Temat interpretacji

czy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji materiałów betonowych, cementowych i kruszywowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2019 r. (data wpływu 29 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 18 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji materiałów betonowych, cementowych i kruszywowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji materiałów betonowych, cementowych i kruszywowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania .

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 11 września 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-3.4010.246.2019.1.APA wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano pismem z 18 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: Grupa), ().

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. produkcja i sprzedaż materiałów betonowych, produkcja cementu oraz wydobycie, produkcja i sprzedaż kruszyw, które są wykorzystywane w różnego rodzaju projektach budowlanych, od mieszkań i małych projektów budowlanych, po wymagające pod względem technicznym i architektonicznym projekty infrastrukturalne. Wnioskodawca oferuje również usługi i rozwiązania dla klientów polegające na doradztwie przy odpowiednim doborze, wykonaniu i prawidłowej eksploatacji produktów i rozwiązań pod kątem planowanego projektu.

W ramach Grupy w Polsce funkcjonuje także spółka z o.o. (dalej: Spółka Powiązana), będąca podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, której przedmiotem działalności jest produkcja oraz sprzedaż kruszyw.

Wnioskodawca wyjaśnia, że z uwagi na historyczny rozwój działalności Grupy w Polsce, obecnie większość działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw w ramach Grupy na terytorium Polski realizowana jest przez Spółkę Powiązaną, niemniej analogiczna działalność prowadzona jest także przez inne spółki z Grupy, w tym przez Wnioskodawcę.

1. Licencja na używanie Znaków Towarowych.

Jedna ze spółek z Grupy z siedzibą na terenie Francji (dalej: Licencjodawca 1), będąca podmiotem powiązanym Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, jest właścicielem zarejestrowanego, renomowanego znaku towarowego stosowanego na całym świecie do identyfikacji działalności w zakresie produkcji materiałów budowlanych.

Licencjodawca 1 oraz Wnioskodawca zawarli nową umowę, obowiązującą od dnia 1 stycznia 2019 r., (dalej: Umowa licencyjna 1) na używanie znaków towarowych w postaci znaku słownego oraz logo a także materiałów promocyjnych wykorzystywanych w działalności Grupy (dalej: Znaki Towarowe) na potrzeby wytwarzania i sprzedaży betonu, cementu jak również kruszyw (oraz związanych z nimi usług) w ramach działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Udzielona przez Licencjodawcę 1 licencja ma charakter ograniczony, częściowo niewyłączny oraz obejmuje terytorium Polski. Zgodnie z Umową licencyjną 1, sposób wykorzystania Znaków Towarowych powinien być zgodny z wytycznymi i instrukcjami od Licencjodawcy 1, a wszelkie odstępstwa od standardowego użycia Znaków Towarowych określonego w umowie, powinny podlegać zatwierdzeniu przez Licencjodawcę 1.

Zgodnie z postanowieniami Umowy licencyjnej 1 Wnioskodawca posiada prawo do udzielania sublicencji podmiotom powiązanym na terytorium Polski. Na mocy zawartych odrębnych umów, Wnioskodawca udzielił spółkom powiązanym w Polsce sublicencji na korzystanie ze Znaków Towarowych.

Licencje na Znaki Towarowe nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT i w związku z tym Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu.

1.1. Licencja na używanie Znaków Towarowych związanych z produkcją i sprzedażą materiałów betonowych.

Wnioskodawca wykorzystuje Znak Towarowy w prowadzonej działalności związanej z produkcją i sprzedażą betonu, co pozwala na identyfikację Wnioskodawcy z działalnością grupy kapitałowej należącej do światowej czołówki producentów materiałów budowlanych. Wykorzystanie Znaków Towarowych w działalności Wnioskodawcy pozwala również na utrwalenie w świadomości klientów pozycji Wnioskodawcy jako kontrahenta gwarantującego wysoką jakość dostarczanych produktów oraz związanych z nimi usług.

Wykorzystanie Znaku Towarowego w działalności Wnioskodawcy polegającej na produkcji i sprzedaży betonu obejmuje zróżnicowane obszary. Znaki Towarowe umieszczane są m.in. na zamówieniach, na stronach internetowych Wnioskodawcy oraz samochodach przedstawicieli handlowych/doradców technicznych.

Znaki Towarowe eksponowane są także na zakładach produkcyjnych Wnioskodawcy oraz w siedzibie Wnioskodawcy, tj. na plakatach, w salach konferencyjnych oraz przy drogach dojazdowych do siedziby Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wykorzystuje również Znaki Towarowe dla oznaczenia części samochodów (betonowozów) przewożących produkty Wnioskodawcy oraz na odzieży roboczej pracowników.

Wnioskodawca wykorzystuje Znaki Towarowe również w działalności marketingowej na terytorium Polski. Znaki Towarowe są umieszczane na stanowiskach Wnioskodawcy podczas organizowanych targów, spotkań z klientami, szkoleń dla klientów w zakresie wykorzystania oraz najlepszych praktyk stosowania produktu, jak również w działalności usługowej Wnioskodawcy związanej z doradztwem technicznym oraz obsługą reklamacji.

1.2. Licencja na używanie Znaków Towarowych związanych z działalnością cementową.

Wnioskodawca dokonuje sprzedaży swoich produktów na rzecz szerokiej gamy klientów o różnych potrzebach biznesowych. Cement produkowany przez Wnioskodawcę dostarczany jest kontrahentom hurtowo zarówno w opakowaniach, tj. w workach przewożonych na paletach lub dostarczany jest luzem przy wykorzystaniu cementowozów. Transport cementu może odbywać się również koleją.

W przypadku towarów sprzedawanych w workach, znak słowny oraz logo umieszczane są na opakowaniach produktu. W przypadku towaru sprzedawanego luzem, Wnioskodawca zleca dokonanie przewozów podwykonawcom w tym zakresie Wnioskodawca ma możliwość zadecydowania o oznaczeniu samochodu przewoźnika logo i znakiem słownym.

Znaki Towarowe umieszczane są również na zamówieniach, materiałach sprzedażowych, na stronach internetowych Wnioskodawcy, samochodach przedstawicieli handlowych/doradców technicznych oraz na dokumentach związanych z procesem przetargowym.

Znaki Towarowe są umieszczane na stanowiskach Wnioskodawcy podczas organizowanych targów, spotkań z Klientami, szkoleń dla Klientów w zakresie wykorzystania oraz najlepszych praktyk stosowania produktu, jak również w działalności usługowej Wnioskodawcy związanej z doradztwem technicznym oraz obsługą reklamacji.

Znak towarowy oraz logo wykorzystywane są także do oznakowania zakładów Wnioskodawcy, silosów, składów budowlanych oraz odzieży roboczej pracowników. W wybranych przypadkach znak oraz logo wykorzystywane są także do oznaczenia składów budowlanych klientów, w celu udzielenia informacji potencjalnym kontrahentom, że w ramach działalności wykorzystywane są materiały budowlane (cement) Wnioskodawcy, co w ocenie Wnioskodawcy może mieć przełożenie na zwiększenie sprzedaży również w ramach tego kanału.

1.3. Licencja na używanie Znaków Towarowych związanych z produkcją i sprzedażą kruszyw.

Wnioskodawca wykorzystuje Znak Towarowy w prowadzonej działalności związanej z produkcją i sprzedażą kruszyw, co pozwala na identyfikację Wnioskodawcy z Grupą należącą do światowej czołówki producentów materiałów budowlanych. Wykorzystanie Znaków Towarowych w działalności Wnioskodawcy pozwala również na utrwalenie w świadomości klientów pozycji Wnioskodawcy jako kontrahenta gwarantującego wysoką jakość dostarczanych produktów oraz związanych z nimi usług.

Wykorzystanie Znaku Towarowego w działalności Wnioskodawcy polegającej na produkcji i sprzedaży kruszyw obejmuje zróżnicowane obszary. Znaki Towarowe umieszczane są na zamówieniach, materiałach sprzedażowych, ofertach kierowanych do potencjalnych klientów, na stronach internetowych Wnioskodawcy, samochodach przedstawicieli handlowych/doradców technicznych, na odzieży roboczej pracowników.

Znaki Towarowe umieszczane są również na dokumentach przewozowych, kartach technicznych opisujących właściwości sprzedawanych materiałów oraz certyfikatach jakości.

Wnioskodawca wykorzystuje Znaki Towarowe również w działalności marketingowej. Znaki Towarowe są umieszczane na stanowiskach Wnioskodawcy podczas organizowanych targów, spotkań z klientami, szkoleń dla klientów w zakresie wykorzystania oraz najlepszych praktyk stosowania produktu, jak również w działalności usługowej Wnioskodawcy związanej z doradztwem technicznym oraz obsługą reklamacji.

Znaki Towarowe eksponowane są także w siedzibie Wnioskodawcy m.in. w salach konferencyjnych przeznaczonych do spotkań z kontrahentami.

1.4. Model kalkulacji wynagrodzenia za udzielenie licencji na Znaki Towarowe.

Wynagrodzenie Licencjodawcy 1 za udzielenie licencji na używanie Znaków Towarowych zostało określone jako ustalony procent od przychodów netto ze sprzedaży osiąganych przez Wnioskodawcę oraz przychodów ze sprzedaży netto osiąganych przez podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udziela sublicencji na używanie Znaków Towarowych.

W ramach opisanego modelu rozliczeń, Wnioskodawca jest obciążany przez Licencjodawcę 1 kosztem związanym z nabyciem prawa do używania Znaków Towarowych w odniesieniu do opisanej działalności Wnioskodawcy oraz działalności podmiotów z Grupy na terytorium Polski, którym Wnioskodawca udziela sublicencji. Następnie na podstawie zawartych umów sublicencji, Wnioskodawca obciąża poszczególne podmioty powiązane proporcjonalną częścią opłat za licencję na używanie Znaków Towarowych w działalności prowadzonej przez te podmioty.

Wnioskodawca wyjaśnia, że przedmiotem niniejszego wniosku są jedynie koszty licencji na Znaki Towarowe, które ekonomicznie (finalnie) obciążają Wnioskodawcę (tj. przedmiotem wniosku nie są koszty licencji za używanie Znaku Towarowego, którymi Wnioskodawca będzie obciążał inne podmioty z Grupy w Polsce, którym udzielił lub udzieli w przyszłości sublicencji).

2. Licencja na używanie Praw Własności Intelektualnej związanych z produkcją i sprzedażą materiałów betonowych, cementowych oraz kruszywowych.

Wnioskodawca zawarł również nową umowę (obowiązującą od dnia 1 stycznia 2019 r.) ze spółką z Grupy z siedzibą w Szwajcarii (dalej: Licencjodawca 2), będącą podmiotem powiązanym Wnioskodawcy w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, na podstawie której Licencjodawca 2 udostępnia Spółce następujące prawa własności intelektualnej:

1. patenty i ulepszenia, know-how, tajemnice przedsiębiorstwa w zakresie produkcji, prawa w zakresie wzornictwa i grafiki, prawa w zakresie świadczenia usług oraz inne podobne prawa lub formy ochrony ww. praw w odniesieniu do produktów cementowych, betonowych oraz kruszywowych (dalej: Technologia 1), a także
2. prawa własności intelektualnej dotyczące specyfikacji technicznej produktów innowacyjnych tzw. V.A.P. (dalej: Technologia 2).

Prawa udostępniane przez Licencjodawcę 2 w odniesieniu do Technologii 1 oraz Technologii 2 określane będą dalej łącznie jako Prawa Własności Intelektualnej, natomiast umowa zwarta pomiędzy Wnioskodawcą a Licencjodawcą 2 obwiązująca od 1 stycznia 2019 r. zwana będzie Umową licencyjną 2.

Udzielona licencja na korzystanie z Praw Własności Intelektualnej ma charakter częściowo niewyłączny oraz obejmuje terytorium Polski. Zgodnie z postanowieniami umownymi, Wnioskodawca jest uprawniony do wykorzystywania Praw Własności Intelektualnej wyłącznie w celu produkcji i dystrybucji produktów i nie ma prawa do adaptacji lub zmiany know-how lub patentów.

Na podstawie zawartej Umowy licencyjnej 2, Wnioskodawca ma prawo do udzielenia sublicencji Praw Własności Intelektualnej na rzecz podmiotów powiązanych na terytorium Polski. Na mocy zawartych odrębnych umów, Wnioskodawca udzielił spółkom powiązanym w Polsce sublicencji na korzystanie z Praw Własności Intelektualnej.

Know-how, na które Licencjodawca 2 udzielił Wnioskodawcy licencji obejmuje wszelkie informacje i dane techniczne, receptury, specyfikacje, surowce i źródła ich pochodzenia, metody, wynalazki, cały związany z nimi sprzęt do produkcji oraz procesy produkcyjne, a także wszelkie podlegające ochronie informacje, które są własnością lub pod kontrolą Licencjodawcy 2 i dotyczą produktów, procesów i wyposażenia do wytwarzania produktów, oraz badań w ramach kontroli jakości produktów. Know-how obejmuje także oprogramowanie oraz rozwiązania cyfrowe będące własnością Licencjodawcy 2.

Licencje na Prawa Własności Intelektualnej nie stanowią wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o CIT i w związku z tym Wnioskodawca nie dokonuje żadnych odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu.

2.1. Model kalkulacji wynagrodzenia.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy 2 za udzielenie licencji na używanie Praw Własności Intelektualnej określone zostało w sposób odmienny w odniesieniu do Technologii 1 i Technologii 2.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy 2 za udzielenie licencji na używanie Praw Własności Intelektualnej dotyczących Technologii 1 kalkulowane jest jako określony procent od przychodów netto ze sprzedaży osiąganych przez Wnioskodawcę oraz poszczególne podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udziela sublicencji, przy czym wartość procentowa stanowiąca podstawę do wyliczenia wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy 2 mieści się w określonym przedziale liczbowym określonym Umową licencyjną i kalkulowana jest w oparciu o określone dane i wskaźniki finansowe wykazane przez Wnioskodawcę oraz poszczególne podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udziela sublicencji.

Wynagrodzenie należne Licencjodawcy 2 za udzielenie licencji na używanie Praw Własności Intelektualnej dotyczących Technologii 2 kalkulowane jest jako procent od przychodów netto ze sprzedaży produktów innowacyjnych Wnioskodawcy oraz przychodów netto ze sprzedaży produktów innowacyjnych przez podmioty z Grupy, którym Wnioskodawca udzielił sublicencji.

W ramach opisanego modelu rozliczeń, Wnioskodawca jest obciążany przez Licencjodawcę 2 kosztem związanym z nabyciem prawa do używania Praw Własności Intelektualnej na Technologię 1 oraz Technologię 2 w odniesieniu do opisanej działalności Wnioskodawcy oraz działalności podmiotów z Grupy na terytorium Polski, którym Wnioskodawca udzielił sublicencji. Następnie na podstawie zawartych umów sublicencji, Wnioskodawca obciąża poszczególne podmioty powiązane proporcjonalną częścią opłat za licencję (w przypadku Technologii 1 z uwzględnieniem właściwych danych i wskaźników finansowych sub-licencjobiorców) na używanie Praw Własności Intelektualnej na Technologię 1 oraz Technologię 2 w działalności prowadzonej przez te podmioty.

Wnioskodawca wyjaśnia, że przedmiotem niniejszego wniosku są jedynie koszty licencji na Prawa Własności Intelektualnej, które (finalnie) ekonomicznie obciążają Wnioskodawcę (t.j. przedmiotem wniosku nie są koszty licencji za używanie Praw Własności Intelektualnej, które zostaną przeniesione przez Wnioskodawcę na inne podmioty z Grupy w Polsce, którym Wnioskodawca udzielił/udzieli w przyszłości sublicencji).

W uzupełnieniu wniosku w piśmie z 18 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek o dane kontrahentów w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 (obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.) na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji materiałów betonowych, cementowych i kruszywowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty ponoszone ostatecznie przez Wnioskodawcę na rzecz Licencjodawcy 2 wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 (obowiązującej od 1 stycznia 2019 r.) na używanie Praw Własności Intelektualnej na potrzeby produkcji, stosowania i dystrybucji materiałów betonowych, cementowych i kruszywowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje do nich zastosowania.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm.), podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m i odsetek.

Natomiast zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Ustawa o CIT ani inny akt prawny nie definiują pojęcia kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem przez podatnika towaru. W ustawie o CIT znajdują się jedynie postanowienia dotyczące kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodów. Na mocy art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca zdecydował się na użycie dwóch różnych terminów kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami oraz kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem przez podatnika towaru zdaniem Wnioskodawcy nie powinno się ich utożsamiać przypisując im to samo znaczenie.

Podobne konkluzje zostały zaprezentowane również w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów do art. 15e ustawy o CIT opublikowanych 25 kwietnia 2018 r. Ministerstwo Finansów uznało, że pojęcia kosztów bezpośrednich uzyskania przychodów i kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem towarów nie są tożsame i opowiedziało się za funkcjonalnym rozumieniem art. 15e ust. 11 ustawy o CIT: Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. nie odnosi się do sposobu związania kosztu z przychodami, lecz do sposobu związania kosztu z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi. Językowa analiza tego wyrażenia prowadziłaby do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością wytwarzania lub nabywania towaru albo świadczenia usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą.

Zdaniem Wnioskodawcy koszty wynikające z zawartej Umowy licencyjnej 2 na używanie Praw Własności Intelektualnej (zarówno w odniesieniu do Technologii 1 i Technologii 2) powinny być uznane za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym ograniczenie z art. 15e ust. 1 ustawy o CIT nie powinno znaleźć do nich zastosowania.

W ocenie Wnioskodawcy za bezpośrednim związkiem kosztów opłat licencyjnych na Prawa Własności Intelektualnej z wytworzonymi produktami przemawia fakt, że w przypadku gdyby Wnioskodawca takich kosztów nie poniósł, wytworzenie jednostki produktu nie byłoby w ogóle możliwe.

Prawa Własności Intelektualnej w postaci patentów oraz know-how są bezpośrednio wykorzystywane w procesie produkcyjnym i warunkują wytworzenie produktów (cementu, betonu, materiałów kruszywowych) sprzedawanych przez Wnioskodawcę. Z uwagi na specyfikę i wysoką specjalizację w ramach prowadzonej działalności, brak dostępu do Praw Własności Intelektualnej uniemożliwiałoby techniczne wyprodukowanie towarów przez Wnioskodawcę.

W przypadku braku zawarcia umowy z Licencjodawcą 2 na nabycie Praw Własności Intelektualnej, Wnioskodawca chcąc prowadzić działalność związaną z wytwarzaniem i produkcją betonu, cementu czy kruszyw, byłby zobowiązany do zawarcia umowy z innym podmiotem, co jednak nie gwarantowałoby Wnioskodawcy wytworzenia produktów tak wysokiej jakości, jakie znajdują się obecnie w asortymencie Wnioskodawcy. Wnioskodawca podkreślił, że zachowanie najwyższych standardów wytworzenia produktów oferowanych przez Wnioskodawcę stanowi istotny element pozwalający na skuteczne konkurowanie Wnioskodawcy z innymi podmiotami operującymi na rynku sprzedaży materiałów betonowych jak również cementu i kruszyw. Dzięki nabywaniu Praw Własności Intelektualnej opracowanych w ramach Grupy, Wnioskodawca zapewnia sobie stały dostęp do najnowszych technologii w zakresie wytworzenia produktu, czym jednocześnie gwarantuje utrzymanie niekwestionowanej pozycji lidera na rynku materiałów budowlanych.

Tym samym, nie powinno ulegać wątpliwości, że między kosztami ponoszonymi na nabycie Praw Własności Intelektualnej, a wytworzonymi produktami zachodzi bezpośredni związek o którym mowa w art. 15e ust. 1 pkt 1 (winno być: art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT.

Za bezpośrednim związkiem kosztów ponoszonych na opłaty licencyjne z tytułu korzystania z Praw Własności Intelektualnej z wytworzonymi produktami przemawia także sposób kalkulacji wynagrodzenia należnego Licencjodawcy 2, tj. uwzględnienie w algorytmie służącym do obliczenia opłaty licencyjnej za korzystanie z Praw Własności Intelektualnej przychodu generowanego przez Wnioskodawcę ze sprzedaży produktów (materiałów betonowych/cementowych/kruszywowych). Powiązanie kosztu opłat licencyjnych na nabycie Praw Własności Intelektualnej z przychodem ze sprzedaży poszczególnych produktów, zdaniem Wnioskodawcy świadczy o tym, że między przedmiotowymi kosztami a wytwarzanymi produktami zachodzi bezpośredni związek, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Końcowo, Wnioskodawca wskazał, że stanowisko o uznaniu opłat licencyjnych należnych za używanie praw własności intelektualnej wykorzystywanych w procesie wytworzenia produktów za bezpośrednio powiązane z wytworzeniem towaru zostało przedstawione w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.536.2018.2.JK;
• interpretacji indywidualnej z 5 lutego 2019 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.623.2018.1.SJ;
• interpretacji indywidualnej z 23 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.506.2018.1.BJ;
• interpretacji indywidualnej z 17 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.483.2018.1.BJ;
• interpretacji indywidualnej z 9 stycznia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.465.2018.1.BKD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Organ podziela stanowisko Wnioskodawcy w świetle przedstawionego we wniosku opisu sprawy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 2.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Końcowo, Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej