Temat interpretacji

Możliwość i moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usługi likwidacji kolizji

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 29 października 2018 r. (data wpływu 5 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usługi likwidacji kolizji jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie usługi likwidacji kolizji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: Spółka) wchodzi w skład podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT) (dalej: PGK). Zgodnie z tą umową Spółka została wyznaczona na spółkę reprezentującą PGK w zakresie obowiązków wynikających z ustawy o CIT oraz Ordynacji podatkowej.

Wykorzystywane przez Spółkę ww. składowisko odpadów (stanowiące zespół różnorodnych środków trwałych) stanowi kluczowe dla Spółki ogniwo technologiczne, bez którego produkcja metali byłaby niemożliwa (z uwagi na brak miejsca składowania specyficznych odpadów powstających w trakcie procesu produkcji Spółki). Składowisko powyższe obecnie zajmuje powierzchnię ok. 1.400 ha. Prowadzony unikatowy system eksploatacji składowiska (tj. składowania odpadów) polega na formowaniu składowiska tzw. metodą do środka, poprzez podwyższanie zapór ograniczających składowisko oraz deponowanie odpadów do wnętrza obiektu (w górę) do wysokości rzędnej korony zapór 195m n.p.m., przy wykorzystaniu do budowy składowiska również deponowanych odpadów.

Z uwagi na ograniczenia prawne, odnoszące się do ilości składowanych odpadów na obecnym składowisku, Spółka realizuje zadanie inwestycyjne polegające na jego rozbudowie poprzez budowę nowej tzw. Kwatery Południowej, która będzie zajmować powierzchnię ok. 600 ha. W wyniku trwającego procesu inwestycyjnego dojdzie do wydatkowania przez Spółkę środków na nabycie/wytworzenie środków trwałych, które stanowić będą własność Spółki i po przyjęciu do użytkowania będą podlegać amortyzacji.

Prowadzona obecnie inwestycja (ww. rozbudowa składowiska o Kwaterę Południową) koliduje ze stanowiącymi własność przedsiębiorstwa sieciowego (dalej: Przedsiębiorstwo), będącego dystrybutorem energii elektrycznej i wykorzystywanymi przez to Przedsiębiorstwo dla potrzeb jego działalności: stacją energetyczną, liniami napowietrznymi zasilającymi tą stację oraz liniami napowietrznymi zasilanymi z tej stacji, które posadowione są na gruntach X należących również do Przedsiębiorstwa (dalej łącznie: Stara Stacja).

W związku z potrzebami Spółki, Spółka oraz Przedsiębiorstwo (po ok. 2-letnich negocjacjach), podpisały umowę na podstawie której Przedsiębiorstwo wyraziło zgodę na wykonanie usługi likwidacji kolizji polegającej na umożliwieniu Spółce realizacji rozbudowy składowiska, w sposób umożliwiający również Przedsiębiorstwu realizację jego statutowych obowiązków w zakresie dystrybucji energii elektrycznej, w sposób nie gorszy niż przed usunięciem kolizji.

W celu realizacji przedmiotu umowy m.in.:

1. Przedsiębiorstwo zobowiązało się do:
   
   1. budowy nowej stacji energetycznej wraz z liniami napowietrznymi zasilającymi tą stację i z tej stacji (dalej: Nowa Stacja), w nowej lokalizacji, tj. na gruntach Y będących własnością Spółki, nie kolidujących z inwestycją Spółki;
   2. likwidacji istniejącej Starej Stacji, posadowionej na gruncie X, po wybudowaniu Nowej Stacji;
   3. nabycia od Spółki gruntu Y oraz sprzedaży na rzecz Spółki gruntu X - po likwidacji istniejącej Starej Stacji;
2. Spółka zobowiązała się do:
   
   1. pokrycia kosztów jakie Przedsiębiorstwo poniesie na wykonanie na rzecz Spółki usługi likwidacji kolizji, tj. czynności określonych w pkt 1 lit. a i b umożliwiających Spółce rozbudowę składowiska; koszty jakie Spółka zobowiązała się ponieść dotyczą wydatków na budowę Nowej Stacji, przy zachowaniu parametrów stacji dotychczasowej;
   2. sprzedaży na rzecz Przedsiębiorstwa gruntu Y oraz nabycia od Przedsiębiorstwa gruntu X - po likwidacji istniejącej Starej Stacji.
   
   
   

Nowa Stacja (analogicznie jak Stara Stacja) będzie własnością Przedsiębiorstwa. Wykonanie na rzecz Spółki usługi likwidacji kolizji (w zakresie określonym powyżej w pkt 2 lit. a ma być udokumentowane fakturą (przy czym wynagrodzenie za wykonaną usługę jest/będzie powiększone o VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki jakie Spółka zobowiązana jest ponieść z tytułu wykonania przez Przedsiębiorstwo usługi likwidacji kolizji, w zakresie określonym w pkt 2 lit. a, stanowią koszty uzyskania przychodów, które rozpoznać należy w dacie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wydatki poniesione na nabycie usługi likwidacji kolizji, będące przedmiotem wniosku, winny być rozpoznane jako koszt uzyskania przychodów, w dacie poniesienia tych wydatków, tj. ujęcia w księgach rachunkowych Spółki.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT wskazano, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, przy czym wydatki te stanowić będą koszty uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego ich zbycia po pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie art. 16a ust. 1 i ust. 2 ustawy o CIT wskazuje, że amortyzacji podlegają tylko te środki trwałe, które stanowią własność lub współwłasność podatnika, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych oraz składniki majątku niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, lecz wykorzystywane przez niego na potrzeby działalności na podstawie umowy, upoważniającej do odpłatnego używania obcych środków trwałych.

Biorąc pod uwagę ww. regulacje, które warunkują zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych, w tym również zaliczenie danego składnika majątkowego do środków trwałych, uznać należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę na likwidację kolizji winny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, bowiem ich poniesienie jest konieczne dla umożliwienia Spółce realizacji inwestycji, tj. rozbudowy składowiska odpadów. Składowisko to zaś jest obiektem koniecznym dla deponowania specyficznych odpadów powstających w trakcie procesu produkcyjnego Spółki, w wyniku którego wytwarzane są produkty będące przedmiotem sprzedaży, a więc uzyskiwanych przychodów.

Przedmiotowe wydatki nie mogą być jednak zakwalifikowane do kategorii wydatków na nabycie środków trwałych, które podlegają amortyzacji.

Jak bowiem wskazano we wniosku, w ramach usługi wykonanej przez Przedsiębiorstwo dochodzić będzie do likwidacji Starej Stacji oraz budowy Nowej Stacji. Właścicielem tych składników majątku jest jednak i będzie Przedsiębiorstwo, które wykorzystuje te składniki dla potrzeb własnej działalności gospodarczej. Oznacza to, że Spółka nie ma podstaw do uznania tych wydatków za wydatki na nabycie środków trwałych.

W ocenie Spółki, ww. wydatki nie mogą również zostać zakwalifikowane do inwestycji w obcych środkach trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z ugruntowaną praktyką przez pojęcie inwestycji w obcych środkach trwałych rozumie się nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest przez podatnika na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

W przedmiotowym przypadku nie zachodzi ww. sytuacja, gdyż wydatki na usunięcie kolizji nie będą się mieścić w zakresie ww. pojęcia.

W konsekwencji powyższego, w opinii Wnioskodawcy, należy uznać, że wydatki ponoszone przez Spółkę na usunięcie kolizji stanowić będą koszty uzyskania przychodu związane z ogólnie prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki, które mają na celu zabezpieczenie i zachowanie przyszłych przychodów. Ponieważ wydatki te nie będą powiązane bezpośrednio z uzyskiwanymi w przyszłości przychodami, kwalifikować je należy do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia - stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT, gdzie określono, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie o CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o CIT zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu bezpośredniego oraz kosztu pośredniego - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, w skład Spółki wchodzi oddział zajmujący się m.in. składowaniem (na składowisku stanowiącym własność Spółki) odpadów powstających w trakcie procesów produkcyjnych realizowanych w Spółce. Wykorzystywane przez Spółkę składowisko odpadów (stanowiące zespół różnorodnych środków trwałych) stanowi kluczowe dla Spółki ogniwo technologiczne, bez którego produkcja metali byłaby niemożliwa. Z uwagi na ograniczenia prawne, odnoszące się do ilości składowanych odpadów na obecnym składowisku, Spółka realizuje zadanie inwestycyjne polegające na jego rozbudowie. Prowadzona obecnie inwestycja (rozbudowa składowiska) koliduje ze stanowiącymi własność Przedsiębiorstwa i wykorzystywanymi przez to Przedsiębiorstwo dla potrzeb jego działalności: stacją energetyczną, liniami napowietrznymi zasilającymi tą stację oraz liniami napowietrznymi zasilanymi z tej stacji, które posadowione są na gruntach X należących również do Przedsiębiorstwa (Stara Stacja). W związku z potrzebami Spółki, Spółka oraz Przedsiębiorstwo podpisały umowę, na podstawie której Przedsiębiorstwo wyraziło zgodę na wykonanie usługi likwidacji kolizji.

W celu realizacji przedmiotu umowy m.in.:

1. Przedsiębiorstwo zobowiązało się do:
   
   1. budowy nowej stacji energetycznej wraz z liniami napowietrznymi zasilającymi tą stację i z tej stacji (Nowa Stacja), w nowej lokalizacji, tj. na gruntach Y będących własnością Spółki, nie kolidujących z inwestycją Spółki;
   2. likwidacji istniejącej Starej Stacji, posadowionej na gruncie X, po wybudowaniu Nowej Stacji;
   3. nabycia od Spółki gruntu Y oraz sprzedaży na rzecz Spółki gruntu X - po likwidacji istniejącej Starej Stacji;
2. Spółka zobowiązała się do:
   
   1. pokrycia kosztów jakie Przedsiębiorstwo poniesie na wykonanie na rzecz Spółki usługi likwidacji kolizji, tj. czynności określonych w pkt 1 lit. a i b umożliwiających Spółce rozbudowę składowiska; koszty jakie Spółka zobowiązała się ponieść dotyczą wydatków na budowę Nowej Stacji, przy zachowaniu parametrów stacji dotychczasowej;
   2. sprzedaży na rzecz Przedsiębiorstwa gruntu Y oraz nabycia od Przedsiębiorstwa gruntu X - po likwidacji istniejącej Starej Stacji.

Nowa Stacja (analogicznie jak Stara Stacja) będzie własnością Przedsiębiorstwa. Wykonanie na rzecz Spółki usługi likwidacji kolizji (w zakresie określonym powyżej w pkt 2 lit. a ma być udokumentowane fakturą (przy czym wynagrodzenie za wykonaną usługę jest/będzie powiększone o VAT).

Spółka powzięła wątpliwość, czy wydatki jakie zobowiązana jest ponieść z tytułu wykonania przez Przedsiębiorstwo usługi likwidacji kolizji, w zakresie określonym w pkt 2 lit. a stanowią koszty uzyskania przychodów, które rozpoznać należy w dacie ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16a ust. 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej inwestycjami w obcych środkach trwałych,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
   • zwane także środkami trwałymi;
4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1293 i 1435 oraz z 2009 r. poz. 256 i 1753)(21) w grupowaniu o symbolu 30.11 Statki i konstrukcje pływające.

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy, zgodzić należy się z Wnioskodawcą, iż opisanych we wniosku wydatków na nabycie usługi likwidacji kolizji nie można uznać za wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych. Zgodnie bowiem ze wskazanym wyżej art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, co do zasady, środki trwałe muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika, a ponadto muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że w ramach wykonywanej przez Przedsiębiorstwo usługi likwidacji kolizji wybudowana zostanie Nowa Stacja i następnie zlikwidowana zostanie Stara Stacja. Właścicielem tych składników majątku jest/będzie jednak Przedsiębiorstwo, które wykorzystuje/wykorzystywać będzie te składniki majątku dla potrzeb własnej działalności gospodarczej. Wydatków na nabycie usługi likwidacji kolizji nie można również uznać za inwestycje w obcych środkach trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT. Ustawa o CIT nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Są to zatem poniesione wydatki mające na celu przystosowanie obcego środka trwałego do używania go przez podatnika. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym ww. sytuacja nie zachodzi.

Zgodzić należy się jednocześnie z Wnioskodawcą, iż opisane we wniosku wydatki na nabycie usługi likwidacji kolizji stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów. Jak wynika z wniosku, poniesienie tych wydatków jest konieczne dla umożliwienia Spółce realizacji inwestycji w postaci rozbudowy składowiska odpadów. Składowisko to jest obiektem koniecznym dla deponowania specyficznych odpadów powstających w trakcie procesu produkcyjnego Spółki, w wyniku którego wytwarzane są produkty będące przedmiotem sprzedaży. Rozbudowa zaś składowiska wymuszona została ograniczeniami prawnymi dotyczącymi ilości składowanych odpadów na obecnie wykorzystywanym składowisku. Wydatki te mieszczą się wobec tego w kategorii kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego akcentuje to, że nabycie usługi likwidacji kolizji udokumentowane zostanie fakturą, przy czym wynagrodzenie za wykonanie usługi jest/będzie powiększone o podatek od towarów i usług (VAT), należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, który z kosztów uzyskania przychodów wyłącza, co do zasady, podatek od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji -w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Odnosząc się natomiast do kwestii potrącalności ww. wydatków, należy stwierdzić, że wydatki, które ponosi Wnioskodawca na nabycie usługi likwidacji kolizji, należy kwalifikować do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskiwanych przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania.

Jak już wyżej wskazano, koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie) to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Każdy z tych wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Moment potrącenia wydatków o charakterze pośrednim określony został w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższych przepisów wynika, że koszty, które pozostają w innym niż bezpośrednim związku z przychodami powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w roku ich poniesienia na podstawie art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o CIT. Dla celów podatkowych momentem poniesienia kosztów pośrednich, będzie moment ujęcia przedmiotowych wydatków w księgach na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego.

Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będące przedmiotem wniosku wydatki poniesione na nabycie usługi likwidacji kolizji winny być rozpoznane jako koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia tych wydatków, tj. ujęcia w księgach rachunkowych Spółki, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Stosownie do art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej