Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1. Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych określa ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej w skrócie u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p, wynika, że pojęcie przychodu jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze, z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach.

Wyjątkiem takim jest kwota należnego podatku od towarów i usług. Na podstawie art. 4a pkt 7 u.p..12d.o.p. ilekroć mowa jest o ustawie o podatku od towarów i usług rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej w skrócie u.p.t.u.). Tym samym art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. należy interpretować razem z przepisami u.p.t.u. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.p.t.u. Ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 11 u.p.t.u. ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej. Z przepisów tych jednoznacznie wynika, że sformułowanie podatek od towarów i usług jest określeniem podatku od wartości dodanej obwiązującego wyłącznie w Polsce. Tym samym nie można go utożsamiać z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym zagranicą, w tym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Podatek od towarów i usług o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. to wyłącznie polski podatek rozliczany zgodnie z przepisami u.p.t.u. Stanowisko takie potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych wydane w podobnych stanach faktycznych. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 kwietnia 2016 r. (sygn. ITPB1/4511-109/16/MPŁ), dotyczącej analogicznych przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzono:

Odnosząc się do powyższego, należy stwierdzić, że świetle uprzednio przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawczynię przychody z tytułu działalności handlowej pomniejszać o zapłacony na terytorium Niemiec podatek od wartości dodanej, bowiem, jak wskazano, podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Także cytowany uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej. Wobec powyższego, zapłacony przez Wnioskodawczynię na terenie Niemiec podatek od wartości dodanej nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem Wnioskodawczyni zobowiązana jest wykazywać przychody uzyskane ze sprzedaży towarów na terytorium Niemiec w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

W związku z powyższym należy uznać, że przychodem Wnioskodawcy (proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki komandytowej) będzie otrzymane od nabywcy towarów wynagrodzenie w kwocie brutto tj. razem z niemieckim podatkiem od wartości dodanej. Art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. nie ma bowiem zastosowania do zagranicznego podatku od wartości dodanej.

Reasumując: dla Wnioskodawcy przychodem (proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki komandytowej) będzie otrzymane od nabywcy towarów wynagrodzenie w kwocie brutto tj. razem z niemieckim podatkiem od wartości dodanej.

Ad 2. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Są to następujące warunki: a) wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika, b) celem poniesienia wydatku jest osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, c) wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.).

Zdaniem Wnioskodawcy niemiecki należny podatek od wartości dodanej spełnia wszystkie te warunki, a więc powinien być kosztem uzyskania przychodów. Po pierwsze, wydatek ten zostanie faktycznie poniesiony. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego Spółka odprowadzi ten podatek do właściwych organów podatkowych w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej, a więc dokona faktycznej zapłaty tego podatku.

Również sytuacja, w której Spółka kwotę należnego podatku niemieckiego pomniejszy o kwotę naliczonego podatku niemieckiego związanego z zakupem towarów i usług w Niemczech należy uznać za faktyczne poniesienie kosztu. Jest to bowiem jedynie uproszczenie rozliczenia z zastosowaniem mechanizmu potrącenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, co nie zmienia faktu, że podatek należny uznaje się wówczas za faktycznie zapłacony przez Spółkę. Po drugie, celem poniesienia wydatków będzie osiągniecie przychodów. Spółka będzie płaciła niemiecki podatek od wartości dodanej w związku ze sprzedażą towarów, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów ze sprzedaży towarów. Zapłata podatku od wartości dodanej w Niemczech jest realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na podatnika. Spółka musi realizować ten obowiązek, aby móc sprzedawać towary, a w konsekwencji uzyskiwać przychody. Trzeci warunek przewiduje, że kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki wskazane w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony: jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny: w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku
   Od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym w odpowiedzi na pytanie pierwszej sformułowanie podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obwiązującego wyłącznie w Polsce. Tym samym nie można go utożsamiać z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej Podatek od towarów i usług o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. to wyłącznie polski podatek rozliczany zgodnie z przepisami u.p.t.u. Wykładnię taką potwierdza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 maja 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT-1.4011.65.2017.1.MAP), dotycząca analogicznych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w której czytamy:

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Słowacji przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, przytoczone uprzednio uregulowania prawne w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym. W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Słowacji nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług. Zatem, ograniczenia w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług nie dotyczą sytuacji opisanej we wniosku. Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że podatek od wartości dodanej zapłacony w Słowacji, nie pomniejsza przychodu uzyskanego ze świadczenia usług na terytorium Słowacji podlegającego opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Jednakże, zapłacony w Słowacji podatek od wartości dodanej stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego za usługi wykonane przez Niego na terytorium Słowacji. Ponadto stanowisko Wnioskodawcy potwierdza np.: interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 września 2017 r. (sygn. 0114-KDlP3-1.4011.259. 2017.1.IF), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 czerwca 2016 r. (sygn. ILPB1/4511-1-353/16-3/KS), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 30 maja 2016 r. (sygn. 1061-IPTPB1.4511.475.2016.1.MM), interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 lutego 2015 r. (sygn. IPTPB1/415-638/14-4/ASZ).

Reasumując: dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów (proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki komandytowej) będzie niemiecki podatek od wartości dodanej, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług w tym w Niemczech.

Ad 3 Zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust, 4b i 4c. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji kosztów bezpośrednio i pośrednio związanych z przychodami. Nie mniej jednak w praktyce organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądowym oba te zwroty mają utrwalone znaczenie. Przyjmuje się, że kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. W przypadku kosztów bezpośrednich możliwe jest określenie wpływu danego kosztu na przychody podatnika, tj. ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast kosztem pośrednim jest wydatek, którego nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, pomimo że jego poniesienie jest racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia przychodów. Nie pozostaje on w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, ponieważ brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nim przychód. W przypadku kosztów pośrednich nie można ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Wnioskodawca uważa, że należny podatek od wartości dodanej będzie kosztem bezpośrednim. Zapłata należnego podatku od wartości dodanej stanowi realizację przez Spółkę obowiązku publicznoprawnego nałożonego na nią przez przepisy niemieckie. Realizacja tego obowiązku warunkuje możliwość sprzedaży towarów. Jednocześnie należny podatek od wartości dodanej będzie płacony przez Spółkę w związku ze sprzedażą konkretnych towarów do Niemiec. Zatem konkretna kwota należnego podatku od wartości dodanej będzie powiązana ze sprzedażą konkretnego towaru.

Należny podatek od wartości dodanej będzie ściśle związany ze sprzedażą towarów do Niemiec, a nie z całokształtem działalności Spółki. Jeśli sprzedaż do Niemiec nie wystąpi, to należny podatek od wartości dodanej również nie wystąpi. Jeśli sprzedaż do Niemiec wystąpi, to również należny podatek od wartości dodanej wystąpi, ale jego wielkość będzie zależna od ilości i wartości towarów sprzedanych do Niemiec. Ta ścisła zależność między należnym podatkiem od wartości dodanej, a przychodami ze sprzedaży towarów do Niemiec wskazuje, że podatek ten powinien być uznawany za przychód bezpośredni. Reasumując: niemiecki podatek od wartości dodanej, zarówno odprowadzany do niemieckich organów podatkowych, jak również wykazywany w deklaracji składanej w Niemczech i pomniejszany o kwotę naliczonego podatku od wartości dodanej związanego z zakupem towarów i usług, w tym w Niemczech, powinien być przez Wnioskodawcę traktowany jako koszt bezpośredni i zaliczany do kosztów uzyskania przychodów (proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki komandytowej) w momencie uzyskania odpowiadających im przychodówze sprzedaży towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1, 2 oraz 3 jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Interpretacja indywidulana wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 208 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej