Czy Cena Zakupu będzie stanowić koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodem w postaci opłat za wynajem samochodu, a co za tym idzi... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 28.08.2019, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.281.2019.1.DP, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy Cena Zakupu będzie stanowić koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodem w postaci opłat za wynajem samochodu, a co za tym idzie Cena Zakupu powinna być rozliczona w momencie uzyskania przez Spółkę pierwszego przychodu z wynajmu krótkoterminowego samochodu?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2019 r. (data wpływu 8 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

możliwości zaliczenia Ceny Zakupu samochodu do kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe;
ustalenia momentu potrącenia tego kosztu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia Ceny Zakupu samochodu do kosztów uzyskania przychodu oraz ustalenia momentu jego potrącenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) zamierza rozpocząć działalność w zakresie wynajmu samochodów i zarządzania flotą.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka planuje świadczyć usługi m.in. w zakresie krótkoterminowego wynajmu samochodów, w którym okres wykorzystywania samochodów nie przekroczy 12 miesięcy. Samochody będą przez ten okres wykorzystywane do wynajmu krótkoterminowego.

W ramach ww. działalności Spółka będzie zawierać umowy sprzedaży samochodów z Dealerem w których uregulowana będzie kwestia odkupu samochodów przez Dealera (dalej: Umowa). Na mocy Umowy, Dealer zobowiąże się do przeniesienia własności oraz wydania zamówionych przez Spółkę fabrycznie nowych samochodów danej marki, a Spółka zobowiąże się do odbioru Samochodów i zapłacenia ustalonej przez Strony Umowy ceny. Następnie, po upływie ustalonego dla poszczególnych samochodów okresu eksploatacji, wynoszącego każdorazowo mniej niż 12 miesięcy (dalej: Okres Eksploatacji) Spółka zobowiąże się do wydania oraz przeniesienia własności samochodów na rzecz Dealera, a Dealer zobowiąże się do odbioru samochodów i zapłacenia ustalonej ceny odkupu.

Okres Eksploatacji liczony będzie każdorazowo od daty odbioru samochodu wskazanej w protokole wydania samochodu. Powyższe oznacza, iż w momencie zawarcia Umowy z góry ustalany będzie okres jego użytkowania przez Spółkę, po upływie którego samochód zostanie odsprzedany do Dealera za kwotę z góry określoną w Umowie.

Cena samochodu (dalej: Cena Zakupu) będzie uiszczana przez Spółkę jednorazowo.

Dodatkowo, należy nadmienić, iż z racji na krótszy niż 12 miesięcy Okres Eksploatacji, Spółka nie będzie wprowadzała zakupionych samochodów do ewidencji środków trwałych, gdyż nie będą stanowić one środków trwałych w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019, poz. 865, dalej: Ustawa CIT).

W Okresie Eksploatacji samochody będą przeznaczone na wynajem krótkoterminowy i Spółka będzie osiągać z tego tytułu przychody, równe wysokości opłaty pobieranej za najem samochodu. W praktyce oznacza to, że samochody będą wynajmowane na okres krótszy niż 12 miesięcy.

Reasumując, Spółka w ramach świadczenia usług wynajmu samochodów będzie ponosić koszty w postaci Ceny Zakupu oraz osiągać przychody z tytułu:

wynajmu samochodu,
odsprzedaży samochodu dealerowi po Okresie Eksploatacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Ceny Zakupu, w momencie powstania pierwszego przychodu z wynajmu samochodu.

Zgodnie z art. 16a Ustawy CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, ponieważ Spółka nie planuje wykorzystywać samochodów na potrzeby związane z prowadzoną działalnością dłużej niż rok, nabyte samochody nie będą klasyfikowane przez Spółkę jako środki trwałe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Powyższe dookreśla wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r., sygn. II FSK 430/11, w którym stwierdzono: Reasumując należy podnieść, że zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Podkreślenia wymaga także, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że konkretny wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy takiego rodzaju, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Z uwagi na kryterium związku kosztów z przychodami dzieli się je na:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz
koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Pojęcie kosztu bezpośrednio związanego z przychodami nie zostało bliżej scharakteryzowane w Ustawie CIT. Językowa wykładnia sformułowania koszt bezpośrednio związany z przychodami wskazuje jednak, że są to wszelkie koszty, w których przypadku jest możliwe ustalenie bezpośredniego, ścisłego związku z osiąganymi przychodami. Innymi słowy są to koszty, których poniesienie bezpośrednio przyczynia się do osiągnięcia przychodów i możliwe jest ustalenie strumienia przychodów, którego dotyczą.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 4 kwietnia 2016 r sygn. IBPB-1-3/4510-202/16/SK: (...) Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody.

Ponadto, takie stanowisko potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 4 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 738/12, w którym sąd wskazał, że: (...) jeżeli dany wydatek odnosi się do konkretnego przychodu, należy zaliczyć go do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. W przypadku natomiast, gdy dany wydatek dotyczy szerszego spektrum aktywności gospodarczej podatnika i nie można go powiązać ze skonkretyzowanym przychodem, zasadna jest jego kwalifikacja do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Inaczej mówiąc, bezpośrednio związane z przychodami są takie koszty, gdy można wskazać konkretny przychód, do którego odnoszą się koszty mające na celu jego generowanie albo zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów.

Kwalifikacja poszczególnych kosztów do kosztów bezpośrednio bądź pośrednio związanych z przychodami zależy każdorazowo od charakteru prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Specyfika działalności handlowej wiąże możliwość uzyskiwania przychodów z uprzednim nabyciem środków obrotowych, które w takim wypadku będą kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami. W przypadku natomiast działalności produkcyjnej bezpośrednio związanej z przychodami są zwykle związane koszty poniesione na wytworzenie towarów i usług.

Przez koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć koszty, których związek z przychodami ma charakter pośredni, tj. gdy nie jest możliwe ustalenie tego, jakich przychodów dotyczą. Zasadniczo obejmują one koszty obsługi administracyjnej, księgowej czy prawnej, koszty działań promocyjnych, wydatki na składki na ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej czy też koszty mediów. Służą osiągnięciu przychodów w przyszłości, jednakże niemożliwe jest wskazanie konkretnego strumienia przychodów związanego bezpośrednio z poniesionymi kosztami.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, w przedmiotowym stanie faktycznym, w opinii Spółki charakter przyszłych przychodów osiąganych przez Spółkę z opłat z tytułu wynajmu pojazdów wskazuje, że wydatki na nabycie samochodów powinny być rozliczane według zasad właściwych dla tzw. kosztów bezpośrednich. Samochody będą bowiem generować po stronie Spółki konkretne strumienie przychodów w momencie wynajmu samochodów.

Powyższe wynika z faktu, że skoro poniesiony przez Spółkę wydatek będzie stanowił dla celów podatkowych koszt bezpośrednio związany z przychodami, to moment zaliczenia takiego wydatku w ciężar kosztów podatkowych powinien zostać powiązany z momentem powstania przychodu z tytułu wynajmu samochodu w postaci pierwszej płatności z tytułu najmu samochodu.

W opinii Spółki nie ma znaczenia również fakt, że przychody uzyskane z wynajmu samochodów mogą osiągać różną wysokość, również niższą niż przyporządkowany do nich koszt bezpośredni, co jest związane z ryzykiem prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej.

Powyższe potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2012 r. sygn. II FSK 1706/10, w którym sąd stwierdził, że: WSA we Wrocławiu trafnie wskazał, że brak gwarancji uzyskania przychodu w planowanej wysokości i terminie nie wyłącza przedmiotowej prowizji z katalogu kosztów bezpośrednich. Wydatek stanowi bezpośredni koszt uzyskania przychodu niezależnie od tego, czy przyniósł on przychód w spodziewanej wysokości.

Dodatkowo, w opinii Spółki nie ma również znaczenia fakt, że Spółka na moment zawierania umowy, będzie wiedziała że samochód będzie generował przychody z tytułu wynajmu przez z góry określony okres (w tym przypadku krótszy niż 12 miesięcy), a następnie przyniesie przychód w postaci ceny odsprzedaży samochodu dealerowi po Okresie Eksploatacji i Spółka nie jest obligowana, by rozliczać poniesiony koszt równomiernie do planowanych przychodów. Z racji na bezpośredni charakter kosztu w postaci Ceny Zakupu, ww. harmonogram powstawania przychodów nie powinien, w ocenie Spółki, wpływać na możliwość rozliczenia całości ww. kosztu na moment uzyskania pierwszego przychodu z tytułu wynajmu samochodu.

Reasumując, w ocenie Spółki, będzie ona uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania Ceny Zakupu w momencie powstania pierwszego przychodu z tytułu najmu samochodu w postaci pierwszej płatności z tytułu najmu samochodu, tj. w momencie wykonania usługi, nie później niż na dzień wystawienia faktury bądź uregulowania należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu do kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że koszt:

musi być poniesiony przez podatnika,
musi być definitywny,
musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym o jakim mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT lub służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,
nie może być wymieniony w negatywnym katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
musi być właściwie udokumentowany.

Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy (potrącalność), istotny jest wprowadzony ustawą podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT).

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu bezpośredniego oraz kosztu pośredniego brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in.:

pkt 4) odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:
1. 225 000 zł w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
2. 150 000 zł w przypadku pozostałych samochodów osobowych;
pkt 49a) dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy;
pkt 51) 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza rozpocząć działalność w zakresie wynajmu samochodów i zarządzania flotą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka planuje świadczyć usługi m.in. w zakresie krótkoterminowego wynajmu samochodów, w którym okres wykorzystywania samochodów nie przekroczy 12 miesięcy. W ramach ww. działalności Spółka będzie zawierać umowy sprzedaży samochodów z Dealerem w których uregulowana będzie kwestia odkupu samochodów przez Dealera. Cena Zakupu samochodu będzie uiszczana przez Spółkę jednorazowo. Z racji na krótszy niż 12 miesięcy Okres Eksploatacji, Spółka nie będzie wprowadzała zakupionych samochodów do ewidencji środków trwałych, gdyż nie będą stanowić one środków trwałych w rozumieniu ustawy o CIT. W Okresie Eksploatacji samochody będą przeznaczone na wynajem krótkoterminowy i Spółka będzie osiągać z tego tytułu przychody, równe wysokości opłaty pobieranej za najem samochodu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Ceny Zakupu samochodu.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe należy zauważyć, iż w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca Spółka nie będzie wprowadzała zakupionych samochodów do ewidencji środków trwałych z uwagi na fakt iż nie spełniają one wymogów określonych w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT (z uwagi na okres używania krótszy niż rok).

A zatem wydatki o których mowa we wniosku, nie znajdują się w grupie wydatków o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Przechodząc więc do próby określenia jaki charakter kosztów prezentują przedmiotowe wydatki, należy mieć na uwadze możliwość przypisania tych wydatków do konkretnego przychodu. Jak już wcześniej zauważono, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ocenie tut. Organu wydatki na zakup samochodu odnoszą się bezpośrednio do przychodów podatkowych, uzyskiwanych przez Spółkę poprzez opłaty pobierane za najem samochodu. Bez ponoszenia ww. wydatków Spółka nie byłaby w stanie prowadzić swojej działalności. Ww. wydatki można więc zaliczyć do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, ponieważ Spółka jest w stanie przypisać wydatek na nabycie samochodu do konkretnych przychodów.

Jak już wcześniej wskazano, potrącalność kosztów podatkowych bezpośrednio związanych z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT, a zatem na podstawie tych przepisów Spółka powinna rozpoznawać koszty związane z wydatkami w postaci ceny zakupu samochodu.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Podsumowując powyższe, generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztu bezpośredniego jest jego ujęcie (potrącenie) w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego (terminie do złożenia zeznania) po zakończonym roku podatkowym. Wówczas jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

A zatem w przedmiotowej sprawie wydatki na zakup samochodu nieuznawanego za środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na krótszy niż 12 miesięcy Okres Eksploatacji, powinny być potrącane w roku podatkowym, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody w postaci opłat pobieranych za wynajem samochodu. Zgodnie z ww. przepisami dotyczącymi rozliczania kosztów bezpośrednich, koszty takie należy rozliczać proporcjonalnie. A więc, art. 15 ust. 4 ustawy o CIT wskazuje na konieczność potrącania kosztów bezpośrednich w roku podatkowym w powiązaniu z odpowiadającymi im przychodami. Rozliczając bowiem wydatki na zakup samochodu w czasie proporcjonalnie do uzyskiwanych przychodów, Wnioskodawca zachowa zgodność przychodu z kosztem. Za nieprawidłowe należy uznać rozwiązanie, które przedstawił Wnioskodawca w swoim stanowisku, że Cena Zakupu powinna być rozliczona w momencie uzyskania przez Spółkę pierwszego przychodu z wynajmu samochodu, ponieważ stanowisko takie nie znajduje umocowania w ww. przepisach.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie:

możliwości zaliczenia Ceny Zakupu samochodu do kosztów uzyskania przychodu jest prawidłowe;
ustalenia momentu potrącenia tego kosztu jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie