Temat interpretacji

Czy likwidacja środków trwałych skutkuje koniecznością zmniejszenia łącznej sumy poniesionych wydatków inwestycyjnych o wartość wydatków inwestycyjnych związanych z likwidowanym środkiem trwałym, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 sierpnia 2018 r. (data wpływu 20 listopada 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia, czy likwidacja środków trwałych skutkuje koniecznością zmniejszenia łącznej sumy poniesionych wydatków inwestycyjnych o wartość wydatków inwestycyjnych związanych z likwidowanym środkiem trwałym, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2018 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy likwidacja środków trwałych skutkuje koniecznością zmniejszenia łącznej sumy poniesionych wydatków inwestycyjnych o wartość wydatków inwestycyjnych związanych z likwidowanym środkiem trwałym, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE). Spółka jest dużym przedsiębiorcą w rozumieniu art. 2 pkt 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz. Urz. UE L 214 z 09.08.2008, str. 3). Spółce udzielono m.in. następujących zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE:

1. zezwolenie z dnia 8 lutego 2011 r. oraz
2. zezwolenie z dnia 24 czerwca 2014 r. (dalej łącznie, zezwolenia z 2011 r. i 2014 r.).

Spółka korzysta z pomocy publicznej w formie zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT (Dz.U. 2018 poz. 1036 z późn. zm.).

Spółka ponosi wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną na:

1. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych;
2. rozbudowę lub modernizację środków trwałych.

Wydatki inwestycyjne stanowią koszty nowej inwestycji w rozumieniu § 3 ust. 4 rozporządzenia z 2008 r.

Niektóre nabyte/wytworzone/rozbudowane/zmodernizowane środki trwałe (dalej łącznie: środki trwałe) są likwidowane. Likwidowane środki trwałe nie są zbywane. Likwidacja polega na zniszczeniu środka trwałego we własnym zakresie, bądź zleceniu jego zniszczenia innemu podmiotowi (unicestwieniu dotychczasowego przedmiotu własności), z wyłączeniem sytuacji utraty środka trwałego.

Likwidacja środków trwałych następuje przed upływem okresu, o którym mowa w § 5 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia z 2008 r.

Niezależnie od likwidacji środków trwałych, Spółka nadal prowadzi działalność gospodarczą na terenie SSE w zakresie wyrobów i usług określonych w zezwoleniach z 2011 r. i 2014 r.

Przyczynami likwidacji środków trwałych są w szczególności:

1. postęp technologiczny sprawiający, że posiadane składniki majątku stają się przestarzałe i nieprzydatne do prowadzenia działalności gospodarczej;
2. rachunek ekonomiczny z uwagi na nieopłacalność dalszego utrzymywania oraz zapewniania miejsca dla niepotrzebnych z ekonomicznego punktu widzenia składników majątku;
3. wyeksploatowanie lub uszkodzenie w stopniu uniemożliwiającym dalsze użytkowanie;
4. utrata składników majątku (np. kradzież danego składnika majątku).

Likwidacja nie narusza trwałości inwestycji, tj. inwestycje są kontynuowane przez co najmniej pięć lat w rozmiarze i na warunkach określonych w zezwoleniach od momentu ich zakończenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy likwidacja środków trwałych skutkuje koniecznością zmniejszenia łącznej sumy poniesionych wydatków inwestycyjnych o wartość wydatków inwestycyjnych związanych z likwidowanym środkiem trwałym, kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, likwidacja środków trwałych nie skutkuje koniecznością zmniejszenia łącznej sumy poniesionych wydatków inwestycyjnych kwalifikujących się do objęcia pomocą o wartość wydatków inwestycyjnych związanych z likwidowanym środkiem trwałym, nie wpływając w konsekwencji na wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia z 2008 r., warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT jest:

1. utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
2. utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata.

Zatem, rozważenia wymaga, czy likwidacja środków trwałych jest nieutrzymaniem własności tych składników majątku lub inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy.

Spółka stoi na stanowisku, że likwidacja środków trwałych nie powoduje nieutrzymania własności tych składników majątku, ani też nieutrzymania inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy.

W ocenie Spółki, likwidacja środka trwałego nie narusza warunku utrzymania własności tego środka trwałego w rozumieniu § 5 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia z 2008 r.

Pojęcie utrzymania własności nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniu z 2008 r.

W ocenie Spółki utrzymanie własności środka trwałego powinno być rozumiane jako równoznaczne z powstrzymywaniem się od przeniesienia (wyzbycia się) jego własności. Fizyczne unicestwienie środka trwałego wynikające z jego zużycia lub utraty przydatności gospodarczej nie stanowi przejawu nieutrzymania własności, gdyż taki środek trwały do końca swojego istnienia pozostaje własnością podatnika będącego beneficjentem zwolnienia podatkowego i w związku z tym nie uzyskuje innego przeznaczenia niż na cele inwestycji.

Taka wykładnia jest mocno wspierana wykładnią systemową i celowościową.

Istotą regulacji jest trwałe związanie rzeczowych aktywów ze wspieraną (w postaci zwolnienia podatkowego) inwestycją i wykluczenie, iż aktywa te zostaną przeznaczone na inne cele niż wspierana inwestycja. Wyżej przedstawiona interpretacja w pełni zachowuje i zabezpiecza taki cel. Również analiza całokształtu przepisów rozporządzenia z 2008 r., jak i szerzej przepisów dot. udzielania pomocy publicznej pozostaje w zgodzie z rezultatami wyżej przedstawionej wykładni. Zgodnie z brzmieniem § 5 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia z 2008 r. nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym.

Podobna regulacja znajduje się w Wytycznych Komisji Europejskiej w sprawie pomocy regionalnej na lata 2014-2020 (2013/C 209/01), zgodnie z którymi obowiązek utrzymania inwestycji na danym obszarze przez co najmniej 5 lat (3 lata w przypadku MŚP) nie wyklucza wymiany instalacji lub urządzeń, które w tym okresie stały się przestarzałe bądź się zepsuły, pod warunkiem że działalność gospodarcza zostanie utrzymana w danym regionie przez minimalny wymagany okres. Nie można jednak przyznawać pomocy regionalnej na wymianę instalacji lub urządzeń".

Wnioskując z większego na mniejsze, skoro Ustawodawca dopuszcza w okolicznościach szybkiego starzenia się ekonomicznego wymianę instalacji lub sprzętu (w tym jak należy rozumieć również zbycie), to tym bardziej należy dopuścić jego likwidację, w sytuacji gdy zostały zużyte, zniszczone lub utraciły z różnych względów (w tym technologicznych) przydatność gospodarczą. Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych (zob. interpretacje indywidualne: z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.351.2017.1.IZ oraz z dnia 7 marca 2017 r sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1106.2016.2.IZ).

Dalej, należy podnieść, że likwidacja środka trwałego w okolicznościach będących przedmiotem wniosku z zasady nie niweczy spełnienia warunku utrzymania inwestycji wynikającego z § 5 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia z 2008 r, jeśli projekt inwestycyjny będący przedmiotem zezwolenia jest kontynuowany i spełnia warunki, które zostały określone w zezwoleniu przez okres nie krótszy niż 5 lat.

Wymóg ten, ma charakter ogólny i me dotyczy pojedynczych środków trwałych, lecz szerzej całej inwestycji jako funkcjonalnej całości realizującej określone cele gospodarcze (skonkretyzowane w zezwoleniu).

Powyższe stanowisko wspierają interpretacje indywidualne (zob. interpretacje indywidualne: z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.351.2017.1.IZ oraz z dnia 7 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.1106.2016.2.IZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1010, z późn. zm.). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: updop), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy lub na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek, obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy, na podstawie właściwego zezwolenia.

Jak stanowi § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 465, dalej: Rozporządzenia o SSE), pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6.

Zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia o SSE, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Z kolei, zgodnie z § 5 ust. 2 Rozporządzenia o SSE, warunkiem korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w ust. 1, jest:

1. utrzymanie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
2. utrzymanie inwestycji w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata.

Ww. przepis jako warunku zachowania prawa do zwolnienia z podatku dochodowego, nie wskazuje zakazu likwidacji środków trwałych w określonym w nim terminie.

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o tym jak długo będzie używany w działalności gospodarczej dany składnik majątku decyduje Podatnik. Również podjęcie decyzji dotyczącej likwidacji środka trwałego, który stał się np. technologicznie przestarzały należy do Podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwoleń z 2011 r. i 2014 r. oraz korzysta na podstawie tych zezwoleń z pomocy publicznej w formie zwolnienia od podatku dochodowego. Wnioskodawca ponosi wydatki inwestycyjne kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną m.in. na nabycie/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz rozbudowę/modernizację środków trwałych. Jak wskazał Wnioskodawca niektóre środki trwałe są likwidowane m.in. ze względów postępu technologicznego, wyeksploatowania, uszkodzenia czy także ze względów ekonomicznych. Środki trwałe nie są jednak zbywane. Likwidacji dokonuje się poprzez zniszczenie środka trwałego we własnym zakresie bądź zlecenie tej czynności innemu podmiotowi z wyłączeniem utraty środka trwałego. Wnioskodawca wskazał również, że likwidacja środków trwałych następuje przed upływem 5 lat od dnia ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Spółka nadal prowadzi działalność gospodarczą na terenie SSE w zakresie objętym zezwoleniem z 2011 r. oraz 2014 r.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy likwidacja środków trwałych skutkuje koniecznością zmniejszenia łącznej sumy poniesionych wydatków inwestycyjnych o wartość wydatków inwestycyjnych związanych z likwidowanym środkiem trwałym?

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne należy zaznaczyć, że fizyczna likwidacja środków trwałych nie została wprost wymieniona w treści § 5 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia o SSE, jako zdarzenie skutkujące brakiem prawa do zwolnienia od podatku dochodowego odnośnie wydatków inwestycyjnych, poniesionych w związku z nabyciem/wytworzeniem sprzedanego środka trwałego. Literalna wykładnia § 5 ust. 2 Rozporządzenia o SSE prowadzi do wniosku, że likwidacja środka trwałego zaliczonego do wydatków kwalifikowanych stanowiących podstawę kalkulacji dostępnej puli pomocy publicznej w formie zwolnienia z opodatkowania updop, w związku z prowadzeniem działalności na terenie SSE nie narusza warunku konieczności utrzymania własności tego składnika majątku, a tym samym - nie ma wpływu na wielkość dostępnej puli pomocy publicznej w formie zwolnienia z opodatkowania updop. Nie dochodzi bowiem do przeniesienia w jakiejkolwiek formie własności składnika majątku Wnioskodawcy.

Ponadto, wskazany powyżej przepis § 5 ust. 2 Rozporządzenia o SSE, określając warunek korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego w postaci utrzymania własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne - przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dopuszcza jednocześnie możliwość wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym.

Reasumując, likwidacja środków trwałych których wartość została zaliczona do wydatków inwestycyjnych, przed upływem pięciu lat od daty wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych, nie będzie skutkowała koniecznością pomniejszenia wielkości poniesionych wydatków inwestycyjnych o wartość zlikwidowanych środków trwałych, a w konsekwencji nie wpłynie na wielkość zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej