Temat interpretacji

Ustalenie czy poniesiona strata w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 marca 2019 r. (data wpływu 13 marca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 16 kwietnia 2019 r. (data wpływu 18 kwietnia 2019 r.) oraz pismem z 22 maja 2019 r. (data wpływu 24 maja 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy poniesiona strata w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy poniesiona strata w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego stanowi dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 16 kwietnia 2019 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 12 kwietnia 2019 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.84.2019.1.LG oraz pismem z 22 maja 2019 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 16 maja 2019 r. znak: 0111-KDIB2-3.4010.84.2019.2.LG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka jest producentem szerokiej gamy artykułów z branży tworzyw sztucznych do domu i ogrodu. Ponadto Wnioskodawca, w ramach działalności uzupełniającej, zajmuje się również m.in. kupnem i sprzedażą nieruchomości, wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Potwierdzają to postanowienia umowy Spółki, z której wynika, że działalność gospodarcza Wnioskodawcy obejmuje m.in.:

• PKD 22.29.Z - Produkcja pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych,
• PKD 68.10.Z - Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek,
• PKD 68.20.Z - Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi,
• PKD 68.32.Z - Zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie.

W związku z rozwojem Spółki oraz planami przeprowadzenia dalszych inwestycji, Spółka podjęła decyzję o wybudowaniu nowych hal produkcyjno-magazynowych. W tym celu dokonała wyburzenia (fizycznej likwidacji) wybudowanej wcześniej w tym miejscu hali produkcyjno-magazynowej, w której magazynowano produkty gotowe Spółki (dalej Środek trwały).

Wybudowane w miejsce Środka trwałego nowe hale Spółka traktuje jako inwestycję, a założony plan biznesowy zakłada, iż nowe hale zostaną przeznaczone do sprzedaży.

Decyzja o likwidacji Środka trwałego była spowodowana względami ekonomicznym, bowiem Spółka zakłada, iż inwestycja w zakresie nowych hal inwestycyjnych, uwzględniająca likwidację Środka trwałego, przyniesie Spółce wymierną korzyść finansową.

Należy także zaznaczyć, iż na wczesnym etapie inwestycji Spółka brała pod uwagę brak fizycznej likwidacji Środka trwałego i budowę nowych hal w jego sąsiedztwie. Niemniej jednak takie rozwiązanie zostało uznane przez Spółkę za operację nieopłacalną gospodarczo.

W momencie likwidacji, Środek trwały nie był w pełni zamortyzowany. Do momentu likwidacji Spółka ujmowała w kosztach uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od Środka trwałego.

W piśmie z 16 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Zlikwidowany środek trwały (hala produkcyjno-magazynowa) nie utracił dla Spółki przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności.
2. Jak zaznaczono w stanie faktycznym Spółka jest producentem szerokiej gamy artykułów z branży tworzyw sztucznych do domu i ogrodu, a ponadto Wnioskodawca, w ramach działalności uzupełniającej, zajmuje się również m.in. kupnem i sprzedażą nieruchomości, wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność produkcyjną oraz działalność wskazaną jako uzupełniającą. Spółka uznaje, że nie doszło do zmiany rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Ponadto w piśmie z 22 maja 2019 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że fizyczna likwidacja (wyburzenie) środka trwałego, o którym mowa w stanie faktycznym opisanym we wniosku, została dokonana w bieżącym roku podatkowym Spółki, tj. trwającym od dnia 1 stycznia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość Środka trwałego w związku z jego likwidacją?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z likwidacją nie w pełni umorzonego Środka trwałego, Spółka jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzonej (niezamortyzowanej) wartości Środka trwałego na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 Ustawy CIT. W szczególności nie zachodzi w stanie faktycznym przesłanka, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT, gdyż Środek trwały został fizycznie zlikwidowany z innej przyczyny niż zmiana rodzaju działalności Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Jak wynika z praktyki organów podatkowych oraz orzecznictwa sądów administracyjnych, przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony przez podatnika, czyli w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik).
2. musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.
3. winien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.
5. musi być właściwie udokumentowany.

Dodatkowo nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazała Spółka, wydatki na wytworzenie Środka trwałego spełniają następujące warunki:

• zostały poniesione przez Spółkę, tj. pokryte z zasobów majątkowych Spółki (nie zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż Spółka).
• są definitywne (rzeczywiste), tj. wartość wydatków nie została Spółce zwrócona,
• są właściwie udokumentowane.

Aby więc potwierdzić prawidłowość stanowiska Spółki, należy ocenić, czy:

1. wydatki poniesione przez Spółkę spełniają warunek poniesienia w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,
2. wydatki Spółki nie mieszczą się w katalogu wydatków wyłączonych z mocy prawa z kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 1

Przedmiotem działalności Spółki jest działalność produkcyjna, a także uzupełniająco działalność w zakresie zarządzania i sprzedaży nieruchomości. Do momentu likwidacji Wnioskodawca wykorzystywał Środek trwały w działalności gospodarczej, w związku z czym, zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy CIT odpisy amortyzacyjne od Środka trwałego zaliczał do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę warunki rynkowe, a także zakładaną korzyść ekonomiczną, Wnioskodawca podjął decyzję o likwidacji Środka trwałego, która umożliwiła budowę nowych hal magazynowo - produkcyjnych. Należy wskazać, że działanie Wnioskodawcy było racjonalne i przyczyni się w zamierzeniu do osiągnięcia przychodów w wyniku sprzedaży nowych hal, jak również przyczyniło się do zabezpieczenia źródła przychodów (jako całokształtu prowadzonej działalności) poprzez zmniejszenie kosztów związanych z wykorzystaniem Środka trwałego, którego wykorzystywanie w działalności produkcyjnej stało się z ekonomicznego punktu widzenia mniej opłacalne.

Potwierdzenie takiego stanowiska znajduje potwierdzenie w literaturze przedmiotu. W. Dmoch wskazuje, że działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstaniu takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów (W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Wyd. 7, Warszawa 2018).

Co więcej, nie można uznać wartości likwidowanego Środka trwałego za wartość zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku - wyburzenie ich jest procesem poprzedzającym planowane wytworzenie nowych środków trwałych, oddzielnym od niego i obiektywnie go nie warunkującym.

Nie można więc powiedzieć, że likwidacja Środka trwałego charakteryzuje się związkiem funkcjonalnym i przyczynowo-skutkowym z wytworzeniem nowych środków trwałych wystarczającym do ujęcia wartości likwidowanego środka trwałego w wartości nowego.

Stanowisko, zgodnie z którym wydatki tego typu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów oraz jednocześnie nie wpływają na wartość początkową nowo wybudowanych środków trwałych znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych, przykładowo w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 lutego 2018 r., znak: 0111-KDIB2-1.4010.343.2017.2.AT;
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 marca 2017 r., znak: 2461-IBPB-1 -3.4510.1178.2016.1.IZ.

Ad. 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Zatem, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej.

Dla interpretacji powyższego przepisu kluczowe znaczenie ma pojęcie zmiany rodzaju działalności. Jak wynika z wyroku WSA w Warszawie z 17 września 2008 r., znak III SA/WA 2152/07, przepisów o charakterze szczególnym, a takim niewątpliwie jest przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT nie powinno się interpretować w sposób rozszerzający. W związku z tym przez zmianę rodzaju działalności należy rozumieć przykładowo sytuację, w której podatnik w wyniku zaistnienia określonych czynników biznesowych postanawia dokonać likwidacji samochodu ciężarowego (środka trwałego) w związku z rezygnacją z prowadzenia działalności transportowej i chęcią rozpoczęcia zupełnie nowej i dotychczas niewykonywanej działalności.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że w stanie faktycznym nie doszło do zmiany rodzaju działalności Wnioskodawcy. Spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność produkcyjną oraz w uzupełniającym zakresie również działalność polegającą na zarządzaniu i kupnie/sprzedaży nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe uwagi, należy wskazać, że Spółka ma prawo do rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów stratę powstałą w związku z likwidacją niezamortyzowanego Środka trwałego. Jak zostało wykazane - w przedstawionym stanie faktycznym spełnione zostały ogólne warunki uznania za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, jak również nie znajdują w przedstawionej sytuacji jakiekolwiek wyłączenia z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W konsekwencji, w związku z tym, że likwidacja nie w pełni umorzonego Środka trwałego jest wynikiem kalkulacji ekonomicznej i została dokonana z innych przyczyn niż zmiana rodzaju działalności, to Spółka jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzonej (niezamortyzowanej) wartości Środka trwałego na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 Ustawy CIT.

Analogiczne wnioski płyną z interpretacji indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Przykładowo, w interpretacji z dnia 5 lutego 2018 r., znak 0111-KD1B2-1.4010.343.2017.2.AT, zostało stwierdzone, że skoro bowiem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, które jak wynika z opisu stanu faktycznego zostały w niniejszej sprawie spełnione.

Ponadto, w interpretacji z dnia 26 września 2017 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.135.2017.1.BD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z podatnikiem, że wyburzenie budynków nie wiąże się ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, lecz z rozpoczęciem nowych inwestycji jaką jest budowa nowych budynków w ramach dotychczasowego zakresu działalności Spółki, (...) [w związku z czym] nie będzie miał zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy CIT.

W świetle przywołanych argumentów oraz wyżej zaprezentowanych poglądów organów podatkowych Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez podatnika poniesione w celu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16 ust. 1 pkt 5 updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 updop. Tak wiec kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich czy w ogóle brak możliwości korzystania z tych środków trwałych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, nie znajdzie w niej zastosowania. Skoro art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych oraz zajmuje się kupnem i sprzedażą nieruchomości, wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Wnioskodawca podjął decyzję o wyburzeniu hali produkcyjno-magazynowej. Fizyczna likwidacja (wyburzenie) tej nieruchomości została dokonana w bieżącym roku podatkowym Spółki, tj. trwającym od 1 stycznia 2018 r. do 30 czerwca 2019 r. Decyzja o likwidacji środka trwałego była spowodowana względami ekonomicznymi, bowiem Wnioskodawca zakłada, że inwestycja nowych hal, uwzględniająca likwidację przedmiotowego środka trwałego, przyniesie wymierną korzyść. Wnioskodawca wskazał, że zlikwidowany środek trwały nie utracił dla Spółki przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności oraz że Spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność produkcyjną.

W świetle powyższego, możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 updop, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Skoro art. 16 ust. 1 updop zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 updop, tj. nie zostały zlikwidowane z powodu utraty ich przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 updop.

Tym samym, skoro jak wskazuje Wnioskodawca zlikwidowany środek trwały nie utracił przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość wyburzonej hali produkcyjno-magazynowej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej