Temat interpretacji

Obowiązek pobrania podatku u źródła w przypadku wypłaty odsetek od kredytu, w kwocie przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki, na rzecz polskiego oddziału zagranicznego podmiotu, w sytuacji gdy odsetki te związane są z działalnością tego oddziału na terytorium Polski oraz obowiązku złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2019 r. (data wpływu 16 lipca 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• obowiązku pobrania podatku u źródła w przypadku wypłaty odsetek od kredytu, w kwocie przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki, na rzecz polskiego oddziału zagranicznego podmiotu, w sytuacji gdy odsetki te związane są z działalnością tego oddziału na terytorium Polski jest prawidłowe;
  

• obowiązku złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki jest prawidłowe.
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła w przypadku wypłaty odsetek od kredytu, w kwocie przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki, na rzecz polskiego oddziału zagranicznego podmiotu, w sytuacji gdy odsetki te związane są z działalnością tego oddziału na terytorium Polski oraz obowiązku złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

P S.A. (P, Spółka) jest spółką z siedzibą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

P w celu finansowania prowadzonej działalności gospodarczej korzysta m.in. z umowy kredytu odnawialnego zawartej z konsorcjum 9 banków mającymi zarówno siedzibę na terytorium Polski, jak również na terytorium innych krajów, w tym banków prowadzących działalność gospodarczą na terytorium Polski poprzez oddział (oddział podmiotu zagranicznego).

W związku z zaciągniętym zobowiązaniem w postaci kredytu w określonych w umowie kredytu terminach, P wypłaca/będzie wypłacać kredytodawcom odsetki.

Mając na uwadze zmiany regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła, Spółka powzięła wątpliwość co do obowiązku poboru podatku u źródła od wypłat odsetek dokonywanych na rzecz oddziału podmiotu zagranicznego w sytuacji, gdy wartość świadczeń wypłacanych na rzecz tego oddziału przekroczy 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty odsetek od kredytu na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego, gdy odsetki te są związane z działalnością tego oddziału na terytorium Polski:

1. P jest/będzie zobowiązane do poboru podatku u źródła, gdy wartość świadczeń wypłacanych na rzecz tego oddziału przekroczy 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki oraz
2. czy w takiej sytuacji Spółka jest zobowiązana każdorazowo dokonując wypłaty takich należności do złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty odsetek od kredytu na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego, gdy odsetki te są związane z działalnością tego oddziału na terytorium Polski, P nie ma obowiązku poboru podatku u źródła, również gdy wartość świadczeń wypłacanych na rzecz tego oddziału przekroczy 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki. Jednocześnie, każdorazowo dokonując wypłaty takich należności Spółka jest zobowiązana do złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT), podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników będących nierezydentami przychodów m.in. z odsetek ustala się w wysokości 20% przychodów.

Z kolei art. 26 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, iż podmioty, które dokonują wypłat należności m.in. z tytułu odsetek do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 mln PLN na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w określonych przepisach ustawy o CIT. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 1d ustawy o CIT, podmioty, które dokonują wypłat należności m.in. z tytułu odsetek na rzecz podatników będących nierezydentami, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika (nierezydenta), prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu.

Powyższe jest wyrazem zasady, że w przypadku działających na terytorium Polski oddziałów podmiotów zagranicznych, w zakresie ich działalności prowadzonej na terytorium Polski, są one traktowane jak quasi polski podmiot. Zatem w takim przypadku, wpłata należności na rzecz takiego oddziału, jeżeli należności te mają związek z działalnością oddziału (zakładu) na terytorium Polski, nie dokonuje się poboru podatku u źródła, pod warunkiem spełniania wymogów dokumentacyjnych.

Jednocześnie, od 1.01.2019 r. do ustawy o CIT wprowadzono zasadę, zgodnie z którą w przypadku dokonywania na rzecz jednego nierezydenta wypłat określonych należności (np. odsetek) przekraczających w roku podatkowym 2 mln PLN, płatnik zobowiązany jest pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

• z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e ustawy o CIT;

• bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepisy ustawy o CIT nie wskazują wprost, jak traktować wypłatę do polskiego oddziału podmiotu zagranicznego należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, gdy łączna kwota wypłat w danym roku podatkowym na rzecz tego oddziału przekroczy 2 mln PLN. Niemniej jednak, ze szczegółowej analizy całości regulacji ustawy o CIT określających obowiązek poboru podatku u źródła przez polskiego płatnika wynika, iż również po przekroczeniu wskazanej wartości, nie wystąpi obowiązek poboru podatku od dokonywanych wypłat na rzecz polskiego oddziału nierezydenta.

Wynika to zarówno z analizy regulacji określających obowiązki płatnika, który nie dokonał poboru podatku od należności wypłacanych na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego, jak i z faktu iż celem ustawodawcy nie było wprowadzanie zupełnie nowych regulacji, które różnicowałyby status podatkowy polskich podmiotów w stosunku do polskich oddziałów podmiotów zagranicznych.

Zgodnie z art. 26 ust. 3e ustawy o CIT jeżeli suma należności wypłaconych podatnikowi z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę 2 mln PLN, obejmuje należności, od których zgodnie z ust. 1d (wypłata na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego) nie został pobrany podatek, płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika. Zawiadomienie to składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek.

W ocenie Wnioskodawcy powyższa regulacja wskazuje, że jeżeli kwota należności wypłaconych na rzecz zagranicznego podmiotu (w tym polskiego oddziału podmiotu zagranicznego) nie przekracza kwoty 2 mln PLN, wówczas nie będzie obowiązku poboru podatku u źródła przy wypłacie należności na rzecz polskiego zakładu podmiotu zagranicznego (w zakresie w jakim należności związane są z działalnością tego oddziału). W konsekwencji, nie wystąpi obowiązek zawiadamiania organu podatkowego o braku poboru podatku. Jednocześnie, z przepisu tego wynika, że jeżeli kwota należności wypłaconych na rzecz zagranicznego podmiotu (w tym polskiego oddziału podmiotu zagranicznego) przekracza 2 mln PLN, wówczas w części w jakiej łączna kwota należności wypłacanych na rzecz polskiego zakładu podmiotu zagranicznego przekracza 2 mln PLN, a należności te są związane z działalnością prowadzoną przez ten oddział na terytorium Polski, nie wystąpi obowiązek poboru podatku u źródła. Niemniej jednak w związku z tego rodzaju wypłatą należności wystąpi obowiązek zawiadomienia naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN.

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Wnioskodawcy zawiadomienie, o którym mowa w art. 26 ust. 3e ustawy o CIT składane do organu podatkowego zawierałoby dane dotyczące wypłat do polskiego oddziału podmiotu zagranicznego należności przekraczających w roku podatkowym kwotę 2 mln PLN, w stosunku do których podatek zasadniczo powinien być pobierany od nadwyżki ponad 2 mln PLN, lecz nie ma obowiązku jego poboru z uwagi na art. 26 ust. 1d ustawy o CIT.

Wnioskodawca zwraca jednocześnie uwagę na treść art. 26 ust. 3g ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że zawiadomienie do US należy złożyć także w przypadku wypłaty należności na rzecz podmiotów, których dochody są zwolnione z opodatkowania CIT. W takim przypadku wypłata należności nie podlega obowiązkowi poboru podatku (na podstawie art. 26 ust. 1a ustawy o CIT), istnieje jednak obowiązek poinformowania organu podatkowego. Z powyższej regulacji wynika, że celem zawiadomienia jest zapewnienie, że organ podatkowy będzie informowany o każdym przypadku niepobrania podatku w sytuacji gdy wartość świadczeń wypłacanych na rzecz jednego podatnika przekroczy 2 mln PLN w roku podatkowym płatnika w związku ze stosowaniem regulacji szczególnych, tj. gdy: (i) odbiorcą jest polski zakład lub (ii) podatnik uzyskujący dochody zwolnione z CIT, - tak aby istniała możliwość weryfikacji, czy niepobranie podatku było uzasadnione.

Kwestie podatkowego traktowania działalności zakładów na terytorium poszczególnych krajów regulują umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Doktryna prawa podatkowego przyjmuje, że zakład podatnika z siedzibą w jednym państwie, działający na terytorium drugiego państwa uznaje się w tym drugim państwie jako quasi-odrębny podmiot od spółki macierzystej i w zakresie przypisanych do niego zysków-jako opodatkowany w tym drugim państwie (państwie działalności zakładu). Mając na uwadze powyższe zasady wynikające z przepisów oraz zasad międzynarodowego prawa podatkowego w takiej sytuacji, część działalności zakładu powinna podlegać takim zasadom podatkowym, jak inne podmioty podlegające opodatkowaniu na terytorium Polski.

W takim przypadku, przy założeniu że wypłacane odsetki są związane z działalnością oddziału podmiotu zagranicznego w Polsce, nieuzasadnione byłoby inne traktowanie wypłacanych należności z perspektywy podatku u źródła niż w stosunku do takich samych należności wypłacanych podmiotowi polskiemu prowadzącemu taki sam rodzaj działalności na terytorium Polski.

Dodatkowym argumentem świadczącym o tym, że ustawodawca celowo założył, iż w przypadku gdy kwota należności wypłacanych na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego przekroczy 2 mln PLN, to nadal nie wystąpi obowiązek poboru podatku u źródła, ponieważ nie przewidziano szczegółowych regulacji w zakresie zwrotu podatku u źródła na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego, np. wymogu załączenia do wniosku o stwierdzenie nadpłaty oświadczenia, iż należności będące przedmiotem podatku u źródła związane są z działalnością polskiego oddziału podmiotu zagranicznego na terytorium Polski. W innych sytuacjach, ustawodawca wprost wskazuje taki wymóg (art. 26 ust 1d ustawy o CIT).

Jak wynika z teorii prawa oraz licznych orzeczeń sądów administracyjnych, w procesie wykładni prawa podatkowego ważną kategorię dyrektyw interpretacyjnych stanowią domniemania interpretacyjne, w tym dotyczące racjonalności ustawodawcy. Założenie racjonalnego prawodawcy zakłada istnienie takiego prawodawcy, który tworzy przepisy w sposób sensowny, racjonalny i celowy, znając cały system prawny i nadając poszczególnym słowom i zwrotom zawsze takie same znaczenie, nie zamieszczając jednocześnie zbędnych sformułowań (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2114/10).

Biorąc powyższe pod uwagę, pominięcie wymogu złożenia wraz z wnioskiem o stwierdzenie zapłaty oświadczenia, iż należności związane są z działalnością polskiego oddziału podmiotu zagranicznego przy szczegółowo opisanej dokumentacji koniecznej do przedłożenia organowi podatkowemu w celu otrzymania zwrotu podatku u źródła, spowodowana jest założeniem, że od należności wypłacanych do polskiego oddziału podmiotu zagranicznego, niezależnie czy przekroczyły one łącznie w roku podatkowym kwotę 2 mln PLN nie ma obowiązku poboru podatku u źródła (o ile należności są związane z działalnością tego oddziału na terytorium Polski).

Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację, zdaniem Wnioskodawcy, bez względu na łączną wartość należności wypłaconych na rzecz zagranicznego podatnika, nie będzie istniał obowiązek poboru podatku od wypłat na rzecz polskiego zakładu takiego zagranicznego podatnika, o ile spełnione zostaną warunki z art. 26 ust. 1d ustawy o CIT. Jednakże, Spółka jest zobowiązana każdorazowo dokonując wypłaty takich należności do złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie:

• obowiązku pobrania podatku u źródła w przypadku wypłaty odsetek od kredytu, w kwocie przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki, na rzecz polskiego oddziału zagranicznego podmiotu, w sytuacji gdy odsetki te związane są z działalnością tego oddziału na terytorium Polski jest prawidłowe;
  

• obowiązku złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że wydając niniejszą interpretację organ przyjął za Wnioskodawcą, że należności z tytułu odsetek wypłacane na rzecz Oddziału są związane z działalnością tego Oddziału.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 865, ze zm.; dalej: updop), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 updop.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 updop stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem u źródła ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

W myśl art. 26 ust. 1 updop osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jednocześnie, na podstawie art. 26 ust. 1d Ustawy o CIT osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, nie pobierają zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji, oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu; przepis ust. 3d Ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

Oświadczenie, o którym mowa w ust. 1d, powinno zawierać dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, a w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika - art. 26 ust. 1e updop.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e updop, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-le;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zaznaczyć przy tym należy, że zakres i ramy czasowe zastosowania art. 26 ust. 2e updop modyfikują postanowienia Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2545, z poźn. zm.).

W myśl art. 26 ust. 3e updop jeżeli suma należności wypłaconych podatnikowi z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę, o której mowa w ust. 1, obejmuje należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek, płatnik jest obowiązany zawiadomić o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika. Zawiadomienie to składa się także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek.

Na podstawie art. 26 ust. 3f updop zawiadomienie, o którym mowa w ust. 3e, jest składane do naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypłaty należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1.

Łączna subsumcja art. 26 ust. 1, ust. 1d i ust. 2e updop oraz art. 26 ust. 3e i ust. 3f tej ustawy prowadzi do wniosku, że w przypadku dokonywania przez płatnika wypłat objętych dyspozycją art. 21 ust. 1 updop na rzecz polskich zakładów nierezydentów, których wartość przekroczyła w obowiązującym u płatnika roku podatkowym kwotę 2 mln zł:

• płatnik będzie uprawniony do niepobrania podatku pod warunkiem spełnienia przesłanek określonych w art. 26 ust. 1d updop (udokumentowania miejsca siedziby podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością zakładu tego podatnika) oraz jednocześnie

• będzie on zobowiązany do zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego określonego w art. 26 ust. 3f updop o kwocie i rodzaju należności wypłaconych wskazanemu podatnikowi w roku podatkowym tego płatnika, od których nie został pobrany podatek, podając dane identyfikujące podatnika prowadzącego działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, w szczególności pełną nazwę, adres i numer identyfikacji podatkowej podatnika oraz adres zagranicznego zakładu podatnika (zawiadomienie to należy złożyć także w przypadku dokonania podatnikowi w roku podatkowym dalszych wypłat należności, od których zgodnie z ust. 1d nie został pobrany podatek).

Warto przy tym zauważyć, że jak wynika z uzasadnienia ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193) w odniesieniu do art. 26 ust. 1o updop, należności wypłacane na rzecz polskich oddziałów zagranicznych banków lub innych instytucji finansowych, które zaliczają się do tytułów wymienionych w art. 21 ustawy o CIT, nie podlegają obowiązkowi poboru zryczałtowanego podatku dochodowego pod warunkiem posiadania dokumentacji, o której mowa w art. 26 ust. 1d ustawy o CIT.

W przypadku, gdy należności z tytułu odsetek związane są z polskimi oddziałami zagranicznych banków lub innych instytucji finansowych, podmioty te, jako podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych, obowiązane są do samodzielnego rozliczania podatku od dochodów uzyskiwanych z tego tytułu.

Stąd postanowienia art. 26 ust. 2e updop wyłączające możliwość niepobrania podatku u źródła w przypadku, gdy łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 (updop) przekracza kwotę 2 mln zł nie mają zastosowania do wypłat określonych w art. 26 ust. 1d tej ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku wypłaty odsetek od kredytu na rzecz polskiego oddziału podmiotu zagranicznego, gdy odsetki te są związane z działalnością tego oddziału na terytorium Polski, Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru podatku u źródła, gdy wartość świadczeń wypłacanych na rzecz tego oddziału przekroczy 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Wnioskodawca każdorazowo dokonując wypłaty takich należności, jako płatnik będzie zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 3e updop do złożenia stosownego zawiadomienia do naczelnika urzędu skarbowego określonego w art. 26 ust. 3f tej ustawy o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie również jest prawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tj. odnosi się do kwestii obowiązku pobrania podatku u źródła w przypadku wypłaty odsetek od kredytu, w kwocie przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki, na rzecz polskiego oddziału zagranicznego podmiotu, w sytuacji gdy odsetki te związane są z działalnością tego oddziału na terytorium Polski oraz obowiązku złożenia zawiadomienia do naczelnika właściwego urzędu skarbowego o niepobranym podatku od części należności przekraczającej 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki. Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji. Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy zakreślony pytaniem, tutejszy Organ w przedmiotowej interpretacji nie analizuje istnienia obowiązku poboru podatku u źródła w sytuacji, gdy wartość świadczeń wypłacanych na rzecz oddziału nie przekroczy 2 mln PLN w roku podatkowym Spółki.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wpływu wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej