Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 16 g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888) dalej zwaną: ustawa o CIT, za wartość początkową środków trwałych uważa się cenę ich nabycia, gdy dochodzi do odpłatnego nabycia a w przypadku, gdy dochodzi do wytworzenia środka trwałego w zakresie własnym koszt jego wytworzenia.

Powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem zasad określonych w przepisach art. 16g ust. 2 do ust. 14 ustawy o CIT. Regulacje te precyzują sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W art. 16g ust. 4 ustawy o CIT za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z analizy powyższego przepisu wynika, że jeżeli dochodzi do wytworzenia środka trwałego przez podatnika do wartości początkowej takiego środka powinien on zaliczyć nabyte rzeczowe składniki majątku, usługi obce, wynagrodzenia za prace wraz z pochodnymi oraz inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego. Natomiast nie można uwzględnić w wartości początkowej wytworzonego środka trwałego kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych.

Powyższy przepis daje podatnikowi możliwość zaliczenia do wartości początkowej wszelkich kosztów dających się zaliczyć do wartości tego środka. Zdaniem Spółki przez inne koszty dające się zaliczyć do wartości początkowej środka trwałego należy rozumieć koszty, które dotyczą prac związanych z wytworzeniem danego środka trwałego za wyjątkiem kosztów wskazanych powyżej (ogólnych zarządu itd.).

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka zleciła wykonanie usługi polegającej na wybudowaniu budynku produkcyjno-magazynowego z częścią biuro-socjalną, na którą to poniosła wydatki, które posłużyły do wytworzenia środka trwałego (budynku). Wydatki te zostały poniesione przede wszystkim na rzecz Generalnego Wykonawcy a także inne usługi w tym pracowników Spółki (wynagrodzenia za prace).

W związku z tym Spółka dokonała zaliczenia do wartości początkowej poszczególnych rodzajów środków trwałych koszty, które można było na podstawie protokołów wykonania prac przez Generalnego Wykonawcę bezpośrednio przypisać do danego środka trwałego oraz tzw. koszty pozostałe dotyczące wykonanych prac wiążące się z całością inwestycji budowlanej wg klucza podziałowego. W kosztach tych nie było kosztów ogólnego zarządu i innych, które przepis wyłącza z wartości początkowej wytworzonego środka trwałego.

Zdaniem Spółki uwzględnienie w wartości początkowej danego środka trwałego kosztów w oparciu o klucz podziałowy jest zgodne z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT. Przepis ten daje podatnikowi prawo do zaliczenia innych kosztów, które dają się zaliczyć do wartości wytworzenia środka trwałego. Spółka nie mogła w precyzyjny sposób zaalokować kosztów wspólnych do poszczególnych grup środków trwałych, ponieważ nie było to w praktyce możliwie do zrobienia. Na przykładzie kosztów wynagrodzeń za prace osób zaangażowanych do prac przy inwestycji wyraźnie jest widać, że ich koszty są związane ze wszystkimi środkami trwałymi, które powstały w trakcie budowy inwestycji. Zatem takich kosztów nie można doliczyć do wartości początkowej jednego rodzaju środka trwałego gdyż byłoby to nieprawidłowe.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że wartością początkową poszczególnych środków trwałych jest wartość nabytych usług od Generalnego Wykonawcy (alokacja bezpośrednia) i kosztów wspólnych dotyczących inwestycji obliczonych według klucza podziałowego (alokacja pośrednia).

W przypadku urządzeń mechanicznych jak urządzenia wentylacji-centrale wentylacyjne, klimatyzacji w tym agregat wody lodowej, dźwig osobowy, urządzenia systemów elektronicznych: system CCTV, system SSWPN, system kontroli dostępu, system BMS (system zarządzania budynkiem), Spółka stoi na stanowisku, iż stanowią one odrębne środki trwałe od budynku hali produkcyjno-magazynowej, ponieważ są kompletne i zdatne do użytkowania od momentu przyjęcia ich do używania niezależnie od tego, w jakim budynku zostaną umieszczone.

Urządzenia te można w dość łatwy sposób rozmontować i zamontować ponownie zgodnie z zapotrzebowaniem właściciela. Poza tym ww. urządzenia mechaniczne podlegają szybszemu procesowi zużycia niż budynki, innym zasadom obsługi konserwacyjnej, kontrolnej. Ponadto urządzenia te podlegają starzeniu ze względu i na postęp techniczny. Zatem nie stanowią one trwałej części składowej budynku hali produkcyjno-magazynowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie