Temat interpretacji

czy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu przekazywanych Bankowi, a otrzymanych od klientów spłat wierzytelności nabytych przez Bank, w tym od spłat kapitału, prowizji i odsetek?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lipca 2019 r. (data wpływu 4 lipca 2019 r.), uzupełnionym pismem z 22 lipca 2019 r. (data wpływu 25 lipca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu przekazywanych Bankowi, a otrzymanych od klientów spłat wierzytelności nabytych przez Bank, w tym od spłat kapitału, prowizji i odsetek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu przekazywanych Bankowi, a otrzymanych od klientów spłat wierzytelności nabytych przez Bank, w tym od spłat kapitału, prowizji i odsetek.

Wniosek został uzupełniony pismem z 22 lipca 2019 r. (data wpływu 25 lipca 2019 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium RP, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT, podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ze zm. dalej: updop). Wnioskodawca jest instytucją pożyczkową, zarejestrowaną w rejestrze prowadzonym przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF). Wnioskodawca zajmuje się głównie udzielaniem kredytów konsumenckich w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 993). W celu poprawienia płynności finansowej Wnioskodawca rozważa zbycie części wierzytelności, które posiada wobec swoich klientów z tytułu kredytów konsumenckich na rzecz banku z siedzibą w Bułgarii (dalej: Bank). Przeniesienie wierzytelności na Bank będzie następować na podstawie art. 509 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wierzytelności objęte sprzedażą (cesją) będą wynikać wyłącznie z kredytów konsumenckich udzielonych uprzednio przez Wnioskodawcę. Mogą to być wierzytelności jeszcze niewymagalne lub wymagalne. W wyniku cesji Bank nabędzie wierzytelności w sposób trwały i przejmie ryzyko z nimi związane, w tym ryzyko opóźnienia w spłacie lub braku spłaty. Umowa cesji może przewidywać możliwość cesji zwrotnej jedynie w przypadku stwierdzenia, że wierzytelność w chwili cesji nie mogła być prawnie skutecznie przeniesiona lub nie istniała w ogóle (np. była wynikiem oszustwa kredytowego albo podlegała potrąceniu, o czym strony nie wiedziały) albo była przedawniona lub też w przypadku, gdy w chwili cesji dłużnik nie żył lub została ogłoszona jego upadłość, albo był on osobą ubezwłasnowolnioną, albo zachodziły zbliżone okoliczności wyłączające możliwość dochodzenia wierzytelności. Bank jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. Cena wierzytelności będzie równa godziwej cenie rynkowej z uwzględnieniem zdyskontowanej wartości przyszłych przepływów pieniężnych. Bank jest rezydentem podatkowym Bułgarii w rozumieniu polsko-bułgarskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 11 kwietnia 1994 r. (Dz.U. z 1995 r. nr 137 poz. 679, dalej: Konwencja). Wnioskodawca otrzyma od Banku certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający jego rezydencję w Bułgarii. Bank nie prowadzi działalności w Polsce poprzez położony na terytorium Polski zakład. Wnioskodawca pozostanie pożyczkodawcą w stosunku do swoich klientów, których wierzytelność stanie się własnością Banku. Bank nabędzie prawo do wierzytelności, ale nie pozostałe prawa i obowiązki wynikające z umowy pożyczki. Wnioskodawca nadal będzie kontaktował się z klientami, przypominając im o obowiązku spłaty. Klienci-pożyczkobiorcy, co do zasady, nie będą informowani o cesji. Klienci będą dokonywać spłaty pożyczek na rachunek bankowy Wnioskodawcy, jako pożyczkodawcy. Wnioskodawca będzie obowiązany przekazać otrzymane od pożyczkobiorców spłaty do Banku, jako wierzyciela. Wnioskodawca nie będzie, co do zasady, odpowiedzialny wobec Banku za tzw. złe długi, to jest sytuacje, gdy pożyczkobiorcy nie spłacą pożyczki (cena za wierzytelności będzie uwzględniać to ryzyko). Wnioskodawca będzie przekazywać Bankowi wyłącznie spłaty, które faktycznie otrzymał od pożyczkobiorców. Wnioskodawca może jednak, na podstawie odrębnej umowy, prowadzić na zlecenie Banku czynności windykacyjne wobec pożyczkobiorców, za odrębnym wynagrodzeniem. W wyniku transakcji Wnioskodawca uzyskiwać będzie korzyść ekonomiczną w postaci zysku uzyskanego jako dodatnia różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży wierzytelności a wydatkami związanymi z udzieleniem pożyczki. Otrzymane wynagrodzenie Wnioskodawca będzie mógł wykorzystać do udzielenia kolejnych pożyczek. Wnioskodawca udzielając pożyczek nalicza klientom-pożyczkobiorcom prowizje za udzielenie pożyczki, także odsetki. Prowizje za udzielenie pożyczki stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy w momencie udzielenia pożyczki, zaś odsetki stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy w momencie ich zapłaty przez pożyczkobiorców. Przedmiotem cesji będzie zarówno kapitał pożyczki, naliczona prowizja za udzielenie pożyczki, jak i naliczone do dnia cesji odsetki, które nie zostały do dnia cesji spłacone przez pożyczkobiorców. Przy tym do zawarcia umowy cesji na piśmie może ze względów technicznych dojść w ciągu kilku lub najdalej kilkunastu dni po dniu ustalonym jako dzień cesji. Spłaty, które wpłyną do Wnioskodawcy po dniu cesji, nawet jeśli nastąpi to przed dniem podpisania umowy, będą traktowane jako należne Bankowi i zostaną mu przekazane.

W uzupełnieniu wniosku Spółka podała nazwę i numer NIP kontrahenta oraz informację dotyczącą wskazania kraju jurysdykcji podatkowej, który wydał numer NIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu przekazywanych Bankowi, a otrzymanych od klientów spłat wierzytelności nabytych przez Bank, w tym od spłat kapitału, prowizji i odsetek?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) z tytułu przekazywanych Bankowi, a otrzymanych od klientów spłat wierzytelności nabytych przez Bank, w tym od spłat kapitału, prowizji i odsetek, ponieważ na gruncie Konwencji spłaty te powinny być uznane za zyski przedsiębiorstw (art. 7 Konwencji), które nie podlegają podatkowi u źródła w Polsce.

UZASADNIENIE

Zgodnie z zasadą tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 2 updop) podatnicy niemający na terytorium RP siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów które osiągają na terytorium RP. Zasadę tę modyfikują jednak postanowienia poszczególnych konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, które zgodnie z Konstytucją (art. 91 ust. 2) oraz zgodnie z updop (art. 21 ust. 2) mają pierwszeństwo przed przepisami updop. Mająca zastosowanie w tym wypadku Konwencja, w art. 7 ust. 1 stanowi że zyski przedsiębiorstw bułgarskich podlegają opodatkowaniu tylko w Bułgarii, chyba że dane przedsiębiorstwo prowadzi w Polsce działalność poprzez położony w Polsce zakład (w zakresie dochodów tego zakładu). Zgodnie z art. 7 ust. 5 Konwencji zyskiem przedsiębiorstw nie są przychody uregulowane odrębnie w Konwencji. Kwoty spłat przekazywanych przez Wnioskodawcę do Banku z tytułu wierzytelności nabytych przez Bank będą stanowić zyski przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 ust. 1 Konwencji, a zatem zgodnie z Konwencją będą opodatkowane w Bułgarii. Do spłat nie będą mieć zastosowania przepisy szczególne Konwencji (art. 10-12). Spłaty nie będą w szczególności stanowić odsetek w rozumieniu Konwencji, bowiem pojęcie to oznacza dochody z tytułu udostępnienia dłużnikowi na czas oznaczony lub nieoznaczony kapitału w formie pieniężnej (K. Vogel on Double Taxation Conventions, A Commentary to the OECD-, UN- and US Model Conventions for the Avoidance of Double Taxation on Income and Capital, London 1997, s. 731; tak też Z. Kukulski, W. Nykiel (w:) Model Konwencji OECD. Komentarz, (red.) B. Brzeziński, Warszawa 2010, s. 787). Przychody te nie stanowią dla Banku wynagrodzenia za udostępnienie pożyczkobiorcom kapitału. Bank nie udostępnia bowiem pożyczkobiorcom żadnych środków pieniężnych, nie udziela im żadnego finansowania, czyni to jedynie Wnioskodawca i to on występuje w charakterze pożyczkodawcy, także po dniu cesji. Poza tym, spłaty wierzytelności nie stanowią świadczenia ubocznego i okresowego. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, np.: interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 23 marca 2018 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.41.2018.1.AJ interpretacji indywidualnej Dyrektora IS w Warszawie z dnia 11 maja 2016 r. sygn. IPPB5/4510-108 /16-3/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe przepisy, które wskazują zakres opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce dochodów uzyskanych przez nierezydentów, zawarte są w art. 3 ust. 2-5, art. 21 oraz art. 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 856 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT).

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT za dochody (przychody) osiągane na terytorium Polski przez nierezydentów uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład,
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Natomiast w świetle art. 3 ust. 5 ustawy o CIT za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Art. 3 ust. 2 ustawy o CIT statuuje zasadę tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Pozostałe powołane wcześniej regulacje dookreślają, jakiego rodzaju dochody należy uznać za dochody osiągane w Polsce. Z przepisów art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, iż określone kategorie dochodów (np. dywidendy, odsetki, należności licencyjne, wynagrodzenie za usługi niematerialne, opłaty uzyskiwane przez określone przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej i morskiej, itd.) podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym przy zastosowaniu odpowiedniej stawki (10%, 19% lub 20%, w zależności od rodzaju uzyskiwanego dochodu).

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze:

ustala się w wysokości 20% przychodów;

3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków pasażerów tranzytowych,

4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Stąd, co do zasady, przychody wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (opodatkowaniu u źródła).

Przy czym, stosownie do art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Do 30 czerwca 2019 r. zastosowanie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT zostało ograniczone rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545) a następnie wydłużone do 31 grudnia 2019 r. (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 czerwca 2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Dz.U. z 2019 r. poz. 1203).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w celu poprawienia płynności finansowej Wnioskodawca (zajmujący się głównie udzielaniem kredytów konsumenckich) rozważa zbycie części wierzytelności, które posiada wobec swoich klientów z tytułu kredytów konsumenckich na rzecz Banku z siedzibą w Bułgarii. Przeniesienie wierzytelności na Bank będzie następować na podstawie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego. Wierzytelności objęte sprzedażą (cesją) będą wynikać wyłącznie z kredytów konsumenckich udzielonych uprzednio przez Wnioskodawcę. Mogą to być wierzytelności jeszcze niewymagalne lub wymagalne. W wyniku cesji Bank nabędzie wierzytelności w sposób trwały i przejmie ryzyko z nimi związane, w tym ryzyko opóźnienia w spłacie lub braku spłaty.

Wnioskodawca pozostanie pożyczkodawcą w stosunku do swoich klientów, których wierzytelność stanie się własnością Banku. Bank nabędzie prawo do wierzytelności, ale nie pozostałe prawa i obowiązki wynikające z umowy pożyczki. Wnioskodawca nadal będzie kontaktował się z klientami, przypominając im o obowiązku spłaty. Klienci-pożyczkobiorcy, co do zasady, nie będą informowani o cesji. Klienci będą dokonywać spłaty pożyczek na rachunek bankowy Wnioskodawcy, jako pożyczkodawcy. Wnioskodawca będzie obowiązany przekazać otrzymane od pożyczkobiorców spłaty do Banku, jako wierzyciela. Wnioskodawca będzie przekazywać Bankowi wyłącznie spłaty, które faktycznie otrzymał od pożyczkobiorców.

Wnioskodawca udzielając pożyczek nalicza klientom-pożyczkobiorcom prowizje za udzielenie pożyczki, także odsetki. Prowizje za udzielenie pożyczki stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy w momencie udzielenia pożyczki, zaś odsetki stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy w momencie ich zapłaty przez pożyczkobiorców. Przedmiotem cesji będzie zarówno kapitał pożyczki, naliczona prowizja za udzielenie pożyczki, jak i naliczone do dnia cesji odsetki, które nie zostały do dnia cesji spłacone przez pożyczkobiorców. Przy tym do zawarcia umowy cesji na piśmie może ze względów technicznych dojść w ciągu kilku lub najdalej kilkunastu dni po dniu ustalonym jako dzień cesji. Spłaty, które wpłyną do Wnioskodawcy po dniu cesji, nawet jeśli nastąpi to przed dniem podpisania umowy, będą traktowane jako należne Bankowi i zostaną mu przekazane.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że możliwość zmiany wierzyciela (cesję długu) reguluje art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, dalej: Kodeks cywilny), zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 tej ustawy wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Ustawa o CIT nie definiuje zastosowanego w jej art. 21 ust. 1 pkt 1 określenia odsetki.

Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: Komentarz OECD). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Odsetki muszą bowiem wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym, ponieważ zawsze stanowią one wynagrodzenie za otrzymane finansowanie.

Sytuacja taka nie wystąpi w omawianym przypadku, ponieważ Wnioskodawca nie przekaże do Banku środków o charakterze dłużnym. Jak wskazano w opisie, Wnioskodawca przekaże Bankowi środki pieniężne, jednakże nie będą to środki o charakterze zwrotnym, lecz definitywnym.

Środki uzyskane od klientów Wnioskodawcy przekazywane na rzecz Banku w ramach umowy cesji nie będą również stanowiły tzw. należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Powyższe pojęcie również nie zostało zdefiniowane w Ustawie o CIT. Wskazane w tym przepisie kategorie przychodów stanowiące tzw. należności licencyjne są swego rodzaju wynagrodzeniem za użytkowanie lub prawo do użytkowania określonych praw, w tym zwłaszcza za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. A więc w przedmiotowej sprawie nie będzie występował jakikolwiek element związany z udzieleniem prawa do korzystania z jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, za które to prawo Wnioskodawca dokonywałby jakichkolwiek płatności do Banku. Środki uzyskane od klientów Wnioskodawcy, przekazywane będą do Banku w wykonaniu obowiązków Wnioskodawcy wynikających ze wskazanej wcześniej umowy cesji wierzytelności, a nie za użytkowanie jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze treść art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, należy stwierdzić, że środki uzyskane od klientów Wnioskodawcy przekazywane na rzecz Banku nie będą stanowiły także dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wskazał Wnioskodawca, Bank jest wprawdzie podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą, jednak cena wierzytelności będzie równa godziwej cenie rynkowej z uwzględnieniem zdyskontowanej wartości przyszłych przepływów pieniężnych. Przekazywane środki nie będą więc konsekwencją udziału Banku w zyskach Wnioskodawcy lub udziału Wnioskodawcy w zyskach Banku, a zatem ww. płatności nie będą kwalifikować się do opodatkowania na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, iż środki uzyskane od klientów Wnioskodawcy przekazywane na rzecz Banku w ramach umowy cesji wierzytelności nie spełniają przesłanek do zakwalifikowania ww. płatności do przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Analizowane płatności nie stanowią bowiem odsetek, należności licencyjnych i dywidend. Nie sposób także uznać ww. płatności za usługi niematerialne, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tj. świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W konsekwencji, zważywszy, iż środki uzyskane od klientów Wnioskodawcy przekazywane na rzecz Banku nie będą stanowić przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy.

W przypadku, gdy przedmiotem wniosku nie są przychody wskazane w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT co w konsekwencji prowadzi do braku obowiązku poboru podatku u źródła nie znajduje uzasadnienia odnoszenie się do umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 11 kwietnia 1994 r. (Dz.U. z 1995 r. Nr 137 poz. 679).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej