Temat interpretacji

w zakresie ustalenia czy w związku z nabyciem budynku hotelowego, podobnego budynku krótkotrwałego zakwaterowania z wyłączeniem hoteli robotniczych, domu wypoczynkowego, innego budynku zakwaterowania turystycznego, restauracji, baru, stołówki lub niemieszkalnego budynku koszarowego zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT Pozostałe budynki niemieszkalne, który spełnia wymogi definicji środków trwałych używanych, określonego w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie oddanego do używania i po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, to Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, tj. określonego w art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2019 r. (złożonym osobiście 11 kwietnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy w związku z nabyciem budynku hotelowego, podobnego budynku krótkotrwałego zakwaterowania z wyłączeniem hoteli robotniczych, domu wypoczynkowego, innego budynku zakwaterowania turystycznego, restauracji, baru, stołówki lub niemieszkalnego budynku koszarowego zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT Pozostałe budynki niemieszkalne, który spełnia wymogi definicji środków trwałych używanych, określonego w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie oddanego do używania i po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, to Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, tj. określonego w art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie ustalenia czy w związku z nabyciem budynku hotelowego, podobnego budynku krótkotrwałego zakwaterowania z wyłączeniem hoteli robotniczych, domu wypoczynkowego, innego budynku zakwaterowania turystycznego, restauracji, baru, stołówki lub niemieszkalnego budynku koszarowego zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT Pozostałe budynki niemieszkalne, który spełnia wymogi definicji środków trwałych używanych, określonego w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie oddanego do używania i po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, to Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, tj. określonego w art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości. Jest zainteresowany nabyciem następujących nieruchomości:

1. budynków handlowo-usługowych,
2. budynków hotelowych, innych podobnych budynków krótkotrwałego zakwaterowania, domów wypoczynkowych, pozostałych budynków zakwaterowania turystycznego, restauracji, barów, stołówek i niemieszkalnych budynków koszarowych,

używanych przed nabyciem dłużej niż 60 miesięcy, tj. budynków używanych w rozumieniu art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy CIT. Po nabyciu budynki zostaną przez Wnioskodawcę oddane do używania i przyjęte na stan środków trwałych, tj. po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji Wnioskodawcy.

W zakresie budynków, o których mowa w pkt 1) powyżej, Wnioskodawca ma na myśli budynki wymienione w rodzaju 103 Budynki handlowo-usługowe Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: KŚT), z wyłączeniami przewidzianymi w objaśnieniach szczegółowych do rodzaju 103 KŚT.

W zakresie budynków, o których mowa w pkt 2) powyżej, Wnioskodawca ma na myśli wymienione w rodzaju 109 KŚT hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania z wyłączeniem hoteli robotniczych, domy wypoczynkowe i pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego, restauracje, bary, stołówki oraz niemieszkalne budynki koszarowe z wyłączeniami przewidzianymi w objaśnieniach szczegółowych do rodzaju 109 KŚT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że jeżeli dokona nabycia budynku hotelowego, podobnego budynku krótkotrwałego zakwaterowania z wyłączeniem hoteli robotniczych, domu wypoczynkowego, innego budynku zakwaterowania turystycznego, restauracji, baru, stołówki lub niemieszkalnego budynku koszarowego w rodzaju 109 KŚT Pozostałe budynki niemieszkalne, które spełniają wymogi definicji środków trwałych używanych, określonych w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie odda go do używania i po raz pierwszy wprowadzi do ewidencji, to będzie uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz okresu amortyzacji nie krótszego niż 3 lata, tj. określonego w art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z kolei zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy CIT , amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16f ust. 3 ustawy CIT (winno być: art. 16i ust. 1 ustawy CIT) stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Natomiast w myśl art. 16j ust. 1 ustawy CIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 16j ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy CIT, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do Grupy 1 - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego KŚT, nie obejmuje ona swoim zakresem: kiosków, budek, baraków i domków kempingowych, wiat niezwiązanych trwale z gruntem, sklasyfikowanych w rodzaju 806.

Stosownie do objaśnień szczegółowych rodzaj 109 obejmuje: hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110, schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego, restauracje, bary, stołówki, budynki przeznaczone do sprawowania kultu religijnego i czynności religijnych w tym kościoły, kaplice, cerkwie, meczety, synagogi, cmentarze i obiekty z nimi związane, domy pogrzebowe, krematoria, budynki portierni, wagowni, dyspozytorni, obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską oraz nieruchome archeologiczne dobra kultury, budynki niemieszkalne na terenie zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, schronisk dla nieletnich, niemieszkalne budynki koszarowe, obiekty miejskie użyteczności publicznej, takie jak wiaty autobusowe, toalety publiczne, łaźnie, groty solne stanowiące samodzielne budynki, pozostałe budynki niemieszkalne, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Rodzaj ten nie obejmuje: budek telefonicznych, sklasyfikowanych w rodzaju 102, restauracji, barów w centrach handlowych, sklasyfikowanych w rodzaju 103, szpitali więziennych i wojskowych, sklasyfikowanych w rodzaju 106, budynków kultu religijnego wykorzystywanych, jako muzea, sklasyfikowanych w rodzaju 107, restauracji, barów w budynkach mieszkalnych, sklasyfikowanych w rodzaju 110, budynków mieszkalnych na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, sklasyfikowanych w rodzaju 110, budowli wojskowych, sklasyfikowanych w rodzaju 291.

Podatnik może skorzystać z uprawnienia do ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych, dla niektórych używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, po spełnieniu wymogów określonych w poszczególnych jednostkach redakcyjnych art. 16j ustawy CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy CIT, należy rozumieć w ten sposób, że wszystkie inne trwale związane z gruntem budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 KŚT mogą być amortyzowane według indywidualnej stawki, w okresie nie krótszym niż 3 lata.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przywołane regulacje prawne, należy stwierdzić, że jeżeli nabyte budynki w rodzaju 109 KŚT, z wyłączeniami przewidzianymi w objaśnieniach szczegółowych, Wnioskodawca odda do używania i po raz pierwszy wprowadzi do ewidencji, a nadto na podstawie posiadanych dokumentów lub innych dowodów, wykaże, że przed nabyciem budynki były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, to będą spełnione wymogi określone w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) i art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy CIT, co oznacza, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm., dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 upodp, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem sytuacji gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty),
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 updop.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 updop, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka z wykazu 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu nieruchomości. Jest zainteresowany nabyciem m.in. budynków hotelowych, innych podobnych budynków krótkotrwałego zakwaterowania, domów wypoczynkowych, pozostałych budynków zakwaterowania turystycznego, restauracji, barów, stołówek i niemieszkalnych budynków koszarowych, używanych przed nabyciem dłużej niż 60 miesięcy, tj. budynków używanych w rozumieniu art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy CIT. Po nabyciu budynki zostaną przez Wnioskodawcę oddane do używania i przyjęte na stan środków trwałych, tj. po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji Wnioskodawcy. W zakresie nabycia budynków, o których mowa powyżej, Wnioskodawca ma na myśli wymienione w rodzaju 109 KŚT hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania z wyłączeniem hoteli robotniczych, domy wypoczynkowe i pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego, restauracje, bary, stołówki oraz niemieszkalne budynki koszarowe z wyłączeniami przewidzianymi w objaśnieniach szczegółowych do rodzaju 109 KŚT.

Na tle opisanego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących w jego zakresie przepisów prawa podatkowego należy zauważyć, że w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te zostały uregulowane w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz w ust. 3 updop. Stosownie do treści art. 16j ust. 1 pkt 3 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (art. 16j ust. 3 updop).

Należy wskazać, że cytowane przepisy przewidują nie krótszy niż 3 letni okres amortyzacji m.in. dla trwale związanych z gruntem innych budynków niemieszkalnych, wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji.

W myśl natomiast art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Analizując zdarzenie przyszłe i biorąc pod uwagę wykazane we wniosku okoliczności faktyczne należy stwierdzić, że skoro:

1. po nabyciu budynku zostanie on wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki,
2. przed nabyciem budynku przez Spółkę był on wykorzystywany przez okres co najmniej 60 miesięcy,
3. budynek zostanie zaliczony do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych,

-to należy uznać, że wszystkie przesłanki uprawniające Spółkę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) updop, zostaną spełnione.

W konsekwencji należy stwierdzić, że jeżeli w istocie, w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, tj. przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864), wskazana we wniosku klasyfikacja budynku, o którym mowa we wniosku, będzie prawidłowa (wskazanie Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za element niepodlegającego ocenie opisu zdarzenia przyszłego), to Spółka będzie miała prawo indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną wskazanego we wniosku budynku zakwalifikowanego do rodzaju 109 KŚT, z tym że okres amortyzacji nie będzie mógł być krótszy niż 3 lata.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej