Na podstawie Informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców dłużnika oraz postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzen... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 22.10.2019, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.341.2019.1.AW, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Na podstawie Informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców dłużnika oraz postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzenia postępowania, nieściągalność wierzytelności można uznać za uprawdopodobnioną; nie można jej jednak zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2, gdyż przepisy te dotyczą odpisów aktualizujących, a nie wierzytelności

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na podstawie Informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców dłużnika oraz postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzenia postępowania z 13 listopada 2018 r., wierzytelność Wnioskodawczyni wobec dłużnika można uznać za wierzytelność mogącą być zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów nieściągalną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 ustawy o CIT jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na podstawie Informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców dłużnika oraz postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzenia postępowania z 13 listopada 2018 r., wierzytelność Wnioskodawczyni wobec dłużnika można uznać za wierzytelność mogącą być zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów nieściągalną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej m.in. na sprzedaży mięsa i wyrobów z mięsa dokonała sprzedaży na rzecz Sp. z o.o. (dalej jako: dłużnik) towarów i wystawiła następujące faktury VAT:

z dnia 13 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 20 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 12 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 19 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 12 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 19 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 11 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 18 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 11 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 18 grudnia 2014 r, jako termin płatności;
z dnia 9 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 16 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 9 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 16 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 9 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 16 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 4 grudnia 2014 r na kwotę () zł, wskazując datę 11 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 3 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 10 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 2 grudnia 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 9 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 28 listopada 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 5 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 26 listopada 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 3 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 24 listopada 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 1 grudnia 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 20 listopada 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 27 listopada 2014 r. jako termin płatności;
z dnia 20 listopada 2014 r. na kwotę () zł, wskazując datę 27 listopada 2014 r. jako termin płatności.

Wnioskodawczyni zaliczyła do przychodów należnych i opodatkowała podatkiem dochodowym od osób prawnych przysługujące jej wynagrodzenie netto wykazane w ww. fakturach.

Wnioskodawczyni otrzymała płatność jedynie za trzy ostatnie faktury (pozycja 14, 15 i 16). Zatem aktualnie zadłużenie równe jest sumie () zł powiększonej o odsetki ustawowe naliczone od daty wymagalności faktur do 31 grudnia 2015 r. i odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Dłużnik długu nie spłacił. Zawezwaniem do próby ugodowej datowanym na 25 listopada 2016 r. podjęto sądową próbę wyegzekwowania długu. Do zawarcia ugody nie doszło. Do właściwego sądu gospodarczego skierowano pozew datowany na 6 lipca 2018 r. o zapłatę części długu. Sąd Rejonowy w dniu 13 listopada 2018 r. wydał postanowienie w oparciu o art. 182 paragraf 1 Kpc o umorzeniu postępowania, wskazując w jego uzasadnieniu, że dłużnik został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego w oparciu o postanowienia art. 25d ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym.

Nadmieniony przepis ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym stanowi o tym, że w przypadku ustalenia przez sąd rejestrowy w postępowaniu o rozwiązanie podmiotu wpisanego do Rejestru bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, że podmiot ten nie posiada zbywalnego majątku i faktycznie nie prowadzi działalności, sąd rejestrowy orzeka o rozwiązaniu podmiotu bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego i zarządza jego wykreślenie z Rejestru. Dłużnik wykreślony został z Krajowego Rejestru Sądowego 24 września 2018 r. a jako podstawę prawną podano art. 25d ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym.

31 grudnia 2015 r., wobec znacznego opóźnienia w spłacie długu, braku odpowiedniej reakcji na wezwania do zapłaty i okoliczności, że wobec jedynego udziałowca dłużnika, a zarazem prezesa zarządu dłużnej spółki, skierowano akt oskarżenia zarzucając mu popełnienie przestępstwa oszustwa stypizowanego w art. 286 paragraf 1 Kk gdzie pokrzywdzonym była Wnioskodawczyni, dokonano odpisów aktualizacyjnych w zakresie wszystkich nieuregulowanych należności stwierdzonych ww. fakturami. Na marginesie wskazać należy, że prezes zarządu dłużnika został prawomocnie skazany za zarzucane mu przestępstwo oszustwa. Dłużnik po 2012 r., kiedy to rok obrotowy zakończył stratą 70.000 zł, nie przedkładał kolejnych sprawozdań finansowych, nie ujawnił też w Rejestrze Przedsiębiorców okoliczności, że nie prowadzi już działalności pod adresem wskazywanym w rejestrze jako adres podmiotu.

Wnioskodawczyni zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów powyżej opisaną nieściągalną wierzytelność. Wnioskodawczyni uiszcza zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób prawnych w formie uproszczonej (zgodnie z art. 25 ust. 6-10 updop).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji, na podstawie Informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców dłużnika oraz postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzenia postępowania z dnia 13 listopada 2018 r., wierzytelność Wnioskodawcy wobec dłużnika można uznać za wierzytelność mogącą być zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów nieściągalną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jej wierzytelność wobec dłużnika można uznać za wierzytelność mogącą być zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów nieściągalną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.).

Art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje katalog sposobów udokumentowania faktu nieściągalności wierzytelności. W pierwszej kolejności odwołuje się on do postanowienia o nieściągalności, uznanego przez wierzyciela jako odpowiadający stanowi faktycznemu, wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. W tym miejscu podkreślić należy, że sąd rejonowy podobnie jak i komornicy sądowi jest organem postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzenia postępowania z dnia 13 listopada 2018 r. sąd ten wykazuje okoliczność braku posiadania przez dłużnika zbywalnego majątku oraz zaniechania przez niego prowadzenia działalności gospodarczej. Pomimo zatem tego, że tytuł wykonawczy jeszcze nie został przez sąd wydany to już w momencie poprzedzającym rozstrzygnięcie powództwa stwierdza on, że dalsze prowadzenie postępowania sądowego, a więc i postępowania egzekucyjnego, jest bezcelowe, gdyż nie ma możliwości odzyskania długu.

Dalsza część przepisu ust. 2 art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odwołuje się do postępowania upadłościowego. Ustawodawca przewidział takie sytuacje jak oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania oraz umorzenie tego postępowania. Sądowe dowiedzenie zasadności wierzytelności i uzyskanie tytułu wykonawczego nie jest zatem wymogiem koniecznym do otwarcia wierzycielowi drogi do uznania wierzytelności za koszt uzyskania przychodów. W niniejszym stanie faktycznym wobec jedynego udziałowca dłużnika, a zarazem prezesa zarządu dłużnej spółki, skierowano akt oskarżenia zarzucając mu popełnienie przestępstwa oszustwa stypizowanego w art. 286 paragraf 1 Kk, oskarżony w toku postępowania karnego przyznał, że dług istnieje, a zapłaty nie dokonał wobec braku posiadania środków finansowych.

Postępowanie upadłościowe toczyć się może jednak jedynie wówczas gdy osoba prawna istnieje i dopiero dąży się do jej usunięcia z rejestru przedsiębiorców. Tymczasem w niniejszej sprawie już po wytoczeniu powództwa a przed jego merytorycznym rozpoznaniem dłużnik utracił swój byt prawny.

Regulacja zaprezentowana w art. 25d ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym idzie o krok dalej od postanowień Kodeksu spółek handlowych czy postępowania upadłościowego, gdyż umożliwia wykreślenie z rejestru przedsiębiorców bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego podmiotu, co do którego oczywistym jest, że faktycznie nie funkcjonuje, a jego dalsze figurowanie w rejestrze w istocie wprowadza potencjalnych kontrahentów w błąd, sugerując, że podmiot dalej działa. Okoliczność, że dłużnik utracił swój byt prawny po stwierdzeniu przez sąd rejestrowy, że nie prowadzi on działalności i nie posiada zbywalnego majątku jednoznacznie przemawiają za tym, że wierzytelności Wnioskodawczyni nie udałoby się odzyskać. Prawdopodobieństwo braku wypłacalności dłużnika w tym przypadku równoznaczne jest z pewnością. Wnioskodawczyni, na skutek utraty osobowości prawnej przez dłużnika, nie ma możliwości dochodzenia swych praw przed sądem gospodarczym ani następczo prowadzenia egzekucji. Wytoczone postępowanie sądowe o zapłatę wobec dłużnika w efekcie stwierdzenia braku następcy prawnego dłużnika, który utracił zdolność sądową zasadnie zostało umorzone.

Nie jest winą Wnioskodawczyni, że nie ma ona prawnej możliwości wyegzekwowania swego długu, dlatego nie powinna ona znajdować się w sytuacji gorszej niż inne podmioty, które np. w oparciu o postanowienie sądu upadłościowego o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika z uwagi na brak majątku wystarczającego do zaspokojenia kosztów postępowania upadłościowego, zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów dokonać mogą.

Obiektywna pewność nieściągalności wierzytelności wynikająca z orzeczenia przez sąd rejestrowy o rozwiązaniu dłużnika bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego i zarządzenie jego wykreślenia z rejestru, w przekonaniu Wnioskodawczyni uzasadnia powyższe zaliczenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Z powołanego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków.

I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Na podstawie art. 16 ust. 2 tej ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
postanowieniem sądu o:
1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Natomiast w świetle art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Stosownie do art. 16 ust. 2a pkt 1 tej ustawy nieściągalność wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 26-26c, uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Co do zasady, ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych. Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 9 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.);
dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT;
nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT;
wierzytelność, której odpis dotyczy, nie uległa przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT).

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Co za tym idzie, na podatniku spoczywa obowiązek wykazania przychodu w momencie umorzenia, przedawnienia lub definitywnego odpisania wierzytelności jako nieściągalnej, w części w jakiej dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Obowiązek ten podyktowany jest faktem, że umorzenie wierzytelności lub odpisanie jej jako nieściągalnej nie stanowi samo w sobie podstawy zaliczenia wartości wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu.

Aby bowiem wartość wierzytelności definitywnie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, konieczne jest udokumentowanie nieściągalności zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. W sytuacji jednak, gdy na daną wierzytelność podmiot dokona odpisu aktualizującego i zaliczy go do kosztów dla celów podatkowych zgodnie z przepisami ustawy o CIT, a następnie będzie w stanie udokumentować nieściągalność wierzytelności w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ww. ustawy, wówczas wartość odpisanej wierzytelności w części zaliczonej uprzednio do przychodów należnych podlegać będzie zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT.

Wskazać należy, że katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności ma charakter otwarty, a zatem możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć jednakże charakter prawny równorzędny w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Zauważyć także należy, że koszt podatkowy nie wystąpi w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zatem odpisy aktualizujące wartość należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

musi być rachunkowo dokonany odpis aktualizujący wartość należności, oraz
nieściągalność wierzytelności musi być uprawdopodobniona.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej polegającej m.in. na sprzedaży mięsa i wyrobów z mięsa dokonała sprzedaży na rzecz Sp. z o.o. (dalej jako: dłużnik) towarów i wystawiła 16 faktur VAT.

Wnioskodawczyni zaliczyła do przychodów należnych i opodatkowała podatkiem dochodowym od osób prawnych przysługujące jej wynagrodzenie netto wykazane w ww. fakturach.

Wnioskodawczyni otrzymała płatność jedynie za trzy ostatnie faktury, zatem aktualnie zadłużenie równe jest sumie () zł powiększonej o odsetki ustawowe.

Ponadto, 31 grudnia 2015 r., wobec znacznego opóźnienia w spłacie długu, braku odpowiedniej reakcji na wezwania do zapłaty, dokonano odpisów aktualizujących w zakresie wszystkich nieuregulowanych należności stwierdzonych ww. fakturami.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą ustalenia, czy na podstawie Informacji odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru Przedsiębiorców dłużnika oraz postanowienia Sądu Rejonowego w przedmiocie umorzenia postępowania z 13 listopada 2018 r., wierzytelność Wnioskodawczyni wobec dłużnika można uznać za wierzytelność nieściągalną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogącą być zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie spełnione zostały przesłanki wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 26a w związku z art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. a ustawy o CIT:

dokonanie dla wierzytelności odpisu aktualizującego,
zaliczenie należności do przychodów należnych oraz
nieprzedawnienie się wierzytelności,

zatem nieściągalność wierzytelności można uznać za uprawdopodobnioną w rozumieniu tych przepisów i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w opinii tut. Organu, na gruncie przepisu art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT, postanowienie Sądu Rejonowego z 13 listopada 2018 r. o umorzeniu postępowania z powodu wykreślenia dłużnika z Krajowego Rejestru Sądowego na podstawie art. 25d ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1500 z późn. zm.) stanowi wystarczającą przesłankę do uznania nieściągalności tej wierzytelności za uprawdopodobnioną.

Zgodnie bowiem z art. 25d ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym w przypadku ustalenia przez sąd rejestrowy w postępowaniu o rozwiązanie podmiotu wpisanego do Rejestru bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, że podmiot ten nie posiada zbywalnego majątku i faktycznie nie prowadzi działalności, sąd rejestrowy orzeka o rozwiązaniu podmiotu bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego i zarządza jego wykreślenie z Rejestru.

Mając na uwadze, że w przedmiotowej sprawie kosztem uzyskania przychodu będą odpisy aktualizujące (art. 16 ust. 1 pkt 26a updop), których nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1 updop, a nie wierzytelność o jakiej mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 updop w zw. z art. 16 ust. 2 updop, stanowisko Wnioskodawczyni należało ocenić jako nieprawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji przedmiotem oceny nie była kwestia prawidłowości dokonania odpisów aktualizujących na gruncie przepisów ustawy o rachunkowości. Okoliczność ta została przyjęta jako element opisu stanu faktycznego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym lub podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie