie w sprawie przekazania praw i obowiązków wynikających z umów leasingu". Określono w nim, że pierwotny leasingobiorca dokonał opłat wstępnych i ratalnych za wyżej wymienione samochody do dnia w 31 grudnia 2003 r., natomiast Spółka na podstawie ww. aneksów do umów leasingowych przejęła prawa i obowiązki wynikające z tych umów (§ 1 Porozumienia) od 1.01.2004 r. Ponieważ pierwotny leasingobiorca do dnia 31 grudnia 2003 r. poniósł wydatki w związku z ww. Umowami leasingu w łącznej wysokości 90.284,16 zł, Spółka zobowiązała się zapłacić mu tytułem zadośćuczynienia za odstąpienie od umowy leasingu kwotę 82.500,00 zł, będącą częściowym zwrotem dotychczas poniesionych przez Spółkę cywilną wydatków. Z tego tytułu Spółka cywilna wystawiła 8.10.2004 r. fakturę na ww. kwotę 82.500 zł netto. Zapytanie zawarte we wniosku z 21 stycznia 2005 r. dotyczyło możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków Spółki, poniesionych na zadośćuczynienie dla pierwotnego leasingobiorcy.
W zaskarżonym postanowieniu organ pierwszej instancji uznał, że wydatki te nie mają związku przyczynowego z przychodami Spółki, ponieważ powstawały jako koszty uzyskania przychodów pierwotnego leasingobiorcy. Zauważył przy tym, że kosztem Spółki mogą być tylko wydatki, powstałe w związku z opłatami leasingowymi, za okres, w którym Spółka była stroną ww. umów leasingowych.
W zażaleniu z dnia 23 maja 2005 r. na przedmiotowe postanowienie Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu, Spółka zarzuca niezgodność udzielonej interpretacji z treścią art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, poprzez wykluczenie, że wydatki na zadośćuczynienie dla pierwotnego leasingobiorcy będą stanowiły koszt uzyskania przychodu, ale również przez niewskazanie jaki charakter na gruncie tej ustawy ma ten wydatek. Spółka wskazuje, że nawet pośredni związek między osiągniętym przychodem, a poniesionym wydatkiem, stosownie do art. 15 ust. 1, pozwala na jego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, powołując wyroki sądowe oraz pismo Ministerstwa Finansów w sprawie ogólnej wykładni ww. przepisu.
Po przeanalizowaniu sprawy tutejszy organ zważył co następuje:
Zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ organ pierwszej instancji wskazał jakimi przesłankami kierował się przy wydawaniu postanowienia interpretacyjnego, ustosunkowując się do całości zapytania, a jego stanowisko jest zdaniem organu odwoławczego prawidłowe.
Tutejszy organ odnosząc się do rozstrzyganego problemu stwierdza, że ocenie w sprawie podlegać musi to, czy istnieje związek bezpośredni lub pośredni między poniesionym przez Spółkę wydatkiem a uzyskanym przez Nią przychodem, co stanowi podstawę zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu.
W przedmiotowej sprawie ta ocena uwarunkowana jest porównaniem ogólnej kwoty wydatków poniesionych w ramach umowy leasingu przez pierwotnego leasingobiorcę, a kwotą zadośćuczynienia za jego odstąpienie od umowy leasingu, jaką ma zapłacić Spółka.
Zważyć należy, że umowa leasingu daje możliwość korzystania z rzeczy przez określony czas, w zamian za uiszczanie z góry ustalonych, okresowych opłat (na cały okres umowy). Istnieje więc bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy między uprawnieniem do korzystania z przedmiotu leasingu, wydatkami na czynsz leasingowy i bezpośrednim lub potencjalnym przychodem, jaki może przynieść ta rzecz. Jeżeli więc w ramach zadośćuczynienia Spółka zwraca wydatki, które ze względu na okres użytkowania rzeczy przypadały na pierwotnego leasingobiorcę, to w tej sytuacji nie sposób znaleźć związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem, ponieważ raty leasingowe ponoszone za korzystanie z rzeczy przez pierwotnego leasingbiorcę odpowiadają okresowi użytkowania przez niego i odpowiedniego zużycia objętych umowami samochodów.
Należy podkreślić, co nie było przedmiotem zapytania a do czego odniósł się organ pierwszej instancji, że wydatki na zapłatę rat leasingowych od 1 stycznia 2004 roku (od dnia zmiany zobowiązanego z tytułu umów leasingowych na podstawie ww. aneksów do umów leasingu operacyjnego (...) umów przejęcia praw i obowiązków) mogą co do zasady stanowić koszt uzyskania przychodów Spółki, jako następcy prawnego leasingobiorcy pierwotnego, z zastrzeżeniem art. 17a-17l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże jest to możliwe tylko wtedy, gdy samochody objęte umową rzeczywiście znalazły się w użytkowaniu Spółki już od tej daty, a nie pozostawały nadal w użytkowaniu pierwotnego leasingobiorcy, co wynikałoby z § 4 ww. porozumienia. Jak wynika bowiem z umów przejęcia praw i obowiązków, przejęcie długów z umowy 18020 nastąpiło dnia 27 lutego 2004 r. a z umowy 17736 dnia 3 marca 2004 r. przy czym w protokołach zdawczo- odbiorczych w ogóle nie podano daty przekazania (zwrotu) leasingodawcy przedmiotów umów leasingu przez pierwotnego leasingobiorcę.
Wobec powyższego postanawia się jak w sentencji.
Decyzja jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.
Niniejsza decyzja interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w czasie zaistnienia opisanej sytuacji. Zawarta w niej interpretacja nie jest wiążąca dla Jednostki, jednakże jest ona wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej.
Na podstawie art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Spółce służy prawo zaskarżenia niniejszej decyzji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Zgodnie z art. 54 § 1 ww. ustawy skargę (wraz z jej odpisem) wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.