Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14a § 4 w związku z art.14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 29.08.2005r. (data wpływu do tutejszego Urzędu Skarbowego w dniu 30.08.2005r.)

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe

UZASADNIENIE

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika, iż dnia 15 maca 2004r. Spółka nawiązała stosunek pracy na czas nieokreślony z Dyrektorem Generalnym, Panem XXX ("Pracownik"), obywatelem Szwajcarii, na podstawie umowy o pracę. Dodatkowo, równocześnie z nawiązaniem stosunku zatrudnienia, Spółka podpisała z Pracownikiem umowę o zakazie konkurencji, na mocy której w zamian za odszkodowanie określone w umowie, Pracownik zobowiązał się do nie podejmowania działalności konkurencyjnej w stosunku do działalności Spółki przez ustalony czas po zakończeniu zatrudnienia w Spółce.

Na podstawie w/w umowy o pracę, oprócz wynagrodzenia pieniężnego za świadczenie pracy na rzecz Spółki, Pracownik uprawniony był do otrzymania określonych świadczeń od Spółki, takich jak w szczególności: prawo do comiesięcznego dodatku mieszkaniowego, prawo do korzystania z telefonu i samochodu służbowego do określonego limitu, uzyskanie od Spółki pożyczki na opcję nabycia akcji. Dodatkowo, na mocy powyższych uzgodnień umownych Spółka zobowiązała się pokryć koszy przeniesienia pracownika i jego rodziny do Polski. W dniu 1 grudnia 2004r. Spółka działając przez pełnomocnika, wręczyła Pracownikowi dokumenty rozwiązujące umowę o pracę ze Spółką za wypowiedzeniem.

W ocenie Pracownika powyższe działanie Spółki było nieuzasadnione. Dlatego też działając na podstawie art. 44 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy (Dz.U. z 1998r. nr 21, poz. 94 ze zm. - zwanej dalej: "Kodeksem pracy"), dnia 6 grudnia 2004r. Pracownik wniósł do Sądu Rejonowego w Warszawie powództwo przeciwko Spółce w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę. Spółka dążąc do polubownego i jak najszybszego rozstrzygnięcia zaistniałego sporu, w wyniku rozmów przeprowadzonych z Pracownikiem, z dnia 5 kwietnia 2005r. zawarła ugodę pozasądową regulującą zasady rozwiązania stosunku pracy pomiędzy Pracownikiem i Spółką (zwaną dalej "Ugodą"). Pracownik na mocy przedmiotowej Ugody zobowiązał się m.in.:

skutecznie cofnąć powództwo wytoczone przeciwko Spółce,

w razie niemożności cofnięcia powództwa nie wykonywać postanowienia lub orzeczenia sądu,

uznać, iż świadczenia wypłacane przez Spółkę na mocy Ugody, w pełni pokrywają wszelkie roszczenia pracownika, które może mieć w związku ze stosunkiem pracy.

Spółka w wyniku zawarcia Ugody poniosła wydatki związane z :

1. wypłatą wynagrodzenia należnego Pracownikowi za okres wypowiedzenia umowy o pracę,

2. wypłatą rekompensaty pieniężnej, która obejmowała także odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu umowy o zakazie konkurencji,

3. przejęciem zobowiązania wynikającego z umowy najmu dotyczącej pomieszczeń mieszkalnych zajmowanych przez Pracownika,

4. umorzenie udzielonej Pracownikowi pożyczki na opcję nabycia akcji,

5. przyznaniem Pracownikowi prawa do miesięcznego dodatku mieszkaniowego (nie dłużej niż do końca czerwca 2005r.)

6. umożliwienie Pracownikowi korzystania z samochodu służbowego i telefonu komórkowego do czasu opuszczenia Polski, pokrycie kosztów przeniesienia rzeczy osobistych Pracownika oraz przeprowadzki Pracownika wraz z jego rodziną do Szwajcarii lub na podobną odległość oraz pokrycie kosztów porady podatkowej udzielonej na rzecz Pracownika przez doradcę podatkowego Spółki w związku z pobytem w Polsce.

W świetle powyższego stanu faktycznego spółka stoi na stanowisku, że na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki poniesione przez Spółkę w związku z Ugodą zawartą z Pracownikiem stanowią dla Spółki w pełni odliczalne koszty uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i zwraca się z wnioskiem o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

Naczelnik Drugiego MUS po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami uznając za nieprawidłowe stanowisko Podatnika informuje co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Aby poniesiony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu w/w przepisu musi być możliwe wykazanie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym przez Spółkę wydatkiem a uzyskanym z tego tytułu przychodem. Sam fakt, iż poniesiony wydatek nie zawiera się w katalogu wyłączeń wykazanych w art.16 ust.1 ustawy o p.d.o.p., nie przesądza bowiem o uznaniu takiego wydatku za koszt podatkowy, szczególnie w przypadku braku jakiegokolwiek związku z uzyskiwanym z tego tytułu przez Spółkę przychodem.

W przedstawionej we wniosku sytuacji mamy do czynienia z rozwiązaniem umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony za wypowiedzeniem stosownie do przepisu art. 32 § 1 ust. 3 Kodeksu Pracy i wypłatą z tego tytułu wynagrodzenia za okres wypowiedzenia umowy o pracę jak też z wypłatą rekompensaty pieniężnej, która obejmowała także odszkodowanie dla dyrektora generalnego w związku z zawartą umową o zakazie konkurencji - na podstawie pozasądowej ugody zawartej pomiędzy pracodawcą i pracownikiem.

Zgodnie z art. 44 Kodeksu Pracy pracownik może wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę do sądu pracy, o którym mowa w dziale dwunastym.

Kwestię wypłacania przez pracodawcę na rzecz pracowników odszkodowań reguluje natomiast art. 45 § 1 pkt. 1 Kodeksu pracy, który stanowi, iż: "w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Dodatkowo należy zauważyć, iż wysokość przedmiotowego odszkodowania reguluje art. 47 #185; Kodeksu Pracy, który mówi, iż: "Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia".

Generalnie wypłacone odszkodowanie powinno rekompensować wysokość ewentualnych strat ustalonych między Stronami wynikających ze zobowiązań umownych ale na zasadach przewidzianych w przepisach ogólnie obowiązujących wszystkie podmioty tj. w tym przypadku wynikające z umowy o zakazie konkurencji oraz z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę.

Zdaniem Naczelnika Drugiego MUS przedmiotowe zobowiązania wynikają z wypłaty określonej punktem 1 i 2 postanowienia jako wydatki poniesione na wypłatę wynagrodzenia należnego pracownikowi za okres wypowiedzenia umowy o pracę oraz na wypłatę rekompensaty pieniężnej, która obejmowała także odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu umowy o zakazie konkurencji. Pozostałe wydatki określone w punktach 3-6 postanowienia nie wynikają z istoty zrekompensowania poniesionej straty przez pracownika - nie mogą więc stanowić istoty odszkodowania.

Mają one raczej charakter dobrowolnego ofiarowania pracownikowi pewnych gratyfikacji pieniężnych w zamian za uniknięcie procesu sądowego. Jednakże w świetle art. 16 ust. 1 pkt. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ofiary wszelkiego rodzaju nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Należy też nadmienić, że rezygnacja z udzielonej pożyczki - nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów - gdyż samo udzielenie pożyczki nie jest kosztem uzyskania przychodów jako wydatek o tymczasowym charakterze. Logiczne jest zatem, że w tej sytuacji organy podatkowe nie mogą akceptować każdego poziomu odszkodowania - jako oddającego istotę poniesienia go w związku z osiąganym przychodem w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Racjonalne jest więc, że podmiot rekompensujący pracownikowi na stanowisku zarządczym straty z tytułu utraconego wynagrodzenia za okres wypowiedzenia umowy o pracę oraz wynikające z umowy o zakazie konkurencji - ponosi te koszty w związku z prowadzoną działalnością. Nie można jednak zaakceptować zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych przez Spółkę wydatków (określonych w punktach 3-6 postanowienia) wypłaconych na podstawie pozasądowej ugody, gdyż w świetle przedstawionych okoliczności i argumentacji brak jest związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy tymi wydatkami poniesionymi na rzecz dyrektora generalnego a osiągniętym przez Spółkę z tego tytułu przychodem, tym bardziej, że dyrektor nie mógł już świadczyć pracy, jako wydatki nie mające charakteru odszkodowawczego

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego MUS postanawia jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz 0,50 zł od każdego załącznika (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej - Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.)